این کتاب را نخوانده ام، اما در پرده خوانی اش توسط خود نویسنده حضور داشته ام. راجع به قاسم بن الحسن زیاد می دانم؛ حتی فراتر از این کتاب. 
این کتاب یادآوری می کند که قاسم خیلی با بقیه فرق دارد.  قاسم عجیب است، قاسم عمیق است…
قاسم الگوی من، و قهرمان من است.
        

                به نام او.
اگر بگویم اندازه ی آسمان این کتاب را دوست دارم، دروغ نگفته ام. 
بیانش رسا و زیبا بود؛ جریانش ظریف و دقیق بود.
توصیفاتش دل می ربود و حالا، از عمق جانم می گویم که پس از مطالعه ی این کتاب، عشقم به امام رضا، دو چندان شده. و افتخارم به امامم نیز. این کتاب عمق نگاه من به امام رضا را خیلی بیشتر کرد…
        

                هنوز تمام نشده. واقعا نمی دانم کی تمام می شود. ولی برایم سخت است روایتی چند صد صفحه ای از زبان دشمن و کمک کننده در قتل امام حسین  بخوانم. موقع خواندن مدام رو ترش می کنم یا زیر لب می گویم:« واه…واه…!» چون من از عمر سعد بدم می آید. چون شخصیتش برایم سیاه و تاریک است. ولی همین کتاب، در حد همین چند صفحه ای که تا الان خوانده ام، دید مرا وسیع تر و باز تر کرده. متوجه شده ام که گاهی باید منفی ترین شخصیت را هم بشنوی. نه این که به او حق بدهی جنایت کند! نخیر! ولی حتی در مسیر امام حسین هم نباید کورکورانه، بدون تفکر و با دیدی محدود قدم برداشت. کسی می داند چرا؟ چون امام حسین هرگز اینطوری نبودند. چون اینطوری بودن موثر نیست. اگر من ده سال سینه زنی کنم و در مصیبت امام حسین فریاد بزنم، ولی آخرش نفهمم چرا امام حسین انتخاب کرد مثل کوه بایستد و قیام کند، دقیقا چه چیز خاصی به دست آورده ام؟! عشق بی معرفت چقدر محکم است؟ چقدر؟!
        

                تا حالا هویج بستنی خورده ای؟
دیده ای که چقدر شیرین است؟ تو را شاداب می کند؟ مرا که می کند! خیلی از ما آدم ها هویج بستنی خورده ایم، شیرینی اش را چشیده ایم و شاداب شده ایم! ولی شاید کمتر کسی کتابی با طعم هویج بستنی خورده و شاداب شده. در کتاب هویج بستنی، چند روایت شیرین می خوانید با طعم هویج بستنی! اما احتمالا شاداب نمی شوید، شاداب به توان صد می شوید و از ته دل می خندید!
        

                چه بگویم؟…
فقط‌ توان دارم دو جمله بنویسم؛
خواندم و تازه عاشق شدم.
        

                نشستم و با دریایی از شوق کتاب را شروع کردم.
خب، تمامش کردم!
کتاب را با خنده شروع، و با گریه تمام کردم.
گریه کردم.
خب، عاشق امام کاظم شده بودم!
        

                تا حالا از خودت پرسیده ای چرا اهل بیت را دوست داری؟
یک لحظه رجوع کن به دلت.
اهل بیت را برای چه دوست داری؟
چون دیگران دوستشان دارند؟ 
چون همه می گویند آدم های خوبی بوده اند و باید دوستشان داشت؟
یا چون معرفت و شناخت نسبت بهشان پیدا کرده ای دوستشان داری؟
دلت می خواهد به کسی مثل امام باقر که فکر می کنی، یک عالم خوبی و مهربانی از او بیاید توی ذهنت و قند توی دلت آب شود؟
دوست داری امام باقر را بشناسی؟
اگر واقعا دوست داری عاشق امامَت باشی، باید اول بشناسی اش!
می توانی واقعا کسی را دوست داشته باشی که نمی شناسی اش؟
مثلا زن عموی دختر عموی دوستت! 
می توانی؟!
خب من هم می خواستم عشق و محبتم نسبت به امام باقر و بقیه ی معصومین واقعی باشد.
پس کتاب آفتاب دانش را خواندم که نویسنده اش داستان هایی کوتاه از زندگی امام باقر علیه السلام را گردآورده و در خدمت مخاطب قرار داده تا بخواند.
خدا خودش می داند کتاب که تمام شد، دلم لبریز بود از عشق امام باقر علیه السلام.
من همین را می خواستم؛ عشق واقعی را.
        

                به نام او. ببینم، چقدر قرآن می خوانی؟
ممکن است روزی یک سوره بخوانی. ولی یک سوال؛ اصلا فهمیدی چه شد؟ خدا داشت چه می گفت؟ تا حالا نشسته ای فکر کنی ببینی کلمه ی مصباح در آیهٔ ۳۵ سورهٔ مبارکهٔ نور به چه کسانی اشاره دارد؟
شاید هم تنها چیزی که از قرآن می خوانی همان سوره هایی باشد که در نماز هایمان می خوانیم…اما به همان یک سوره، اصلا فقط به یک آیه اش، خوب خوب فکر کنی.
تو کدام را بیشتر دوست داری؟ 
دوست داری هر چقدر قرآن می خوانی، متوجه سخن خدا بشوی؟ 
آیا بزرگسالی هستی که از نوجوانی معنی بعضی سوره ها برایش جا نیفتاده؟ آیا نوجوانی هستی که نمی توانی از ترجمه ها ی سرسخت قرآن سر در بیاوری؟ دلتان می خواهد قرآنی را پیدا کنید که با زبان ساده اما عمیق ترجمه شده باشد؟ دوست دارید ریسمان دلتان با قرآن کریم پیوند بخورد؟ 
خدمت شما!
ترجمه ی خواندنی قرآن؛ به قلم علی ملکی!
        

                به نام خدای مهدی.
یک لحظه چشمانت را ببند!
تصور کن امام زمانت ظهور کرده و تو در عصر پس از ظهور او به سر می بری.
چه می بینی؟ 
حاج قاسم را می بینی؟
دیدی برگشت؟
دنیا خیلی زیبا شده، نه؟
می دانی چیست؟
اصلا نمی خواهد چشمانت را ببندی!
شبیه را بخوان تا سفر کنی به همان زمان!
        

                به نام او. گاهی نه باید کنار کسی باشیم، نه مقابلش. 
گاه باید خود او باشیم….باید صدایش باشیم.
درست مثل سایمون.
        

                به نام خالق هستی. آه…هستی! دوست نازنینم! او چقدر خوب برایم گفت و  من چقدر خوب شنیدمش. چقدر خوب درکش کردم. 
هستی ستاره ای بود که درخششَش، به شکل شجاعت، ادب و مهربانی به زمین می رسد.
هستی…اسمش برازنده اش است!
        

                به نام او.
داستان، داستان لطیف خرگوش و گوش دادنش، روایتی است متفاوت از خرگوش هاست و از همدلی کردن!
        

                به نام او. عجب داستان زیبا و لطیفی!
نویسنده خلاقیت سرشاری دارد و بس توانمند است؛ که توانسته موضوع مرگ را برای کودک این چنین شفاف و ملموس بکند.  خواندنش مثل گوش دادن به صدای جریان آب درون چشمه بود و مانند نگاه کردن به سبزی بی انتهای جنگل ها.
        

                به نام خالق امکان تغییر. خواندم از تغییر و تغییر یافتم.
        

                کتاب را که تمام کردم،
من بودم و فکر او و اشک و عشق و معرفت.
تازه فهمیده بودم جعفر صادق کیست.
تازه فهمیدم من عاشق شدم.