جلد اول مجموعه مه زاد(آخرین امپراطوری) به یقین یکی از جذاب ترین فانتزی هاییه که خونده ام. دنیای کتاب دارای چهارچوب خیلی مستحکم و خوبیه و شخصیت پردازی هم واقعا خوب بود.
بخش اول کتاب بیشتر ما رو با فضای کتاب و شخصیت های اصلی آشنا می‌کنه و طبیعیتا خیلی ملایم تر و آروم تر از قسمت دوم بود.
ولی قسمت دوم و به خصوص صد صفحه آخر خیلی من رو میخکوب خودش کرد! بعضی از جاها انقد هیجان انگیز میشد که ارتجالا یه چند دقیقه ای به دیوار خیره میشدم.😁😂
قسمت های عاشقانه کتاب هم واقعا آبکی و مسخره نبود و به نظرم به عنوان چاشنی کار خیلی هم دوست داشتنی بود.
و شخصیت مورد علاقه ام هم سیزده، چون خیلی آدم باهوش و دانایی به نظر میاد و برای همین خیلی دوسش دارم.🥰
درسته که ژانر کتاب فانتزی هست. اما اگه فکر می‌کنید یه کتاب فانتزی نمیتونه مسائلی مثل تبعیض نژادی و ظلم رو به تصویر بکشه سخت در اشتباهید! چون آخرین امپراطوری مثال نقض این قضیه است.
در مورد ترجمه هم باید بگم که ترجمه قابل قبولی بود و معادل سازی های بیجا نداشت.
در کل پیشنهاد می‌کنم که بخونید و لذت ببرید، چه بسا که برای شروع فانتزی خوندن هم مناسبه.🫶🏻✨
        

          من مه زاد  را شاید یکی دو سال پیش خواندم و اینجا ثبت نشده بهرحال
دنیای مه زاد یک دنیای عجیب غریبه از سیستم جادویی فلز افسایی گرفته تا مفتش های اون یک دنیای جادویی ، فانتزی از دل کاراکتر های جذاب که حجم و صفحات را برای تو بی معنا می کرد 
این مجموعه را به تمامی فانتزی خون ها پیشنهاد میکنم اخیرا هوپا جلد دوم هم زده من سه جلد رو از آذرباد خواندم و راضی بودم 
جلد یک هوپا هم خواندم و اونم ترجمه خوبی داشت 
        

          بهترین فانتزیه که میتونید بخونید و حتی باهاش شروع کنید 
نویسندش ثابت شدس کتابش ثابت شدس داستانش و همه چیش ثابت شدن
درک داستانش مخصوصا برای ما ایرانی ها خیلی راحته چون میتونیم به شدت درک کنیم مسائل مطرح شده رو .
از شخصیت پردازیش نگم که عالیه ولی یه نکته کوچیکی داره که بعدا میگم 
داستانش خیلی خاصه و فراموش نشدنیه 
از اول که کتابو شروع به خوندن کردم متوجه غم توی داستان شدم انگار نویسنده با غم و اندوه مینوشته و تو این جلد متوجه شدم اون چه غمی بود و دلیلش چیبود 
(دارکی داستانو کار ندارم )
پلات تویست و دنیا سازی وسیستم های جادوییش همشون جا داره برای کلی بحث ولی خلاصه بگم که توی این سه تا هم نویسنده سنگ تموم گذاشته 
و یکی از بهترین شخصیت های دنیای فانتزی رو داره که هیچ شخصیتی مثلش نیست و من به شدت عقیدهشو دوست داشتم و اون کسی نیست جز کلسیر
پنج ستاره هم براش کمه واقعا اصلا از دستش ندید
        

          خب خب جلد اول تموم شد
باید بگم اوائلش برام کند پیش رفت 
دوجاش شوکه شدم که هنوز دومی رو نتونستم باورکنم
ولی آخرش قشنگ خستگی ۸۰۰صفحه رو از تنم درکرد
انقد که الان مشتاقم و به شدت دلم میخواد جلد بعدی رو شروع کنم ولی چه کنم که نمیتونم فعلا😅
        

          زاده‌ی مه،
از میان غبار ها و خاکستر هایی که گونه هایشان را سیاه کرده بلند شدند، با دست های گره خورده و دلی پر از درد به جلو قدم بر می‌دارند.
در حالی که دل هایشان پر از شک‌ و تردید است امیدی سوزان آنها را تا پایان راه روشن نگه‌می‌دارد. از بامی بلند و نک تیز به آنها خیره می‌شویم ، همان پدر و دختری که نسبتی خونی نداشتند، با آن ردا های سیاه که درون مه ترسناک آنها را مخفی میکرد. 
به دنیای مه و خاکستر  
اشراف  و  برده 
به دنیای از درد و شیرینی های که مزه  قطعا آنها را درک میکنید.
خوش آمدید! 


        

          بابت آشفتگی یادداشت،معذرت،ذهنم سخت جمع و جور شد.
کتاب های دو خطی را دوست دارم. مه‌زاد اتفاقا دو خط داستانی رو روایت می‌کنه، یکی «وین» که یک دزد است و «کلسیر»که مردی مرموز است.
وقتی صفحات اول کتاب رو می‌خوندم فکر کردم درست وسط قصه ام، با خودم گفتم چه عجیب!!‌‌‌‌‌‌‌‌ چرا از اینجا شروع کرده؟!
داستان دو خطی هم خیلی زود به هم رسید، طوری که انتظار نداشتم، با خودم گفتم چه زود!!
اما خیلی زود فهمیدم‌ سندرسون ادم کارهای عجیبه، تو لحظاتی که انتظارش را نداری، اتفاقات رقم میخوره، فهمیدم بهترین شروع ممکن اتفاق افتاده و اگر خطوط داستان بهم گره نمیخوردن؛ انگار داستان مشکل داشت. خلاصه داستان مسیر خوبی را پیش گرفته بود و داشت جلو می‌رفت.
اما در مورد خود کتاب، اغلب کسانی که کتاب رو خوندن مطمئناً با این قضیه موافقند که یکی از جذاب‌ترین دنیاهای فانتزی یا به عبارتی علمی تخیلی، در این کتاب تصویر شده.
قوانین موجود در کتاب آنقدر جالب هستند که آدم دلش می‌خواد انها رو یاد بگیره، چون وابسته به روابط علت و معلولی هستند؛ یعنی نویسنده برای هر چیزی که خواسته آن رو به عنوان قانون قرار بده، یک علتی توی ذهنش در نظر گرفته و آن علت رو در جریان کتاب جاری کرده. به خاطر همینه که یه دنیای جذاب ساخته.
از اونجایی که با یک کتاب طولانی طرف هستیم، رسیدن به اتفاقات خیلی طول کشید و این یه کمی منو دلسرد کرد. دوست داشتم خیلی سریع‌تر به اون اتفاقات برسم و یک سری مطالب حاشیه‌ای و جانبی کمتر باشه، با این وجود کتاب هنوز کتاب جذابیه.
شخصیت پردازی کتاب برای شخصیت‌های اصلی مثل «کلسیر»و«وین» تقریبا کامله، با این وجود شخصیت‌های فرعی خیلی بهشون پرداخته نشده و ما بیشتر شخصیت اصلی که «وین» باشه رو می‌شناسیم و حتی خود «کلسیر»هم از زمانی می‌شناسیمش که وارد قصه شده، گذشته اش که اتفاقاً با کتاب هم در ارتباطه خیلی کم بهش پرداخته شده.
طولانی بودن داستان کتاب باعث شده بود که دو سوم آغازین کتاب روند نسبتا کندی داشته باشه و یک سوم پایانی خیلی طوفانی و پر از ماجرا و اتفاق باشه، چرا که چینش اتفاقات برای رسیدن به اون نقطه اصلی طبیعتاً زمان می‌بره. از اونجایی که ظاهرا این اولین کتاب نویسنده بوده خیلی از اینها رو به عنوان مشکلات کتاب اول میشه قبول کرد.
 اما اگر بخوام از فضای کلی کتاب صحبت کنم، فضای کتاب فضای تاریک و دل زده است. اغلب کتاب‌هایی که قرار قهرمان پروری می‌کنند از یه همچین فضایی استفاده می‌کنند‌. چند اتفاق خیلی جالب توی کتاب وجود داره که البته هم به شخصیت پردازی و هم به روند داستان برمی‌گرده. نکاتی که نویسنده خیلی خوب توی کتاب دوم اتفاقاً؛ بهشون اشاره می‌کنه و سعی داره مسائل رو حل و فصل کنه. فکر می‌کنم از بخش دوم که شخصیت الند ونچر هم وارد داستان میشه، جذابیت‌های داستان به خاطر ماجراهای عاشقانه‌، بیشتر هم میشه.
 الند ونچر رو  دوست داشتم .
 یه نکته‌ی جذاب دیگه‌ی  کتاب، «برای من که گفته بودم قبلاً از اینکه پایان قصه‌ها رو بدونم خیلی خوشم میاد» این بود که نویسنده از اول هدفش رو مشخص کرده بود یعنی ما می‌دونستیم قراره لرد فرمانروا ...... شود.
 مهم این بود که چطوری؟! مهم این بود که به دست چه کسی؟! و مهم این بود که اصلاً لرد فرمانروا چه شد که شد این؟! و نویسنده ما رو به سمتش هدایت کرد. خیلی خوشحال شدم که در انتها، بخشی از حدس‌هایی که زده بودم درست از آب دراومد. اما به طرز شگفت انگیزی نویسنده غافلگیری هایی هم داشت .
 از اینکه از نویسنده رو دست بخورم خوشم نمیاد.دوست دارم بهم اطلاعات بده. من رو به سمت اون پایانی که می‌خواد هدایتم کنه‌ نشانه‌هاش رو سر راهم قرار بده، ولی در انتها یه برگ برنده رو کنه. برگ برنده این قصه قطعاً «راشک» بود.اون لحظه‌ای بود که حاضر بودم برای نویسنده  کف و سوت بزنم.
 اما رسالت این کتاب به نظرم تو یه لحظه اتفاق افتاده. جایی که «وین» میگه(ما شکست ناپذیر نیستیم) و« داکسون» بهش جواب میده (عاجز هم نیستیم).
 شاید همه کتاب توی همین دو تا جمله خلاصه شده باشه امید و تلاش . 
مهم نیست حتی اگر شکست بخوری، مهم اینه که جنگیدی، به اون اندازه که باید جنگیدی .
امیدوارم تو زندگیتون هیچ وقت دست از جنگیدن برندارید .
اگه می‌خواید به یه آدم پیشنهادش بدید به یه آدم فانتزی خونه حوصله‌دار پیشنهادش بدید .





        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
اول از همه باید بگم جناب سندرسون واقعا یه نابغه‌ست. طوری که وقایع رو پشت وقایعی دیگه پنهان کرده بود واقعا فوق‌العاده بود.
قلمش هم خیلی تحسین‌برانگیزه.مخصوصا فضاسازی و توصیف‌هاش که خیلی زیباست.
البته در اینباره باید از مترجم هم تشکر کرد که معادل‌سازی‌ها و الفاظ مناسبی رو به کار برده.

باید بگم مبارزه‌های اوایل بخش اول کمی برام حوصله سر بر بود ولی اواخر این بخش واقعا میخکوبم کرد.
هرلحظه‌ی بخش دو یه چیزی برای جا خوردن و حبس کردن نفس داشت.
واقعا توقع نداشتم خیلی از اتفاقات بیوفته و حتی حدسشم نمی‌زدم. همینه که باعث میشه به سندرسون بگم نابغه.
خلاصه که داستان خیلی قشنگ تونست من رو تو خودش بکشه و همراهم کنه. احساساتم رو خیلی زیبا  تو دست گرفت و حالات مختلفی رو بهم چشوند.
فقط کاش مرگ و میرها رو یه کم با احساسات بهش می‌پرداخت. بعد اون مرگ‌های مهم حس می‌کردم فقط یه گوسفند قربانی شده 😐😂 

خوشحالم که چنین چیزی رو خوندم. چیزهای زیادی ازش یاد گرفتم و باعث شد کمی بیشتر درباره‌ی موضوعات مهمی مثل سیاست فکر کنم.
مشتاقانه منتظر زمان آزادم که برم سراغ جلد بعد و ببینم چه چیزهایی در انتظار وین و دار و دستشه 🫠 
از دوستانی که این کتاب رو بهم معرفی کردن هم خیلی ممنونم مخصوصا اونی که خودش می‌دونه 😂🫶
        

          به معنای واقعی کلمه هر چی در وصف این کتاب بگم کم گفتم
پایان کتاب واقعا شوکه کرد منو
با اینکه اسپویل شده بودم ولی نمیتونستم حدس بزنم به این شکله
فکر میکنم میتونه بهترین کتاب فانتزی ای باشه که تا به حال خوندم
به شدت به همه رده های سنی توصیه میکنم بخوننش
و اگه اوایلش به نظرشون کند بود تا وسطاش صبر کنن چون همه چیز یهو هیجانی میشه.
        

          خب تموم شد. یک سوم پایانی کتاب من رو شوکه کرد! به دوستام گفته بودم مه‌زاد روند ارومی داره و خب برندون چنان زد بخش اخر رو طوفانی کرد که از موجش به دیوار لوتادل خوردم.
برندون توی مرگ افتضاحه،واقعا خورد توی ذوقم،نتونستم ناراحت بشم اما توی زنده کردن بهترینه. از ذوق نعره زدم و پشت سر هم جیغ زدم.

این کتاب رو به کسای پیشنهاد میدم که از ظلم بدشون میاد و خیلی خیالاتی و ایده‌آل گران و فکر میکنن می‌تونن دنیا رو عوض کنن .

        

          لحظه مرگ کلسیر خیلی دردناک بود...