بسیار ضعیف. سطح قلم بسیار پایینه پر از ایراد. حیفه نویسنده که کلاس کارش رو با این جور آثار پایین آورده.
        

          این کتاب خیلی جالب بود. به ما می گفت که در زمان آمدن امام حسین به کوفه در دارالماره چه اتفاقاتی افتاد. این کتاباز زبان عمر سعد است و همین داستان را جالب می کند. این کتاب با وجود اینکه رویش زده ۱۵+ سال ولی از نظر من ۱۱+ یا ۱۲ سال است.
        

          جزء بهترین کتابهایی بود که خوندم 
واقعا عالی بود... 

        

          سید سعید هاشمی یکی از نویسندگان محبوب زمان نوجوانی من است.زمانی که هنوز در ابتدای راه نویسندگی بود و من نوجوان نوشته جاتش را در مجله سلام بچه ها می خواندم.همان موقع هم یادم است که قلم تر و تازه و بانشاطی داشت که معمولا کمی طنز هم چاشنی آن بود.
من این کتاب را وقتی خریدم که داشتم دنبال کتاب خوبی می گشتم برای پیشنهاد دادن به دختر ۱۰ ساله ام. گوشه چشمی هم به هوای دل خودم داشتم که دوست داشتم ببینم سید سعید هاشمی هنوز هم مثل قبلا هایش می نویسد یا نه
البته دخترم قبول نکرد و ناچار شدم خودم زحمت خریدنش را بکشم!
اما حالا که کتاب تمام شده می بینم که از انتخابم راضی ام.و خوشحالم که آقای هاشمی هنوز دارد برای مخاطب نوجوان می نویسد.
تمام اتفاقات کتاب از زبان یکی از آدم های موثر واقعه کربلا روایت می شود.(نمی گویم چه کسی اما اگر به عنوان کتاب  در کنار طرح جلد آن کمی دقت کنید خودتان متوجه می شوید)  و بازه زمانی پیش از وقوع کربلا تا زمان قیام مختار را روایت می کند.
شخصا در زمان خواندن این سبک کتاب ها که یک واقعه تاریخی مذهبی را در قالب رمان روایت می کنند دست و دلم می لرزد که:«حالا از کجا معلوم که این اتفاق  به این شکل واقع شده باشد؟» و « چقدر می شود به این کتاب اعتماد کرد؟» ...حالا کاری که نویسنده برای بالابردن اعتماد من مخاطب کرده؛ این است که به منبع دیالوگ های مهم و فرازهای موثر کتاب در پاورقی اشاره کرده. که به نظرم این کار کمک کرده تا با خیال راحت تری کتاب را بخوانیم و به آن اعتماد کنیم.
        

          سلام.داستان از عمر بن سعد لعن الله  عليه بود . ولی به نظر من این کتاب خوب هست وبرای خواندن هیجان انگیز. وقتی به یک تکه ی داستان می رسی و می خواهی بروی نمی توانی چون داستان هیجان انگیزی هستش.
        

          بسیار بسیار هوشیار کننده و برای بازکردن چشم ها...👀
کتاب از زبان عمر بن سعد لعنت الله
باید تاریخ رو از هر دوطرف بخونیم تا به عمق ماجرا پی ببریم.
چقدر شقاوت🗡
با صفحات واقعه عاشورا صفحه به صفحه اشک ریختم. 
واقعا کتاب تاثیرگذاری بود.
لطفا تو دهه محرم بخونید. لطفش خیلی بیشتره
پیشنهاد میکنم این کتاب رو بخونید و وقتی گریه هاتون تموم شد حالا آهنگ ابن سعد از مجال رو گوش بدید...
        

          «فرمانده گندم خوار» از سرگذشت عمربن سعد فرماندۀ لشکر مقابل امام حسین(ع) برایمان حرف میزند. این کتاب با داستان جذابی که دارد به‌طور هنرمندانه و لذت‌بخش اطلاعات ما را نسبت به تاریخ و وقایع آ زمان آشنا می‌کند انگار که ما در حال تماشای یک فیلم سینمایی هستیم. پس توصیه می‌کنیم این کتاب لذت‌بخش را از دست ندهید.
        

          به نام خدا 
من واقعا از خوندن این کتاب لذت بردم ...ما  واقعه عاشورا  همیشه از زبان یک راوی یا در جاهای دیگر از زبان امام حسین و یارانش شنیدیم و اینکه در این کتاب از زبان عمر سعد واقعه کربلا روایت شده خیلی جذاب و جدید هست و خلاقانه و خوب شخصیت نسبتا  خوبی هم از دشمنان امام حسین انتخاب کرده 
و خب عمر سعد  هم به نظرم خودش را گول زد وگرنه نسبت به کسانی مثل شمر امثال اون خیلی بی رحم نبود ولی سنگدلی افرادی مثل شمر رو میشه به کضوح در این کتاب دید 
ولی هرچه باشد عمر هم انسان بدی بود و خدا لعنتشون کنه که واقعا  ظلمی که به امام حسین کردن ور تاریخ مثلش پیدا نمی شه 
        

          هنوز تمام نشده. واقعا نمی دانم کی تمام می شود. ولی برایم سخت است روایتی چند صد صفحه ای از زبان دشمن و کمک کننده در قتل امام حسین  بخوانم. موقع خواندن مدام رو ترش می کنم یا زیر لب می گویم:« واه…واه…!» چون من از عمر سعد بدم می آید. چون شخصیتش برایم سیاه و تاریک است. ولی همین کتاب، در حد همین چند صفحه ای که تا الان خوانده ام، دید مرا وسیع تر و باز تر کرده. متوجه شده ام که گاهی باید منفی ترین شخصیت را هم بشنوی. نه این که به او حق بدهی جنایت کند! نخیر! ولی حتی در مسیر امام حسین هم نباید کورکورانه، بدون تفکر و با دیدی محدود قدم برداشت. کسی می داند چرا؟ چون امام حسین هرگز اینطوری نبودند. چون اینطوری بودن موثر نیست. اگر من ده سال سینه زنی کنم و در مصیبت امام حسین فریاد بزنم، ولی آخرش نفهمم چرا امام حسین انتخاب کرد مثل کوه بایستد و قیام کند، دقیقا چه چیز خاصی به دست آورده ام؟! عشق بی معرفت چقدر محکم است؟ چقدر؟!
        

          
شاید اکثرا آنچه شنیده ایم و کتابهای عاشورایی که خوانده ایم یا از زاویه دید سوم شخص بوده یا از زوایه دید امام حسین (ع) و یارانشان ،اما تا به حال آنچه در کربلا گذشت را از زبان سپاه دشمن شنیده ایم؟"فرمانده گندم خوار"رمان عاشورایی نوجوان از زبان عمر بن سعد است.از ریشه یابی عاشورا به زبان ادبی شروع میشود ،عاشورا،اسارت و برخورد حماسی حضرت زینب (س) و امام سجاد(ع) ، قیام مختار روایت میکند و با بیان عاقبت دشمنان امام حسین (ع) به پایان می رسد.در واقع نویسنده به خوبی مخاطب نوجوان را میشناسد، به بیان قسمتی از روایت بسنده نکرده ،او را از بیان علل تا آثار عاشورا با خود همراه میسازد و این روایت به قدری جذاب است که نه تنها نوجوان که بزرگسال هم نمیتواند کتاب را زمین بگذارد.زبان ساده و عدم بیان مکشوف وقایع، کاملا مناسب نوجوان است و اگر از یکی دو توضیح شکنجه در کتاب صرف نظر کنیم ،حتی برای نوجوانان زیر ۱۵ سال هم کتاب مناسبی ست.کتاب از زبان دشمنان اهل بیت نوشته شده این امر، به علاوه ذکر خصوصیات ، حالت ها و قساوت آنها در کتاب ،سبب ارتباط قلبی بیشتر مخاطب با امام حسین و اهل بیت عصمت و طهارت و درک مظلومیتشان خواهد شد.عنوان کتاب ،عنوان مناسبی ست،علاوه بر عینی بودن و ارتباط با شخصیت اول داستان،"دنیاگرایی" از ویژگی های همه دشمنان امام حسین (ع) را بیان میکند.در مجموع کتابی ست که از هر جهت، کامل و به شدت جذاب است.این کتاب را نه تنها به نوجوانان بلکه به بزرگسال هم پیشنهاد میکنم.بخوانید و اگر قطره اشکی در رثای حسین (ع) بر گونه هایتان جاری شد،دعایمان کنید...
#فهیمه_ایمانی
        

          روایت از زبان عمر ابن سعد و روایتی عالی

        

          از آنجاییکه هدف بیشتر آثار جناب هاشمی، مخاطب نوجوان است،برای این گروه میتواند کتاب جذابی باشد.داستان از زبان اول شخص است .عمر سعد در حال روایت مقدمات قیام عاشورا و شرح آنچه در روز عاشورا بر دو جبهه حق و باطل میگذرد،است..
از آنجاییکه،فردی از جبهه باطل در حال  روایت ماوقع است،بر کشش آن می افزاید..البته برخی نقل قولهای تاریخی آن،نیاز به بازنگری و اصلاح دارد.میتوان گفت نوع نوشتار این کتاب،تا حدود زیادی اقتباس از سریال مختارنامه است و یا حداقل به نظر اینچنین می آید..
        

          کتاب خوبی بود نویسنده خیلی خوب از زبان خود ابن سعد داستان را گفته بود. واقعا از نویسنده خیلی ممنونم🙏
        

          کتاب خوبی بود.نوع نوشتن کتاب خیلی خوب بود.داستان از زبان عمرابن سعد روایت میشد.
ولی بد ترین نکته که اصلا برام قابل قبول نبود اینه که آدم ساده لوح بعد از خواندن این کتاب میگه که عمر که کاری نکرد،ابن زیاد و شمر مجبورش کردن در مقابل امام حسین لشکر بکشه،تازه آخرشم به گندم ری نرسید...آقای هاشمی باید کاری میکردن که اصلا همچین چیزی به ذهن خواننده ی کتاب نرسه.
اما برای کسی که واقعا این اتفاقات رو درک میکنه خیلی میتونه مفید باشه.
نکته ی بعدی هم اینه که معلوم نبود عمر هنوز مردده یا از این که یه همچین لشکر بزرگی به راه انداخته خوشحاله.چون توی همه داستان داره میگه که عمر از ته دلش نمیخواد این کار رو بکنه ولی می بینم وقتی حرمله ی ملعون علی اصغر رو با تیر سه شعبه میزنه ابن سعد تشویقش میکنه.
و بخاطر همه این دلایل من نمره ی سه رو به این کتاب دادم.
        

          به قول دکتر شریعتی: «در درون همه‌ی ما یک عمرِ سعد هست؛ من بیش از همه از عمر سعد شدن می‌ترسم.» 
حین خوندن داستان، خودمو جای عمر ابن‌سعد می‌گذاشتم و با خودم می‌گفتم اگه من بودم چی کار می‌کردم؟ آره، بعد گذر هزار و چهارصد سال از واقعه، آسونه که بگی امام حسین -علیه السلام- رو یاری می‌کنی؛ اما اگه واقعاً تو همچین موقعیتی قرار بگیری چی؟
خیلی وقت بود می‌خواستم این کتاب رو بخونم و شروع داستان هم منو جذب خودش کرد. قلم نویسنده رو هم دوست داشتم. با خودم فکر می‌کردم چرا امتیازهایی که به این کتاب داده شده این‌قدر کم بوده؟ این کتاب که حتی منابع دیالوگ‌ها رو هم ذکر کرده!
ولی وقتی به ماجرای امان‌نامه و روز عاشورا رسیدم، متوجه شدم چرا.
اجازه بدید با وجود اطلاعات ناکافی و ناقصم در مورد واقعه‌ی عاشورا و نکات داستان‌نویسی، نظرم رو درباره‌ی داستان بگم. فکر می‌کنم فضاسازی داستان بسیار جای کار داشت. درسته که دیالوگ‌های مهم از منابع تاریخی آورده شده بود (هرچند به نظرم می‌شد همین جملات رو هم بهتر ترجمه کرد)، اما صحنه‌ها و شخصیت‌پردازی واقعاً اشکال داشت. به‌ویژه قضیه‌ی امان‌نامه و صحنه‌ی رزم و شهادت حضرت علی‌اکبر علیه السلام. ترتیب بعضی وقایع و دیالوگ‌ها هم فکر می‌کنم باید اصلاح می‌شد.
مثلاً در مورد موضوع امان‌نامه، من خونده بودم که شمر امان‌نامه رو از ابن‌زیاد می‌گیره؛ نه این که همین جوری با حرف‌های ابن‌سعد بلند شه بره سمت حضرت عباس و برادرهاشون. یا قرة ابن‌قیس که تو این داستان رو به عمر سعد و شمر گفت که اگه جناب حر به من می‌گفت با چه نیتی سمت لشکر امام حسین می‌ره منم باهاش می‌رفتم، گویا این حرف رو مدت‌ها بعد از واقعه‌ی عاشورا گفته.
نکته‌ی بعدی که بسیار بسیار بسیار برام مهمه، اینه که شخصیت امام حسین -علیه السلام- تو داستان چه جوری نشون داده شده. با در نظر گرفتن این که داستان از دید شخص منفی ماجرا بود، باز هم شخصیتی که در این داستان از امام حسین دیدیم قابل قبول نبود به نظرم. چه در لحظه‌ی شهادت حضرت علی‌اکبر، چه هنگامی که حضرت اباالفضل -علیه السلام- به سمت فرات می‌رفتن و چه هنگام صحبت با دشمن و اتمام حجت کردنشون. 
ولی از حق نگذریم، داستانْ شخصیت حضرت اباالفضل رو خیلی خوب نمایش داده بود. درسته که رابطه‌ی برادریِ قشنگ بین امام حسین و حضرت عباس رو خیلی ندیدیم، یا اون احترام ویژه‌ی حضرت عباس به امام حسین در داستان حس نشد، اما قدرت و صلابتی که داستان از ایشون برامون گفت یا صحنه‌ای که کودکان حرم دور حضرت حلقه زدن و از ایشون آب خواستن، خیلی خیلی به دلم نشست. 
شهادت جناب حر رو ندیدیم در داستان. و همین باعث می‌شه که بگم داستانِ ایشون انگار کامل نشد. ولی صحنه‌ی رزم یزید ابن‌زیاد رو دوست داشتم.
بعد از واقعه‌ی عاشورا، داستان خیلی سریع پیش رفت. و با ورود مختار به داستان، متوجه شدم که در اولین فرصت باید سریال مختارنامه رو کامل ببینم. 
خلاصه که داستان می‌تونست خیلی خیلی کامل‌تر و بهتر باشه. به نظرم این کتاب رو بخونید، ولی با این دید سمتش بیایید که صرفاً می‌خواید واقعه رو از دید شخصیت‌های منفی ببینید؛ نه به عنوان منبعی درباره‌ی رخدادهای واقعه‌ی عاشورا.

پ.ن: حفص ابن‌عمر ابن‌سعد، روز قیامت منتظرم باش🗡️🗡️🗡️🗡️🗡️