یک ساعت دیگر سال تمام می شود. سرکار خانم بلایت! من تا به حال هفتاد و شش سال جدید را دیده ام. مارشال الیوت گفت: امیدوارم سال صدم را هم ببینی» کاپیتان جیم به علامت نفی سرش را تکان داد و گفت: «نه، نمی بینم. دلم هم نمی خواهد که ببینم. هر چه پیرتر میشویم مرگ چهره ی دوستانه تری پیدا می کند. با این حال هیچ کس مردن را دوست ندارد تنیسون هم این موضوع را تأیید می کند. یک نمونه اش خانم والیس پیر است. او در تمام عمرش با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرد و بیشتر عزیزانش را از دست داد همیشه می گفت که دوست دارد هر چه زودتر زمان مرگش فرا برسد؛ چون دیگر طاقت زندگی در این دنیای پراشک و او را ندارد. ولی به محض اینکه یک بیماری به سراغش آمد، نمی دانید چه حالی شده از شهر چند دکتر خبر کرد پرستار استخدام کرد و آن قدر دارو خورد که یک سنگ را از پا در می آورد. درست است که این دنیا پر از اشک و آه است، ولی مثل اینکه بعضی ها اشک ریختن را دوست دارند»

بدترین بخش هر‌ غذا،تمام شدنش است.

صدای هنری رشته ی افکارش را پاره میکند. _اگر میتوانستی یک چیز داشته باشی چی بود؟ هنری با چشمان تنگ کرده با دقت به ادی نگاه می کند همان طور که آدم برای اولین بار به کتاب جدیدی نگاه میکند و می‌خواهد از آن سر در آورد . ادی طوری به او نگاه میکند انگار روح است،یک معجزه ،یک پدیده ی غیر ممکن. اما به جای گفتن اینها بطری خالی اش را بلند میگوید: «یک ماالش‍.‍عیر دیگر.»