نگار یک دختر دانشجوی مترجمی زبانه. یک دختر بچه ی مرموز وارد زندگیش می شه و زندگی ش رو از این رو به اون رو می کنه!

خیییلی همه چیز عالی بود، هم برای نوجوان خوب بود و هم بزرگسال و داستان جذاب و به فکر فرو برنده و ... فقط محاوره ی خیلی بد، و بی دلیل، چیزی بود که واقعا آدم رو اذیت می کرد...
        

          عالیییی  ، ولی به نظرم درکش یه کم سخته و باید چندین بار خوند ولی ادبیات و خط سیر عالی داره .
        

          کسانی که به دیگران زندگی می‌بخشند ،جاودانه اند.
چقدر داستان زیبا و غم انگیز بود.
 درستی یا نادرستی اطلاعات زندگی یک دلقک یک بحث است اما در رفتار نیلو چقدر حرف ناگفته هست!
داستان دلقک هر آدمی رو با خودش مواجه می‌کنه که چقدر زندگی بخشه....
از داستان پردازی خوب و تعداد و تنوع اصطلاحات عامیانه اش هم نگویم دیگر.... 
اما درک پیام اصلی ماجرا برای نوجوان گروه سنی د سخته.

        

          
به بهانه‌ی نمایشگاه‌ کتاب دوباره دیدمش و خریدمش و دیدم عه! باز دارم می‌خونمش که!
(این کتاب رو من شاید چهار، پنج بار خریدم و قرض دادم به دوست‌هایی که دلشون نیومده کتاب رو بهم پس بدن:)) )
چرا کتابای کانون انقدر نیست‌درجهانن واقعا؟
        

          انه هو اضحک و ابکی.

مردد بودم که چند خطی درباره‌ی این کتاب بنویسم یا نه. می‌نویسم چون هیچ یادداشتی تاکنون درباره‌‌اش نوشته نشده‌است و حیف است!

دو ویژگی که به دلقک، شیرینی قصه‌ها را بخشیده‌است:
۱. این رمان، قهرمان دارد! بله؛ دلقک قهرمان است -به‌نظرم-. اگر موافق نیستید، رجوع کنید به صفحات اجرای نمایش شنل گوگول و صفحات فال‌گیری دلقک و.. . بر جملات صریح کتاب توجه کنید که خانم حدادی بر غیرعادی‌بودن و نیروهای خاص داشتن دلقک تصریح می‌کند. و این یعنی هم برتری نسبت‌به دیگر انسان‌ها و هم برتری نسبت‌به طبیعت اطراف.
۲. تغییر قابل توجه نگار..

و چند خط پراکنده:
●شخصیت‌ها به‌خوبی پرداخته شده‌اند.
●به قول نیما کتاب "هارمونی" دارد! و حتی می‌شود جمله‌ی آخر کتاب را محوری دانست که این انسجام حول آن شکل گرفته‌است. (جمله‌ی آخر: خدایا، خوش‌حالی رو به همه برگردون!)
●فکر می‌کنم دلقک می‌خواهد متناظر شنل گوگول باشد، با اغراق و فضای نیمه‌ترسناک-نیمه‌جادویی و انتقاد اجتماعی. و هست هم!
●سرعت پیش‌رفت روایت ابتدا کند و تاحدی حوصله‌سربر هست، اما ضرب می‌گیرد و درنهایت شاهد پایان خوشِ -هول‌هولکی!- هستیم. کاشکی سرعت، تنظیم‌شده‌تر بود.. هنگام رانندگی، به تابلوهای سرعت مجاز توجه داشته‌باشیم. والا:)
●یکی دو جا (یا بیش‌تر) سمت نصیحت‌گویی می‌لغزید که ای کاش این مواردِ اندک هم نبودند.

حرف آخر:
کتاب پُری هست واقعا! من که خیلی حال کردم  و خیلی هم "باریکلا" گفتم به نویسنده‌اش!
        

          برای من این کتاب یک چیزی فرا تر از یک داستان ساده‌ست... پر از ذوق و شگفتیه...از شخصیت‌ پردازی‌‌ها تا اتفاقاتی که پی در پی توی داستان رخ میداد؛ همشون برام با جذابیت خیلی زیادی همراه بودن و تا همیشه یکی از مورده علاقه‌هام میمونه...
        

          عاشق قلم این کتابم>>🫠
        

          خیلی خیلی گوگولی بود:)

        

          خیلی اتفاقی با این کتاب آشنا شدم و خیلی اتفاقی خریدمش و خیلی اتفاقی شروع به خواندنش کردم. ولی اگر بخواهم روراست باشم، عجب کتاب ناب و دلچسبی.
موضوع جدید و تازه‌ای بود. مخلوط کردن چاشنی طنز و تخیل هم کار را بی‌نظیر کرده بود. خلاقیت نویسنده، قابل ستایش بود.
داستان درباره‌ی نگار، دانشجوی مترجمی زبان است که در تهران، به همراه عمه‌اش زندگی می‌کند. دختری عجیب و غریب پا به زندگی قاطی پاتی نگار می‌گذارد و اتفاقات عجیب و غریب‌تری در انتظار آن‌هاست.
حاشیه پردازی خوب و درست و به جایی هم داشت. محاوره‌ای بودن متن و این صمیمت، گاهی دوست‌‌داشتی و گاهی هم آزاردهنده می‌شد. 
سرعت و روند پیش‌برد داستان، گاهی آهسته آهسته و گاهی هول‌هولکی می‌شد. برای کسل کننده نبودن و بهبود تجربه‌ی مخاطب، از خواندن کتاب، سرعت روند داستان باید به‌جا و تنظیم شده باشد که خب ما خلاف این را در کتاب می‌دیدیم. ندادن ستاره‌ی پنجم هم، دلیلش همین خورده‌کاری‌ها بود.
پایان دوست‌داشتی‌ای داشت. خیلی خوب بود.
شخصیت پردازیِ خیلی خوبی داشت و تا آخر هم حفظش کرده بود. تعداد کم شخصیت‌ها و اینکه داستان فقط محدود به همان چند شخصیت بود، خیلی خوب بود. لقب‌های بامزه‌ای که نگار، روی همسایه‌هایشان می‌گذاشت، با نمک و دوست‌داشتی بود.
ماجرای زوج روحی، به داستان طعمِ خوشِ خیال را داده بود و این بر خوبی‌های داستان می‌افزود. عمه، واقعا گوگولی بود و رفتار‌های یک مامان‌بزرگ را داشت. :) خواندن این کتاب، تجربه‌ی خیلی خوبی بود و خوشحالم که تحربه‌اش کردم. 
ممنون بانو حدادی. عالی بود.
        

          "- خدایا، خوش‌حالی رو به همه برگردون!"
        

          من اون دختر رو یادمه و دوستش داشتم
        

          ایشون یکی از عزیزترین‌های منه.
        

          هیچوقت فکر نمی کردم اینقد به داستانش وابسته بشم. 
اولش با دوستام رفته بودم کانون پرورش فکری. دنبال کتاب می گشتیم که یهو دوستم این کتاب و پیدا کرد و نشونم داد. چند خط اول و که خوندم با خودم گفتم حتما باید تا آخر بخونمش. الان چند دیقه ایه که تمومش کردم چیزی توی قلبم داره تکون می خوره با خودم میگم کاش هیچوقت تموم نمی شد. می تونستم تا ابد بشینم و بخونمش. 
صمیمیت داستان خیلی زیاد بود. محبتی که توش موج می زد احساس آرامش و امنیتی که از اون خونه می گرفتم توی هیچ کتابی پیدا نکردم. 
در آخر این کتاب و تا آخر عمر به هرکی ببینم پیشنهادش می کنم و هیچکس نمی تونه نظر من و دربارش عوض کنه
        

          شاید به ظاهر یه کتاب داستان باشه اما حرف زیاد داره واسه گفتن!
می‌تونی ساعت‌ها بشینی و رو یه سری جمله‌هاش فک کنی و با خودت بگی چی شد که این‌طوری شد؟ 
این کتاب یه زنگ تفریحه  برا فرار کردن از روزمرگی‌های زندگی‌مون، شایدم یه تلنگر...
من که شدیدا نیاز دارم به یه "ببین" که بیاد کمکم کنه حال و هوام خوب شه مثل حال و هوای نگار!