"کور، شاگرد پیش خود فکر کرد ما کوریم، نشست کوری را نوشت تا به آنهایی که آن را می خوانند یاداوری کند که وقتی زندگی را خوار می کنیم، منطق وامی گذاریم. حیثیت آدمی هر روز با ابر قدرت ها لکه دار می شود و دروغ جهانی جایگزین حقایق جمعی می شود، که آدم وقتی که حس احترامش به دیگران را از دست می دهد به خودش هم احترام نمی گذارد، سپس شاگرد که انگار که سعی داشته هیولاهایی را که زاده کوری منطق است از خود دور کند، شروع کرد به نوشتن ساده ترین داستان: یک نفر دنبال دیگری می گردد، چون فهمیده است زندگی چیز مهمتری ندارد که از انسان دیگری بخواهی اش. نام کتاب ، همه نام هاست، همه اسامی ما نوشته در آن است . اسامی زندگان و مردگان."
.....
اگر در شهری که زندگی می کنی همه کور باشند آنگاه چشم داشتن تو بیشتر بر عذابت می افزاید هر روز بارها فکر می کنی ای کاش من هم نمی دیدم غافل از اینکه قبلا تو هم کور شده ای، غرور تو باعث شده عده ای تو را کور ببینند
        

          رمان شگفت‌انگیزی که از ابتدا تا انتهای آن ما اسم حتی یک نفر از شخصیت‌ها را هم نمی‌دانیم! تصویری هولناک از جامعه‌ای که در آن مردمان «نخواهند یا نتوانند ببینند». بی‌اسم بودن شخصیت‌ها زمینه‌ی هم‌ذات‌پنداری ما را با آن‌ها قوی‌تر می‌کند؛ ما را ناخودآگاه دعوت می‌کند که - هرچند با اکراه - خودمان را جای آن‌ها بگذاریم؛ چیزی که به واسطه‌ی تنوع آدم‌های رمان از طبقات و مشاغل مختلف، به سهولت اتفاق می‌افتد.
نمادشناسی در کوری بسیار اهمیت دارد. در عین اینکه با داستانی روان و همه‌فهم سروکار داریم، نشانه‌ها و ارجاعات پرتعدادی در لایه‌ی زیرین داستان وجود دارند که یک جامعه‌ی کامل را ترسیم می‌کنند؛ جامعه‌ای که تحققش فانتزی  و ناممکن به نظر می‌رسد، اما  اتفاقا خیلی به واقعیت جهان ما نزدیک است!
        

          نقطه شروع داستان فرم داستان شخصیت پردازی و تخیل نویسنده همگی حیرت انگیز و در عین حال ساده و همه فهم است نیاز نیست فن داستان بدانی تا از کتاب لذت ببری چه بدانی و چه ندانی داستان برایت زیباست و این خصوصیتی است که بسیاری از کتابها و فیلمها و هنر ها ندارند.
        

          داستانی درباره زوال ارزش های انسانی
داستان از کور شدن عجیب یک فرد دقیقا پشت یک چراغ قرمز آغاز می شود و بعد به طرز عجیب و وحشتناک هر فردی که با این مرد در ارتباط است دچار همین عارضه می شود و بعد ها حتی دکتر چشم پزشک هم دچار این نوع کوری می شود.البته همسر پزشک دچار این بیماری نمی شود اما چون دولت از این بیماری و همه گیر شدن آن بسیار در هراس است و تمامی افراد مبتلا به آن را قرنطینه می کند، او نیز خود را به کوری می زند تا مواظب و حامی همسرش باشد…
این کتاب به نوعی نقد اجتماعی و سیاسی به مشکلات انسان مدرن در جامعه مدرن دارد. انسانی که تمام فردیت خود را قربانی پیشرفت اجتماعی و سیاسی کرده است و به تنزل ارزش ها تن داده است
        

          خط داستانیش تا حدودی نزدیک به طاعون ارغوانی  از جک لندن  و طاعون  از آلبر کامو هستش که یک بیماری در حال نابود کردن تمدن و انسانیت است.
در کل ساراماگو اثر قابل تأملی خلق کرده که ارزش خوندن رو داره و به خوبی نشان می دهد هنگامی که بقا بشریت با مشکل مواجه شود فضایل اخلاقی و انسانیت برایش معنی ندارد.

ما همه کور هستیم کوری که می بیند، کورهایی که می توانند ببینند اما نمی بینند.
"بریده ای از متن کتاب"
        

          وقتی این کتاب رو خوندم متوجه شدم انسان گاهی چقدر میتونه ضعیف باشه.
پناه بر خدا
        

          این کتاب را وقتی نوجوان بودم و زیاد درباره سیاست و سیاستمداران و حکومت ها نمی‌دانستم خواندم. حتی با وجود اینکه خیلی از نماد های کتاب را نمیفهمیدم، قصه پر تعلیق کتاب مرا جذب کرد. 
شاید این کتاب تمام ویژگی هایی را که می‌تواند آن را دوست نداشتنی بکند را داشته باشد: نثر کمی عجیب و غریب، بی اسم بودن شخصیت ها، فضای رئال ولی قصه سوررئال و ناملموس... ولی انگار سرنوشت شخصیت ها برای ما حیاتی می شود و نمیتوانیم قبل از تمام کردن کتاب آن را رها کنیم.
این کتاب یک رمان ترسناک نیست اما به شدت آدم را می ترساند. هیچ جای کتاب اشاره ای بر غیرواقعی بودن داستان نمیبینیم، انگار ساراماگو یک واقعه تاریخی را روایت میکند که هر لحظه ممکن است خودش را تکرار کند. و البته که میکند، فقط نمود فیزیولوژیک در چشمان ما ندارد.

حواستان باشد که بعد از کوری، حتما کتاب بینایی که جلد دوم است را بخوانید.
        

          یادم نیست چی شد که این کتاب رو شروع کردم.تو مسیر دانشگاه کلا دستم بود.یه وقتایی سر کلاس‌ها هم‌میخوندمش.عاشق متنش شدم اما متاسفانه ترجمه رو یادم نیست از کی بود.
متن پائین داستان رو لو میده


یه موقع هایی میترسیدم چشم هام رو ببندم و وقتی باز میکنم هیچی نباشه یا ناخودآگاه توی مترو و خیابون موقع راه رفتن دستم روی دیوار بود که محیطم رو یادم بمونه
        

          کوری کتاب خوبی‌ست، به حق اینقدر شهرت یافته. ترجمه کتاب نیز رضایت‌بخش و خواندن ا‌ست. از خوبی‌های این اثر می‌توان بسیار گفت، ویژگی‌های اختصاصی خود را دارد. این که کسی در کل داستان نامی ندارد و همه با القاب و صفات‌شان، هچون "چشم‌‌پزشک" و "همسرِ چشم‌پزشک" و "دخترِ عینکی" شناخته می‌شوند به گمانم جالب است. ایده کلی داستان نیز جذابیت دارد، بیماری‌ای واگیردار که موجب کوری می‌شود کشور و شاید دنیا را درمی‌نوردد، و چشم‌پزشک از اولین قربانیان آن است و کسی را گریزی نیست، در این میان همسرِ چشم‌پزشک با وجود تماس زیاد با کورها، مبتلا نمی‌شود و این مبتلانشدنش را پنهان می‌کند تا او را در قرنطینه راه دهند، تا شوهرش را همراهی کند... و دنیا کم کم از هم می‌پاشد با انسان‌هایی که مهمترین داشته‌ی ندانسته‌ی خود را از دست می‌دهند، چه ایده‌ای بهتر از این؟! و در این بین ساراماگو به زیبایی خباثت و وحشیگری و خودخواهیِ عده‌ای از نوع بشر را به تصویر می‌کشد، خودخواهی کسانی که در میانه بحران به چیزی جز خود فکر نمی‌کنند. 

 کوری کتاب بسیار خوبی‌ست، ایده‌ای ناب دارد و روند داستان معمولی و نه چندان ممتاز است، در هر صورت ولی ارزش خواندن دارد، حتما اگر فرصت کردید و روحیه‌ای حساس ندارید آن را بخوانید. خودِ من این کتاب را جز کتاب‌های خوب می‌دانم نه عالی، بخشی بخاطر خود داستان است و این که غافلگیری و پیچش خاصی، مخصوصا در نیمه دوم آن ندارد. دلیلِ اصلیِ این که این کتاب را نمی‌ستایم، همان چیزی‌ست که پیشتر گفتم، روحیه حساسم خیلی تابِ دنبال کردن چنین داستانِ پر از صحنه‌های چندش‌آور و افسردگی را ندارد. با این حال باعث نمی‌شود که از خواندن و تجربه‌ی کوری خرسند نباشم، و آن را پیشنهاد نکنم. و می‌دانم که شما نیز از خواندنش پشیمان نخواهید شد. هیجانِ خواندنش را از دست ندهید. 

        

          اول كتابش رو خوندم و بعد فيلمش رو ديدم. خيلي باهم فرق داشتن! ولي در كل خيلي داستان دوست داشتني بود و چندبار هديه دادمش. به نظرم براي همه مناسبه چون به صت هاي حيواني انسان ها پرداخته.
        

          برو آن‌جا که بُوَد چَشمی و گوشی با کَس؛
برو آن‌جا که تُرا منتظرند.

قاصدک!
در دل من همه کورند و کَرَند.

مهدی اخوان ثالث
        

          :شاید بشه گفت تمام بار معنایی این کتاب رو همین یک جمله به دوش می کشید 

 اگر نمی توانیم همانند انسان زندگی کنیم ، دست کم بکوشیم همانند حیوان زندگی نکنیم
        

          عالی بود عالی😍
        

          ژوزه ساراماگو، نویسنده پرتغالی و برنده نوبل ادبیات 1998، در این کتاب با استفاده از نمادها به تشریح مشکلاتی که انسان، در صورت نداشتن بینش انسانی، با آنها روبرو خواهد شد، پرداخته است.

داستان کوری مفاهیمی مانند فداکاری، عشق، توجه به زیبایی‌های باطنی، محافظت از محیط زیست و... را از طریق نماد بیان کرده است. به‌ نظر می‌رسد نویسنده در پی آن است که برتری بینش انسانی در برابر فناوری و ساخته‌های بشر را به خواننده یادآوری کند. بی‌رحمی انسان امروزی در برابر همنوعان در شرایطی که مساله بقا مطرح باشد، به‌خوبی در این کتاب ترسیم شده است.

در بخشهایی از کتاب دانای کل که راوی داستان است، نقشی فراتر از راوی به عهده می‌گیرد و به تفسیر وضعیت موجود برای خواننده می‌پردازد که این رویکرد در رمان‌های معتبر رایج نیست. نویسنده نامی برای مکان‌های داستان انتخاب نکرده است شخصیت‌ها را بدون نام و با صفات انحصاری آنها معرفی می‌کند
        

          حالا که خوب فکر می‌کنم کوری را روی آی‌پد خواندم؛ قبل از این که در مسجد حکیم اصفهان دزد بزندش! یحتمل تقریظش هم همان لا به لای نوت‌های آی‌پد مرحوم به فنا رفته باشد. به خاطر دارم نویسنده جایی گفته بود منظورش از کوری سفید "فوران علم" است که امروزه همه دچارش هستیم. هر بار که باز یاد این رمان می‌افتم طعم سیاهش بیش‌تر کامم را شیرین می‌کند و نویسنده را بیش‌تر و بیش‌تر تحسین می‌کنم.
        

          هر چقدر از جذابیت این کتاب بگم کم گفتم. خیلی دوستش دارم. یه داستان پر از تمثیل که ایده ی فوق‌العاده ای داره. دوستش دارم خیلی.
        

          کتاب جالبی هست،
این کتاب رو صوتیش رو گوش کردم.
یک نکته ی خوبی داره این کتاب و اینه که داخل این کتاب، نویسنده برای اشخاص هیچ اسمی براشون در نظر نگرفته.
چون اسم زیاد باشه آدم گیج میشه،
اما اشخاص این کتاب هیچ اسمی ندارند، بخاطر همین خیلی خوبه و آدم شخصیت هارو قاطی نمیکنه.
مثلا به جای اسم اشخاص، نوشته شده : پزشک، همسر پزشک، اولین نفری که کور شد و...
پیشنهاد میکنم و ارزش خوندن داره. 
        

          رمان کوری داستان شهری را روایت می‌کند که مردمان آن در روزی عادی و در میانه انجام کارهای روزانه خویش به ناگاه کور می شوند. در ادامه نویسنده شرایط اسفناک و سخت مردمان این شهر پس از کوری  را بیان می‌کند.
شخصیت‌های داستان در بزنگاه هایی وادار به گرفتن تصمیماتی سخت می‌شوند که خواننده را شوکه می کند.
گویی کوری چشم ، جان و روح آنها را نیز کور کرده است.
اما تنها یک زن هست که....
ایده رمان کوری جذاب است و ساراماگو توانسته به خوبی ایده خود را پرداخت کند. 
کشش داستان عالی است و ممکن است یه شب بیداری با دست گرفتن این کتاب برای خواننده اش در راه باشد.😊
#کوری
#حلقه_کتابخوانی_مبنا
#با_کتاب_قد_بکش
        

          رمان کوری اثر ژوزه سارا ماگو را می‌توان یکی از پنج داستان خوبی که تا کنون (بابا گوریو، کوری، گوژپشت نتردام، قلعه مالویل و پنجمی که هنوز خلق نشده است) خوانده‌ام، بخوانم! داستان و نقاط تعلیق، سبک نگارش، پیدایی جهان نویسنده در آن، تغییرات تحول‌گونه شخصیت افراد در مسیر داستان، نمادشناسی استادانه و صد البته ترجمه خوبی که به دست من رسید این اثر را بی‌نظیر کرده است. سعی می‌کنم دریافت‌های خودم از این داستان را اینجا با شما در میان بگذارم.

• قبل از هرچیز نثر و الگوی نگارش کوری را شما شگفت زده‌ می‌کند! کتاب پاراگراف ندارد! نقل قول‌ها خلاف همه رمان‌ها از هم جدا نمی‌شوند و علائم سجاوندی در حداقل خود بکار رفته است. اگر در سرزمین بینایان راه تشخیص گوینده کلمات نگاه کردن به صورت اوست! در اینجا همه صداها درهم به گوش شما می‌رسد پس باید گوشتان را قوی کنید و تمایزها را تشخیص بدهید!‌ نویسنده این کار را با نشاندن حرف بزرگ اول در متن کرده است! کار فارسی‌زبانان این میانه سخت است.
• کوری را می‌توان روایت یک بیماری و بحران فراگیر اجتماعی قلمداد کرد. هرچقدر مثال‌هایی که در ذهنتان می‌‌آید مهلک‌تر باشد تطبیق‌های بیشتری خواهید یافت. برای ما که کرونا را تجربه کردیم، تصور اینکه یک بیماری چطور می‌توان نظامات اجتماعی، بنیان‌های فردی و جمعی و قواعد حکمرانی را متحول کند امکان درک بیشتری دارد. افراد کنار ما در مواجهه با چنین بحرانی دقیقا مثل داستان دو پاره می‌شود؛ کسانی وضعیت رنج‌آور پیشامده را فرصتی برای بهره‌مندی و استثمار هرچه بیشتر هم‌نوعان می‌بینند و در مقابل افرادی نیز پیامبر‌گونه نقش رهبری، امداد و توانمندسازی دیگران را به عهده می‌گیرند. با این عینک تصاویر بسیار خوبی را در این داستان تجربه کرده و خواهید دید.
• اگر فرض کنیم در قرنطینه و یا در کل شهر کوری باعث نابودی تمام لوازم و ابزار و خدمات زندگی شهری شده است، نظم پساکوری! را می‌توان یک نمایش الهیاتی از سفر پیدایش دانست! جامعه بی‌نظم نخواهد بود و اگر نظامات ساخته ما نابود شوند خودش نظمی خودبسنده را تولید و تقویت خواهد کرد! خواندن این کتاب شاید درک درست‌تری به ما بدهد که آنارشیسم بی‌نظمی نیست بلکه نوعی نظم است که ما از درک قواعد و اصولش ناتوانیم. مکانیزم اسکان مردمان، سازوکار توزیع غذا، فرایندهای برطرف‌ کردن نیازهای ضروری فردی و اجتماعی همه در کتاب توضیح داده شده است. اینکه ما از شکل غذا خوردن یا اجابت مزاج مردم کور آزرده و متهوع می‌شویم یک دلیلش این است که قادر به درک نظمی که چنین جامعه‌ای را شکل داده و توسعه خواهد داد نیستیم.
• یکی از زیباترین اپیزودهای کتاب اتفاقاتی است که موقع توزیع غذا می‌افتد! من حس می‌کنم بتوانیم این صحنه را با لحظه پیدایش جوامع مدرن باستانی! که حکومت به عنوان نماد تولید و اجرای نظم و هم‌چنین ابزار توزیع رانت در پدید آمده است،‌ مقایسه کنیم. ابراز رضایت نسبتا عمومی شهروندان از دیکتاتوری گروه غذادار! خود نشان‌دهنده نظام ذهنی و بازتاب رفتار جوامع در پذیرش دیکتاتوری و ظلم، بعد از پایداری یک نظم جدید است.
• نظم جدید همه ارزش‌ها و پدیده‌های جامعه را متحول می‌کند و البته ارزش‌های جدیدی هم خلق خواهد کرد که به شکل چرخش‌پذیر بازتولید همان نظم اولیه هستند تا جایی که کاملا استیلا پیدا می‌کنند و بعد از آن به خود تخریبی دچار می‌شوند! (زمینه‌های انقلاب‌های اجتماعی) مفاهیم اخلاقی، مالکیت، حقوق شهروندی،‌ نیازهای اولیه مسکن و خوراک و پوشش همگی دستخوش نظمی جدید می‌شود.
• زندگی در وضعیت کوری صورت بدی دارد! روان انسان را می‌خلد و جسم را می‌کاهد! اما در این کاهیدن و خلیدن تزکیه و پالایشی است که چشم نازک‌بین می‌خواهد! با فروکاست مفهوم زندگی مدرن در داستان کوری به رفع نیازهای اولیه آن‌هم به شکل دهشت‌آلود، روح آدمی فرصت می‌کند بسته به استعداد خودش پالوده شده و اوج بگیرد. با تحول مفهوم مالکیت خصوصی که سرآغاز قدرت‌طلبی نوع بشر است با انسانی مواجه می‌شویم که برای زندگی حرص نمی‌زند و کبر نمی‌ورزد و از این درگاه متعالی مفهوم مرگ و زندگی برایش تغییر می‌کند.
• خانواده چیست؟ جمعی که ایمان دارند در برآیند با یکدیگر نیازهاشان برآورده می‌شود، خیالشان تخت و روحشان آرام خواهد بود. داستان کوری روایت شکل‌گیری خانواده‌ای جدید است که با وضع جدید سازگار است. خانواده را مادری رهبری می‌کند که همچون نه، بلکه خود پیامبری در شهر کوران است. او وظیفه دارد نگران همه باشد! چشم همه باشد! نان‌آور همه باشد. برای همه بجنگد و هیچ نخواهد! مگر بعثت جز برای این است و دست آخر که کم‌ آورد و مچاله شد بین دوگانه این‌که بگوید من هم کورم یا بینا! بینایی را انتخاب کند با همه مسولیت‌های سنگین و گریزناپذیرش.
        

          رمان عالی بود، خیلی راحت تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم  رمان کوری یکی از تاثییر گذار ترین رمان های هست که خوندم از  این رمان درس های زیادی یاد گرفتم که انسانها چقد میتونن آسیب پذیر باشند وقتی تمام زندگی یک انسان میشه فقط زنده موندن چه کاری که برای زنده موندن نمیکنه!