در رودخانه ی بکفورد جایی هست به نام «آبگیرِ غرق». نل آبوت مشغولِ نوشتنِ کتابی بود درباره ی آبگیرِ غرق و کسانی که خود را در آن کشته اند. مدتی بعد جسدِ خودش را در آب پیدا می کنند. اوایل تابستان هم دختری نوجوان به همان شکل در رودخانه مرده بود. آن ها اولین زنانی نیستند که در این آب های تیره گون می میرند، اما مرگِ آن دو رودخانه و تاریخش را می آشوبد و رازهایی را که مدت ها در عمق آن مدفون بوده بیرون می کشد.

حالا دخترِ نل، لینای پانزده ساله و تنها، مجبور است تحت تکفلِ خاله اش باشد، خاله ای که هرگز ندیده بوده، زنی وحشت زده با رفتارهای عجیب. او هم مجبور شده به محلی برگردد که از آن فرار کرده بود و قسم خورده بود هیچ وقت به آن جا برنمی گردد.

پائولا هاوکینز در کتابِ قبلیِ خود، دختری در قطار، نشان داد که درکِ دقیق و تیزهوشانه ای از غرایزِ انسان دارد و توانست با روایتِ خود میلیون ها خواننده را در سرتاسرِ جهان بهت زده کند؛ در کتابِ درون آب هم بارِ دیگر به سراغِ پیچیدگی ها و فریبکاری های عواطف و حافظه ی شخصیت هایش می رود، اما این بار قصد ندارد که خواننده را فقط شوکه کند. این بار از این حرف می زند که چرا گذشته گریبانِ زمانِ حال را رها نمی کند.