" ما همه از زیر شنل گوگول آمده ایم "

یکی از بهترین داستان کوتاه های جهان و شاید دروازه ورود به دنیای بی نظیر ادبیات روسیه قطعا همین داستان شنله.  آکاکی آکاکیویچ میره دنبال شنل دار شدن و همه زندگیش هم پای همین شنل میره‌.
شاید ما هم باید ببینیم شنل زندگی خودمون کجاست و چیه ...
        

          این کتاب یکی از بهترین اثر های ادبیات روسیه هستش که در زمان ورود کپیتالیسم و نظام سرمایه داری به روسیه نوشته شده که در فضای داستان مشخص هست و در واقع این کتاب انقلاب ادبی رو در روسیه رقم زد و سبک نویسندگی رو به دیگر نویسندگان آموزش داد.
        

          عجب...اختلاف طبقاتی، فقر، تنهایی، سکون...
عجب غم نهانی...
اینو صوتی گوش کردم.ترجیح میدادم بخونم تا هر کلمه و هر اتفاق رو لمس کنم 
انگار تو قعرش سرمای روسیه رو  احساس میکنید...همون سرمایی که نیاز به یه شنل گرم رو به بهای تحمل شش ماه گرسنگی می طلبه
ارزش خوندن رو داره

        

          بسم الله 

داستان درباره‌ی کارمند فقیر و نگون‌بختی است که پس از صرفه‌جویی فراوان، برای در امان ماندن از زمستان سخت شهر خود، شنلی تهیه می‌کند، غافل از آنکه همین شنل قرار است بلای جان او شود.

درباره این داستان کوتاه مطالب بسیاری گفته شده است. که بعضی از آن‌ها حقیقتاً حیرت‌آور است. فیودور داستایفسکی درباره این داستان می‌گوید: «ما همه از شنل گوگول درآمده‌ایم.»
داستایفسکی این داستان را منشأ کل ادبیات جدید روسی می‌دانست.

بن‌مایه داستان درباره بروکراسی، انحصارطلبی و قدرت طلبی، اختلاف طبقاتی و آسیب‌های این چنین در جامعه روسیه است.
جامعه‌ای که فرد برای به دست آوردن کوچک‌ترین نیازهای خود، کابوس‌های فراوان داشته، و نداشتن یا از دست دادن آن‌ نیازها برایش مساوی با مرگ است.
این‌ها لزوماً به معنای وابستگی این فرد به این چیزها نیست، بلکه به این معنا است که او باید برای بقا بجنگد. در نتیجه اگر زمانی فرا برسد و او دچار فقدان نیازهایش شود مرگ و زندگی در نظرش یکسان می‌شود.

داستان فوق‌العاده جذاب، روان و خواندنی نگارش شده است. به علاوه کوتاهی آن، سبب می‌شود که مخاطب آن را در یک نشست تمام نماید‌. این داستان پر از بحث و مشهور را از خود دریغ نکنید.
        

          شاهکار
        

          یک داستان کوتاهِ بس خواندنی.
از شاهکارهای ادبیات روسیه.
درباره‌ی مردی که تمام خوشی زندگی‌اش به قدر گرمای موقت یک شنل و چند ساعت قدم زدن در خیابان بود. 
        

          یک زمانی به بعضی دوستان فعال اجتماعی که کودکان کار رو به رستوران های گران قیمت میبردن و غذاهای خاص براشون میخریدن میگفتم شما دارید بزرگترین ضربه رو به این فرد میزنید.بچه ای که تا دیروز از کوکو سیب زمینی و تخم مرغ پخته و فلافل لذت میبرد رو میبرید پلو ماهیچه و فلان غذای اعیونی بهش میدید و یه شب رویایی براش رقم میزنید غافل از اینکه از فردا زندگی عادی اون فرد که شاید خیلی وقتهاش هم خوش بوده رو براش زهر مار میکنید و همیشه پس ذهنش حسرت تکرار تجربه طعم تکرار نشدنی پلو ماهیچه تو فلان رستوران اعیونی و سواری با فلان ماشین خارجی رو میکارید!
شاید برای ماهم اتفاق افتاده باشه،لحظات کوتاه جذاب و خوشی که توسط امکانات،موقعیتها و یا حتی آدمهایی بوجود اومدن که بعد از اون تحمل زندگی قبل رو برامون سخت کردن.
 آدمها تو چنین شرایطی دو دسته هستن.یه عده با واقعیت کنار میان و رو به جلو حرکت میکنن و عده ای دیگه مثل شخصیت داستان شنل کم میارن و… 
شنل،داستان این لذت ها و وابستگیهای زودگذره
شنل نماد آرزوها و دستاوردهای فانی دنیوی و دلبستگی ما آدمها به اونهاست.
دلبستگیهایی که شاید حتی بعد از مرگ هم مارو رها نکنن،اگر روح خودمون و ظرفیتهای وجودی خودمون رو توسعه نداده باشیم!

پ.ن:چقدر این ادبیات روسیه انسان شناسیش قویه
        

          نقل است که جامعه معاصر ما از بسیاری جهات شبیه به جامعه روسیه تزاریست. از این جهت می‌تواند برای ما کارکرد آیینه داشته باشد.

پ.ن
جمله‌ایست از داستایفسکی که ما همه از زیر شنل گوگول درآمده‌ایم. 
حالا نمی‌دانم این شنل، همان شنل است یا نه!
        

          برای امتحان پایان‌ترم قرار بود این کتاب رو بخونیم. هم روسی‌ و هم ترجمه‌ی فارسی‌اش.
داستان آموزنده و بس غم‌انگیزی بود. 
اگر آکاکی معنای زندگی‌ رو توی شنلش خلاصه نمی‌کرد، شاید انقدر غم‌انگیز نمی‌شد انتهای داستان.
تمامِ دلبستگی‌اش در زندگی شنلِ جدیدش بود. 💔
        

          فراموش می‌شوی، گویی که هرگز نبوده‌ای!
مانند مرگ یک پرنده، مانند یک کنیسه‌ی متروک.
فراموش می‌شوی، گویی که هرگز نبوده‌ای!
مانند عشق یک ره‌گذر و مانند یک گل در شب.
(محمود درویش)

شنل داستانی‌ست کوتاه از نویسنده‌ای که تا به حال داستان بلندی از او نخوانده‌ام، اما هر بار که داستان کوتاهی از او می‌خوانم شگفت‌زده می‌شوم! گوگول در این داستان نیز همانند داستان آخری که از او خوانده بودم(بازرس)، طنز قلم خود را حفظ نمود اما طنز گوگول دل را نمی‌زند و خواننده را پای داستان حفظ می‌نماید.

شخصیت اصلی داستان، آکاکی آکاکیوویچ نام دارد. 
یک کارمند پایین‌رده در اداره‌ای دولتی که هیچ‌یک از همکاران او برایش احترام قائل نیستند و مدام مورد تمسخر آنان قرار می‌گیرد. هیچ دلم نمی‌خواهد شخصیت اصلی گوگول را مشنگ بنامم چون معتقدم این حس و حالی که برای شخص به وجود می‌آید، یکی از بدترین تجربه‌هایی‌ست که انسان می‌تواند تجربه کند.... قلدری، شوخی‌های زشت و نهایتا لحظات شرم‌افری که باعث می‌شود آدم از زمین بخواهد تا دهان لعنتی خود را وا کرده و ببلعدش.

ماجراهای کتاب در خصوص یک پالتو(شنل) است. 
در روسیه فصل سرما است و شخصیت اصلی داستان یک پالتوی قدیمی و به معنی واقعی کلمه درب و داغان دارد که با پوشیدن آن نه تنها نمی‌تواند جان خود را از سرما محفوظ دارد، بلکه موجبات تمسخر همکاران خود را نیز فراهم می‌آورد. او تصمیم به رفو و ترمیم آن می‌گیرد اما به شکلی که در داستان می‌خوانیم مجبور به تغییر نظر شده و تصمیم به دوخت یک پالتوی نو می‌گیرد اما او پولی در بساط ندارد تا آنکه... .

داستان‌های گوگول بوی نم و کهنگی نمی‌دهد.
مانند سایر داستان‌های کوتاه دیگری که از گوگول خوانده‌ام، عاشق این داستان نیز شدم. صفحاتی دلچسب و خواندنی که نویسنده برخلاف هموطن خود تولستوی در به در به دنبال قاتل بروسلی نیست و گزافه نمی‌گوید. نشانه‌ گرفتن بروکراسی و پرداخت به حال و روز مردم در این سیستم تبعیض آمیز از دغدغه‌های این نویسنده‌ی بزرگ بوده که در داستان‌هایش مشهود است. 

گوگول را باید خواند و به دوستان خود نیز پیشنهاد داد.