من آقای حسین وهابیان( پژوهشگر حوزه فلسطین) رو نمیشناسم،ولی پیوست آخر کتاب رو چقد قشنگ نوشتن. 
چند سطرش:
⁦✍️⁩گی دولیل به سبک مشهور رسانه‌های غربی دولت مستقر را اسرائیل می داند اگرچه تناقضات آشکاری را در زندگی انسانی فلسطین مشاهده می‌کند ولی تلاش می‌کند با شوخ‌طبعی و مقایسه سطحی حوادث خود را بی طرف نگه دارد.
نویسنده تاریخ معاصر فلسطین را روایت نکرده است و ترجیح داده آنچه را در رسانه‌های عمومی اسرائیل شنیده و خوانده با مشاهداتش درآمیزد.
 در روایت ها هم اغلب از اسامی اسرائیلی استفاده کرده است برای همین تاریخ‌نگاری اش از وقایع و مکان های مذهبی فلسطین چندان معتبر نیست اما ارزش دلیل به روایت مشاهدات شخصی اش از پیچیدگی های درون جامعه پرالتهاب فلسطینی است ،روایت زندگی در نوار غزه که بیش از یک میلیون انسان در آن حذف شدند و سالهاست اجازه رفت آمد ندارند.🥺💔
        

          این کتاب روایت مصوری از تجربیات گی دولیل در طول اقامت یکساله‌ش در اورشلیم یا قدسه. گی دولیل به خاطر ماموریت پارتنرش که یکی از اعضای پزشکان بدون مرزه، راهی فلسطین میشه و در طی این مدت علاوه بر نگهداری از دو فرزندش و انجام پروژه‌های شخصی، چندین نمایشگاه و کارگاه در شهرهای مختلف فلسطین برگزار می‌کنه.
گی دولیل آدم بی‌طرفی نیست. همیشه تاریخ، وقایع و اخبار رو از اسرائیلی‌ها شنیده و نظر خوبی نسبت به مسلمان‌ها نداره. به همین خاطر از تمیزی و زیبایی تل‌آویو ذوق‌زده می‌شه، از خرابی و کثیفی قدس خوشش نمیاد، حجاب و مراسم عروسی مسلمان‌ها رو مسخره می‌کنه، انتقاد از عملکرد دولت اسرائیل از طرف روزنامه‌های خود اسرائیل براش عجیبه و خیلی موارد دیگه. اما آش انقدر شور هست که گیل دولیل هم متوجه‌ش بشه. کم کم پست‌های بازرسی و سخت‌گیری‌های بیش از حد، بستن راه‌ها، اذیت و آزار مسلمان‌ها به دست یهودی‌ها در محلات مختلف، خراب کردن خانه‌های مسلمان‌ها، اشغال تپه‌ها و به دنبالش شهرک‌سازی‌های غیرمجاز و از همه مهم‌تر شرایط اسفناک مردم غزه و بمباران‌های پشت سر هم، به چشمش میاد. گرچه دولیل سعی می‌کنه سطحی به این موارد اشاره کنه و با شوخی از کنارشون رد بشه، اما باز هم تکان‌دهنده هستن.
در کل کتاب بسیار جالب و ارزشمندیه و توصیه می‌کنم حتما بخونیدش. برای ما که همیشه فلسطین رو از نگاه جمهوری اسلامی و اسرائیل رو از نگاه آمریکا شناختیم، شنیدن روایت یک آدم غربی نه چندان بی‌طرف غنیمته؛ هم در مورد وقایع فلسطین و هم در مورد حقیقت اسرائیل.
        

          اولین و شاید مهم ترین نکته ای که درباره ی این کتاب به ذهنم می رسد ، نوع نوشتار و قالب کلی آن است . برای من بعد از داستان های کودکانه ای که در بچگی می خواندم ، این اولین کتاب مصور جدی و با محتوای معناداری بود که می خوانم . تجربه ی فوق العاده جذابی بود و به حدی جذب شدم که تصمیم گرفتم سفرنامه های مصور دیگری به خصوص از همین نویسنده بخوانم . در این کتاب، بیشتر با تصاویر طرف می بودیم و کمتر نوشته می دیدیم . نوشته ها هم بیشتر دیالوگ بودند . تصویر ها خودشان محتوا را می رساندند و من نیازی به توضیحات بیشتر نمی دیدم . می توانم بگویم برقراری ارتباط را خیلی راحت تر می کرد . مثلا نسبت به سباستین که سفرنامه ی دیگری بود که خواندم ، ساده تر با این کتاب ارتباط گرفتم . کاملا می شد به شناخت نسبی و خوبی نسب به فلسطین رسید . از زاویه ی دیدی که تقریبا بیشتر قسمت های کتاب ، بی طرف نگاه می کند و فقط بیننده است . 
یکی از ویژگی های مثبت این کتاب ، شکل طراحی ها و نوع قلم نویسنده بود . به نظرم قوت قلم دولیل بالا بود و می توانست مخاطبانش را جذب کند . خود من در همان نگاه اول ، وقتی چهره ی خودش را دیدم ، بی اختیار خنده ام گرفت و برایم بامزه بود . در تمامی قسمت های کتاب دیدن چهره ی گی ، در هر حالتی خنده دار بود . تقریبا باقی شخصیت ها هم جالب کشیده بود ولی خودش واقعا جذاب و بامزه بود . دیالوگ ها و احساساتی هم که بیان می کرد ، باعث می شد خیلی راحت با کتاب ارتباط برقرار کنم و با میل صفحات را جلو بزنم . همین عامل حتی باعث شد وقتی کتاب را تمام کردم واقعا ناراحت شوم و زمانی که گی آتلیه و چمدان هایش را جمع کرد و مهمانی خداحافظی گرفتند ، واقعا ناراحت شوم که چرا کتاب تمام شده ! تمام اینها به نظرم نشان می دهد که نویسنده توانایی زیادی در جذب مخاطب و همراه کردن آن با خودش داشته است . 
لحن خوب هم در همراه سازی خواننده بی تاثیر نبوده است . لحن این کتاب در بیشتر قسمت ها طنز گونه بود . به طوری واقعا خنده دار و در احساسات خواننده تاثیر می گذاشت . مثلا جایی که گی از پشت پنجره ، یک عروسی مسلمان را می دید و فضایش و حس خودش را درباره ی آن می گفت ، خیلی جالب بود . یا مثلا وقتی یکی از داستان هایش که کمی ناجور بود را در جاهای مختلفی که دعوت می شد به نمایش می گذاشت ، کامل می شد فضا را درک کرد و به خاطر توصیف و دیالوگ های طنز ، خندید . البته نوشتار طنز در خیلی از کتاب ها هست و باز روی مخاطب تاثیری نمی گذارد ! به نظرم علت جالب بودن داستان این کتاب این بود که صرفا این دیالوگ ها نوشته نشده بود ، بلکه من احساس می کردم از اعماق وجود نویسنده و حس و حال کاملا واقعی او است . چون خودش هم مسافر بود هم نویسنده و هم تصویرگر هم بی تاثیر نبود.
نکته ی مهم دیگر ، درباره ی اطلاعات دهی و تصویرسازی ذهنی است . در این کتاب اطلاعات خیلی زیادی می شد درباره ی فلسطین ، یهودیت و اسرائیلی ها به دست آورد . مثلا اینکه یک سری افراد به عنوان یهودی های ارتدکس هستند که خیلی متعصب اند ، مردانشان فقط دعا می خوانند ، میانگین هر خانواده 7 بچه دارد و خیلی وضعشان خوب نیست . یا مثلا درباره ی واقعیت زندگی و نوع شخصیت شهرک نشین ها . و حتی درباره ی مراسمات مختلف یهود مثل مراسم روز عید فطیر . من به شخصه تنها تصویری که از کل فلسطین داشتم ، جوانانی که به سمت اسرائیلی ها سنگ پرتاب می کنند ، خاخام های وحشی و ترسناک ، مسلمانانی که به هیچ وجه نمی توانند وارد مسجدالاقصی شوند و حسرتش را می کشند ، بود . اما این کتاب به طور کلی ذهنیت اشتباهم درباره ی خیلی از مسائل مربوط به فلسطین را عوض کرد . همین که همه ی یهودی ها بد نیستند ، بسیاری از آنها حتی خواستار پایان جنگ و درگیری های بین یهودی ها و فلسطینیان هستند. 
اینکه نویسنده سعی کرده بود در میان این روایت کردن ها و به تصویر کشیدن فلسطین ، عقاید شخصی و موضع خودش را دخیل نکند هم قابل ستایش است . در اکثر قسمت های کتاب ، دولیل فقط راوی بود و خودش به ما فرصت قضاوت را می داد . نه تنها درباره ی یهودیت بلکه حتی درباره ی دین خودش ، مسیحیت هم اظهار نظر خاصی نمی کرد . مثل وقتی به مقبره ی مسیح رفتند و با رفتار عجیب مسیحی ها مواجه شد که وحشیانه رفتار می کنند و برای دیدن مقبره هم را هل می دهند ، ولی با اینکه انتظار می رفت ، چیز خاصی نگفت . البته گاهی سکوتش خیلی جالب نبود و من احساس می کردم خیلی بی احساس است . مثلا وقتی نادینه داستان برادرش که چگونه کشته شده را گفت ، گی واکنش خاصی نشان نداد و تعجب برانگیز بود !
با وجود اینکه متن زیادی در کتاب موجود نبود ، شخصیت پردازی های کتاب خوب بود . کاملا می توانستم بفهمم چه شخصیتی دارند ، هم از روی چهره هایشان ، هم توصیفات اندکی که نویسنده کرده بود . به خصوص اینکه به شخصیت های فرعی هم توجه کرده بود . مثلا یهودی های مآشعریم را با حالتی خشمگینانه و زشت کشیده بود ، برعکسش مایکل ، کشیش کلیسایی که در آن آتلیه زده بود را با چهره ای مهربان و مرتب کشیده بود . 
کتاب به صورت ماه ماه تقسیم بندی شده بود . از اوت شروع می شد تا ژوئیه ی 2011 . درون خود همان ماه ها هم به صورت تیتروار ، داستان به بخش هایی تقسیم شده بود . در قسمت هایی کمی این نبود انسجام یا رها شدن های ناگهانی، آزاردهنده می شد . مثلا یک جا یادم است گی در کافه ای نشسته بود ، مردی دیوانه با اسلحه آمد سمت مردم کافه و جملات عجیب و غریبی گفت ، در همین جا ماجرا رها شد و رفت سراغ بخش بعدی .  من به عنوان خواننده دوست داشتم بدانم آن مرد چه کسی بوده و چه اتفاقی در نهایت می افتد ؟
در نهایت می توانم بگویم یکی از بهترین کتاب هایی بود که خواندم و همچنین بهترین سفرنامه تاکنون .  کتابی است که خواندنش را به همه توصیه می کنم . به ویژه برای کسی که بخواهد با فلسطین آشنا شود و یا به سفرنامه خواندن و کتاب های سبک کمیک علاقه داشته باشد .
        

          کتاب کمیک ،جالب و پر از نکته بوده.
به خوبی جغرافیای فلسطین اشغالی و عقاید مذهبی متفاوت و خاص ساکنان رو توضیح میدهد.
        

          کمیکش عالیه. روزنوشت های یک کانادایی که یک سال ساکن اورشلیم میشه. و از ارتباط و مشاهداتش از فلسطینیان و اسرائیلیان میگه. روایت تا حدودی بی طرفه و میشه به انقلابی و غیر انقلابی توصیه اش کرد با نیت تعدیل و واقعی کردن دیدگاه درباره قضیه فلسطین
        

          خواندن یک کتاب کمیک ان هم درباره فلسطین شاید کمی عجیب به نظر برسد! اما جذاب است!
نویسنده تناقض ها را در قالب طنز و نقاشی روایت کرده است! از آن کتاب هاست که دلت نمیخواهد زود تمام شود!
.
«سرزمین مقدس» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/136604
        

          .
سفرنامه کمیک؟! عاشقشم!
از این به‌‌بعد هم نبینم کسی پشت سرِ هنر والای کمیک بد بگه!

با این مردِ نجیب و هنرمندِ خانه‌دار، گی‌ دولیل، یک سر رفتم تا کشوری که از درودیوار و خیابان و کوچه پس‌کوچه‌هایش یک تاریخ غربت و بغض فروخورده و خشم سرکوب‌شده شره می‌کند.
فلسطینِ عزیز، محبوبِ اِشغال‌شده‌مان را از دریچه‌ی نگاه یک مسیحی‌ِ غیرمعتقدِ کانادایی دیدم که با تمام تلاشش برای بی‌طرف بودن، باز هم نتوانسته بود بُهت و حیرانی‌اش از چنین ظلم عظیمی که هر روز و هر لحظه در کوچک‌ترین تا بزرگ‌ترین اتفاقات روزمره یک کشور جاری ست را پنهان کند.
همسر نویسنده عضو سازمان پزشکان بدون مرز فرانسه است و برای کمک به فلسطینی‌ها به غزه اعزام شده و نویسنده کتاب این یک‌سال را بخاطر کار همسرش به قدس مهاجرت کرده(چه مرد ایده‌آلی!) و تلاش می‌کند از این فرصت برای کار خودش هم بهره ببرد و حاصلش شده این کتاب.
نویسنده علاوه بر آنکه هنرمند و تصویرساز است، کنجکاوی‌ای دارد که باعث می‌شود به خیلی جاها سرک بکشد و تا آنجا که دیوارهای حائل، سیم‌ خاردارها و ایست‌های بازرسی اجازه می‌دهند، سرزمین مقدس را جستجو کرده.
خواندن این سفرنامه پر از شگفتی و درد و آرزو بود. آرزو برای اینکه روزی نه‌چندان دور با خراب شدن تمام دیوارها و نابودی تمام اندیشه‌های نژادپرست و ظالمین آدم‌کشی که حمل اسلحه در خیابان برایشان مثل حمل کیف پول عادی ست!، بتوانیم به سرزمین مقدس سفر کنیم و در هوای اعجازگونه و بی‌نظیرش نفس بکشیم...
تا اینجا عنوان بهترین و تلخ‌ترین سفرنامه لیستم را به "سرزمین مقدس" می‌دهم.


        

          متاسفانه نتونستم با کمیک بودن کتاب ارتباط بگیرم ، به نظرم کتاب های کمیک چیز زیادی بهمون یاد نمی‌دن . در واقع من از سه چهار صفحه آخر کتاب که تاریخ مختصر فلسطین رو نوشته بود بیش تر یاد گرفتم تا بقیه صفحاتش.
        

          صادقانه بگم نظرات انتظارات من رو بالا برده بود اما تلاش نویسنده برای بی طرف بودن قابل ستایش بود.
اواخر کتاب برام جالب تر بود، دلم‌میخواد بیشتر اون صفحات را به عنوان بریده منتشر کنم...بعضی کتاب ها باعث میشه نسبت به اعتقاداتم، پایبند تر و محکم تر بشم.این از اون دست بود. 
 
        

          هوالحی

کتاب های مصور کلا کتاب های جالبی هستند. نشر اطراف با دست گذاشتن روی ظرفیت بالای این نوع کتاب ها به نظرم جای خالی اونها رو  در بازار کتاب پر کرده است.
کتاب  سرزمین مقدس نوشته و تصویرگری گی دولیل
یک کتاب مصور با زبان طنز (شوخ طبعی جالب دولیل) و بی طرف است اما می بینیم دولیل در روایت های روزانه اش بیشتر از مشهورات رسانه های اسرائیلی استفاده کرده است.خود نشر اطراف بسیاری از اسامی مکان ها رو از اسم عبری به اسم عربی آن برگردانده است.
این کتاب از معروف ترین سفرنامه های مصور هست .
داستان کتاب هم یک داستان عادی از یک زندگی غیرعادی در فلسطین است.سختی های زندگی یک فلسطینی در این کتاب خیلی خوب به تصویر کشیده شده است.

پیشنهاد می کنم در ابتدا پیوست ۱ و ۲ رو مطالعه کنید
وبعد از اون هرجای کتاب رو متوجه نشدید با یک جست و جو می توانید مطالب رو بهتر درک کنید. مطالبی هم هستند که توی جست وجو نمی تونید راجع بهش چیزی پیدا کنید.

به هر حال کتاب سرزمین مقدس مثل  خود سرزمین مقدس (فلسطین) حال غریبی داره.

        

          کتاب خوب و جالبی بود. هیچ وقت با کمیک ارتباط برقرار نمی‌کردم؛ از زمان کودکی و کتاب تن تنی که داشتم یا مجله‌هایی که کمیک داشتند اما این کتاب من رو با کمیک آشتی داد و باعث شد کتاب پیونگ یانگ رو هم از نمایشگاه بخرم.
کتاب روایت نویسنده است از مشاهدات خودش در سرزمین‌های اشغالی و روند زندگی روزمره مردم در قدس و سایر شهرهای اشغالی. گرچه نویسنده غربی است و روایت‌هایی غربی را بیان می‌کند اما سعی دارد بی‌طرفانه همه مشاهدات خودش را بیان کند و نشان دهد.
روایت‌ها بعضاً برایم جدید بود و جالب.
پی‌نوشت: عجب جایی است این فلسطین، چه جاهای دیدنی دارد. مشتاق دیدن شدم. به امید آزادی و آن روزی که بتوانیم برویم فلسطین.
        

          برای ما، دلباختگان مانگا و انیمه‌های هایائو میازاکی، کمیک خواندن  می‌بردمان به دنیای خوشِ کودکی؛ به آن تصویرهای رنگی‌رنگی و شاد. پونیو توی آب، یا توتورو در آسمان.
اما این‌بار، خبری از آن شهر فرنگ نیست. دولیل دست گذاشته روی زخم عمیق قلب‌مان، روی فلسطین، پاره‌ی تن‌مان.

فلسطینی که من می‌شناختم، خانه‌هایش آوار بود. پدری با عروسکی در بغل، روی تلی از خاک نشسته بود. پسر‌بچه‌ای با پاره‌سنگی در دست، روبه‌روی تانک‌ها ایستاده بود.
فلسطینِ دولیل اما مرکز خرید داشت، پارک داشت، حتی همایش‌هایی برای عاشقان کمیک داشت. دیوار هم داشت؛ دیوارهایی که این‌بار نه صاحبخانه، که دزدها کشیده بودند.
دزد هایی که آزادی دزدیده اند.نسل یک کشور را دزدیده اند. عدالت را دزدیده اند 
حتی دولیلِ بی‌طرف هم نتوانسته بود جلوی خودش را بگیرد. با تصویرهایش، با طعنه‌هایش، خشک‌مغزی، بی عدالتی و تعصبِ یهودیان صهیونیست را به تصویر کشیده بود.

تصویرها از موقعیت‌های جغرافیایی‌ منطقه ، گاهی آدم را گیج می‌کرد. مجبور بودی بروی سراغ نقشه‌ی اصلی فلسطین؛
 نقشه را گذاشتم جلوی چشم‌هایم، هی زوم می‌کردم، خط‌کش می‌گذاشتم، مقیاس حساب می کردم.با بند انگشت اندازه می‌گرفتم؛ باز هم منطقی نبود.
هر بار از خودم می‌پرسم: یعنی آن‌همه آدم بزرگ، آن سِنوارها،هنیه‌ها و... در همین غزه‌ی کوچکِ تنهای کنار مرز،می‌جنگیده؟
چطور توانسته این‌همه مقاومت کند؟ چطور خسته نشده؟
چطور تمام نشده؟
قهرمان بودن هم ژنتیکی است؟
ژن های آدم ها میتوانند آزاده بودن را به نسل بعدی منتقل کنند؟
این سرزمین، مقدس است؛ برای پیامبرانی که در آن زاده شدند و از دنیا رفتند، مقدس است برای قهرمانانی که هنوز دارند به دنیا می‌آیند، و قرار نیست تمام شوند.
می‌خواهم به‌جای همه‌ی جملات انگیزشی، به‌جای همه‌ی کتاب‌های موفقیت‌خواندن، به‌جای Just do it‌ها، نقشه‌ی دنیا را بزنم روی دیوار اتاق. دور فلسطین خط بکشم. توی فلسطین، غزه را پررنگ کنم؛ آن‌قدر پررنگ که اولین چیزی که توی کل دنیا می‌بینم، غزه باشد.

می‌خواهم هر دفعه یادم بیفتد؛کل دنیا دارد بیدار می‌شود؛ برای قهرمان‌هایی که آن گوشه‌ی نقشه‌ی فلسطین، نخوابیده‌اند، جنگیده‌اند، زیر بار حرف زور نرفته‌اند.
تا آن روز برسد، همان روزی که برای صهیونیست‌ها «یرونه بعیدا» است، و برای ما «نراه قریبا»؛در سرزمین مادری، بی‌هیچ آدم نظامیِ تفنگ‌به‌دست، با دستی روی قلب، سرود فلسطین را بخوانم.
حالا پرچم فلسطین دارد آرام‌آرام بالا می‌رود، نسیم خنکی پرچم را به رقص درآورده؛و این، زیباترین رقصی است که دیده‌ام.



#حلقه_کتابخوانی_مبنا
        

          #سفرنامه

گی دولیل نویسنده و طراح سفرنامه‌های مصور است. او تجربیات سفرهایش به کشورهایی با فضای سیاسی خاص را در قالب سفرنامه‌های مصور ارائه کرده است. 

در کتاب سرزمین مقدس با جزییات زندگی روزمره و تجربه‌ی شخصی این نویسنده‌ در طول مدت یک سال اقامتش در سرزمین‌های اشغالی آشنا می‌شویم. 

برجسته‌ترین ویژگی این کتاب آن است که از نظرگاه یک مسیحی اروپایی به جزئیات زندگی در این سرزمین پرداخته می‌شود؛ کسی که نه اهل خاورمیانه است و نه مسلمان و نه یهودی.

بهانه‌ی این سفر مأموریت همسر دولیل است که باید به عنوان یکی از اعضای سازمان پزشکان بدون مرز در این کشور مشغول به کار شود. او در طول یک سال اقامتشان ما را با مهد کودک‌ها، مدرسه‌ها، کلیساها، مهمانی‌ها، مردم و قوانین عجیب و غریب این منطقه تا حدی آشنا می‌کند.

البته برخی از بخش‌ها نکات مبهمی دارد و طبیعی است که نباید از چنین اثری انتظار داشته باشیم تا تمامی نکات را شرح دهد و ما را با تمامی قوانین و اصطلاحات آشنا کند. 
        

          اوایل که وارد بهخوان شدم و حوصله اتمام این کتابو نداشتم و یه مرتبه اونو توی قفسه ی خوانده ام قرار دادم که خب میتونه اشتباه باشه.
خب، توقعی از من نداشته باشین، چون وقتی این کتابو شروع کردم یه بچه کوچولوی کلاس سومی بودم و مامانم با تاکید می گفت لازم نیست تا آخرش بخونی ها!و این جمله یعنی هنوز کامل به درد تو نمی خوره.
اما الان اصرار فراوان دارم به محض اینکه مامانم کتاو از دختر خاله م که داره اونو می خونه بگیره می شینم از اول همه شو می خونم،بدون توقف...
        

          با خوندن این کتاب فهمیدم اهل کتاب کمیک نیستم. به دلم ننشست. اون اطلاعاتی که میخواستم و انتظار داشتم رو بهم نداد. دو ستاره اش به خاطر دو یادداشت آخر کتاب 
        

          سفرنامه گی دولیل، دید جالبی از وضعیت زندگی در فلسطین را که تا حدی ناشناخته و نامانوس است به من داد. حتی خود نویسنده هم گاهی تعجب و  غیر طبیعی بودن اتفاقات ساده این زندگی را با پایان بندی های روایت های کوتاهش بروز داده است.
داشتن کمی اطلاعات تاریخی و سیاسی برای فهمیدن برخی روایت‌ها کمک‌کننده است. مثل موضوع کاریکاتور پیامبر که یک دانمارکی کشیده بود و یک نفر به نویسنده کانادایی کتاب گیر داده بود که کار شما کانادایی‌ها بوده است.
وضعیت زندگی در شهر الخلیل که صهیونیست‌های متعصب و مسلمان‌ها در کنار هم هستند خیلی برایم جالب بود. خیابانی که خط وسطش این تفکیک را مشخص کرده و توری روی خیابان هم برای گرفتن اشیایی است که صهیونیست‌ها به سمت خانه‌های آن طرف پرت می‌کنند  که داخل خیابان و به رهگذران نخورد.
تور رفتن نویسنده با گروه‌های مختلف هم جذاب بود. اصلاً نمی‌دانستم در فلسطین  اینقدر تور رفتن رایج است آنهم اینکه یک مکان را یک بار با یک گروه شهرک نشین بروی و یک بار با یک گروه نظامیان کهنه‌کار اسرائیلی که الان مخالف سیاست‌های دولتند و به نوعی شاید طرفدار فلسطینی‌ها باشند.
دو به شک بودن نویسنده برای خرید از فروشگاه های اسرائیلی در شهرک همراه با مشاهده خرید کردن اعراب از همین فروشگاه هم قابل تامل بود.

        

          زیاد توصیه شده بودم به خوندش ولی فرصتی پیش نمیومد تا بخونمش تا اینکه این روزهای غزه دلیلی شد برای خوندنش.
برای من بسیار کتاب مفیدی بود و خیلی ازش آموختم.
شرایطی که از اوضاع اجتماعی فلسطین اشغالی تصویر کرده بود خیلی به انسجام ذهنم کمک کرد.
نویسنده تلاش داشت که بی‌طرف باشه ولی خب کسی که اسرائیل رو به رسمیت میشناسه و خط کشی‌های اونو قبول داره قطعا بی‌طرف نیست.
اینکه یک سال تو فلسطین زندگی کرده بود و از مشاهدات میدانیش، از شهرا، کوچه‌ها، جاهای دیدنی، آدم‌های مختلف نوشته بود کلی چیز میشد یاد گرفت.
از اینکه از دریچه‌ای متفاوت به فلسطین نگاه کردم خوشحالم.

کوچه‌ها و اسامی کتاب منو برد به روایت انسان. فلسطین چه پیامبرانی که به خود ندیده، چه سرزمین پر رمز و رازی...

دوست‌داشتنی بود و بازم باید بخونمش.

        

          لذت خواندن کتاب مصور رو فقط با خواندنش میشه تجربه کرد.
        

          با وجودی که از فرانسوی ها، از بی دینی شان، از خشونتشان و از خیلی چیزهای دیگرشان، خوشم نمی آید، با وجودی که نویسنده به طور واضح از ابتدا سمت اسقاطیل غش کرده، اما به نظرم این کتاب به شدت قابل توصیه و بسیار جالب است. آش این جنایتکاران این قدر شور شده، که حتی افرادی مثل این نویسنده هم نتونستن به ندیدن ادامه بدن!!! خدا به داد کسی برسه که با وجود همه این اسناد واضح از سرطانی بودن این رژیم، باز هم ازشون حمایت میکنن، یا به بستن چشمانشون ادامه میدن!
کتاب حاوی اطلاعات بسیار جالبی است و گوشه ای از پیچیدگی و تراژیک بودن موقعیت را توضیح داده.
به نظر من جالب است که از دید این شخص به مسئله نگاه کنیم.
        

          هر چقدر بیشتر میخواندم بیشتر میخواستم نپذیرم که در قرن بیستم و یکم و با این همه شعار حقوق بشر کشوری به نام فلسطین با همچین وضعی وجود دارد!
(البته متاسفانه چه بپذیرم یا نپذیرم واقعیت تغییر نمی کند)

اول کتاب را برای به عنوان یک کتاب کمیک نوجوان خریدم ولی با تصورم فرق داشت: هم خواندن کتاب کمیک و درکش با بقیه کتاب ها متفاوت هست هم برای منی که اطلاعات کمی از تاریخ فلسطین داشتم بعضا مبهم و پرچالش بود و خب باعث شد همش درگیر سوال بشوم و دنبال جواب بگردم 
در آخر چون تا حدودی بی طرف هم نوشته شده اگر حوصله اش را دارید یا کنجکاوید پیشنهاد میکنم به عنوان کتابی برای شروع مطالعه درباره فلسطین بگیرید و بخوانید