عجیب است که عاشقانه‌ها هنوز هم می‌توانند آدم را تا آخر داستان بکشانند، حتی اگر هیچ غافلگیری در انتظارمان نباشد. این رمان کمتر خوانده‌شده از رولان، یک هملت به‌روزشده در ایام جنگ جهانی اول است، در فضایی که چیزهای ساده‌ای مثل عشق و زندگی زیر آوار جنگ و نفرت روزنه‌ای برای نفس کشیدن ندارند. خواندن آن در این روزهای تجاوز روسیه به اوکراین، که نشان می‌دهد هنوز پس از یک قرن در بر همان پاشنه می‌چرخد، لطف و حسرت دیگری برایم داشت.
        

          خب کتاب خوبی بود،متن سنگینی داشت و روند داستان کند بود و در واقع هیچ هیجانی نداشت،یک عاشقانه ی آروم بود.برای من لایق ۵ ستاره نبود ولی بنظرم ۴ ستاره می تونه مناسب باشه.
در کل،اگر به کتاب عاشقانه با روند آروم و توصیفات زیبا علاقه مندید،می تونه پیشنهاد خوبی باشه.
        

          چه عاشقانه‌هایی که جنگ‌ها مهر پایانی بر آن بوده و هست...

روایت کوتاهی بود
ولی آروم آروم خوندم
اجازم دادم واژه‌ها رو آروم مزه مزه کنم و قشنگ توی ذهنم هضم بشن...
قشنگ بود پیشنهاد میدم مطالعه کنید
        

          «آدم احساس می‌کند همه جا، میان افرادی که همدیگر را میشناسند، حتی در خانواده، روابط دیگر همانی نیست که بود. از هیچ چیز نمی‌توان اطمینان داشت، صبح از خودمان می‌پرسیم:{امشب چه خواهیم دید؟} و {آیا متوجهش می‌شوم؟} مثل این است که روی تخته‌پاره‌ای در آب شناور باشیم که هر لحظه ممکن است واژگون شود.»

پی یر و لوسی اولین کتابی بود که از رومن رولان خواندم. چه گنج ناشناخته‌ای است در ادبیات فرانسه! 
رولان نماینده تمام و کمال احساسات غلیظ و جذاب فرانسوی است. احساساتی که در قالب خوش ساخت شخصیت ها ریخته می‌شود و می‌تواند فضا و اتمسفری دلنشین از پاریس در تلاطم جنگ جهانی اول بسازد. عاشقانه‌ای نجیب که نه دچار افراط و اروتیسم می‌شود و نه در بیان احساسات الکن می‌ماند. عاشقانه‌ای کوتاه که شروعی خوب و پایانی تحسین برانگیز دارد.  ترجمه‌ی کتاب هم به نظرم روان و به روز است.

با صد صفحه از زیبایی های  ادبیات کوتاه عاشقانه و ضد جنگ طرف خواهید بود:)
        

          در میانه‌ی جنگ جهانی و هجوم آلمان به فرانسه، دو جوان خام و پاک به هم دل می‌بازند، پی‌یر از یک خانواده‌ی بورژوا و لوسی از خانواده‌ای فقیر. اولین دیدار در میانه‌ی ترس و اضطراب در قطار شهری بدون رد و بدل شدن هیچ حرفی و رفته رفته شکل گیری یک عشق. در میانه‌ی داستان نویسنده کمی راجع به انسانیت و اخلاق حرف زده که خسته کننده و گل درشت نیست. در مجموع جالب بود.ه
        

          روایتی کوتاه از دو جوان عاشق و دلبسته و پایانی به شدت درخور و  غم‌انگیز. 
        

          خوندم چون کوتاه بود و راجع به جنگ جهانی بود و مهم تراز اونکه وسط روستای بی نت گیر افتاده بودم🌚

        

          این کتاب داستان دو شخصیت را بازگو می‌کند که میان روزگاری زندگی می کننده که همه  ای انسان ها عشق را به فراموشی سپردند و غرق در دنیای خارج از وجود خود شدند .

آنها سایرین را افرادی می‌بینند که همانند نابینا ها هستند و این مشغولیت های امروز که بی ثمر هستند و فقط آنهارا از عشق دور می سازد عامل این نابینایی می‌دانند .

در آخر هم می‌بینیم این عشق و امید زیر یک ستون انسانی که ساخته ذهن بشر خالی از عشق است دفن می‌شود. 
        

          روایتی تکان دهنده از عشق و جنگ با ترجمه‌ ای بسیار عالی
        

          کتاب،ماجرای عشقی لطیف و پاک بین دو نوجوان در خِلال جنگ جهانی اول است.پی‌یر از خانواده ای مرفه است و لوسی از خانواده ای فقیر.اعزام به جنگ و خطر کشته شدن در یک قدمی پی‌یر است اما پی‌یر و لوسی تصمیم می گیرند در لحظه زندگی کنند و از دوست داشتن هم لذت ببرند. 

نویسنده خیلی زیبا و پراحساس تصویری از عشق به نثر در آورده بود طوری که به خودت می اومدی و می دیدی داری لبخند می‌زنی.جملاتی داشت که قلب و روح رو نوازش می کردن🤭
اما تاثیری که جنگ بر روح و روان یک نوجوان و حتی کل اجتماع میذاره به خوبی حس می‌شد:)
و  آخرش،که از همون اول معلوم بود ولی....😭
و اگر بخوام جمله ای بگم که کسی راغب بشه کتاب رو بخونه اینه که پی‌یر و لوسی، هملت مدرنه🥲✨️
        

          رنج کشیدن مهم نیست مردن مهم نیست، اگر معنایی در آن باشد.
فداکاری خوب است اگر توجیه پذیر باشد. صفحه ۲۶ 
        

          عاشقانه ای در زمان جنگ جهانی اول، پی یر ،پسر ۱۷ ساله ای که مدت کمی به  زمان اعزامش به جنگ مونده ،به دنبال کمی امید‌ و دلخوشی عاشق دختری به نام لوسی میشه...
اینکه جنگ چطور همه امیدها رو از بین می بره و انفعال جمعی ای که به وجود میاره ،حس از دست دادن قدرتت و سپردن خودت به دست سرنوشتی که سیاستمدارها تعیین کردن همیشه یکی از غمناکترین بخش های کتاب هایی با موضوع جنگ هستند.
این کتاب هم همینطور بود،نا امیدی نه تنها در شخصیت اصلی کتاب بلکه در اعضای خانواده و اجتماع هم حس میشه و یکی از قوی ترین کتاب هایی بود که خوندم با اینکه موضوع لطیفی مثل عشق روایت میشد.
یکی از چیزهایی که من رو در این کتاب خیلی تحت تاثیر قرار داد رابطه پی یر و برادرش فلیپ بود ،وقتی که برادرش از جنگ برگشته بود،تغییری که کرده بود و اون حس غبطه ای که نسبت به برادرش پی یر داشت ،و در آخر وقتی که پی یر میگه من میدونم که وقتی عازم به جنگ شدم کسی رو نمی کشم و لبخند غمباری که برادرش می زنه ...
احساسات در زمان جنگ...
تغییر کردن آدم ها...
همه این ها خیلی برام ناراحت کننده هست،
در آخرم جمله هایی از کتاب رو که دوست داشتم اینجا میگذارم  ⁦ʕ·ᴥ·ʔ⁩

آه! لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می کشد...

.
این مذهب نوین طالب همه چیز بود و به کمتر رضایت نمی داد: تمام وجود آدمی را می خواست، جسمش را، خونش را، زندگی اش را، ذهنش را. و به ویژه خونش را
.

بی انصافی محض است که گفته شود مؤمنان از این اوضاع رنج نمی بردند. رنج می کشیدند، اما ایمان داشتند. ای وای برادرانم که رنج برایتان گواه الوهیت است!... خانم و آقای اوبیه چون دیگران رنج می کشیدند و چون دیگران ایمان داشتند. اما از یک نوجوان نمی شد انتظار چنین ایثار قلبی و احساسی و منطقی ای را داشت.
.

پی یر مایل بود لااقل بداند چه چیزی او را آزار می دهد. چه پرسشها که در درونش شعله میکشید و نمی توانست آنها را به زبان آورد! زیرا همه این پرسشها با این آغاز می شد که: «اما اگر اصلاً آن را باور نداشته باشم چه!» ـ که کفر محسوب می شد. نه، نمی توانست چیزی به زبان آورد. به او با تعجب و هراس، با خشم و غضب خیره می شدند؛ و با اندوه و شرم. و چون او در آن سن شکل پذیری بود که روح هنوز پوسته ای بیش از حد لطیف دارد که با هر که از بیرون می وزد چروک برمی دارد و زیر انگشتان پنهانکارشان می لرزد و شکل می گیرد، خود پیشاپیش احساس شرم و اندوه می کرد. شگفتا! چه ایمانی داشتند! (اما آیا به راستی همه شان ایمان داشتند؟) چگونه می توانستند؟ کسی جرأت این پرسش را نداشت. اگر در میان جمعی که همگی ایمان دارند شما به تنهایی ایمان نداشته باشید، به کسی می مانید که عضوی از بدن را ندارد، شاید عضوی بی مصرف، اما عضوی که دیگران همه دارند؛ و آنگاه با خجلت می کوشید این فقدان را از چشم دیگران پنهان دارید.
.

در هر نوجوان شانزده تا هجده ساله اندکی از روح هملت یافت می شود. از او نخواهید که جنگ را درک کند! (این باشد بر شما مردان روزگار دیده!) برای او همین بس که زندگی را درک کند و بتواند خشم خود را از وجود آن فرو خورد. معمولا او خود را در رؤيا و هنر مدفون می کند تا زمانی فرا رسد که به این زیست جدید خو گرفته باشد - زمانی که نوزاد حشره گذار مرارت بار از کرمینگی به حشره بالدار را طی کرده باشد. و در این روزهای پر اشوب بهار بلوغ، أو چه سخت نیازمند آرامش و تعمق است! اما آنها - آن نیروهای کور و حیوانی و کوبنده - در اعماق نقبش به دنبالش می آیند، او را که هنوز در پوسته تازه اش ظریف و آسیب پذیر است می یابند و از تاریکی بیرون می کشند و به میان بشریت بی رحم رها می کنند؛ و از همان آغاز از او انتظار دارند حماقتها ونفرتهای
آن را بی آنکه بفهمد بپذیرد و، نه تنها بپذیرد، تقاص آنها را هم پس بدهد..
.

گاهی پیش می آید که یک آکورد ناقص موسیقی موجب صدایی گردد، روح را نا آرام کند، تا اینکه یک نت به آن آكورد افزوده
در این اجزاء متنافر یا بیگانگان سرد و خشک را، مانند مهمانانی که یکدیگر را نمی شناسند و منتظر معرفی شدن هستند، به هم پیوند می دهد. آنگاه یخ می شکند و تفاهم میانشان به وجود
آن موجب این تفاهم روحی، تماس گرم و انی دست دادن است. پی پر از علت این دیگرگونی آگاهی نداشت؛ نمی خواست تجزیه و تحلیلش کند. اما احساس می کرد از شدت خصومت معمول وقایع بناگاه کاسته شده است.
.
زمانی که چشم مسحور تناسب دلپذير خط و رنگ می شود، یا در گودی لذت بخش صدف بازی آکوردهایی را می شنویم که طبق قوانین هارمونی نخست یک به یک و سپس به هم گره می خورند، وجودمان آرام و غرق در شادمانی می شود. اما این پرتو درخشان از برون به ما می رسد، چنانکه گویی پرتوهای خورشیدی دوردست ما را مسحور ساخته و بر فراز زندگی آویخته باشد. این حالت دمی بیش نمی پاید؛ سپس از تو سقوط می کنیم. هنر هرگز چیزی بیش از فراموشی گذرای واقعیت نیست.
.

پی یروی طفلک من، ما برای این دنیا ساخته نشده ایم، دنیایی - که فقط بلدند در آن «مارسه یز» بخوانند!... پی یر می گوید:
اقلا کاش درست می خواندند!... ـ ما ایستگاه را اشتباه گرفتیم. زود پیاده شدیم. پیپر می گوید:
شاید ایستگاه بعدی از این هم بدتر باشد. عزیز دلم، آیا می توانی ما را در جامعه آینده مجسم کنی؟ در کندویی که به ما نوید می دهند، کندویی که هیچکس حق زندگی نخواهد داشت جز برای زنبور ملکه، یا برای جمهوری؟
-
        

          پیر و لوسی در بحبوحه جنگ با هم برخورد میکن آشنا میشن و کم کم عشقی آرام بینشون شکل میگیره
        

          ۱۱۰ صفحه ی بسیار پر احساس و بسیار قوی ^_^
        

          عاشقانه‌ در جنگ

عشق در نگاه اول؟
پسر دارا و دختر ندار؟
رذایل اخلاقی بورژواها و طبقه‌ی متوسط؟
ویرانی‌های جنگ؟

حتماً با خودتان می‌گویید «این همه کلیشه در یک رمان کوتاه؟»
بله. حق با شماست. این موضوعات حتی برای رمانی که اوایل قرن بیستم نوشته شده هم تکراری و معمولی است. می‌گویید «پس چرا به خودتان زحمت می‌دهید تا آن‌را معرفی کنید؟»
نمی‌دانیم. شاید مجبوریم یا شاید تحت تأثیر نام رومن رولان قرار گرفته‌ایم. به هر حال رولان نوبل برده و شهرتش در ادبیات قرن بیستم انکارناپذیر است. آیا این دلایل برای معرفی یک رمان کوتاه صدصفحه‌ای، آن هم از نوع کلیشه‌ای‌اش کافی است؟ نمی‌دانیم. اما اجازه بدهید برای بار آخر تلاش کنیم:
ما معتقدیم که شما فهرست اول این متن را دقیق نخوانده‌اید. تضاد بین جنگ و عشق، تضاد بین ثروت و فقر، تضاد بین انسانیت و بربریت به قدری برای شما آشنا بوده که احساس کرده‌اید همه چیز را درباره‌اش می‌دانید و به چیز بیشتری نیاز نیست. همین هم باعث شده که چشمتان را به سرعت از روی فهرست بگذرانید و در نهایت بگویید «این همه کلیشه در یک رمان؟». اما به یک چیز توجه نکرده‌اید: نیمی از موضوعات این فهرست مناسب داستان‌های پریان یا رومانس‌های عاشقانه و کمیک است و نیمی دیگر مناسب حماسه‌های تلخ و تراژدی‌های جانکاه. بله. نکته دقیقاً همین‌جاست: یک کمدی عاشقانه در دل یک تراژدی هولناک. جالب شد نه؟
تراژدی کمدی را نمی‌بیند. وقت و حوصله‌ای برای دیدن عشق ندارد. رخ می‌دهد و پیش می‌رود و همه چیز را با خود نابود می‌کند. کمدی تراژدی را می‌بیند اما آن‌را نادیده می‌انگارد. روی خود را به سمت دیگری برمی‌گرداند و به داستان عاشقانه‌ی کوچک، صمیمی و شخصی خود می‌پردازد. این همان نکته‌ای است که ما برای معرفی این کتاب روی آن حساب کرده‌ایم. این بی‌توجهی و بی‌خبری تراژدی و کمدی از یکدیگر، حتی زمانی که با هم و در دل هم پیش می‌روند. صحنه‌ی هولناک تراژدی، یک عشق ساده را به کمدی مبدل می‌کند و بی‌توجهی بچگانه‌ی دو عاشق به جهان اطراف، از جنگ جهانی اول یک تراژدی تکان‌دهنده می‌سازد. این است نوآوری درخشان رولان در داستانی که تماماً با زبانی شاعرانه و توصیف‌هایی بسیار بدیع و جذاب روایت شده است. می‌گویید: «چگونه ممکن است تراژدی و کمدی عاشقانه را در هم آمیخت؟»
این همان پرسشی است که ما می‌خواستیم شما بپرسید. رمان را بخوانید تا پاسخ آن‌ را بیابید.
        

           من اگه بخوام قلم رومن رولان رو خیلی خودمونی توصیف کنم توی یک کلمه، میگم "شیک" بود! باشکوه بود.

و پی‌یر و لوسی...چه زیبایی‌هایی که زیرِ خروارها زشتیِ جنگ دفن شد..
        

          یک عاشقانه‌یِ ضدِجنگ. 
و البته دوست داشتنی.