این رمان رو دوست داشتم. خوندنش واقعاً لذت بخش بود. حال گیجی و گمشدگی خوبی داشت.
      

        نمی‌دونم چه چیزی در مورد کتاب‌های عاشقانه‌ی کلاسیک وجود داره که من معمولاً سالی یدونه می‌خونم. شرایط اجتماعی‌ای که توی این کتاب ها وجود داره، آدابشون، شخصیت زن‌ها و ... خیلی عجیب و دور به‌نظر میان. شاید یک جورایی باعث می‌شه از زندگی کردن توی قرن ۲۱ خوشحال بشم. 
یک بخشی از زمانی که داشتم این کتاب رو می‌خوندم، تلاش می‌کردم مکانیزم‌های دفاعی‌ای که النور و ماریان و مادرشون داشتن رو تحلیل کنم. این حجم از آداب داشتن انگار بلای خوبی سر سلامت روان نمیاره.
      

        فکر نمی‌کنم با خوندن کتاب دیگه‌ای انقدر حرص خورده باشم 🫠🫠
      

        کاش شاملو به فکر ترجمه نمی‌افتاد.
یا کاش بعدش یه مترجم دیگه به فکر ترجمه‌ی این می‌افتاد.
یا حداقل توی چاپ بعدی، کلماتی که بی‌جهت ترجمه نشدن و توی پانویس اومدن رو جایگزین کنین. چرا من که آلمانی بلد نیستم باید یادم بمونه پنجاه صفحه قبل معنی فلان کلمه‌ی آلمانی رو توی پاورقی نوشته بودی؟
      

        آخه چرا یهو این همه مرگ؟😭😭
      

        راستش من از اریک امانوئل اشمیت انتظار بیشتری داشتم. این کتاب یه کمی ناامیدم کرد.
تا حدی کلیشه‌ای بود یه جاهاییش. که خب شاید زمان انتشار کلیشه‌ای نبوده و الآن اینجوری به نظر میاد.
اما باز هم تیکه‌های جالب داشت.
در مجموع با توجه به کم بودن تعداد صفحاتش و روون بودنش، خوندنیه به نظرم.

      

        واقعا دوستش داشتم. موراکامی راحت تر از بقیه ی نویسنده توجه من رو متمرکز نگه می‌داره.
      

        اولین رمان بلندی که بعد مدت‌ها تونستم بخونم.
از طنز ریزی که داشت واقعا لذت بردم. همینطور نیمچه فضای تاریخی ای که یه جاهایی داشت.
ترجمه هم به شدت روان بود.
راضی بودم در کل. خوندنش خوش گذشت.
      

        دردناک. و روان و قابل لمس.
از مغازه تا خونه توی مترو خوندمش.
      

        نمی فهمم کتاب دقیقا میخواست چه چیزی رو بهم نشون بده.
هر چند زبون روایت گری خوب بود، و دلیل اینکه ادامه دادم کتاب رو، همین روایت گری بود به همراه کنجکاوی. کنجکاوی از اینکه نویسنده من رو به کجا می‌بره و چه اتفاق میفته.
فکر میکنم کتاب میتونست جای بهتری تموم شه.
دو صفحه ی آخر برام واقعا جالب بود
      

        جستارهای اول و سوم جالب تر بودن.
جستار دوم هم تصویرسازی ذهنی جالبی داشت برام.
جستار چهارم برای من که اطلاعاتم راجع به تنیس کمه، خیلی جالب نبود حقیقتش.
      

        خوندن این کتاب سخت بود. و خیلی طول کشید برای من. وسطش هم رهاش کردم و رفتم سراغ کتاب‌های دیگه اما دوباره برگشتم و تمومش کردم.جالب بود. دیدن ذهن انسانی که از لحاظ روانی ناسالم حساب می‌شه واقعا جالبه.
      

        خیلی جالب بود، اما یه جاهایی با اسم های مختلف و زیاد و ارجاعات خیلی زیاد، آدم رو گیج می‌کرد. که خب چیز عجیبی برای کتاب های فلسفه نیست. ولی میتونست روون تر نوشته بشه.
      

        توی ۵۵ صفحه، خیلی خوب احساسات رو منتقل کرد. زبون فردریک بکمن رو دوست دارم. پیچیدگی ها رو ساده و لطیف مینویسه.
      

        At first, i thought it was a normal romantic story, but then i realized that this book is everything but ordinary.
I loved its massage.
The book is very smooth. Easy to read. If i had enough money, i would buy a copy for every girl i know.