عجیبه که تا الان درمورد این کتاب یادداشت نگذاشته‌ام! جدی از خودم ناامید شدم :)
بگذریم. هاروکی موراکامی، نویسنده ژاپنی که بنظر نوبل ادبیات بی‌اندازه حقش است؛ کارش خیلی خواندن دارد. مخصوصن این اثر.
اثری به حدی پیچیده که چندی بعد از انتشار آن، نویسنده یک سایت رو فقط برای پاسخ به سوالات مخاطبان درمورد داستان بوجود آورد. اون سایت و سوال و جواب ها هنوز هم موجوده. البته نه برای ما!
شما در خوانش اول، یقینن داستان را کامل متوجه نخواهید شد و بعد از خواندن کتاب، فقط به ابهاماتتان اضافه می‌شود. در بار دوم کمی گره ها نرم تر میشوند و دفعات بعد می‌شود گفت: کم کم بهش نزدیک شدید!
ترجمه آقای غبرایی که ظاهرن به شکل تخصصی موراکامی را ترجمه میکند، واقعن خوب است. هیچ نمی‌شود گفت. مقدمه ای هم ضمیمه است بر کتاب که بخوانیدش. 
داستان را اسپویل نمیکنم. اما همین قدر بدانید که ساختار، ساختار سه پرده ای عمومی پیرنگ داستان نیست. مشابه « مرشد و مارگاریتا » ست تا حدودی. دو روایت موازی که در هنرمندانه ترین شکل ممکن به هم پیوند می‌خورند...
شخصیت پردازی، توصیفات، فضاسازی ها، دیالوگ های محشر، چی بگم دیگه؟ بخوانیدش که از دست نرود...
        

          بهتر است صحبت از رمان " کافکا در کرانه" اثر نویسنده ژاپنی، هاروکی موراکامی را با بخشی از همین کتاب آغاز کرد:
"مردم به دنیا می‌آیند که زندگی کنند ، درست؟ اما من هرچه بیشتر زندگی کردم ، بیشتر آنچه را که در درونم بود ازدست دادم و کارم به آنجا رسید که خالی شدم. شرط میبندم هرچه بیشتر زندگی کنم ، خالی تر و بی ارزش تر میشوم . خالی بودن مثل خانه ای‌ست که کسی تویش نیست ، مثل خانه ی درباز که کسی تویش زندگی نکرده ، هرکس هروقت که بخواهد میتواند واردش شود . همین بیش از همه مرا میترساند."
همانطور که از این بخص کتاب مشخص است، این رمان نیز مانند سایر اثار این نویسنده، درباره‌ی انسان‌هایی است که به دنبال خود می‌گردند. انسان‌هایی آشفته و بیگانه از خود، که در پیچ و خم داستانی که موراکامی می‌سازد به دنبال یافتن حقیقتی درباره‌ی وجود خود هستند تا از این طریق ظرف خالی درون خود را ، این حفره عمیقی که در وجودشان ایجاد شده را پر کنند.
موراکامی ، از آن نویسنده‌هایی‌است که نمیتوانید در داستانهایش غرق نشوید. داستان "کافکا در کرانه" به طرز عجیبی خواننده را با خود همراه میکند ، این مسئله نیز به دلیل مهارت بالای نویسندگی هاروکی موراکامی است. مهارت موراکامی در به تصویر کشیدن فضاها و اتفاق ها خارق‌العاده است ، اگر بشود اسمش را بگذاریم کتاب سه بعدی،  نام برازنده‌ای برای داستان‌های اوست. زیرا همه چیز جلوی چشم شما و به شکلی واضح و مستقیم اتفاق می‌افتد ....
دنیای کافکا در کرانه ‌، دنیای سورئال عجیبی است ، داستان کافکا ، پسری ۱۵ ساله که پدرش اورا نفرین کرده : "روزی مرا خواهی کشت و با مادر و خواهرت همبستر خواهی شد." کافکا ، مدرسه را رها کرده و از خانه فرار میکند. او سفری در درون خود  آغاز می‌کند تا بتواند پوست کلفت ترین ۱۵ ساله ی دنیا شود. اینکه  او در نهایت میتواند جلوی نفرین پدرش را بگیرد یا نه ، چیزی است که باید خواند و دید. داستان ناکاتا ، پیرمردی که بر اثر سانحه ای در کودکی نیمی از سایه اش را از دست داده و با نیم کمرنگی از ان زندگی میکند و میتواند با گربه ها صحبت کند. داستان این پیرمرد نیز، موازی با داستان کافکا جلو می‌رود تا در نقطه‌ای از کتاب این دو به یکدیگر می‌رسند.
این کتاب ، شبیه بازی مارپیچ یا هزارتوست (مِیز) ، که کافکا و ناکاتا از دوسر متفاوت وارد آن میشوند و در نهایت در نقطه ای به هم میرسند که نقطه ی پایان و حل معماست.

        

          دو داستان موازی 
مهیج
جلو بریم ببینیم چطور می شه
        

          زندگی یک هزارتوست، زندگی یک استعاره است، بخشی از زنده بودن یعنی "از دست دادن" ...
این کتاب من رو در بی مکانی و بی زمانی خودش غرق کرد، چیزی که این روزها بهش احتیاج داشتم. بی پروایی و تلاش مدام کافکا برای قوی بودن، قوی تر شدن، زندگی نه چندان پر مفهوم آقای هوشینو که در طول چند روز تبدیل به یک زندگی بامعنا شد، کلبه چوبی سرشار از سکوت وسط وهم عمیق جنگل و از همه مهمتر فضای به شدت دلچسب کتابخانه یادگار کومورا، چیزهایی بودن که ذهنمو آروم میکردن. 
از حس خوندنش که بگذرم، این ترجمه مقداری منو اذیت کرد. برخی جاها خودشو به زور با ممیزی ها وفق داده بود و خیلی جاها ترجمه ها خیلی تحت اللفظی میشد. 
و نهایتا با شخصیت کافکا به عنوان یک پسر 15 ساله ارتباط نگرفتم، سنش انگار خیلی فراتر از این عدد بود که البته نمیدونم نیت نویسنده هم همین بوده یا خیر.
بطور کلی برای من فضای جدید و حس جدیدی ساخت ...
        

          من سر و ته این کتاب رو نفهمیدم، اصلا متوجه منظور داستان و هدف نویسنده نشدم
        

          با ارفاق بهش میدم 3
نمی‌گویم دارای لحظات درخشانی نیست چرا هست ولی مشکل من با موراکامی و کارهایش این است که فرم و ساختار به جای آنکه وسیله‌ای برای رساندن مفهوم باشه خود به هدف تبدیل شده و به نظر من در عالم ادبیات چیزی عبث‌تر از این نیست.
        

          بهترین کاری که ازش خونده م همینه
        

          این کتاب عالیه
        

          کافکا در کرانه یک اثر  شگفت انگیزه و تاثیر گذاره! خیلی دیالوگ های قشنگی بین کارکتر ها رد و بدل میشه. داستانها شروع خوبی داشتند و عالی پیش رفتند . در نقطه ای فوق العاده بهم مرتبط شدن.. از اون دست کتاب هایی بود ک نمیتونستم زمین بگذارم!! 
به طور کلی موراکامی قلم جادویی داره :)))

هر چند شاید اولش یکم برای کسانی ک آشنایی با ادبیات ژاپن ندارن کتاب سختی باشه ولی این دلیلی نمیشه همچین اثر شگفت انگیزی رو نخونید و لذت نبرید..
        

          من هنوز این کتاب رو تموم نکردم ولی خیلی اتفاقی فهمیدم
که آخر داستان چی میشه... کتاب کافکا در کرانه از اون کتاب
هایی است که همه ی سوالات شما رو جواب نمیدهد و خیلی از
اونها رو بی جواب میذاره ... و شما خودتون باید از نوشته های
نویسنده برداشت کنید
این کتاب با استعارههای فراوان احاطه شده و ترکیبی از حقیقت
ها و تخیل ها است، نمیدونم وقتی که کتاب رو تموم بکنم به
چه نتیجه ای قراره برسم
آیا نتیجه این میشه که خیلی از چیزایی که فکر میکردم
استعاره هستند فقط برای چاشنی داستان بوده یا اینکه هدف
هاروکی موراکامی رو از خلق اون استعاره ها خواهم فهمید!
        

          هم زمان در دو مکان اتفاقاتی رخ میده که شما خوانندش هستید...داستان هم جذابه و هم غیر قابل پیشبینی...هر دو شخصیت اصلی به دنبال شناخت خویش هستن...داستان پر بود از گفتوگوهای جالب و موسیقی ،و من هر موسیقی را حین خوندن کتاب سرچ میکردم و گوش میدادم و این برام لذت بخش بود و جالب...گویی منم بخشی از اون قصه‌ام...احساسم به این داستان دوگانس هم دوستش داشتم و هم یه جاهایی پر از تکرار میشد...
اگر از مرشد و مارگاریتا خوشتون اومده باشه احتمالا از این کتاب هم خوشتون میاد...
بخشی از کتاب منو یاد مستند تجربه های بازگشت از مرگ می انداخت یعنی اصلا به نظرم غیر ممکن نبود...و اون شخصیت های انتزاعی توی کتاب هم منو یاد بخشی از اون مستند انداخت که یکی از تجربه گرها میگه فرشته ها یا شخصیت هایی که میبینیم در اون دنیا برای اینکه ما درک بهتری ازشون داشته باشیم فرم و شکل پیدا میکنند که تو انیمیشن روح هم به این موضوع اشاره میشه... 

چند جمله کوتا از کتاب: 

از این و آن پرسیدن اولش آدم را دستپاچه میکند  اما هیچ دستپاچگی یک عمر طول نمیکشد 

اوضاع هیچ موقع مطابق میل تو پیش نمی رود اما همین زندگی را جالب میکند و به آن معنا میدهد...اگر( یک تیم بیس بال ) در هر مسابقه  برنده شود دیگر  کی رقبت به تماشای بیسبال دارد.

آنچه در درون توست برون افکنی آن چیز هایی است که در بیرون است

دیگر نمیخواهم بازیچه اشیای بیرون از خودم شوم و چیزهایی که در اختیارم نیست مرا سر در گم کند.
        

          کتابی نسبتا سنگین با روایتی خیالی... ولی ویژگی جالب اغلب آثار هاروکی موراکامی اینه که شخصیتای رمان هاش اغلب به راحتی میشه لمسشون کرد و اونها رو درک کرد... ولی محتوای داستان ها رو بارها باید بررسی کرد تا کلیتش رو فهمید.
        

          چرا توضیحات راجع به کتاب انقد حاوی اسپویل هستش 😐
        

          حقیقتا انتظار بیشتری از این کتاب داشتم(البته هیچ آشنایی پیشینی از کتاب و نویسنده نداشتم )
اما گمان میکردم این کتاب چیزهای بیشتری برای ارائه داره و شاید من چیزهای زیادی دریافت نکردم..
درهرحال کافکادرکرانه برای من از جمله کتابهایی ست که لازم به پی نوشت دارد و آن پی نوشت هم گفتگو با کسانی ست که آن را مطالعه کرده اند..
اگر خوانده اید،مسرورم که بشنوم ...
•نیمه شب شهریور03•
        

          Fantastic, Psychological, a sample of odyssey in life
        

          تکنیک روایت و آنچه می‌توان رئالیسم جادویی ژاپنی نامیدش، نقطۀ قوتش بود.
        

          یک کتاب عجیب با یک داستان عجیب که شما رو میبره در یک دنیای عجیب. با این تفاوت که- بخلاف بقیه مشابه های خودش_ اصلا خودش رو عجیب نمیدونه بلکه انگار همه عجایب کانلا طبیعی اند.
        

          منظورت از مجذوب شدن چيست؟ 
مثل اينكه وقتي در جنگل هستی به بخشی  پيوسته از آن تبديل مي شوی. وقتی  زيربارانی تو بخشی از بارانی. وقتی در صبح هستی  بخشی جدايی ناپذير از صبحی . وقتی  با منی  بخشی  از من می شوی
        

          کتاب با دو داستان مجزا از هم شروع میشه، دو داستانی که مثل دو خط موازی خیلی طولانی کنار هم حرکت میکنند و به نظر میاد در دوردست‌ها یه جایی متقاطع میشن و به هم میرسن. اول داستان پسری ۱۵ ساله که برای عدم تحقق پیش‌بینی پدرش راجع به خودش قبل از تولد پانزده سالگی از خونه فرار می‌کنه. پسری که مادرش همراه با خواهرش اونها رو ترک کرده و پسر هیچ خاطره‌ای از اونها نداره. پیش‌بینی پدر چیه؟ اینکه پسر پدرش رو می‌کشه و با خواهر و مادرش می‌خوابه... از یه طرف دیگه یک داستان داریم از وقوع یک حادثه‌ی عجیب که در اون بچه‌های کلاسی که به اردو رفتن همه با هم بیهوش میشن، بعد از چند ساعت همه به هوش میان و هیچی از این چند ساعت یادشون نمیاد، جز یک نفر که مدت‌ها در کما میمونه و بعد که به هوش میاد فراموشی میگیره ولی کارهای عجیب دیگه‌ای می‌کنه مثلا با گربه‌ها حرف میزنه، این بچه الان پیرمرد شده و ادامه‌ی داستان دوم رو با این پیرمرد همراهیم. کتاب چی میخواد بگه؟ نمیدونم، اصلا فکر نمی‌کنم موراکامی بخواد توی کتاباش چیزی بگه، حتی داستان هم تعریف نمی‌کنه اما سعی می‌کنه با تکیه بر خاطرات احساسات شما رو قلقلک بده تا باهاش همراه بشید. توی کتاب جنگل نروژی گفتم که کتاب داستان خاصی نداره اما قشنگ قلب شما رو لمس می‌کنه اینجا اما خیلی موفق به لمس قلب نمیشه. کتاب بدی نیست اما وقتی به جنگل نروژی ۴ دادم نمی‌تونم به این کتاب ۵ بدم. کتاب خیلی بازه، همه چیز رو گذاشته به انتخاب خودت، خیلی خیلی باز، دیگه گشاد شده اما خب من رو همراه کرد با خودش. من ترجمه‌ی کتاب رو نخوندم و واقعا نمیتونم تصور کنم چطور این کتاب بدون نابود شدن ترجمه شده به شما هم توصیه نمیکنم ترجمه بخونید، حداقل سانسورهاشو چک کنید.ه
        

          بارها و بارها اسم این کتاب رو شنیده بودم و آوازه بلندش به گوشم خورده بود که در نهایت ۱۹۰ تومن دادم و خریدمش…
راستش ناامید شدم! موضوع کلیش خیلی جالب بود اما خوب نتونسته بود بهش بپردازه… اول کتاب تا صفحه‌های حدوداً دویست خیلی راکد بود بعد با مطرح کردن یه سری چیزهای معمایی و یه اتفاق جنایی خیلی خشن شوکه‌ات‌ می‌کنه. همینطور که می‌ری جلو این حس که می‌خوای بفهمی قضیه چیه بیشتر می‌شه؛ اما حدس بزن چی شد؟ حتی در آخر هم جواب سوال‌هات داده نشد درست و حسابی😐 یه سری اتفاقات افتاد که همش می‌گفتی خب الان چیشد؟ چرا همچین اتفاقی افتاد؟ فلانی کیه؟ چی کار کرده؟ در نهایت چی می‌شه؟ اما همشون یا جواب داده نشدن یا تو یه هاله‌ای از ابهام موندن…
این کتاب پر بود از توضیحات و دیالوگ‌هایی که سعی داشت فلسفی باشه؛ ولی حقیقتاً جز چند جای محدود باقی جاها حتی نمی‌فهمیدم دقیق هدفش برای بیان این‌ها چیه؟ خیلی‌هاشون اضافه بودن به نظرم حتی!  یه سری توصیفاتش هم اضافی بود و خسته‌ات می‌کرد. می‌تونست به جای این همه توصیف و حرف‌های اضافه و دادن اطلاعات غیرضروری، بیشتر به داستان بپردازه و به سوالاتی که ایجاد می‌کرد پاسخ بده/: