بی نهایت زیبا و خواندنی بود.اینکه یه نویسنده ، داستان کوتاهی بنویسه که تا این حد پرمحتوا و پربار باشه کار هر کسی نیست و به نظرم آقای "بردبری" به بهترین شکل ممکن چنین اثر تاثیر گذاری رو خلق کردن 
 شیوه ی پیشروی داستان و شکل گیری و رشد شخصیت مونتاگ رو بی نهایت دوست داشتم....اینکه از یک شخصیت ترسو وسست اراده ،تبدیل به انسان شجاع و دلیری میشه که برای نجات انسان های پوچ و توخالیه جامعه ی خودش قد علم میکنه و میوه های درخت زندگی رو به هر دهانی که پیش آید پیشکش میکند
توصیفات و تشبیهات کتاب به قدری جذاب و دلنشین بود که گاهی اوقات بعضی جملات رو دو یا سه بار میخوندم

 بخش های  کوچکی ازکتاب
---
رودخانه آرام بود و به آهستگی از آدمهایی که سایه ها را برای صبحانه و بخار را برای ناهار و مه را برای شام می خوردند دور می شد
---
در حالی که تمام شب را به دهانش می فرستاد و آن را رنگ پریده بیرون می فرستاد و تمام سیاهی سنگینش در وجودش باقی می ماند، نسبتاً آرام شروع به حرکت کرد
---
خیابان به تمیزی سطح میدان قربانگاهی، دو دقیقه قبل از پدیدار شدن قربانیان و قاتلان بی نامش بود. هوا بر فراز این رود یخ زده عریض تنها با گرمای بدن مونتاگ می لرزید، این که احساس کرد دمای بدنش می تواند باعث لرزش ناگهان تمام دنیا شود، باورنکردنی بود
        

          یکم کوتاه بودوآخراش انگارتندمیخواست جمع بندی کنه بره
        

          بسم الله
فارنهایت ۴۵۱ داستانی پادآرمانشهری درباره‌ی زمانی هست که خوندن کتاب جرم محسوب می‌شه و کتاب‌ها رو هر کجا پیدا کنن، می‌سوزونن. مانتگ، شخصیت اول داستان هم یک آتش‌نشانه (دراصل آتش‌فشان) که شغلش سوزندن کتاب‌هاست؛ تا اینکه یک‌شب با دختری به اسم کلاریس آشنا می‌شه و...

۱. آغاز تا میانه‌ی کتاب عالیِ عالیِ عالی بود (هیجان‌زدگی!)، کاملا با مانتگ همذات‌پنداری می‌کردم، حس تنهایی، ترس و سردرگمی‌اش رو درک می‌کردم و هرجا وارد خطر می‌شد من هم استرس می‌کشیدم. ولی نویسنده خیلی سریع داستان رو جمع کرد، هرچند که گره‌گشایی جالب و پیش‌بینی‌ناپذیری داشت. برعکس نظر بعضی از دوستان که گفته بودن ای کاش کتاب در حد داستان کوتاه می‌موند، من فکر می‌کنم جای پرداخت بیشتری داشت و حتی می‌تونست یه مجموعه‌ی چندجلدی بشه و ادامه پیدا کنه. 

۲. دغدغه‌ی اصلی نویسنده از نوشتن این کتاب، نگرانی از فراموش‌شدن فرایند تفکر در انسان مدرنه؛ ولی علاوه بر اون از خیلی چیزهای دیگه هم حرف می‌زنه. از زنجیر دست‌وپاگیر تبلیغات، تا به قول خودش "مصنوعی‌شدن" انسان‌ها در صنعت مد و زیبایی، تا استثمار استعمارگران از کشورهای دیگه و ایجاد "نفرت"، تا جنگ‌هایی که حتی در دنیای مدرن‌شده هم ادامه دارن، و تا خرخره خفه شدن تو" تفریح و لذت" ولی تهی شدن زندگی از معنا و به طور کل تنهایی انسان مدرن. چقدر تلخه که خیلی از چیزهایی که نویسنده پیش‌بینی‌شون کرده بود، الان به واقعیت پیوسته. 

۳. موضع‌گیری نویسنده رو خیلی دوست داشتم و تحسینش کردم. پدیده‌های مدرن رو به طور مطلق نفی نکرده بود بلکه اعتقاد داشت باید در حد اعتدال باشن. و از طرفی هم از اون شیفته‌زدگان کتاب نبود که فقط با بوی کاغذ آرامش می‌گیرن(😅) 
این قسمت از کتاب خیلی خوب موضعش رو نشون می‌ده: 
"چیزی که تو لازم داری کتاب نیست، بعضی از چیزهاییه که یه وقتی تو کتاب‌‌ها بود. همون چیزها می‌شد امروز توی "خانواده‌های اتاق نشیمن" [همون تلویزیونه] هم باشه. همون جزئیات و آگاهی بی‌حد و حصر رو می‌شد امروز از طریق رادیوها و تلوایزرها ارائه کرد، ولی این‌طور نیست.... کتاب‌ها فقط ظرف‌هایی بودن که ما کلی از چیزهایی که می‌ترسیدیم یادمون بره توی اون‌ها ذخیره می‌کردیم. هیچ جادویی توی کتاب‌ها نیست. فقط حرف‌های توی کتاب‌هاست که جادوییه. جادوی کتاب‌ها اینه که تکه‌های دنیا رو برای ما به هم وصل می‌کردن و یه کل می‌ساختن. "

۴. با اینکه اول یادداشت کلی برای نویسنده تره خرد کردم که خیلی خوب شخصیت‌ها و حال‌وهواشون رو درآورده بود، ولی باید اعتراف کنم که این درمورد دیالوگ‌های مانتگ و فیبر صادق نیست (هرجا فیبر می‌خواست صحبت کنه دلم می‌خواست خفه‌اش کنم!). دیالوگ‌های مانتگ و فیبر خیلی طولانی و تصنعی بودن و انگار همه‌اش داشتن هندوانه زیربغل هم می‌ذاشتن! 

۵. من درست‌وحسابی نتونستم فضا رو مجسم کنم، به خصوص اون تلویزیون دیواری‌ها رو، نفهمیدم چجوری کار می‌کنن، فقط تلویزیون هستن؟ یا تماس تصویری‌ان؟ یا چی؟ حالا یا مشکل از من بوده یا نویسنده واقعا کم‌کاری کرده و باید بیشتر توضیح می‌داده. (اگه شما فهمیدین خوشحال می‌شم به منم بگین) 

۶. داستان ارجاع به کتاب مقدس و آثار کلاسیک داره که اگر پیش‌زمینه‌ای ازشون داشته باشین، قطعا بهتون کمک می‌کنه و شاید درک عمیق‌تری از اثر داشته باشین.

۷. برای خوندن پیشنهاد می‌کنم؟ دویست‌درصد! 

"جنایت‌های بدتر از کتاب‌سوزاندن وجود دارد، یکی از آنها کتاب‌نخواندن است." 
        

          دنیای ترسناکی بود دنیایی که توش کتاب خوندن جرمه. پایانش خیلی منطقی بود خداروشکر. کتاب خوبیه. توصیفاتش خیلی قشنگه کلا من دوستش داشتم مغزمو نمی‌تونم جمع کنم یه‌چیز تمیز بنویسم.
        

          در کتاب فارنهایت ۴۵۱ با یک داستان علمی تخیلی روبرو هستیم که در اون آتش نشان ها شغلشون از خاموش کردن آتش به افروختن آتش تغییر کرده اون هم برای سوزندن کتاب‌ها در آینده‌ای که خوندن و داشتن کتابها جرمه. ایده‌ی جالبی داره و اینکه دنیا به سمتی میره که فرصت فکر کردن و دانش آموختن رو از انسان ها سلب می‌کنه به نظرم درسته و البته که در داستانهای علمی تخیلی اغراق و پر بال دادن برای ابراز یک نظر و تلنگر زدن طبیعیه. اما اینکه ایده جذابه باعث نشده پرداخت داستان اونقدر جذاب در بیاد یعنی یه جاهایی حجم حرف زدن کاراکترهای کتاب باعث ملال آور شدن کتاب میشه. فکر میکنم کمی هم تعریف‌هایی که شنیده بودم باعث شده بود انتظاراتم زیاد باشه از این کتاب. در مجموع کتاب خوبی بود اما میشد فوق‌العاده باشه.ه

پ.ن: یک فیلم سال ۲۰۱۸ از روی این رمان ساخته شده با همین نام که البته خیلی وفادار به متن کتاب نبوده و خط اصلی داستان رو حفظ کرده اما شاید بیش از سی چهل درصد وقایع رو حذف یا تغییر داده اما با این وجود دیدن فیلم بعد از خوندن کتاب هم خالی از لطف نیست.ه
        

          در دنیایی پادآرمانشهری که کتاب‌ها ممنوع و سوزانده می‌شوند، «فارنهایت ۴۵۱» داستان مردی به نام **گای مونتاگ** را روایت می‌کند؛ یک آتشنشان که شغلش نه خاموش کردن آتش، بلکه **سوزاندن کتاب‌ها** است. در این جامعه، تفکر انتقادی خطرناک تلقی می‌شود و مردم با بمباران مداوم سرگرمی‌های سطحی و صفحه‌های نمایش غول‌آسا، از اندیشیدن بازمی‌مانند
اگر عاشق کتاب و کتابخوانی هستید این کتاب قراره شمارو ناراحت بکنه...
        

          خوب بود
        

          روایت و به کلمات کشیدن دنیایی عجیب، پادآرمان‌شهری که آگاهی و علم دیگه معنای خودش رو از دست داده و مردمی که از نادانی خود «خوشحالن»! همچنین آفرینش شخصیت‌هایی که هرکدوم حرف‌های زیادی برای گفتن داره و حکایت خیلیاست.
اما بنظرم بعضی جاها خیلی بیشتر می‌شد بهش پرداخته بشه. در حالیکه خط داستانی روان و خوب بود و قلم شیرین به‌دل نشین بود، جاهایی عجیب می‌شد.انتخاب موضوع عالی واقعا، ولی چرا بیشتر ننوشتی؟ چرا با کلمات بیشتری بازی نکردی؟ کم بود. خمارم. هعی.

———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          به نظرم اتفاقی که در جریان کتاب در حال افتادن هست، رو داریم همین الان تجربه میکنیم، اینکه نمایشگرها بزرگتر میشن و محتوای فیلم ها آبکی تر و توجه مردم به اطرافشون کمتر و کمتر میشه و ... بردبری جلوتر از زمان خودش فکر میکرده و من معتقدم که این کتاب یک‌جور پیشگویی هست
        

          اوایلش یکم گیج کننده بود. ولی در نهایت خیلی خوب پیش رفت. ولی در کل سبک داستان رو دوس نداشتم این چهارستاره هم بخاطر موضوعش بود که جالب بود. وگرنه خیلی علمی تخیلی بود. 
        

          معلم نگارش به بچه ها میگه درباره اینکه بزرگ شدید میخواهید چه کاره بشید و چرا انشا بنویسید. و دانش آموزی که میخواهد مطمئن باشه که بالاترین نمره رو میگیره، با آب و تاب صفحه ها راجع به این مینویسه که معلمی چه شغل شرافتمندانه و موثر و مهمیه و بدون شک میخواد که معلم بشه... نه اینکه دروغ نوشته باشه ها.  بر منکرش لعنت که معلمی شغل شرافتمندانه و مهم و موثریه. ولی اینکه موقع نوشتن انشا هدف اصلیش این بوده که چیزی بنویسه که معلمش بیشتر از همه تحت تاثیر قرار بگیره باعث میشه انشاش بی‌نهایت تصنعی و شعاری به نظر بیاد.

فارنهایت 451 دقیقا همون انشاییه که بچه به اصطلاح زرنگ در ستایش معلمش نوشته بود. کتابی که با هدف تحت تاثیر قرار دادن کتابخوان‌ها و کتابدوست‌ها نوشته شده و به خیال خودش حتما نمره کاملو میگیره چون چیزی جز حقیقت ننوشته. ولی انقدر شعاری و تصنعی و ضعیفه که آدم دلش به حال این خوش خیالی میسوزه.

جامعه ای که کتاب خوندن توش ممنوعه، کتابخوان‌ها قهرمانند و همه ی آدم‌هایی که توی تلویزیون غرق شدن ابله. کتاب‌ها 
ناجی ان، کتاب نخوان‌ها وحشی ان و زندگی بی کتاب، سیاه و سفید و سراسر افسرده اس. انگار بردبری با خودش گفته
کدوم آدم کتابخوان و کتابدوستیه که یه همچین فضایی به دلش نشینه؟ کسی هم که نپسنده به اندازه کافی عاشق کتاب نیست و به قدرت مطالعه ایمان نداره.
همین قدر ضعیف. همین قدر پوچ.
        

          تلنگری برای انسان مدرن 
خوش خوان
        

          از همون ابتدا مجذوب قلم نویسنده و البته ایده شدم. اما به نظرم از جایی به بعد کار افت می‌کند. انگار که نویسنده در جهت اثبات درون‌مایه‌ی خود، به شعار دادن رو می‌آورد. با این حال در یک سوم پایانی، دوباره داستان کمی قوت می‌گیرد. در مجموع از چیزی که انتظار داشتم پایین‌تر بود.
        

          کتاب بسیار بسیار عالی 
یه سبک سورئال متفاوت بود ک خوندم مخصوص عشق کتاباس داستانش
داستان در آینده اتفاق میفته زمانی که کتاب خوندن جرمه و تمام کتاب هارو میسوزونن و بشر فقط دنبال خوش گذرونی ... که یه نفر بر اثر کنجکاوی میره سراغ یه کتاب و .... اتفاقات بعدش ک خودتون بخونید
        

          روایت جامعه ای سردرگم و آتش نشان هایی که کتاب ها و گاها مردم را هم زنده به گور می‌کنند.
از تاریخ نوشته شدن این کتاب چندین دهه هست که میگذره ولی بازهم داستانش تازگی داره و جز کتاب هایی هستش که ارزش یکبار خوندن داره.
شروع داستان خوب بود و نویسنده داستان رو خوب تا مقصد هدایت کرده،البته جز یکی دو مورد :
۱. روند رشد شخصیتی مونتاگ(نقش اصلی داستان) برام باور پذیر نبود و به نظرم خیلی ایراد داشت و نویسنده تو شخصیت پردازی مشکل داشت.
۲. پایان بندی واقعا بد بود که انگار‌ نویسنده برنامه ای برای پایانش نداشته.

        

          کتاب جالبی بود و پایان جالبی هم داشت. ولی منی که بی نهایت۱۹۸۴ رو دوست داشتم ( مقایسه دو تا کتاب درسته زیاد جالب نیست) به نظرم ۱۹۸۴ خیلی خفن تر بود . داستان این کتاب یکجوری هست که من رو زیاد جذب خودش نکرد. بارها نزدیک بود ولش کنم .
        

          در دنیایی که آتش‌نشان ها به جای خاموش کردن آتش آگاهی را می‌سوزانند یک نفر تصمیم به تفکر می‌گیرد و این آغاز ماجراهای  کتاب است .
به نظرم چیزی که توی کتاب توصیف شده بود در دنیای ما هم در حال رخ دادن است ،فضای مجازی که به جای اینکه آگاهی مردم رو بالا ببره فقط اونها رو با خبرای پوچ احاطه کرده و دیگه کسی حتی به خودش زحمت فکر کردن و تغییر کردن رو هم نمیده .
        

          " جنایت های بدتر از کتاب سوزاندن هم هست ، مثلا کتاب نخواندن "

این جمله بردبری ، یه جورایی محتوای همین اثر میتونه باشه. جامعه ای که کتاب ازش حذف بشه ، مطمئنا جامعه مریضی خواهد بود. 
حکومت دیکتاتوری در این رمان به خوبی اینو فهمیده که باید برای تسلط بر مردم ، کتاب خوندن رو ازشون گرفت و سرشون رو با مسابقه ها و برنامه های جذاب تلوزیون گرم کرد. 
درحالیکه مردم پای تلوزیون های خودشون مسحور شدن ، حکومت به دنبال کتاب هاست تا اون ها رو بسوزونه .
 " مانتگ " کاراکتر اصلی رمان کنجکاو میشه که چی توی این کتاب ها هست که باید بسوزن؟

موضوع کتاب به شدت جذاب و درست و درمونه اما هیچوقت به پای کارهای جورج اورول مثل ۱۹۸۴ و قلعه حیوانات نمیرسه. زیادی خسته کننده ست و پرداخت خوبی هم نشده. 
به طوری که شنیدم و خوندم ، گویا ابتدا یه داستان کوتاه بوده که بعد تبدیل به رمان شده ... واقعا کاش همون داستان کوتاه میموند.

در کل خوندنش رو توصیه نمیکنم و خودم هم بعد از خوندن ۱۲۰ صفحه یعنی حدود دو سوم کتاب ، دیگه نتونستم ادامه بدم چون فقط خط ها رو میخوندم و چیزی نمیفهمیدم جز کلیات داستان...
منی که اکثر مواقع مقاومت میکنم در برابر کنار گذاشتن نیمه کاره کتاب ، متاسفانه نتونستم این اثر رو تموم کنم.
        

          ‎من زیاد " دیوارهای اتاق نشیمن" رو تماشا نمیکنم یا نمی‌رم مسابقه یا پارک تفریحات. به نظرم برای همین کلی وقت برای فکرهای احمقانه دارم. اون تابلو آگهی شصت متری رو بیرون شهر دیده‌ای؟ میدونستی یه وقتی طـول تابلوهای آگهی شش متر بیشتر نبوده؟ ولی کم کم ماشین ها اونقدر سریع از کنارشون رد می شدن که مجبور شدن تبلیغ ها رو کش بیارن تا دیده بشن.
        

          ایدهٔ کتاب و عنوان کتاب واقعا گیرا و جذاب هست. اینکه مفهوم آتش‌نشان رو عوض کرده بود خلاقانه‌اس. شروع رمان و شخصیت‌پردازی شخصیت‌ها خیلی خوبه ولی من با پایان کتاب ارتباط نگرفتم. حس کردم در پایان کتاب نویسنده هرطوری هست قصد داره کتاب رو تموم کنه و به نوعی کلیشه‌ای هست.

پیشنهاد میکنم همون طور که کتاب هم از کتاب «ظلمت در نیمروز» یاد کرده پیش از خوندن این کتاب «ظلمت در نیمروز رو بخونید».