دختران شهر
به روستا فکر می کنند
دختران روستا
در آرزوی شهر می میرند
مردان کوچک
به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند
مردان بزرگ 
در آرزوی آرامش مردان کوچک
می میرند
کدام پل
در کجای جهان
شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمیرسد؟
        

          در این کتاب اشعار کوتاه جالب تر از ما بقی کتاب های گروس عبدالملکیان بسیار زیاد است
هایکو هایی جالب
        

          در بهشت گاهی 
در جهنم همیشه 
به خدا می رسی
ص 34 

----------
و داستان غم انگیزی است 
دستی که داس را برداشت 
همان دستی ست
که روزی 
در خواب مزرعه گندم کاشت 
ص 86

----------
کسی به باران عادت نمی کند 
هر بار که بیاید 
خیس می شوی
ص 93
        

          به شانه‌ام زدی
که تنهایی‌ام را تکانده باشی
به چه دل خوش کرده‌ای؟!
تکاندن برف
از شانه‌های آدم برفی؟!
پنج‌شنبه ۲۵ مرداد ۱۴۰۳❄️
        

          بلیط قطار را پاره میکنم
و با آخرین گله گوزن ها به خانه برمی‌گردم

آن قدر شاعرم که شاخ هایم شکوفه داده
و آوازم چونان مهی بر دریاچه می‌گذرد

شلیک هر گلوله خشمی است که از سینه تفنگ کم می‌شود
سینه‌ام را آماده کرده‌ام 
تا تو مهربان تر شوی

-
که بود که می‌گفت شعر سپید در خاطر کسی نمی‌ماند؟
این شعر را بعد از ده دوازده سال از حافظه ام بیرون کشیدم و اینجا نوشتم
شعر خوب به خاطر می‌ماند
        

          من شعر موزون رو دوست دارم.
اما انقدر محمد رضا ماندنی از گروس عبدالملکیان گفت و تعریف کرد که این کتاب رو خوندم.
دوستش داشتم. تعبیرهای شاعرانه خوبی داشت.
کتاب کوچک و خوش‌خوانی بود.
        

          به نام او...

بعضی از شعرهاش خیلی خیلی عالی بود، و خب من بعضی از شعرهاش رو دوست نداشتم
        

          موفق شدم یک کتاب دیگر از شاعر معاصر مورد علاقه ام بخوانم 
و بخشی که بسیار دوست داشتم:
به نام تو حتی، شک کرده ام. به درختان و شاخه های شان که شاید ریشه ها باشند و شاید سال هاست که زیر زمین زندگی می کنیم. چه کسی جای جهان را عوض کرده است؟ و چرا پرندگان در معده های ما پرواز می کنند؟ و چرا قرص ها تولدم را به تاخیر می اندازند؟ سال هاست که زیر زمین زندگی می کنیم و شاید روزی از هفتاد سالگی ام به دنیا بیایم و احساس کنم که مرگ پیراهنی ست که به تن می کنیم. می توانی دکمه هایش را ببندی یا باز بگذاری، می توانی آستین هایش را بالا بزنی، می توانی... من حدس های مردی زندانی ام از فصل های پشت دیوار
        

          اشعار این مجموعه از شعر های ابتدایی گروس عبدالملکیان هستند.
محتوای شعر ها با اقتضای سنی که گروس عبدالملکیان درش زیست داشته متناسبه و به موضوعاتی فلسفی و کمی دارک میپردازه و با دیدگاهی شاعرانه این هارو بیان میکنه
شعر های خوب و لذت بخشی توی کتاب بود
در شعر خیلی سررشته ندارم اما گروس عبدالملکیان از شاعران مورد علاقم هست و دیدگاه های خاص شاعرانه‌ش رو دوست دارم.


************************************************
زیر آسمان ابری 
به معنای نامش فکر می‌کند
گل آفتابگردان
____


به شانه ام زدی 
که تنهایی‌ام را تکانده باشی

به چه دلخوش کرده‌ای!؟
تکاندن برف
از شانه های آدم برفی؟
        

          "زیر این آسمان ابری به معنای اسمش فکر میکند گل آفتابگردان "
یکی از شاعران مورد علاقم تک تک شعرهاشون رو دوست دارم و آدم رو وادار به تفکر میکنه و کاش میشد تمام شعرهاشون رو باهاتون به اشتراک بزارم 
        

          از این همه تنهایی دست هایمان خواهد لرزید و خط خواهد خورد نقاشی سال هایمان بر بوم.