نمی‌دونم چه چیزی در مورد کتاب‌های عاشقانه‌ی کلاسیک وجود داره که من معمولاً سالی یدونه می‌خونم. شرایط اجتماعی‌ای که توی این کتاب ها وجود داره، آدابشون، شخصیت زن‌ها و ... خیلی عجیب و دور به‌نظر میان. شاید یک جورایی باعث می‌شه از زندگی کردن توی قرن ۲۱ خوشحال بشم. 
یک بخشی از زمانی که داشتم این کتاب رو می‌خوندم، تلاش می‌کردم مکانیزم‌های دفاعی‌ای که النور و ماریان و مادرشون داشتن رو تحلیل کنم. این حجم از آداب داشتن انگار بلای خوبی سر سلامت روان نمیاره.