وقتی دیدمش از اون کتاب‌هایی بود که حس کردم خیلی منه. درباره‌ی توجه کردن به جزئیات زندگی و صداهایی‌ه که می‌شنویم. تصویرسازیش خوب بود ولی به‌نظرم آبرنگ خیلی می‌تونست بیشتر حس کتاب رو منتقل کنه. در عوض رنگ‌های کتاب کاملاً همونی بود که باید باشه.
وقتی کتاب رو دیدم و چند صفحه‌ی اول رو خوندم فکر نمی‌کردم داستانش این‌جوری پیش بره ولی خوب تموم شد و فکر کنم بچه‌ها ازش خوش‌شون بیاد. (ما که خیلی خوشمان آمد. )
      

        یکی از کتاباییه که بعد از مدت‌ها هنوز از دیدنش ذوق می‌کنم. وقتی می‌بینمش همه‌ی اون هیجان و شجاعتی که توی کتاب بود میاد جلوی چشمام. یاد دیوونه‌بازی‌های نوجوونای توی داستان می‌افتم و دلم براشون تنگ میشه.
من الان خیلی آدمی نیستم که کتاب‌های هیجانی بخونم ولی نیلسن یه جوری می‌نویسه که نمی‌تونم جلوی خودم رو بگیرم و کاراش رو نخونم. چقدر دلم می‌خواد برگردم به روزهایی که این کتابا رو می‌خوندم و باهاشون زندگی می‌کردم.
چقدر عجیبه که بعد از چندسال به کتاب‌هایی که قبلاً خوندی فکر می‌کنی‌ و متوجه فرایند بزرگ‌شدنت می‌شی.
      

        نیاز داشتم یه چیز کوتاه بخونم که اینو از روی میزم برداشتم. اصلاً انتظار نداشتم این‌جوری پیش بره و پر اتفاق و عجیب تموم بشه. حتی تا قبل از چندصفحه‌ی آخر از پرده‌ی اول هم فکر می‌کردم با یه نمایشنامه‌ی معمولی طرفم.
کتاب رو در یک رفت و آمد توی مترو خوندم. توی قطار یه پسر آدامس‌فروش اومد پیشم و سعی کرد اسم کتاب رو بخونه. تلفظ درست "ورونیکا" رو بهش گفتم و وقتی ازم پرسید یعنی چی گفتم اسم یه دختره. بعد (به‌خاطر جلد قرمز و وهم‌آلود کتاب) پرسید از ایناییه که توش جن داره؟ خندیدم و گفتم نه، خودمم هم هنوز کامل نخوندمش.
خوندنش تجربه‌ی جالبی بود. سخته که بهش امتیاز بدم و بگم ازش خوشم اومده یا نه. کلاً انگار با نمایشنامه‌ها اینجوریم. حس می‌کنم نمی‌تونم اون‌جوری که باید بفهمم‌شون و ازشون لذت ببرم. هرچند این یکی نسبت به چیزهایی که خوندم واقعاً قوی بود.
دلم می‌خواد حس عجیبی که دارم رو بنویسم و بیشتر ازش بگم ولی نمی‌توانم.
      

        به‌قدری دوستش دارم که می‌ترسم از کلمه‌هایی استفاده کنم که نتوانند حق مطلب را ادا کنم. فقط می‌توانم بگویم که امرنس دوست‌داشتنی‌ترین پیرزنی است که تا به‌حال در عمرم دیده‌ام.
می‌توانم بگویم سابو استاد پروراندن شخصیت‌ها و بسط دادن زندگی‌شان است. به‌قدری خوب این کار را انجام می‌دهد که وقتی کتاب را می‌خوانی به واقعی نبودنش شک می‌کنی، نمی‌توانی تصور کنی که این امرنسی که برایت خلق کرده، وجود خارجی ندارد و فقط یک شخصیت در یک رمان است. 
فقط می‌توانم بگویم سابو استاد خیلی‌چیزهاست. چیزهایی که در قلم کمتر کسی به چشم می‌خورد.
فقط می‌توانم بگویم در را بخوانید. بخوانیدش تا امرنس در را به رویتان باز کند.
      

        یک‌باری، روبه‌روی غرفه اطراف، داشتیم از این می‌زدیم که چقدر کتاب‌های اطراف عنوان‌های خوبی دارند. جلدهای خوب، اسم‌های خوب و حتی فهرست خوب. این همه خوبی توقع آدم را بالا می‌برد. 
مثل جستار اول این کتاب، که به‌قدری خوب بود که توقعم از کتاب را خیلی بالا برد. در جای مناسبی خواندمش و کاملاً روی زندگی‌ام نشست. اما ادامه‌ی کتاب برایم آن‌قدر سرگرم کننده نبود. دلم نمی‌خواست این را قبول کنم و خیلی سعی کردم پیش بروم و از دل متن چیزهایی که لازم دارم را بیرون بکشم. از حق نگذریم، زبان روایت نویسنده خودش به‌قدری شیرین هست که تو را با خودش همراه کند. مترجم از کلمه‌های خوبی استفاده کرده و جمله‌های زیبایی ساخته است. جستار اول را اگر نادیده بگیریم، همین تک‌جمله‌های ادامه‌ی کتاب نجاتم دادند.
نمی‌دانم، ولی شاید قالب جستار همواره همچین مشکلی را با خودش به دوش می‌کشد. نویسنده در نوشتن جستار، خودش را می‌اندازد توی نوشته‌اش. طبیعی است که همه‌ی اجزای نویسنده برای همه‌ی خواننده‌هایش جالب نباشد. بعضی چیزها را فقط دوست‌های خودش می‌فهمند، بعضی‌ها را هم‌شهری‌هایش و بعضی وقت‌ها هم همکارهای نویسنده می‌توانند حرفش را تأیید کنند. شاید بتوان گفت جستار خوب جستاری است که دایره‌ی مخاطب‌هایش بزرگتر از بقیه باشد. شاید هم صرف همین جسارتی که نویسنده به‌خرج می‌دهد و از زندگی روزمره و شخصی خودش برایمان می‌گوید کافی است تا از کتابش لذت ببریم.
ولی هر چه هست قالب جالبی است. چون قصه‌ی زندگی کسی را روایت می‌کند، به سبک خودش. جستار، نزدیک‌ترین روایتی است که یک‌نفر می‌تواند از مواجهه‌اش با دنیای پیرامون خودش داشته باشد.
زندگی ربکا سولینت، پر بوده از سکوت‌هایی به رنگ آبی، که با خواندن جستارهایش تا حدی ما را به جهان خودش نزدیک می‌کند. 
دلم می‌خواهد از جلد کتاب هم بگویم. در همین حد که، از بس با محتوای کتاب مرتبط است که اگر رنگ و شکلی جز این داشت باید تعجب می‌کردیم.

*این ستاره‌ها را  هم به‌خاطر بلایی که یادداشت اول بر سرم آورد می‌دهم. خدا زیاد کند این‌جور روایت‌ها را از گم شدن در جهانی وهم‌آلود.
      

        گاهی پیدا کردنِ "خانه" همین‌قدر راحت است. گاهی زندگی را امیدوارنه دیدن همین‌قدر راحت است. ولی ما گاهی همین‌قدر راحت همه‌چیز را فراموش می‌کنیم. همین‌قدر راحت خودمان را بین سر شلوغی‌هایمان گم می‌کنیم. همین‌قدر راحت نامید می‌شویم.
خدا زیاد کند این‌‌جور کتاب‌ها را که یک‌دفعه سر راه آدم سبز شوند و از اعماق چاه بیرونش بکشند. خدا "خانه‌"‌دارها را هم زیاد کند.
      

        درباره‌ی محیط زیست و نقش درخت‌ها در زندگی ما آدم‌ها.
نوع تصویرسازی خیلی با محتوا مرتبطه و کاملا روی هم نشستن. داستان روان پیش می‌ره و نسبتا خلاقانه به مسئله‌ی محیط‌زیست پرداخته.
یادمون میاره که چقدر ما انسان‌ها بی‌رحمیم در برابر مهر درخت‌ها.
      

        یک کتاب تصویر محور با تصویرسازی عالی. کتاب به‌خوبی جمله‌ی پشت جلدش رو بهمون ثابت می‌کنه و ما رو با دنیای تصویرها آشنا می‌کنه. پر از خلاقیت و رنگ و رویاست‌.
"گاهی برای حرف زدن نیازی به کلمه‌ها نیست."
      

        پر از حس خواهرانه، شبیه بغل کردن درخت. برای دخترهایی که قراره خواهردار بشن خیلی باید جالب باشه. خصوصا دختری که درخت‌ها رو دوست‌ داره.
      

        برای اینکه اعصابم بیشتر این خورد نشود از تهران شلوغ و پیچیده و قواعد بی معنی‌ای که بر تک‌تک اجزائش حاکم است، تصمیم گرفتم کتابم را تمام کنم. در واقع خودش این را یادم داد. جسیکا اِو در حالی که داشتم به آمار امید در زندگی جوان‌ها و درصد خودکشی فکر می‌کردم، گفت گاهی لازم است فقط تماشا کنیم؛ نیاز نیست معنی همه چیز را بفهمیم. می‌توانیم فقط ببینیم و به‌خاطر بسپاریم.
حرفش را گوش دادم چون چاره‌ای نداشتم. هر چه تا به‌اینجای زندگی یادگرفته بودم از امیدواری و انگیزه داشتن، فراموشم شده بود. خیال کردم پیش او و مادرش در حال گردش در خیابان‌های توکیو هستم. از سفرشان خوشم آمده بود‌؛ برخلاف سفری که در حال طی کردنش بودم. اِو استاد جزئیات است. کل کتاب فقط از یک‌چیز برایمان حرف می‌زند. یک سفر مادر دختری. چیزی که می‌شود در "من به همراه مادرم به سفری کوتاه رفتیم" ساده شود. اما جسیکا به‌قدری همه‌چیز را با جزئیات شرح می‌دهد که تقریبا مطمئن می‌شوی همسفر سوم آن‌ها هستی.
      

        تعریف کردن از تصویرسازی‌های این آدم انقدر بدیهی و بی‌معنیه که ازش گذر می‌کنم. 
همه‌چیز خیلی روی هم نشسته. تصویرها کاملا مرتبط و پر از جزئیات‌ن و هر صفحه رو که ورق می‌زنی نمی‌دونی چی انتظارت رو می‌کشه. کتاب از زاویه دید خیلی مناسبی به موضوع پرداخته و همه چیز کاملا توی هم چفت شده. 
خلاصه که... (ذوق زیاد)

      

        بعضی کتاب‌ها را باید یک شبه خواند. باید محو زندگی شخصیت‌ها شد و از داستان زندگی فاصله گرفت.
این کتاب، چون نقصی در سیر داستانی و شخصیت‌ها و... ندارد، به راحتی پرتاب‌مان می‌‌کند به آن روزها. خودمان را جای فرهان و فرزانه می‌گذاریم و یادمان می‌رود که چقدر اعصاب‌مان از دست آدم‌ها به‌هم ریخته است.
زاویه دید فرهاد حسن‌زاده در هر کدام از کتاب‌هایش نسبت به جنگ متفاوت است. در این کتابش هم دست روی داستان تازه‌ای گذاشته و تصویر جدیدی از نوجوان‌های جنوبی در ذهن‌مان می‌سازد؛ این‌بار تصویری همراه با صدای سازدهنی آرام و غم‌دار.
      

        یک مردم‌نگاری دوست‌داشتنی و دردناک.
بعد از خواندن کتاب‌ دیگر نمی‌توانید از کنار بعضی چیزها ساده بگذرید. روایتی که از زیست کودکان کار در این کتاب می‌خوانیم کاملاً دقیق و با جزئیات است. متأسفانه واقعیت خیلی تلخ‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم.
      

        کتاب رو از روی میز برداشتم، بازش کردم و سه ساعت بعد بستمش.
به این نتیجه رسیدم که زندگیم شبیه این کتابه‌. گم شدن یک امر طبیعی و ادامه‌داره، همون طور که پیدا شدن، نباید ازش فرار کرد.
اون روز  بهم گفت:"بعضی وقتا بهتره گم شی تا بتونی خودت رو پیدا کنی".
      

        داستان بدون تصویرها تقریباً هیچه. مفهوم رو نتونست به بچه‌های ما منتقل کنه و اواسط کتاب هر کدوم رفتن دنبال کار خودشون.
تهش نقاشی‌ای که از کتاب کشیدن و پروانه‌بازی بیشتر بهشون چسبید.