هو الغفور.
امان از قلم نویسنده که این‌چنین رمان پرکششی رقم زده...
و چه ذهن خلاقی که تونسته این‌چنین بن‌مایهٔ پیچیده‌ای رو بپردازه...
اما در نهایت برداشت یک خطی‌م ازین کتاب اینه که دعوا رو حق و باطلی نمی‌بینه، بلکه دعوا رو بین باطل و باطل تعریف می‌کنه؛ چیزی بین سیاهی و پوچی.... حیف این قلم و ذهن که برای انتقال همچین گزاره‌ای صرف شده... :)
البته البته، احساس خسرانی که شخصیت اصلی در آخر داره به عمق سلول‌هام نفوذ کرد و این حرف مرحوم صفایی توی گوشم تکرار شد:
« توجه به مهدى كه در اين دعا مى‌خوانيم؛ «انا توجّهنا و استشفعنا و توسّلنا بك الى اللّه ١»، از آنجا شكل مى‌گيرد كه ما محبوب‌هاى ديگر و رهبران ديگر را تجربه مى‌كنيم و به ضعف‌ها و محدوديت‌ها و يا پستى‌ها و زشتى‌هاى آن‌ها راه مى‌يابيم. و از آنجا شكل مى‌گيرد كه مى‌بينيم ديگران ما را براى خويش نردبان مى‌خواهند و از ما پل مى‌سازند. نمى‌خواهند كه ما با كارهامان رفعتى بگيريم؛ كه مى‌خواهند كارها پيش برود و سامان بگيرد. و از آنجا شكل مى‌گيرد كه مى‌بينيم ديگران، ما در دست‌هاى كوچك و آلوده و حتى پاك آن‌ها، جا نمى‌شويم و در حوض كوچك آن‌ها جايى نداريم. آدم‌هايى كه توسعه يافته‌اند و پوسته‌ها و ديوارها را شكسته‌اند نمى‌توانند دوباره به زندان‌ها باز گردند و نمى‌توانند سر بر دامان كسانى بگذارند كه زندانبان آن‌ها هستند. محدوديت، با توسعه سازگار نيست. استثمار با رشد آدم‌ها سازگار نيست. 
توجه به مهدى، اين رشد و توسعه را مى‌طلبد. كسى كه سر در لاك تعلق‌ها و بت‌ها دارد، نمى‌تواند به مهدى روى بياورد و نمى‌تواند كه همراه حجّت بيايد و نمى تواند كه دوام بياورد. از ميان راه مى‌بُرّد و به خاطر تعلق‌ها مى‌ماند.
📚 تو مي آيي ، صفحه 19
🌿 @einsad»
      

        حتی با «تکرار» هم می‌شه آشنایی‌زدایی کرد! بستگی به هنر و خلاقیت نویسنده داره...
شروع معمولی‌ای داره و برای رسیدن به اوج داستان صبوری لازمه که تقریباً ۲/۳م کتاب رو که رد می‌کنه، اوجه و در اوج هم تموم می‌شه :)
«همسایه‌ها» چه نقش پررنگی داشتن و خب، چه قشنگ...
      

        «عملی»کردن یه دغدغه، نشون‌دادن یه ایده به‌صورت مصداقی و دقیق، واقعاً اتفاق ارزش‌مندیه.
فقط نگفته که باید حواس‌مون به مصرف آب باشه. اینو هم گفته که چه‌طور حواس‌مون رو جمع کنیم...
از ظرافت‌های اخلاقی‌ش هم خوشم اومد. (ما توی گروه‌مون کسی رو مسخره نمی‌کنیم)
آغازش هم با توصیف آزمایشگاه عمه‌خانمه و نسبتاً پرکشش هست. ولی درکل خیلی جا داشت که انسجام روایی بیش‌تری داشته باشه. تصویرگری‌ش هم می‌تونست بهتر باشه...
درواقع سه ستاره برای موضوع و اصل حرفی که زده شده+جمله‌های بانمک شخصیت‌ها
      

        اولاً که پشتش مفهوم غنی و قابل تأملی داره!
دوماً که بامزه و خلاقانه‌ست نوع روایت.
سوماً که هماهنگی و همراهی متن و تصویر، ده از ده...
      

        این‌قدر عمیقه که آخرش از خودم پرسیدم:
یعنی بچه‌ها این‌قدر خوب فکر می‌کنن و مسایل به این مهمی و بزرگی تو سرشون می‌چرخه؟ (که یک کتاب کودک شامل همچین مفاهیمی باشه)
و بله، البته...
      

        هو العزیز.
آغاز پرکششی داره و آخرش هم معناسازه. خیلی خیلی هنرمندانه به کودک می‌گه که مثل «دلاور» باشه و نترسه! این گزاره رو پخش کرده توی یه داستان جذاب با ته‌مایه‌های طنز؛ به طوری که کودک این مفهوم رو نفس بکشه...
فعالیت‌هایی که وسط کتاب تعریف کرده هم به‌جا هستن و تقریباً خلاقانه. دقت کودک رو هم بیش‌تر می‌کنن. به‌علاوه باعث می‌شن کودک همراه با کتاب بمونه. یه ترفند دیگه برای جلب همراهی کودک، جابه‌جاکردن تخاطب‌هاست که خوش هم نشسته.
القصه، ترکیب برندهٔ فرهاد حسن‌زاده و علی خدایی این شکلیه. :)
      

        اسم و روی جلدش غلط‌اندازه! موضوعش صلح‌طلبیه و خلاقیت خاصی هم در ارایهٔ این موضوع نداره.

      

        موضوعش (کودکی که نابیناست) و
نحوهٔ ورودش به این موضوع (ترس از این‌که بعد از عمل هم چشم‌هایش نبینند) و
 تصویرها
نیاز به تأمل دارن و کودک و بزرگسال رو وادار به تأمل می‌کنن.

خط روایت رو هم با یه نشانه پیش می‌بره (شمردن)
و حقیقتاً قلّ و دلّ!
حرفه‌ای، عمیق، زیبا، درجه‌یک.

#کودک (نونهال+۹)
      

        شامل ۹ #شعر که بیش‌ترشون مضمون اخلاقی-دینی دارن. مثلاً یکی از شعرها راجع‌به قرآنه و اسم کتاب هم از همین شعر گرفته شده.
درکل شعرها معمولی‌اند، نه خاص و نه ضعیف.

#کودک (نونهال+۹)
      

        شامل ۱۰ #داستان_کوتاه برای گروه سنی ب.
بارقه‌های درخشانی از خلاقیت در کتاب دیده می‌شه اما کلیتش و کلیت هر داستان اون‌قدر قوی نیست که از هدی حدادی و انتشارات علمی-فرهنگی انتظار می‌ره.
یکی از اون بارقه‌های درخشان، «خارخاری»ه! خارخاری یک قورباغه بود که همیشه تنش می‌خارید :)
بن‌مایهٔ نظافت و به‌ویژه شانه‌زدن در کتاب تکرار می‌شه.
      

        یه داستان صمیمی از بخشش.
نویسنده اصالتاً نیجریه‌ای هست. و توی تصاویر هم افراد، رنگین‌پوست هستن. (جالب بود)
      

        دست گذاشته روی یه مفهوم خیلی بزرگ: «خوبی چیه؟»
و خوب هم از پسش براومده:)
کتاب رو یه‌طوری شروع می‌کنه که عمراً آدم ذهنش بره به این سمت که قراره با یه سوال مهم فلسفی روبه‌رو بشه...
شخصیت فانتزی وایوو هم واقعاً دوست‌داشتنیه.
      

        هو العزیز.
روان و سرراست حرفشو زده. 
فعالیت کشیدنی/نوشتنی تعریف کرده بعد از هر بخش توضیحی که جالب و موثره.
راهنمایی‌هاش «عملی»ه واقعاً و می‌شه با این راهکارها اضطراب رو تاحدی مهار کرد. 
یه گزارهٔ خوب و دقیق نظری هم داره که نگرانی مثل گوجه‌فرنگی هست! اگه بهش توجه کنی، رشد می‌کنه...
فقط چیزی که متوجه نمی‌شدم، توصیه‌هاش برای همراهی پدر و مادر بود. اگه این کتاب مخاطبش کودکه (که هست) نویسنده توقع داره کودک، پدر و مادر رو با خودش همراه کنه؟ یا غیرمستقیم گفته که پدر و مادر به این توصیه‌ها عمل کنن؟

پ‌ن:
نگرانی، درد کوفتی‌ایه... گوجه‌فرنگی این‌شکلی اصلاً هم خوش‌مزه نیست.........
      

        چه ایدهٔ درخشانی!
مختصر و مفید، زیبا و بوسیدنی. :)
      

        روان بود و صمیمی و عمیق. از عمق جان نویسنده آمده بود و اضافه نمی‌گفت و خواننده را دور سر خودش نمی‌چرخاند و بازی نمی‌دادش.
واقعاً رنگ‌وبوی پیامبر خاتم را داشت... همین.