کیا، دختر مرداب، که با تنهایی، عشق خالص به طبیعت و طرد شدگی زندگی‌‌اش رو سپری می‌کنه.
سیر کتاب اونقدر غافلگیر کننده‌ نیست و یکم خوش‌بینانه بهش پرداخته شده.
ولی در کل اگه اهل طبیعت و شعر هستین و با کیا همذات پنداری کنین، از این رمان خوشتون میاد‌. خوندنش قشنگه و توصیفات و اطلاعات خیلی زیبایی از طبیعت  و بومیانش داره. (از اونجایی که مربوط به شغل و رشته‌ی نویسنده هستش.)
        

          یه رمان خاص با داستان جدید
البته من چاپ نشر آموت رو خوندم

        

          مرد واقعی کسی است که بدون آن‌که خجالت بکشد، گریه کند، شعر حفظ باشد، اپرا را با روحش حس کند و برای دفاع از یک زن، هر کاری لازم است، انجام بدهد.




        

          داستان با توصیف ترک خانه توسط مادر از زبان یک دختر خردسال شروع میشه. و با فاصله‌ی زمانی کمی خواهر و برادرانش هم خونه رو ترک می‌کنند و این دختر با پدر الکلی‌ش تنها زندگی می‌کنه. کجا؟ در یک خانه‌ی محقر نزدیک مرداب. زندگی این دختر از ابتدا تا انتها رو می‌خونیم با ماجراهای جالبی که براش اتفاق می‌افته، ماجراهای عشقی و حتی جنایی. تنهایی واضح‌ترین حس کتاب برای من بود. در مجموع جالب بود اما گاهی توضیحات حاشیه‌ای بیش از حد میشد در نتیجه حس خستگی میداد بر عکس اینکه باید هیجان‌انگیز باشه، کتابی نبود که بگم اه کاش نمیخوندم اما کتابی هم نبود که منو شگفت زده کنه، خیلی خیلی متوسط. ه
        

          کتاب باحال و جذابی بود
        

          فوق العاده با فضاسازی کتاب لذت میبرید بسیار زیبا و خواندنی
از نشر آموت بهترین ترجمهخ رو داره
        

          هنوز که هنوزه احساس میکنم منم دارم نزدیک اون تالاب زندگی میکنم، سوار قایق میشم و با پرنده هاش حرف میزنم. زیباترین تنهایی غمگین:)
        

          روند داستان کند بود ولی بنظرم جالب و جدید و گاها اغراق آمیز 
        

          رمان ارزش وقت گذاشتن را دارد و از تجارب و شرایطی سخت و متفاوت نقل میکند.
        

          حیف و صد حیف که من فیلمش را دیده ام ... وگرنه حتما خواندنش تجربه خوبی برایم می شد ... فیلمش را بسیار دوست داشتم و از آن حظ کامل بردم ...
        

          داستان کتاب در مورد دختری بسیار باهوش ،مستقل، جذاب و بسیار بسیار خوش شانسه، افراط گری نویسنده تو به تصویر کشیدن همچین کاراکتری برای من اصلا جذاب نبود، دختر بچه ای که تو سن خیلی خیلی کم مجبور میشه تنها وسط مرراب زندگیش رو سپری کنه و به صورت ناباورانه ای هوسمند و قدرتمنده  ، به نظرم این میزان از اگزجر کردن شخصیت یک انسان اصلا سیر داستان رو نمیتونه پرکشش کنه، فکر کنم با توصیفی که کردم بتونین حدث بزنین که سبک کتاب تا چه میزان کلیشه ای هست، نویسنده سعی کرده بود این پیام رو منتقل کنه،که تو محدودیت ها انسان میتونه ستاره بشه،اما به نظر من لازم بود  یکم واقع بینانه تر این موضوع رو به قلم در بیاره،منظورم از واقع بینانه این هست که بنظرم بهتر بود یکم اطلاعات بیشتری در مورد مسائلی که توصیف میکرد جنع اوری کنه، مثلا در رابطه با هنرمندی کاراکتر داستان، ،باتوجه به اینکه شخصا تجربه نقاشی کردن رو دارم ،میدونم این میزان تبحر برای نقاشی کردن حیوانات با تمام جزئیات نیاز به آموزش و تجربه داره،و برای شخصی که کمترین میزان ارتباط با انسان ها و جامعه بشری رو  داره،این میزان پرفکت بودن ناباورانه  ست، البته گویا مادر این خانم نقاشی میکردن، اما یقینا هنر به واسطه ژن به ارث نخواهد رسید.
یا به نظرم خوش شانسی این خانم تو فرار از موقعیتی که به وضوح نتیجش مشخص بود ،خنده داره، البته که چاشنی های شانس اقبال،زیبایی مفرط خانم ها، جنگ و کشمکش بین شخصیت های مذکر تو داستان ها برای جلب توجه از یک زن ،استقلال مفرط و زیرکی  کاراکتر اصلی و قهرمان سازی از جمله روش هایی هست که گویا امروزه طرفداران زیادی داره و نویسنوه ها خیلی ازش استفاده میکنن .
من ترجیح میدم در مورد کتاب  خیلی جزئیات پردازي نکنم، فیلمی که با اقتباس از این کتاب ساخته شده بود رو هم دیدم ،به‌نظر من خیلی‌خیلی معمولی و کلیشه ای بود، البته گمونم این سبک روایات برای نوجوانان و افراطی که قهرمان محور بودن داستان  ها براشون جذابه، بتونه مورد توجه واقع بشه، اما برای من اصلا سطح کیفی قابل قبولی نداشت.
        

          داستان خوبی داشت ولی روند آروم و طولانی ای داشت
        

          اگر به ژانر معمایی جنایی علاقه‌مندید، توصیه میکنم فیلمش رو ببینید.
        

          از چند روز پیش کتاب جذاب «جایی که خرچنگ‌ها آواز می‌خوانند» از «دیلیا اوئینز» را خواندم. با توجه به اینکه نویسنده خود یک جانورشناس با سال‌ها تجربه و فعالیت در حیات‌وحش آمریکا و زندگی در طبیعت‌های وحشی است، با ظرافت، روابط و رفتار امروزی انسان‌ها در موقعیت‌های شهری و روستایی را با حال و هوای مربوط به جانوران و گیاهان مرداب توصیف نموده است. حتی می‌توان گفت، یکی از قوی‌ترین جنبه‌های رمان، توصیف‌های دقیق و شاعرانه از طبیعت #مرداب است و مرداب نه تنها به‌ عنوان یک محیط، بلکه به‌عنوان یک شخصیت زنده در داستان حضور پر رنگ دارد و مرداب به عنوان نمادی از تنهایی، بقا و مقاومت تصویر شده است. این نگاه فوق‌العاده، مرا به یاد درس رفتارشناسی در مقطع لیسانس می‌انداخت. این درس مربوط به دوستانم در رشته زیست‌شناسی جانوری بود و من، گرچه دانشجوی رشته میکروبیولوژی بودم ولی به دلیل علاقه بسیار زیاد به این درس و استاد آن، آقای دکتر پرویزیان، در تمام کلاس‌ها شرکت می‌کردم. در این رمان به رابطه انسان با طبیعت و تأثیر آن بر هویت و رشد فردی تاکید زیادی شده و طبیعت برای کایا (شخصیت اصلی داستان)، نه تنها یک محیط فیزیکی، بلکه یک منبع معنوی و عاطفی است. هر قدر شخصیت اصلی داستان با دقت و پیچیدگی‌های زیاد توصیف شده است، سایر شخصیت‌ها، مانند اندروز یا تیت، فاقد عمیق و ابعاد پیچیده شخصیت اصلی داستان هستند؛ اما در کل نویسنده با ترکیب طبیعت‌گرایی، داستان عاطفی و عناصر معمایی، رمان گیرا و جذابی را بوجود آورده است. بخشی از کتاب: «معلوم است که زبان دادگاه به اندازه زبان مرداب شاعرانه نبود اما کایا بین آنها شباهت‌هایی می‌دید؛ ظاهراً قاضی موجود نری بود که جایگاه مطمئنی داشت برای همین هیبتی باشکوه داشت و مانند گراز نری که قلمرویی در اختیار دارد، آرام و مصون از تهدید بود. تام میلتون (وکیل کایا) با اقدامات و موضع بی‌تکلف، اعتماد به نفس و قدرت خود را به نمایش می‌گذاشت. در طبیعت نیز یک نر قوی به همین شکل است. از سوی دیگر، دادستان برای بالا بردن مرتبه خود به کراوات‌های پهن و روشن و کت‌هایی با شانه پهن متوسل می‌شد، او با تکان دادن دست‌ها یا بالا بردن صدایش اعمال نفوذ می‌کرد، نری که از دیگران ضعیف‌تر است نیاز به فریاد زدن دارد که مورد توجه واقع شود. مامور اجرایی از سایر نرها دون‌پایه‌تر بود و به کمربندش متکی بود که از آن اسلحه‌ای براق، دسته کلیدی که جرینگ‌جرینگ می‌کرد و رادیویی بدقواره آویزان کرده بود تا موقعیتش را تقویت کند...».
        

          خیلی خوب بود،کتابی با داستان جذاب و پایان غیر قابل پیش بینی.
توصیفات قشنگی داشت،البته گاهی زیادی میشد اما باز با توجه به روند داستان خوب بود.
        

          این کتاب قلب منو لمس کرد و نمیدونم باید چجوری حسی که بهش دارمو توصیف کنم-
خیلی خیلی دوسش داشتم و تک تک کلمه هاش لذت بردم:")
حال و هواش به شدت دوست داشتنی بود برام
و کرکتراشم>>
        

          حیف و صد حیف که این کتاب کتابی معروف نیست.
این رمان تمام انتظارات من را برای کتاب مورد علاقم بر آورده کرد.داستانی رئال در دل طبیعت با چاشنی غم و شادی و تنهایی عمیق و پایانی زیبا بود.کتابی رئال بود اما به نظرم برای هیچ کس خسته کننده نمی‌شود زیرا در تار و پود این کتاب  راز هایی نهفته است.
قلب کتاب قلبی برای انسان هایی  تنها یا مستقل یا حتی دخترانی عجیب از نظر جامعه بود.انسان هایی که در این زمانه از تفکرات و کار های پوچ و حرف های بیهوده فراوان در جامعه دوری می‌کنند. انسان هایی که تفریحاتشان در دل طبیعت است.انسان هایی که روحشان در ریشه ی درختان تنیده شده.
کایا دختری ابر قهرمان در داستان های فانتزی نبود که دنیا را نجات می دهند.اما کایا در داستان زندگی اش به من زندگی کردن آموخت.کایا برای من مانند مادرم الگو و قهرمانم بود.کایا در ذهن من می‌ماند و هرگز ترکم نمی کند.خوبی شخصیت های کتابی که با آنها زندگی میکنی همین است آنها هرگز ترکت نمی کنند.

و در آخر 
تنهایی به صورت مطلق خوب نیست.همانطور که کایا بدون همدمش کامل نمی شد.همانطور که بدون تیت عشق را تجربه نمی کرد.همانطور که بدون دوستان کمش طاقت نمی آورد.
        

          بسیار روان نوشته شده و خواننده انتهای داستان به طرز جذابی غافلگیر می شود. دوست داشتنیه
        

          ‌‌‌‌‌‌‌