برای منی که تاریخ خوندن برام سخته این کتاب خیلی خوب و روون بود.
ما بیشتر از جنگ ها شنیده بودیم و این کتاب بیشتر حواشی جنگ ها و دوران بعدشون رو بیان میکنه.
با خوندن این کتاب و تاریخ اون دوران تازه به عمق مظلومیت و تنهایی حضرت علی پی میبری. و البته اینو میفهمی که شیعه واقعی بودن چقدر سخته و مرز بین حق و باطل چقدر باریکه.
مایی که شعار میدیم ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند، آیا واقعا در موقعیتش مثل اهل کوفه رفتار نمی‌کنیم؟!
      

        من قبلا کتاب سفر سرخ رو خونده بودم و خب یک سری اتفاقاتی که یادم بود اینجا در قالب خاطره گویی راوی ها و از دید اون‌ها بهش اشاره میشد. مثل سفر سرخ جزئیات اتفاقات بیان نمیشه و اینکه نمای کاملی از زندگی شهید علم الهدی نیست و به یه بخش هایی فقط پرداخته میشه.
دقیقا اینطوره که انگار سه نفر نشستن برات داستانشون رو تعریف میکنن. این مدل خب تجربه شیرینی هست بنظرم و باعث میشه یک جور انس پیدا کنی با کتاب و اون احساس راوی ها بهت منتقل میشه. اینطوره که بعد خوندن کتاب انگار خودت شهید رو میشناختی و با شخصیتش آشنا هستی.

از زندگی شهید علم‌الهدی هم میشه درسای زیادی گرفت و یک جاهایی از روایت تو ذهنم پیوند میخورد به بحث کار تشکیلاتی و تشکیلات.

تنها ضعفی که بنظرم اومد این بود که روایت آخر که روایت حسن آقا بود خیلی کم و کوتاه بود درحالی که با چیزهایی که ازشون تو روایت دوم می‌شنویم خیلی بیشتر مشتاقیم که از زبان خود ایشون ماجراها رو بشنویم. بخش آخر خوشحال شدم که قراره روایت حسن آقا باشه ولی بعد اونقدر کوتاه بود خورد تو ذوقم:(
البته من کتاب رو صوتی و از ایران‌صدا گوش دادم ولی بنظرم نیومد که خلاصش کرده باشن امیدوارم که واقعا چیزی از کتاب رو از دست نداده باشم.
      

        این کتاب رو هم مثل بابالنگ دراز صوتیش رو گوش دادم و خب بنظرم واقعا خوب بود که صدای گوینده متناسب با حس و حال سالی تو نامه ها عوض میشد.
در کل دوستش داشتم چون احساساتش واقعی بنظر میرسید. اینکه  سالی جزئیات اتفاقات نوانخانه رو تعریف میکرد و اینکه افکار و احساساتش چطور بودن و چطور تغییر میکردن و اینکه چه طور به فکر نوانخانه و بچه‌ها و همه آدمای اطرافش بود.
تجربه شیرینی بود اما نباید اون بخش داستان که منتظرش بودیم تو نامه آخر اتفاق میفتاد و همون و تمام...! :(
      

        می‌تونم بگم به طور کلی کتاب مفیدی بود. با اینکه حس میکنم خیلی حرف جدیدی نداشت و ممکنه خیلی مباحثش رو بدونیم از قبل، ولی از این نظر که  موضوعات با یه نظم و دسته بندی و کنار هم ارائه شده و اینکه در قالب پرسش و پاسخ به یک سری مباحث پرداخته شده و مثال هم زده شده، کتاب تاثیرگذاری مثبت خودش رو داره و مطالعه اش رو پیشنهاد می‌کنم. برای خودم هم بخش هایی از کتاب واقعا مفید بود. اینکه از دیدگاه قرآن و روایات و سخن بزرگان هم بعضی از موضوعات رو بررسی کرده دوست داشتم.
      

        این کتاب داستانی نیست که راوی شروع کنه به تعریف کردن و از چیزهایی که پشت سر گذرونده و از عشق غم انگیزش صحبت کنه...
در واقع میشه گفت که راوی هجوم خاطرات، احساسات و حرف های نگفته رو  به ذهنش روی کاغذ پیاده کرده؛ همون‌قدر درهم و بی اسارت قالب سیر زمانی، و  همون‌قدر  عمیق و صادقانه.
کتاب سراسر توصیف و استعاره است و نادر ابراهیمی واقعا قشنگ توصیف میکنه و از استعاره استفاده میکنه. گرچه یه جاهایی این استعاره ها زیاد و درکش سخت بود و خب اگر روان‌تر و مفهوم‌تر بود لذت مطالعه کتاب بیشتر میشد.
ولی از اون کتاب‌هایی بود که از خط به خطش دوست داشتم بریده کتاب بذارم:)

خداروشکر که نادر ابراهیمی به همین‌قدر نوشتن برای این کتاب بسنده کرده  وگرنه قلب من بیشتر از این تاب نمی‌آورد...
      

        میتونم بگم که خوندن این کتاب میتونه حس غرور، افتخار و انگیزه رو در تک‌تک سلول های بدن زنده کنه و واقعا موقع مطالعه کتاب این حس خوب رو با خودم داشتم. بنظرم از بهترین کتاب‌های روایت پیشرفت محسوب میشه؛ و اینکه مباحث تخصصی و علمی رو که جزء جدانشدنی از روایت پیشرفت های علمی هست رو خیلی ساده و قابل فهم بیان کرده که به طور کل بنظرم این بیان ساده کتاب باعث شده بتونه برای همه مناسب باشه و بهره داشته باشه.

تنها مشکلی که من با این دست کتاب‌ها دارم اینه که تلنگر میخورم ولی اراده ندارم و این تلنگر باعث حرکتم نمیشه و فقط  حس بی فایده بودن میگیرم که واقعا چطور وقت و عمرمو هدر میدم...😅 آیا کتابی هست که از سد این مشکل هم فراتر بره؟

در آخر دم همه دانشمندان و تلاشگران کشورمون گرم که تونستن با اراده قوی مسیر قله های پیشرفت رو طی کنن و باعث افتخار ما باشن.

یه نکته هم اینکه این کتاب داستان رویان هست نه داستان آقای کاظمی آشتیانی. مشتاقم که داستان ایشون رو هم بخونم.

و نکته دوم اینکه فهمیدم این دست کتاب ها رو باید تندخوانی کرد. طولانی شدن زمان مطالعه باعث خسته‌کننده شدن کتاب میشه ولی با تندخوانی و سریع طی کردن ماجرا میشه از مطالعه کتاب لذت بیشتری برد:) 
      

        آه ناستانکای بی‌رحم من!
نگران نباش از تو دلگیر نخواهم شد. 
مشکل از من و خیال‌بافی‌هایم است.
اگر شب‌های روشن را خواندی و با توصیفات زیبا و عمیق خیال‌بافِ تنهای داستان مواجه شدی، اگر احساسات رویاگونهٔ او را دربرابر ناستانکایش دیدی، بدان که من نیز بی‌شباهت به او نبودم. 
اگر این داستان را خواندی تو هم تایید خواهی کرد که مشکل از منِ خیال‌باف است، اینطور نیست؟:)
اما شاید تو خود نیز یک خیال و رویا بوده‌ای...
شاید من هرروز خاطرات یک رویا را با خود مرور می‌کنم...

(...)
      

        حجم کتاب زیاده و پر از توضیحات درمورد تجهیزات پزشکی و کارهای مربوط به شرکت هست که این برای کسانی که به این حوزه ها و کسب اطلاعات در این موارد علاقه دارن و یا در فضای مشابه هستن نکته مثبتیه و ما رو با  کتاب فوق‌العاده و متفاوتی مواجه می‌کنه. اما همین موضوع می‌تونه برای کسانی که به این حوزه علاقه ندارن نکته منفی باشه و با خوندن حجم زیاد کتاب و بحث درمورد موضوعاتی که درموردش کنجکاو نیستی نمیشه از کتاب انگیزه گرفت و به عنوان کتاب انگیزشی خوندش.
در کل خودم هم که علاقه داشتم به موضوع روایت شده از یه جایی به بعد خسته شدم و فقط سعی می‌کردم زودتر کتاب رو تموم کنم. بعضی نکات هم که قرار بود از این روایت بهمون برسه خیلی زیاد و واضح تکرار می‌شد که اگر اینطور نبود و یه سری توضیحات اضافه هم حذف می‌شد، کتاب کم حجم‌تری داشتیم که مراتب می‌تونست تاثیر بهتری داشته باشه.
به یه نکته مثبت هم اشاره کنم اینکه برای کسانی که در فکر و در مسیر راه اندازی شرکت هستن این کتاب پر از تجربه های موثر مهندس نجات بخش در این مسیر هست که می‌تونه کمک کننده باشه.

در آخر اینکه روایت این تلاش ها و پیشرفت ها خیلی خوب و لازمه و انگیزه بخش هم هست اما اگر متن کتاب بیشتر مختصر و مفید باشه و کشش لازم رو داشته باشه بهتر میشه و عده بیشتری میتونن از مطالعش لذت ببرن.
      

        ″سلام به خون های جاری کف خیابون...
سلام به بچه‌هایی که حتی قبرشون هم باید مخفی باشه، چه برسه به خبر شهادتشون برای اهل محل و فامیلشون!″
با این کتاب همراه شدم با روند کاری ماموران امنیتی، همراهشون جلسه تشکیل دادم، ماموریت گرفتم و سفر کردم، شناسایی و بازجویی کردم، تعقیب کردم و درگیر شدم، ترس و نگرانی و عصبانیت و در آخر غم از دست دادن به اون شکل رو تجربه کردم...
و‌ انگار ما که واقعیت‌ها رو نمی‌خونیم و نمی‌فهمیم، ما که فراموش می‌کنیم، محکومیم به تکرار این فریب و فتنه ها و ماموران امنیتمون محکوم‌ اند به این مظلومیت...
کتاب روایتی از پشت پرده اتفاقات در انتخابات سال ۸۸ بود و داستان کشش این رو داشت که کتاب رو زمین نذارم و یکسره بخونم.

روح تمام شهدای گمنام امنیتی‌مون شاد...!


      

        در کنار همایش ″خشت اول″ که برای ورودی های جدید دانشگاه برگزار کردیم و خیلی امید و انگیزه به خودمونم داد، فروش مجموعه کتاب های روایت پیشرفت رو هم داشتیم و اونجا با این مجموعه آشنا شدم. این کتاب رو دیدم که به حوزه تحصیلی خودم نزدیکتره و خریدمش و با خوندنش  علاوه بر حوزه کاریشون، فضای دانشجویی و تشکلی و رفاقتیشون هم تا حدودی برام همزادپنداری داشت و این حس که منم الان شرایطی تقریبا مشابه دارم باعث شد که واقعا انگیزه و امید زیادی بگیرم از این کتاب. شروع ترم با اون همایش و پایان ترم با صحبتای یه استاد عزیز و تموم کردن این کتاب... حالا من واقعا به فکر ایده برای قدم گذاشتن در مسیر راه اندازی یک شرکتم😁
در کل بنظرم به وجود این دست از کتاب‌ها نیاز داشتیم. این کتاب شاید برای قشر غیرمذهبی زیاد جالب نباشه و بنظرم در کنار وجود همین کتاب‌ها باید کتاب‌های مشابه برای اقشار مختلف داشته باشیم. برای هرکسی اینکه بتونه با فضای کتاب همزادپنداری کنه باعث تاثیرپذیری بیشتری میشه.
متن کتاب هم خب زیاد جذاب یا پر کشش نیست و ممکنه کسی که با فضای داستان فاصله زیادی داره کتاب رو دوست نداشته باشه و کسی که بیشتر با اون فضا نزدیکی داره بیشتر کتاب رو دوست داشته باشه. اما درکل در سبک خودش کتاب خوبیه.
      

        نسخه صوتی کتاب رو گوش دادم و وااقعا دلنشین بود... چقدر نامه نوشتن قشنگه و چقدر قشنگ جودی احساسات مختلفش رو با نامه‌هاش منتقل می‌کنه. چقدر خوب بود که کتاب صوتی با همون صدای جودیِ کارتون دوران بچگیمون بود و لحن گوینده خییلی تاثیر داشت تو دلنشین‌تر شدن کتاب و خیلی خوب احساساتِ درون نامه ها رو زنده می‌کرد.
      

        واقعیت داشتن ماجرای زندگی پرالتهاب خلیل که شیعه ای اهل شیلی  و آلاء که از اهل سنت و  فلسطینی است، و ماجرای عشقی که بین این دو نفر به وجود میاد باعث جذابیت داستان شده و درکنار توصیف حال و هوای غزه و صحبت از اسلام و مسلمانان در خارج از ایران، می‌تونم بگم که کتاب خوبیه و برای مطالعه پیشنهادش می‌کنم.
اما درمورد ساختار داستان و کتاب، اوایل خوب پیش می‌رفت ولی بعد همه چیز خیلی مختصر گفته می‌شد و ماجرا سریع و یهویی جلو می‌رفت طوری که انگار از قالب داستانی یکم فاصله گرفته بود و فقط شرح واقعه می‌کرد.
      

        فکر کن تو یک حلقه زمانی بیفتی و همینطور به گذشته برگردی، و خاطراتت رو دوباره تجربه کنی و این‌بار متوجه اتفاقات مهمی بشی  که قبلا اصلا نفهمیده بودی...!  سبک داستانی جدیدی بود برای من و دوستش داشتم. تا اواسط داستان یه مقدار کند پیش می‌رفت و حوصله‌سربر بود ولی بعد خوب شد و یک‌سره نشستم خوندم و هی پیش‌بینیم درمورد ادامه عوض میشد یا یک موضوع غیرقابل پیش‌بینی رو داستان رو می‌کرد و درکل ماجرای جذاب و خوبی بود.
هیستریک و چنین ماجرایی...جالب بود:)
      

        با اینکه از اول کتاب قاتل مشخص بود اما طوری داستان پیش می‌رفت که مرحله به مرحله همراه کاراگاه ها به احتمالات مختلف شیوه مرگ و سرنخ های مختلف فکر می‌کردی و دنبال حل مسئله بودی و خب کشش لازم رو داشت. فضای داستان درست طوری بود که انگار داری یکی از فیلم های جنایی کاراگاهی ژاپن رو تماشا میکنی و دوستش داشتم.
      

        این کتاب رو چندین سال پیش خریده بودم ولی نتونسته بودم کامل بخونم. حالا بعد چندسال رفتم سراغش و پشیمونم از این همه سال که سفرسرخ رو در کتابخونه داشتم و این شهید بزرگ رو نشناختم. این که کتاب به صورت داستانی نوشته شده بود خوب بود و تاثیرگذاری بیشتری داشت. البته موافقم با نظر دوستانی که گفتن شأن این شهید خیلی بیشتر از این کتاب هست و جا داشت کتاب بهتر باشه ولی باز هم نمیتونم امتیاز کامل رو به سفرسرخ ندم. خوندن این کتاب و شناخت شخصیت و فعالیت های شهید علم الهدی باعث تلنگری شد که به خودم بگم من چه کار مفیدی دارم انجام میدم؟!:) الان وظیفه من چیه من باید چیکار کنم؟! امیدوارم که بتونم به جواب و عمل برسم...