عجیب است که عاشقانه‌ها هنوز هم می‌توانند آدم را تا آخر داستان بکشانند، حتی اگر هیچ غافلگیری در انتظارمان نباشد. این رمان کمتر خوانده‌شده از رولان، یک هملت به‌روزشده در ایام جنگ جهانی اول است، در فضایی که چیزهای ساده‌ای مثل عشق و زندگی زیر آوار جنگ و نفرت روزنه‌ای برای نفس کشیدن ندارند. خواندن آن در این روزهای تجاوز روسیه به اوکراین، که نشان می‌دهد هنوز پس از یک قرن در بر همان پاشنه می‌چرخد، لطف و حسرت دیگری برایم داشت.
        

          خب کتاب خوبی بود،متن سنگینی داشت و روند داستان کند بود و در واقع هیچ هیجانی نداشت،یک عاشقانه ی آروم بود.برای من لایق ۵ ستاره نبود ولی بنظرم ۴ ستاره می تونه مناسب باشه.
در کل،اگر به کتاب عاشقانه با روند آروم و توصیفات زیبا علاقه مندید،می تونه پیشنهاد خوبی باشه.
        

          چه عاشقانه‌هایی که جنگ‌ها مهر پایانی بر آن بوده و هست...

روایت کوتاهی بود
ولی آروم آروم خوندم
اجازم دادم واژه‌ها رو آروم مزه مزه کنم و قشنگ توی ذهنم هضم بشن...
قشنگ بود پیشنهاد میدم مطالعه کنید
        

          «آدم احساس می‌کند همه جا، میان افرادی که همدیگر را میشناسند، حتی در خانواده، روابط دیگر همانی نیست که بود. از هیچ چیز نمی‌توان اطمینان داشت، صبح از خودمان می‌پرسیم:{امشب چه خواهیم دید؟} و {آیا متوجهش می‌شوم؟} مثل این است که روی تخته‌پاره‌ای در آب شناور باشیم که هر لحظه ممکن است واژگون شود.»

پی یر و لوسی اولین کتابی بود که از رومن رولان خواندم. چه گنج ناشناخته‌ای است در ادبیات فرانسه! 
رولان نماینده تمام و کمال احساسات غلیظ و جذاب فرانسوی است. احساساتی که در قالب خوش ساخت شخصیت ها ریخته می‌شود و می‌تواند فضا و اتمسفری دلنشین از پاریس در تلاطم جنگ جهانی اول بسازد. عاشقانه‌ای نجیب که نه دچار افراط و اروتیسم می‌شود و نه در بیان احساسات الکن می‌ماند. عاشقانه‌ای کوتاه که شروعی خوب و پایانی تحسین برانگیز دارد.  ترجمه‌ی کتاب هم به نظرم روان و به روز است.

با صد صفحه از زیبایی های  ادبیات کوتاه عاشقانه و ضد جنگ طرف خواهید بود:)
        

          در میانه‌ی جنگ جهانی و هجوم آلمان به فرانسه، دو جوان خام و پاک به هم دل می‌بازند، پی‌یر از یک خانواده‌ی بورژوا و لوسی از خانواده‌ای فقیر. اولین دیدار در میانه‌ی ترس و اضطراب در قطار شهری بدون رد و بدل شدن هیچ حرفی و رفته رفته شکل گیری یک عشق. در میانه‌ی داستان نویسنده کمی راجع به انسانیت و اخلاق حرف زده که خسته کننده و گل درشت نیست. در مجموع جالب بود.ه
        

          . می‌دانست که اگر هم دیگر هرگز او را نبیند،او هست،وجود دارد، و همان مأوایی است که آرزوی اوست.بندرگاهی در طوفان.فانوسی دریایی در شبی تاریک.ای ستاره‌ی دریا ،ای فرشته‌ی عشق،ای عشق،در لحظه‌ی مرگ نیز چشم از ما برمگیر!...
        

          روایتی کوتاه از دو جوان عاشق و دلبسته و پایانی به شدت درخور و  غم‌انگیز. 
        

          خوندم چون کوتاه بود و راجع به جنگ جهانی بود و مهم تراز اونکه وسط روستای بی نت گیر افتاده بودم🌚

        

          این کتاب داستان دو شخصیت را بازگو می‌کند که میان روزگاری زندگی می کننده که همه  ای انسان ها عشق را به فراموشی سپردند و غرق در دنیای خارج از وجود خود شدند .

آنها سایرین را افرادی می‌بینند که همانند نابینا ها هستند و این مشغولیت های امروز که بی ثمر هستند و فقط آنهارا از عشق دور می سازد عامل این نابینایی می‌دانند .

در آخر هم می‌بینیم این عشق و امید زیر یک ستون انسانی که ساخته ذهن بشر خالی از عشق است دفن می‌شود. 
        

          اولین کتابی هست که از رومن رولان خوندم همون موقع که شروع کردم به نظرم رسید قراره این آدم به لیست نویسنده‌های موردعلاقه‌ام  اضافه بشه
اصلا انتظارش و نداشتم این موضوع کلیشه‌ای عشق بین  دختر پسر نوجوان  در بستری از جنگ  بتونه بدون موضوع خاصی  منو تا انتهای این کتاب کوتاه نگه داره 
که وسطای کتاب دلم نمیخواست تموم شه چون انگار دیگه واضح میشه ک قراره چ اتفاقی بیافته براشون🥲🥲
        

          حتی نمی‌دونم چه کلمه‌ای باید براش بگم که بتونه درست توصیفش کنه. پر از کلماتی بود که به یادم می‌مونن. خیلی به قلبم نشست و روم تأثیر گذاشت. کِیف کردم.
        

          روایتی تکان دهنده از عشق و جنگ با ترجمه‌ ای بسیار عالی
        

          کتاب،ماجرای عشقی لطیف و پاک بین دو نوجوان در خِلال جنگ جهانی اول است.پی‌یر از خانواده ای مرفه است و لوسی از خانواده ای فقیر.اعزام به جنگ و خطر کشته شدن در یک قدمی پی‌یر است اما پی‌یر و لوسی تصمیم می گیرند در لحظه زندگی کنند و از دوست داشتن هم لذت ببرند. 

نویسنده خیلی زیبا و پراحساس تصویری از عشق به نثر در آورده بود طوری که به خودت می اومدی و می دیدی داری لبخند می‌زنی.جملاتی داشت که قلب و روح رو نوازش می کردن🤭
اما تاثیری که جنگ بر روح و روان یک نوجوان و حتی کل اجتماع میذاره به خوبی حس می‌شد:)
و  آخرش،که از همون اول معلوم بود ولی....😭
و اگر بخوام جمله ای بگم که کسی راغب بشه کتاب رو بخونه اینه که پی‌یر و لوسی، هملت مدرنه🥲✨️
        

          رنج کشیدن مهم نیست مردن مهم نیست، اگر معنایی در آن باشد.
فداکاری خوب است اگر توجیه پذیر باشد. صفحه ۲۶ 
        

          عاشقانه ای در زمان جنگ جهانی اول، پی یر ،پسر ۱۷ ساله ای که مدت کمی به  زمان اعزامش به جنگ مونده ،به دنبال کمی امید‌ و دلخوشی عاشق دختری به نام لوسی میشه...
اینکه جنگ چطور همه امیدها رو از بین می بره و انفعال جمعی ای که به وجود میاره ،حس از دست دادن قدرتت و سپردن خودت به دست سرنوشتی که سیاستمدارها تعیین کردن همیشه یکی از غمناکترین بخش های کتاب هایی با موضوع جنگ هستند.
این کتاب هم همینطور بود،نا امیدی نه تنها در شخصیت اصلی کتاب بلکه در اعضای خانواده و اجتماع هم حس میشه و یکی از قوی ترین کتاب هایی بود که خوندم با اینکه موضوع لطیفی مثل عشق روایت میشد.
یکی از چیزهایی که من رو در این کتاب خیلی تحت تاثیر قرار داد رابطه پی یر و برادرش فلیپ بود ،وقتی که برادرش از جنگ برگشته بود،تغییری که کرده بود و اون حس غبطه ای که نسبت به برادرش پی یر داشت ،و در آخر وقتی که پی یر میگه من میدونم که وقتی عازم به جنگ شدم کسی رو نمی کشم و لبخند غمباری که برادرش می زنه ...
احساسات در زمان جنگ...
تغییر کردن آدم ها...
همه این ها خیلی برام ناراحت کننده هست،
در آخرم جمله هایی از کتاب رو که دوست داشتم اینجا میگذارم  ⁦ʕ·ᴥ·ʔ⁩

آه! لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می کشد...

.
این مذهب نوین طالب همه چیز بود و به کمتر رضایت نمی داد: تمام وجود آدمی را می خواست، جسمش را، خونش را، زندگی اش را، ذهنش را. و به ویژه خونش را
.

بی انصافی محض است که گفته شود مؤمنان از این اوضاع رنج نمی بردند. رنج می کشیدند، اما ایمان داشتند. ای وای برادرانم که رنج برایتان گواه الوهیت است!... خانم و آقای اوبیه چون دیگران رنج می کشیدند و چون دیگران ایمان داشتند. اما از یک نوجوان نمی شد انتظار چنین ایثار قلبی و احساسی و منطقی ای را داشت.
.

پی یر مایل بود لااقل بداند چه چیزی او را آزار می دهد. چه پرسشها که در درونش شعله میکشید و نمی توانست آنها را به زبان آورد! زیرا همه این پرسشها با این آغاز می شد که: «اما اگر اصلاً آن را باور نداشته باشم چه!» ـ که کفر محسوب می شد. نه، نمی توانست چیزی به زبان آورد. به او با تعجب و هراس، با خشم و غضب خیره می شدند؛ و با اندوه و شرم. و چون او در آن سن شکل پذیری بود که روح هنوز پوسته ای بیش از حد لطیف دارد که با هر که از بیرون می وزد چروک برمی دارد و زیر انگشتان پنهانکارشان می لرزد و شکل می گیرد، خود پیشاپیش احساس شرم و اندوه می کرد. شگفتا! چه ایمانی داشتند! (اما آیا به راستی همه شان ایمان داشتند؟) چگونه می توانستند؟ کسی جرأت این پرسش را نداشت. اگر در میان جمعی که همگی ایمان دارند شما به تنهایی ایمان نداشته باشید، به کسی می مانید که عضوی از بدن را ندارد، شاید عضوی بی مصرف، اما عضوی که دیگران همه دارند؛ و آنگاه با خجلت می کوشید این فقدان را از چشم دیگران پنهان دارید.
.

در هر نوجوان شانزده تا هجده ساله اندکی از روح هملت یافت می شود. از او نخواهید که جنگ را درک کند! (این باشد بر شما مردان روزگار دیده!) برای او همین بس که زندگی را درک کند و بتواند خشم خود را از وجود آن فرو خورد. معمولا او خود را در رؤيا و هنر مدفون می کند تا زمانی فرا رسد که به این زیست جدید خو گرفته باشد - زمانی که نوزاد حشره گذار مرارت بار از کرمینگی به حشره بالدار را طی کرده باشد. و در این روزهای پر اشوب بهار بلوغ، أو چه سخت نیازمند آرامش و تعمق است! اما آنها - آن نیروهای کور و حیوانی و کوبنده - در اعماق نقبش به دنبالش می آیند، او را که هنوز در پوسته تازه اش ظریف و آسیب پذیر است می یابند و از تاریکی بیرون می کشند و به میان بشریت بی رحم رها می کنند؛ و از همان آغاز از او انتظار دارند حماقتها ونفرتهای
آن را بی آنکه بفهمد بپذیرد و، نه تنها بپذیرد، تقاص آنها را هم پس بدهد..
.

گاهی پیش می آید که یک آکورد ناقص موسیقی موجب صدایی گردد، روح را نا آرام کند، تا اینکه یک نت به آن آكورد افزوده
در این اجزاء متنافر یا بیگانگان سرد و خشک را، مانند مهمانانی که یکدیگر را نمی شناسند و منتظر معرفی شدن هستند، به هم پیوند می دهد. آنگاه یخ می شکند و تفاهم میانشان به وجود
آن موجب این تفاهم روحی، تماس گرم و انی دست دادن است. پی پر از علت این دیگرگونی آگاهی نداشت؛ نمی خواست تجزیه و تحلیلش کند. اما احساس می کرد از شدت خصومت معمول وقایع بناگاه کاسته شده است.
.
زمانی که چشم مسحور تناسب دلپذير خط و رنگ می شود، یا در گودی لذت بخش صدف بازی آکوردهایی را می شنویم که طبق قوانین هارمونی نخست یک به یک و سپس به هم گره می خورند، وجودمان آرام و غرق در شادمانی می شود. اما این پرتو درخشان از برون به ما می رسد، چنانکه گویی پرتوهای خورشیدی دوردست ما را مسحور ساخته و بر فراز زندگی آویخته باشد. این حالت دمی بیش نمی پاید؛ سپس از تو سقوط می کنیم. هنر هرگز چیزی بیش از فراموشی گذرای واقعیت نیست.
.

پی یروی طفلک من، ما برای این دنیا ساخته نشده ایم، دنیایی - که فقط بلدند در آن «مارسه یز» بخوانند!... پی یر می گوید:
اقلا کاش درست می خواندند!... ـ ما ایستگاه را اشتباه گرفتیم. زود پیاده شدیم. پیپر می گوید:
شاید ایستگاه بعدی از این هم بدتر باشد. عزیز دلم، آیا می توانی ما را در جامعه آینده مجسم کنی؟ در کندویی که به ما نوید می دهند، کندویی که هیچکس حق زندگی نخواهد داشت جز برای زنبور ملکه، یا برای جمهوری؟
-
        

          پیر و لوسی در بحبوحه جنگ با هم برخورد میکن آشنا میشن و کم کم عشقی آرام بینشون شکل میگیره
        

          پیش‌انگاشت: این‌روزها زیاد می‌خوانم و حتی وقت نمی‌کنم تمام شدن‌ها و مرور‌ها را در بهخوان وارد کنم. این کتاب را جمعه تمام کردم در یک نشست...

انگاشت: در پشت‌نویسی کتاب این اثر را "هملتِ نوین" معرفی کرده اما بیش از اینکه هملت باشد، اقتباسی از رومئو و ژولیت است: مرثیه‌ای برای عشق‌های دورافتاده-از-هم، پسری متمول و دختری نا-دار که می‌بایست ساقه‌ی عشق‌شان در جنگِ جهانی رشد و نمو کند و محکم شود...
        

          ۱۱۰ صفحه ی بسیار پر احساس و بسیار قوی ^_^
        

          کتاب خیلی قشنگی بود و من بیشتر جمله های این کتاب رو زیرش خط کشیدم و لذت بردم.

        

          پی‌یر و لوسی
نوشته رومن رولان
ترجمه مینو مشیری
.
.
بخشی از متن کتاب :

"در هر نوجوان شانزده تا هجده ساله‌ای، اندکی از روح هملت یافت می‌شود. از او نخواهید که جنگ را درک کند! (این وظیفه بر عهده‌ی شما مردان روزگاردیده است!) برای او همین بس که زندگی را درک کند و بتواند خشم خود را از وجود آن فرو خورد. معمولاً او خود را در رؤیا و هنر مدفون می‌سازد، تا زمانی فرا رسد که به این زیستِ نو خو گرفته باشد - همچون نوزاد حشره‌ای که با مرارتی جانکاه از کرمینگی به حشره‌ای بالدار دگردیسی می‌یابد. و در این روزهای پرآشوب بهار بلوغ، او چه سخت نیازمند آرامش و تأمل است! اما آنها - آن نیروهای کور و حیوانی و کوبنده - در اعماق تاریکی به جستجویش برمی‌آیند، او را که هنوز در پوسته‌ی تازه‌اش ظریف و آسیب‌پذیر است می‌یابند، از پناهگاه تاریکی‌اش بیرون می‌کشند و به میان بشریتی بی‌رحم پرتابش می‌کنند؛ و از همان آغاز، از او انتظار دارند که حماقت‌ها و نفرت‌های آن را بی‌آنکه بفهمد تحمل کند و نه‌تنها تحمل کند، بلکه تاوان آنها را نیز بپردازد." صفحه ۱۷

.
رومن رولان، نویسنده‌ی فرانسوی و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، در رمان کوتاه پیر و لوسی (۱۹۲۰) داستانی عمیق و تکان‌دهنده از عشق و مرگ را در بستر جنگ جهانی اول روایت می‌کند. این اثر، که گاه به‌عنوان بخشی از مجموعه‌ی جان شیفته نیز شناخته می‌شود، با نگاهی انسانی و ضدجنگ، زوال امید و زیبایی را در برابر ویرانی‌های جنگ به تصویر می‌کشد. داستان در پاریسِ دوران جنگ جهانی اول می‌گذرد و ماجرای دو جوان به نام‌های پیر اوبری و لوسی مارشال را روایت می‌کند. پیر، دانشجویی حساس و درون‌گراست که درگیر تنش‌های خانوادگی و بحران‌های روحی است. لوسی، دختری روشن‌فکر و آزاده، با وجود فقر و مشکلات زندگی، شور هنر و عشق را در دل دارد. این دو به‌تدریج با یکدیگر آشنا می‌شوند و رابطه‌ی عاطفی عمیقی بینشان شکل می‌گیرد. عشق آن‌ها پناهگاهی در برابر وحشت جنگ می‌شود، اما تقدیر بیرحم، سایه‌ی مرگ را بر زندگی‌شان می‌اندازد.
.

رولان با تقابل عشق پیر و لوسی با خشونت جنگ، تضاد میان زندگی و مرگ را نشان می‌دهد. عشق آن‌ها نماد امید و زیبایی است، درحالی‌که جنگ، پوچی و نابودی را نمایندگی می‌کند. مانند تراژدی‌های کلاسیک، شخصیت‌ها علی‌رغم پاکی و عشق، قربانی نیروهای بزرگ‌تر (جنگ و سیاست) می‌شوند. رولان، که خود صلح‌طلبی معترض بود، با نمایش بی‌رحمانه‌ی تأثیر جنگ بر غیرنظامیان، بی‌معنایی خشونت را محکوم می‌کند. 
نویسنده در این اثر از نثری شاعرانه و روان‌کاوانه استفاده می‌کند و با توصیف جزئیات روحی شخصیت‌ها، خواننده را به درونیات آن‌ها نزدیک می‌سازد. ساختار داستان خطی اما فشرده است و پایان غافلگیرکننده‌اش بر شدت تراژدی می‌افزاید. پیر و لوسی روایتی است از شکنندگی زندگی و فردیت در برابر مصوبات جمعی. رولن با خلق این اثر، نه تنها به جنگ جهانی اول، بلکه به هرگونه خشونت سازمان‌یافته علیه انسانیت اعتراض می‌کند. تراژدی عاشقانه‌ی این دو جوان، یادآوری است از ارزش صلح و انسان‌اندیشی در جهانی که بارها تاریخ را تکرار کرده است.

رولان با بهره‌گیری از تکنیک‌های روایی مدرن و رویکردی تراژیک، تصویری انضمامی از وضعیت انسان معاصر در برابر مکانیسم‌های ویرانگر جنگ ارائه می‌دهد. این اثر کوتاه که توسط منتقدانی همچون ژرژ دوهامل نمونه‌ای بارز از «زمان ایده‌آلیستی ضدجنگ» خوانده شده، در سنت ادبیات اعتراضی پس از جنگ جهانی اول جای می‌گیرد و از منظر زیبایی‌شناسی ادبی، تلفیقی است از ناتورالیسم اجتماعی و رومانتیسیسم انقلابی.  

رولان با تکیه بر پیشینه‌ی موسیقایی خود (به عنوان محقق در زمینه‌ی بتهوون)، ساختاری سمفونیک به اثر بخشیده که در آن تم‌های اصلی عشق، مرگ و طغیان در برابر تقدیر، همچون لایت‌موتیف‌های واگنری در تقابلی دیالکتیکی گسترش می‌یابند. شخصیت‌پردازی اثر متکی بر روان‌کاوی فرویدی است؛ پیر با تضادهای ادیپی و لوسی با تعارضات زن مدرن در جامعه‌ای مردسالارانه ترسیم می‌شوند. این رویکرد که منتقدانی چون لوسین گلدمن آن را «رئالیسم دیالکتیکی» نامیده‌اند، از سویی به مکتب روان‌کاوی ژاک لاکان و از سوی دیگر به سنت تراژدی‌نویسی یونانی پیوند می‌خورد.  

از دیدگاه جامعه‌شناسی ادبیات (در سنت لوکاچ و آدورنو)، رولان در این اثر «فردیت سوزی مدرن» را در تقابل با «از خودبیگانگی زندگی» در جوامع صنعتی قرار می‌دهد. توصیفات او از فضای پاریس در جنگ، که یادآور تکنیک‌های امپرسیونیستی در نقاشی است، نه فقط گزارش واقع‌گرایانه که بازنمایی استعاری از فروپاشی تمدن اروپایی است. این جنبه از اثر آن را به متنی پیشرو در ادبیات مدرنیستی تبدیل کرده که بعدها در آثار نویسندگانی چون رمارک و همینگوی بازتاب یافت.  


استفاده‌ی رولان از صنایع ادبی همچون نمادگرایی (سمبولیسم)، کنایه‌های تاریخی و استعاره‌های اسطوره‌ای، این اثر کوتاه را به متنی چندلایه تبدیل کرده که در سنت هرمنوتیک ریکور، قابلیت تأویل‌های متعدد را داراست.
به گفته‌ی تئودور آدورنو در دیالکتیک روشنگری، رولن در این اثر نشان می‌دهد که چگونه «عقلانیت ابزاری» مدرن به ضد خود تبدیل می‌شود. این نگاه انتقادی که بعدها در مکتب فرانکفورت بسط یافت، متن را از سطح داستانی عاشقانه فراتر برده و به بیانیه‌ای فلسفی علیه جنگ تبدیل می‌کند.
زیبایی‌شناسی رولن در این اثر — که آمیزه‌ای است از فرمالیسم روسی و اگزیستانسیالیسم فرانسوی — الگویی پیشرو برای ادبیات متعهد قرن بیستم ارائه می‌دهد.