بعد از خواندن کتاب « سر بر خاک دهکده» تصمیم گرفتم «دهکده  خاک بر سر» را هم بخوانم، این کتاب حدود هفت هشت سال قبل از سفرنامه اربعین نوشته شده است. نویسنده در حالی که یک پسر چهار ساله و نوزادی در راه دارد، به خاطر کار همسرش مجبور می شود که حدود یک سالی را کشور سوئیس زندگی کند.
همان طور که خانم غفار حدادی در مقدمه آورده است، کتاب در واقع گزیده ی روزنگاری های اوست.
شاید با این کتاب، اطلاعات زیادی از کشور سوئیس به دست نیاوریم ولی با زندگی و اتفاقاتی که برای یک مهاجر اتفاق می افتد همراه می شویم. زندگی برای یک خانم محجبه ی مسلمان با بچه ی کوچک در کشور اروپایی که با فرهنگ و زبان آن آشنایی زیادی ندارد، چالش های زیادی به همراه دارد. نویسنده کتاب «دهکده خاک بر سر» تجربه ها و چالش های پیش رویش را با قلمی روان و جذاب، بیان کرده است.
🌱من این کتاب را از طاقچه ی بی نهایت خواندم و با محاسبه طاقچه، مطالعه ی کتاب هفت ساعت طول کشید.
        

          خواندن سفرنامه ی انسان با حوصله ای مثل خانم حدادی سرگرم کننده و جذاب است، خصوصا زمانی که میفهمی نویسنده هم مثل خودت یک مادر محجبه است با دغدغه ها و مشکلاتی شبیه به خودت.
        

          توی سفرنامه هایی که خوندم بودم،بااختلاف بهترین بود.دستمریزاد به نویسنده.کتاب به خوبی حال و هوای شهر رو تشریح کرده.
        

          اسم این کتاب برای شما هم عجیبه؟ 
اسم نویسنده هم بامزه است
فائضه با ضاد
#فائضه_غفار_حدادی به خاطر موقعیت مطالعاتی که برای همسرش به وجود اومده یک سالی مجبور بوده تو لوزان سوئیس زندگی کنه و بعد اتفاقات و ماجراهای جالب رو تبدیل به کتاب کرده. اون هم به زبان طنز. البته قبلا که شنیده بودم کتاب طنزه باورم نشده بود. چون به کلمه طنز بدبینم. ولی انصافا این کتاب طنز بود. بعضی جاها حتی با صدای بلند خندیدم.
البته بعضی جاها چشمام پر از اشک شد.
راستش حتی وقتی یکی از دوستان کتابخون تو صفحه اش مفصل کتاب رو معرفی کرده بود باز هم باورم نشد و باز هم بدبین بودم.
ولی حالا باید از هردو حلالیت بخوام. هم نویسنده و هم معرف
حالا به جز لذت خوانش و حال خوش اگه قصد سکونت در اروپا و مخصوصا سوئیس رو دارید حتما این کتاب رو بخونید. اطلاعات خیلی خوب و به درد بخوری داره که نویسنده خودش بعضی ها رو بعد از چند ماه اقامت کشف کرده. مثل یه مسجد که خیلی نزدیک بوده ولی شکل مسجد نبوده یا یه سایت خرید و فروش که قیمت های خیلی مناسبی داشته.
پ.ن از شما چه پنهون کتاب رو تو رودربایستی نویسنده خریدم ولی نتونستم در برابر خوندنش مقاومت کنم و یهو دیدم رسیدم به صفحه آخر کتاب. و به شدت از خوندنش لذت بردم.
        

          به قول خانوم نویسنده تا قبل از خوندن این کتاب، شهرهایی که تو این کتاب ازشون نام برده شده برام فقط اسم بودن و هیچ فرقی با بقیه شهرهای جهان که نمی‌شناختم نداشتن.
اما الان می‌تونم ادعا کنم یه شناخت نسبی از شهر لوزان دارم، از تپه‌ها و خیابان‌های دوطبقه و آسانسورهایی که وسیله نقلیه محسوب می‌شدن، از شهری که دوستدار کودک بود(چیزی که واقعا تو شهر و کشور خودم وجود نداره و به شدت به خاطرش تو سختی بودم).
از شهر پاریس و بارسلونا و برلین و رم هم گرچه خیلی کمتر از لوزان، ولی همین مقدار کم شناخت هم برام جالب بود.
        

          به بهانه ی برنامه ی یک باشگاه کتاب خوانی خواندمش و احتمالا اگر به خودم بود سراغش نمی رفتم. ولی خیلی خوش خوان و روان بود وسریع بیست صفحه ای که سهم هرروز بود، تمام می شد.
فقط یک مشکلی که داشت این که سر فصل بندی کتاب هیچ تلاشی نکرده بودند و انگار یک سیری پست های اینستاگرام را پشت سر هم چاپ کرده اند.

پی نوشت: جذابیت و خوش خوانی کتاب مربوط به تجربه های خاص نویسنده برای زندگی در لوزان بودند و سفرنامه های پاریس و برلین و ... ِ آخر کتاب نکته ی جدیدی نداشتند.
        

          کتاب خوش خوان و روان بود.
روایت سفر مادری که بدون دانستن زبان و آشنایی با کشور سوئیس به آنجا سفر می‌کند و در طی یک سال با فرهنگ و محیط آن کشور آشنا می شود.
برای من بیشتر از آشنایی با سوئیس روایت یک مادر و دغدغه هاش جالب بود.
        

          با این کتاب هم اشک می‌ریزید و هم می‌خندید
        

          کتاب خیلی طولانی بود از نظر من میتونست به جای ۴۰۰ صفحه با ۲۰۰ صفحه هم جمع بشه اما خیلی اوقات شوخ طبعی نویسنده کسل کننده بودن متن رو جبران میکرد
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم 
یکسال شاید فرصت کمی باشد برای شناختن یک مکان، فرهنگ و اداب و رسوم، اما فائضه با وجود فندقک و علیرضا، دست از اکتشافات لوزان و پاریس، برلین، رم و بارسلون بر نمی‌دارد، و جای دیده‌ها و شنیده‌هایش از قلمروی روباه پیر خالی است.
از همه چیز و همه جا می‌گوید، از کشیدن مصیبت برای گواهی تولد علیرضا تا عدم اجازه خروج حسین همراه مادرش از فرودگاه ژنو جهت سفر به ایران.

از دهکده خاک برسر، تا قُمی در قلب اروپا. از ایفل تا متروی تو در توی فرانسه بدون پله‌برقی. از مرکز زنان گرفته تا مدرسه داش علی، از شله‌زرد روز تاسوعا تا معلم گلدان رنگ‌کنی.

حُسن مهم سفرنامه‌هایش، در اختیار قراردادن تمام سوالات، ذهنیات و مشکلات است از زاویه دید یک تازه‌وارد.انقدر زنده است که به راحتی تصور می‌کنی الان در دماغه اوشی ایستاده‌ای یا چشم دوخته‌ای به تابلو مونالیزا... و از جمله نقطه ضعف‌هایش، عدم تاریخ‌نگاری است و زمان در کتاب، به چشم نمی‌آید.چه اینکه قصدش نوشتن سفرنامه نبوده است.
دو نکته دیگر مغفول مانده است. از مشکلات بچه‌داری در سفر، فقط در لوزان حرف زده است و در اروپاگردی، خبری از آن نیست؛ و دوم هیچ اشاره‌ای به منبع درامدی نشده است، هر چند آدم‌های پرخرجی نیستند، اما کاش کمی این نکات هم مطرح می‌شد.

مثل کتاب #خاطرات_سفیر پر است از دیدن دستِ‌خدا در زندگی. و بیرون‌کشیدن چادر در ایران، برایش از شیرین‌ترین اتفاقات است و بزرگترین دلتنگی‌اش نشنیدن صدای اذان.
خوب‌ها را می‌بیند و تحسین می‌کند و بدها را لاپوشانی نمی‌کند.

سبک زندگی یک ایرانی مسلمان شیعه در کشوری که حتی نام حسین (علیه‌السلام) را نشنیده‌اند و غربت دهه محرم، بدجوری حالشان را می‌گیرد.
        

          توصیفات نویسنده آدم رو واقعا در موقعیت قرار می‌داد، اگر من دستم به جایی می‌رسید، خانم غفار حدادی رو هی می‌فرستادم گوشه گوشه دنیا تا برامون سفرنامه بنویسن 🥲😬
        

          جسارت راوی ، اعتماد به نفسش، قسمت و روزی پربرکتش همه برام قابل تحسینه.
یک زن مسلمان ایرانی قوی رو تو این کتاب به ما نشون داده.
        

          قلم نویسنده، خوب
همراه یک طنز ملایم
در کل متوسط
با کتاب سازی بد
و ضعیف
نیازمند ویراستاری مجدد
        

          این کتاب را خواندم چون عاشق دیدن تفاوت های فرهنگ ها و روزمرگی های مردم در کشورهای مختلف هستم.اطلاعات خوبی داشت اما خیلی کم بود ...
نویسنده با توجه به شرایط و محدودیتش توصیف کرده بود اما من دلم جزییات بیشتر و  چالش های بیشتر می خواست.
شاید می شد خیلی از اطلاعات کتاب را با سرچ بدست اورد مخصوصا که پرداخت خوبی هم از لحاظ قصه و روایت گویی نداشت و بیشتر شبیه نوشتن خاطرات شخصی بود.
مخصوصا اواخر کتاب که حوصله سربر میشد
در هر حال  با خانم نویسنده به شدت همزادپنداری کردم در ان شرایط هایی که فقط برای افراد غریب در شهر دور از وطن ایجاد میشود:)
        

          اولین کتابی که از خانم غفار حدادی خواندم و عاشق سبک نوشتنشون شدم.
        

          روایت صادقانه  یک بانوی مسلمان ایرانی از زندگی یک ساله اش در لوزان سوئیس با چاشنی طنز.  به همراه سفرنامه هایی که در آخر کتاب و به طور مجزا از سفر به پاریس، بارسلون، رم و برلین نگاشته شده است.
شاید قدری کتاب طولانی باشد ولی لحن طنز نویسنده و توصیفات دقیقش و اینکه تجربیات و احساسات خود را با کمترین سانسور در اختیار خواننده قرار داده است، خواندن آن را هموارتر می‌کند.
        

          سفرنامه ها محل خوبی برای ایجاد یک تصور ذهنی از بقیه است! بقیه کشور ها، بقیه آدم ها، سنت ها و امکانات و... 
به خصوص اینکه راوی کتاب برای "سکونت" ب یک منطقه رفته باشد و نه یک سفر چند روزه تفریحی ی علمی و...
قضاوت با خاطراتی که از یک سکونت چند ساله ناشی میشود، راحت‌تر است و نزدیک‌تر به واقعیت. 
        

          اگه.... بخونیدش 
.
کتاب ،خاطرات سفر به لوزان سوئیسه...  نویسنده مثل یک دفتر خاطرات گزیده ای از اتفاقات سفر یکساله رو تعریف میکنه که البته در خود کتاب هم میگه ویرایش وبلاگ نویسی های روزانه در طول سفره... شیرین بود مخصوصا داستان هایی از مادرانگی های خانم فائضه که حتی برای منی که تجربه مادرانگی ندارم خیلی شیرین و ملموس و جالب بود.
اگه دنبال سفرنامه ای هستید که صرفا اطلاعاتی درباره ی این کشور بهتون بده این کتاب مناسبتون نیست.
کتاب کاملا بر اساس نظر و سلیقه شخصی نویسنده نوشته شده و مقایسه و نقد زیاد توش داره.

        

          کتاب متشکل از یادداشت‌های کوچک بود. من به طور کلی این سبک از نوشتن را برای کتاب نمی پسندم به نظرم این سبک نوشتن بیش تر برای صفحات اجتماعی مناسب است. در این کتاب نویسنده عقایدش را در بعضی جاها به صورت خوبی بیان نکرده بود با این که خودم هم با او هم عقیده ام اما معتقدم سفرنامه باید بی طرف نوشته شود و یا اگر قرار هست عقیده ای بیان شود با منطق این اتفاق بیفتد به طور کلی کتاب به نظرم متوسط بود اما سفرنامه نبود و بیش تر به روزنگار شباهت داشت.
        

          اسم کتاب را که می بینیم"دهکده خاک بر سر" اگر بدانیم سفرنامه ای از حدود یک سال زندگی خانم نویسنده در سوئیس است احتمالا بوی نفرت او را  از این کشور حس کنیم.
اما کم کم که جلو می رویم و کتاب را می خوانیم می فهمیم که این اسم ، یکی از چندین شیطنت نویسنده در باب بازی با مفاهیم و جملات است.
نویسنده ای که بدون تحلیل های پیچیده و عجیب و غریب و ژئوپلتیک و... قرار است داستان حدود یک سال زندگی خود در لوزان سوئیس را با ما در میان بگذارد.
کتاب را باز می کنیم و با مقدمه ای آشنا می شویم که می شود این چنین برداشتش کرد :
لطفا با من مهربان باشید این نوشته ها برای دلم خودم بوده ، پیش از این قصد انتشارش را نداشتم.
و شاید واقعا هم باید کمی صبر داشته باشیم و بدون سخت گیری سفرنامه را بخوانیم اجازه بدیم نویسنده زندگی اش را کند ، دوست پیدا کند و این غربت ۱ ساله اجباری را که بخاطر درس خواندن همسر دچارش شده بگذراند و  فرزند خود را مدرسه ببرد و در کلاس فرانسه شرکت کند تا با محیط خود بتواند ارتباط بر قرار کند و طعم همه این تحولات و یادگیری مهارت هارا در طول این حدود ۴۰۰ صفحه کم کم بچشاند .

نکته جالبی که در این کتاب برای من وجود داشت ، تاثیر جنسیت  و نقش بر روی چگونگی زیستن و نوشتن بود.
پیش از این من سفرنامه هایی از مردانی چون امیرخوانی و منصور ضابطیان خوانده بودم که ویژگی جذاب و مشترکشان ماجراجویی های سرخودشان بود.
اما در دهکده خاک برسر دیدم که یک مادر چگونه محافظه کارانه سفر می رود ، ارتباط می گیرد و در شهری غریب زندگی می‌کند و جالب اینجاست که برایم خسته کننده نبود((البته تا حدودی خسته کننده نبود))

در این کتاب ما با فائضه غفارحدادی همراه می شویم و سعی می کنیم در محیط غریبی با آدم های غریب آشنا شده و از دانسته ها‌و احساسات آن ها با خبر شویم.