"انگار لال شده بودم" تأملی طولانی بر بوطیقا و سیاست سخن گفتن در جریان چند سال زندگی با کودکان کارگر افغانستانی در تهران، آموختن‌شان و آموختن در کنارشان، جامعه‌پذیر شدن با آن‌ها، و تغییر کردن در این مسیر است. تردید در سخن گفتن ("شاید اگر کمی شجاع تر بودم کل این پژوهش باید تبدیل میشد به جمع آوری رپ‌هایی که توسط خود این بچه‌ها ساخته می‌شوند و نوشته‌نشده از یادها می‌روند اما من به قدر کافی شجاع نبودم. پس تلاش کردم بنویسم، با آگاهی از موقعیت خودم")، ناامیدی از آن ("وقتی هر روز نوشته‌های مربوط به انواع کار کودک زیاد می‌شود و مدام همه جا حرف کودکان کار است اما برخوردهای ضربتی ادامه دارد، رد مرز کودکان ادامه دارد، کار سخت بچه‌ها ادامه دارد و انگار هیچ تغییر مثبتی رخ نمی‌دهد")، و در عین حال ناگزیری آن و ضرورتش در وادار کردن ما به خواندن و شنیدن و دیدن و احساس کردن شکل‌هایی از بودن در جهان، که گرچه با زندگی همه‌ی ما گره خورده‌اند یا نمی‌بینیم یا نمی‌خواهیم ببینیمشان، حتی اگر این سخن گفتن لجوجانه تکراری باشد یا یک جای کارش بلنگد. این آخری را سالاروند از متفکران/هنرمندان/شاعران فلسطینی آموخته است که "مدام در مورد فلسطین می‌نویسند و دوباره می‌نویسند و باز می‌نویسند" و مسئله‌ی آن‌ها همچنان حل نشده است. [از مقدمه، نوشته‌ی نهال نفیسی]

چهارشنبه جلوی تمام «ایسوزو»ها را گرفته بودند و از هر دستگاهی حدوداً شش، هفت نفر آدم بزرگسال را دستگیر و همه را سریع رد مرز کرده بودند. برادر بزرگتر انور که دقیقاً یک ماه بود به تهران رسیده بود هم آن روز رد مرز شد (و کمتر از یک ماه بعد دوباره داشت در گود کار می‌کرد). چو افتاده بود که چون بمب ترکیده می‌خواهند همه افغانستانی‌ها را رد مرز کنند. ترس و نگرانی کار را به جایی رسانده بود که آقا نادر ناگهان آمد کنار من ایستاد و پرسید: «چرا ما رو می‌گیرید؟» و من را عاجز برجا گذاشت. باورم نمی‌شد با مأمورین امنیتی در یک مای مشترک تعریف شوم. جواب دادم که «ما» آنها را نمی‌گیریم و بی‌قدرت تر از آنی هستیم که فکر می‌کنند.

روی دست چپش حد فاصل مچ تا آرنج با قلمی مشکی نوشته بود: «یا الله من تن‌ا است‌ام». از دور که می‌آمد معلوم بود چیزی روی دستش نوشته اما جزئیات را نمی‌دیدم. ازش پرسیدم «چی نوشتی رو دستت؟» حرکتی کرد انگار که بخواهد دستش را پنهان کند و با خجالت همیشگی‌اش گفت: «هیچی.» رحیم‌گل آن سوتر داشت زباله هایش را تمیز می‌کرد و به خنده گفت: «نوشته یا الله دوستت دارم» و بعد رو به لاجورد ادامه داد: «گناه داره اسم خدا رو روی دستت نوشتی.» رحیم‌گل بلد است بخواند. چهار صنف در افغانستان درس خوانده اما همه کلاس‌ها را از ترس چوب معلم فرار کرده خودش هم نمی‌داند چطور قبول می‌شده و می‌رفته سال بالاتر تا اینکه یک روز به این نتیجه می‌رسد که چیزی توی مدرسه یاد نمی‌گیرد و بهتر است دیگر نرود. اول آنجا می‌رود سر کار و یکی دو سال بعدتر هم با پدر راهی ایران و زباله‌گردی شده است. رحیم‌گل راست می‌گوید، سوادش اندازه یک بچه کلاس چهارمی نیست، حروف را کاملاً بلد است اما به‌سختی می‌تواند از حروف کلمه بسازد. مطمئن بودم روی دست لاجورد را نخوانده و نوشته‌اش را حدس می‌زند. کس دیگری هم به نوشته‌ی روی دست بچه توجه نکرده بود. لابد برای همین می‌شد به آن درشتی روی دستش از تنهایی‌اش رو به خدا بنویسد. انگار مخاطب آن نوشته فقط خود خدا باشد.