بعضی کتاب‌ها را باید یک شبه خواند. باید محو زندگی شخصیت‌ها شد و از داستان زندگی فاصله گرفت.
این کتاب، چون نقصی در سیر داستانی و شخصیت‌ها و... ندارد، به راحتی پرتاب‌مان می‌‌کند به آن روزها. خودمان را جای فرهان و فرزانه می‌گذاریم و یادمان می‌رود که چقدر اعصاب‌مان از دست آدم‌ها به‌هم ریخته است.
زاویه دید فرهاد حسن‌زاده در هر کدام از کتاب‌هایش نسبت به جنگ متفاوت است. در این کتابش هم دست روی داستان تازه‌ای گذاشته و تصویر جدیدی از نوجوان‌های جنوبی در ذهن‌مان می‌سازد؛ این‌بار تصویری همراه با صدای سازدهنی آرام و غم‌دار.
        

          در دنیای پرهیاهوی کتابهای نوجوان مرتبط با جنگ جهانی این کتابِ درام و مرتبط با جنگ  آرامش بخش و زیباست.

        

          آقای فرهاد حسن زاده عزیز ، باز هم با یک کتاب زیبای دیگر از شما مواجه شده ام ، بعد از "هستی" ، این هم دوست داشتنی بود .. 
همه چیزش را دوست داشتم ، از انسجام و ارتباط بین خطوط گرفته شده تا داستان و شخصیت های داستان .. 
اما نکته ریزی که به چشمم آمد و کمی اذیتم کرد ، نحوه نگارش کتاب بود .. به صورت ادبی کتابت نشده بود تا ارتباط گیری آسان تر باشد . خیلی هم خوب ، اما تا حدودی  این روش با برخی اصول نامقارن است 
        

          فرهاد حسن زاده ست و شخصیت های رمان هاش و پدرهاشون!

پدر فرهان ِ آهنگی برای چهارشنبه ها، همون پدر هستیه. پدری که از عالم و آدم متنفره و به راحتی فرزندش رو توی جمع تحقیر می کنه و کتک می زنه. پدری که آخرش منقلب می شه.

فرهان هم بی شباهت به هستی نیست. بچه ای که دلش برای شهری که ازش آواره شدن تنگ شده و هنوز خرمشهر رو شهر خودش می دونه، به هیچ چیز دلبستگی نداره و لج باز و کله شقه! البته این جا به جای دایی و خاله، یه فرزانه و مینا داریم که فرهان دوستشون داره و به حرفشون گوش می ده.

فصل های کتاب یکی درمیون مربوط به زمان حال ِ فرزانه و زمان ِ گذشته ی فرهانه، و آخر سر این دو زمان به هم می رسن. داستان کتاب درباره ی فیلمیه که قرار بوده بسازن و فرهان که توی زندگی ش هیچ فیلمی ندیده، بدون این که دلش بخواد مجبور می شه توش بازی کنه. در این بین پدرش عاشق یکی از عوامل صحنه می شه و ...

کتاب خوبیه، نباید یادمون بره که مخاطب کتاب نوجوانه. یه چیزهایی یه کم یه جاهایی غیر منطقی هست، اما اونقدر ناجور نیست که بخوام به خاطرش ستاره کم کنم.
        

          به قول جمله ی اول کتاب که دیالوگ فرزانه هم هست((گاهی فکر میکنم یعنی ممکنه جهان رو ارتعاش یه موسیقی به وجود آورده باشه!))
من در مقابل قلم آقای حسن زاده واقعا نمیدونم چی بگم.انقدر این کتاب قشنگ بود و آوازه ی زیباییش گوش هفت آسمون رو پر کرده بود که حس می کنم هیچ کلمه ای برای توصیف زیباییش ندارم!
        

          به‌نظرم بهترین واکنشی که می‌تونستم نسبت به این کتاب بدم، اشک ریختن بود.
فرهان درد کشیده. :)
فرزانه‌ی عزیز و مهربونم. :) وجود شما داستان‌رو خوندنی کرده بود.
روایت گذشته و حال، به زبون فرزانه و فرهان داستان رو لایق خوندن می‌کرد.
آقای حسن‌زاده‌ی عزیزم، وجود قلم جادویی شما بود که من‌رو لحظه‌ها، دقیقه‌ها و ساعت‌ها، زمین‌گیر این کتاب کرد.
وقتی تمومش کردم، حس کردم یک دوست مهربون و دوست‌داشتنی رو از دست دادم. 
موضوع داستان عالی بود. رسیدن دو شخصیت داستان، به این روش ایده‌ی فوق‌العاده‌ای بود.
ارتباط با شخصیت‌ها کار سختی نبود. شخصیت‌ها نزدیک بودند.
حاشیه‌پردازی مثل همیشه عالی بود. نه زیاد نه کم. موضوع داستان بین حاشیه‌ها گم نمی‌شد.

+فرزانه و فرهان عزیزم،  همیشه در قلب من هستید. :)