سفر به گرای 270 درجه در کنار شطرنج با ماشین قیامت را می توان بهترین رمان های تاریخ دفاع مقدس دونست.
اینکه در مورد مسئله‌ ای داستان بنویسیم که تاریخ شفاهی آن بسیار قوی است ریسک بزرگی است.
اما احمد دهقان از پس این داستان به خوبی بر آمده.
وقتی رمان را خواندم با خودم فکر کردم بسیاری از فیلم های دفاع مقدسی از این رمان ایده گرفته اند.
دم احمد دهقان گرم....
          

            این کتاب برگزیده ی 20 سال ادبیات دفاع مقدس شده است.
من اما آن را همان بیست سال پیش، آن اوایل که منتشر شده بود خواندم.رمانی با موضوع دفاع مقدس. اما نه با بیانی اغراق آمیز و به سبک و شیوه ی رمان های مرسوم و متداولی که نویسندگان از فضای دفاع مقدس می نویسند. این رمان خیلی ساده و صمیمی به بیان ماجراهایی می پردازد. شما را با شخصیت های داستان همراه می کند. طوری که خیال می کنید خودتان در آن فضا هستید. همه چیز را واقعی و صادقانه می گوید. داستانی که بعضی صحنه هایش آنقدر خوب توصیف و پرداخت شده اند که هنوز در ذهنم جان دارند و حرکت می کنند.
          

            بدون شک از بهترین رمان های دفاع مقدس است که با شخصیت های داستان زندگی میکنیم، در نبردها و درگیری ها شرکت میکنیم، برای دوستانی که زخمی برمی‌دارند یا به شهادت می‌رسند گریه میکنیم، نفس میزنیم ، مبارزه میکنیم و خلاصه با آن زندگی میکنیم.
بعد از خواندن کتاب دلتان نمی آید کتاب را ببندید، و ای کاش هنوز این کتاب ادامه داشت.
زحمت و مظلومیت و غم آزادمردانی که  جانشان را کف دستشان گذاشتند و برای اسلام و میهنمان فداکاری کردند را تا حد زیادی درک میکنیم.
به شدت پیشنهاد می‌شود.
          

            یکی از جذاب ترین رمان هایی که راجع به جنگمان خواندم. آخه راستش ما با این همه ادعا خیلی هم رمان قوی در این زمینه نداریم و بیشتر کتاب ها خاطره هستند.
نثر کتاب خیلی جذاب است و تا آخر داستان خواننده را میکشد ولی نکته ای که کمی آزارم می دهد این است که با حذف چند صحنه کوتاه و نماز خواندن ها می شود این داستان را برای هر جنگ دیگه ای هم نوشت!
شاید کمی عجولانه قضاوت کردم. به هر حال این کتاب جز بهترین داستان هایی بود که خواندم.


بیرحمانه ترین و از زیبا ترین پاراگراف ها:
مردها و زن ها از تو پیاده رو به هر طرف می روند اما هیچ کس به ما توجه ای ندارد. ما که از زیر باران گلوله و توپ به این جا آمده ایم...ما برای مردم عادی شده ایم....
          

            کتاب گرای ۲۷۰ درجه روایتی از زبان رزمنده‌ای است که در عملیاتی که در کانال ماهی انجام می‌شد شرکت داشته است. نوجوانی ۱۷-۱۸ ساله که در روایت پخته و در حد فرمانده دسته نشان داده می‌شود.
از جایی رسول نوجوان تازه رسیده‌ای که کم سن و سال است در ماجرا وارد می‌شود و حال و هوای واقعی‌ای از شرایط جنگ را نشان می‌دهد. 
متن کتاب روان و شیوا است ولی در ابتدا جذابیت زیادی برای خواننده ندارد.
          

            برای ما آدم های جنگ ندیده و نرفته:

جنگ برایم پدیده عجیب هشت ساله ایست که هنوز خیلی درباره آن نمی‌دانم.
سوالهای ثابتی توی ذهنم دارم؛  
اتمسفر آن روزهای ایران چه بود؟ 
 جنگ برای ملت تازه انقلاب کرده هیولایی از کشت و کشتار بود یا فرشته ای مقدس که از دامنش آدم های عجیبی مثل همت و باکری و دوران پرواز کردند؟

با همین سوال ها سراغ کتاب رفتم. 
سفر به گرای ۲۷۰ درجه روایت ناصر در بطن جنگ است. روایتی داستان گونه از حضور پسر نوجوانی که جنگ  را نه آن هیولای دوسر می‌داند نه آن فرشته سفید.

با اینکه کتاب روایت مستقیم و مستند از متن جنگ نیست اما تابو شکنی خوبی به نسبت باقی کتاب های راوی جنگ از حس و حال جبهه  داشت.
نگاهی واقعی به کشته شدن آدم ها و بوی باروت و خون و ترکش...

از کتاب ممنونم  به خاطر زاویه دید جدیدی که از جنگ و روایت داستانی جنگ به من بخشید. اما بی‌پرده بگویم سیر داستان را دوست نداشتم. شاید دلیلش همان تابو شکنی ذهنی ای بود که شخصیت ناصر برعکس تمام رزمنده های توی سرم داشت. ادمی که اخر داستان برای استعلاج و استراحت به خودش فرصتی می‌دهد و از جنگ برمیگردد و بر خلاف انتظارم کتاب ختم به شهادتش نمی‌شود.

هنوز راه زیادی برای شناخت جنگ دارم و اینکه بفهمم باید آن را جنگ نامید یا دفاع مقدس.
اما یک مرز  را همیشه حفظ خواهم کرد

هر نوع زاویه نگاهی که باعث شود شعارِ: جنگ جنگ تا رفع فتنه از کل عالم

تبدیل شود به 
شعارِ: جنگ جنگ تا پیروزی


زاویه دید پسند دل من نیست....چون نگاه درست به جنگ تا جایی که فهمیدم به این صورت مضموم نیست.



پایان کتاب
۱۹
۱۲
۰۲
#حلقه_کتاب
‌‌‌┄┅─═◈═─┅┄⁣𑁍┄┅─═◈═─
▣⃢🪴 @Anne57
          

            کتابی که به شکلی متفاوت  واقعیات جنگ را روایت میکند.
بدون اینکه نگاهی سیاه به امر دفاع مقدس داشته باشد، چهره سخت، بی رحم و ترسناک جنگ را روایت کرده و تصور فانتزی ای که از جنگ در ذهن ها شکل گرفته را در این کتاب نمی بینیم.
نویسنده قلم خوبی دارد و توصیفاتش در طول داستان کتاب را خواندنی کرده.
          

            کتاب خوش خوانی بود.
حس اینکه راوی سعی کرده بی کم و کاست فقط واقعیت رو روایت کنه، کاملا به آدم منتقل میشد.
با تمام کتب دفاع مقدس و شهدایی که خونده بودم فرق داشت. فرقش چی بود؟ عدم بزرگنمایی  و برجسته سازی شجاعت ها و پر و بال دادن زیاد به عواطف.
نویسنده حتی جاهایی هم که فضا عاطفی بود، پیاز داغش رو زیاد نکرده بود و عادی ازش عبورکرده بود.
بیشترین جایی که تو کتاب تعجب کردم سر شهادت دوستای صمیمی ناصر بود، که براساس قول و قرارشون گریه نکرد هیچ، خیلی راحت از کنار جنازه دوستش بلند شد و دل کند.

نکته تازه ای که باهاش انقدر بی پرده تو  این کتاب در سبک دفاع مقدس، رو به رو شدم ، ترس موجود‌ در دل رزمنده ها بود.
تو تمام کتابایی که ماقبل این خونده بودم یا هیچ اشاره ای به این رعب و وحشت نشده بود یا اگه شده بود آبکی و گذرا بود و یه جوری با مذمت. ولی تو این کتاب نه، خیلی عادی ، ازش حرف میزد چیزی که برای همه وجود داشت از بچه نوجوانی که اومده بود تا فرمانده هیکل گنده شون.
 همچنین جون دوستی ، حفظ جون، و غرغر بسیجیا. برام جالب بود درکل.

از کف جبهه حرف میزد دیگه، از بچه ۱۲ ۱۳ ساله ای عاشق جبهه بود ولی خیلی هم میترسید ، از شوخی هاشون، دوستی هاشون، خواب شون و هرچی که در طول زندگی روزمره پیش میاد. بدون سانسور. و من این رو میپسندیدم. اینکه جبهه رو یه فضای فرازمینی و خیلی رویایی و معنوی غلوآمیز و دور از تصور ،به تصویر نمیکشید. همه چی داشت به جای خودش. دوستی و معنویت و نماز داشت، اما خستگی و غر و فحش هم داشت.
واقعا جایی که برام دردناک بود اونجایی بود که تو جبهه اوضاع وحشتناک نه دهشتناک بود، بزن بزن، خستگی بی خوابی ، کمبود مهمات ، شهید پشت شهید مجروح پشت مجروح، جون کندن به معنای واقعی کلمه و از این طرف تو شهر مردم راست راست راه میرفتن در کمال آرامش خرید شونو میکردن و به یه از جبهه برگشته چپ چپ نگاه میکردن ، به چشم یک غریبه‌ی نا آشنا. واقعا دردناک بود؛ تصور اینکه بری برای خاک کشور و جون مردمت، جون بکنی بعد با این واکنش ها مواجه شی. خیلی دردناک تر از زخم ها و جراحت های سنگین روحی و جسمی جبهه، خیلی.

قلم نویسنده خالی از بار ادبی و ادبیات نبود و این نکته واقعا نکته مثبتیه.
خلاصه خوندش خالی از لطف نیست.
          

            روایت جدیدی از جنگ،
تصویرسازی خوب
و
واقعیت تلخ از جنگ.
این کتاب به دور از هیج اعتقاد مقدسی تنها و تنها از جنگ سخن گفته بود.از زخم ها و از ترس ها.
📌با خواندن این کتاب تصویر جدیدی از جنگ در ذهنتان نقش میبندد.
          

            کتابی که دوستش داشتم چون  تلخ ترین صحنه های جنگی رو با واقعی ترین احساسات آدمی گره زده بود، فارغ از شعار و فرو کردن کلیشه های کتابهای دفاع مقدس در چشم نویسنده بود. در اوج تلخی ها با شوخ طبعی های شخصیت های طناز داستان از ته دل خندیدم. جسارت نویسنده را دربیان مسائل طبیعی اما قبیح دوست داشتم و البته جای تحسین داره که باوجود این قبیل قبح شکنی ها مجوز چاپ گرفته.
کتاب به شدت تصویری  و توصیف ها عالی 
ایرادهایی به نثر داستانی و منطق داستان و شخصیت پردازی میشه گرفت اما قدرت توصیف های تازه انقدر بالا بود که قابل چشم پوشی هست.
#سفر_به_گرای_۲۷۰_درجه
#تنها_کتاب_نخون
#با_کتاب_قدبکش
#حلقه_کتابخوانی_مبنا
          

            احمد دهقان در سفر به گرای ۲۷۰ درجه داستان پسری دبیرستانی به نام ناصر را روایت می کند که پس از تجربه‌ی دوره‌ای حضور در جبهه، در تلاش حضور مجدد با مخالفت پدرش روبرو می‌شود، پس از فراز و نشیبی نه چندان سخت اما از نظر تعداد سطور کتاب طولانی، موفق به حضور در جبهه‌های جنگ تحمیلی و پیوستن به گروهی از دوستانش که قبلا هم با آنها همراه بوده می‌شود و راهی عملیات کربلای ۵ می‌شود.
روایت پس از آن روایت حضور ناصر در جبهه و عملیات ها و رفاقت ها و اشک و لبخندهاست.
داستان از زبان ناصر روایت می شود، بخش اول کتاب، تا قبل از حضور ناصر در جبهه برای من کمی حوصله سربر و کشدار بود. اما پس از آن روایت ریتم منطقی و متناسب با شرایط پیدا می‌کند. داستان بسیار واقعی و بدون روتوش است. تلخی ها را با همان شدتی نشان می‌دهد که بوده‌اند. شاید این همان نکته متمایز کننده این کتاب است. 
زبان کتاب عموما روان است، اما گاهی شاعرانه می‌شود و گاه کلماتی یا عباراتی خارج از عرف یک پسر نوجوان در آن دوران است که کمی در ذوق می‌زند.
در بخش اول کتاب سوالاتی پیرامون اهمیت حضور ناصر در جبهه شکل می‌گیرد که به نظر من، تا انتهای کتاب هم پاسخ منطقی به آن داده نشد. هرچند که عده‌ای از همراهان حلقه کتاب مبنا که این کتاب را با آن ها هم خوانی می‌کردم نظراتی داشتند و برایشان منطقی بود، اما من را قانع نکرد و این را از بزرگترین ضعف‌های منطقی پیرنگ کتاب می‌دانم. 
در بخش حضور ناصر در جبهه جزئیات فراوانی از زندگی قبل از عملیات و چگونگی عملیات‌ها محاصره ها و ... ذکر شده که برای نسل ناآشنا به جنگ بسیار قابل توجه است. 
کتاب در مجموع کتابی خواندنی و دور از کلیشه‌های غالب آثار دفاع مقدس است و اگر اندکی در بخش‌های ابتدای صبوری کنید به قسمت‌های تلخ اما خواندنی کتاب هم خواهید رسید.
این کتاب که به زبان انگلیسی نیز ترجمه شده، نخستین بار در سال ۱۳۷۵ توسط نشر صریر و چاپ‌های اخیر آن توسط نشر نیستان انجام شده است.
          

            این کتاب را باید دوبار بخوانید!
#سفر_به_گرای_۲۷۰_درجه را خواندم.
انتظار کتابهای دفاع مقدسی همیشگی را داشتم. همین باعث شد از خواندنش به اندازه‌ی کافی لذت نبرم. دوست داشتم اوج معنویت، رشادت و لحظات پیروزی و غرور و حماسه را بخوانم ولی اینطور نشد.
 از حق نمی‌گذرم که خیلی اوقات تحسین و حیرت مرا بعنوان خواننده عام برمی‌انگیخت. تحسین زبردستی نویسنده و حیرت از ماهیت جنگی که تا کنون چنین تصوری از آن نداشتم مرا تا انتها پای کتاب نگه‌داشت.
 سفر به گرای ۲۷۰ درجه پنجره‌ای به واقعیت جنگ بود که من به دلیل ذهنیت ساخته شده توسط کتابها و فیلمها و روایت های پیشین، آن را دوست نداشتنی می‌دیدم. اما شک ندارم که دوباره این کتاب را خواهم خواند و این‌بار از همان ابتدا از خواندنش لذت خواهم برد و درباره‌ی جنگ و آدم‌هایش درست‌تر فکر خواهم کرد.

******

روایت گوشه‌ای از عملیات کربلای ۵ از دید یکی از رزمنده‌ها که واقعیت زشت و تلخ جنگ را مانند سیلی به صورت شما خواهد زد. 

*****

اگر از خواندن این کتاب شوکه شدید یادتان نرود که این کتاب را حتما دوباره بخوانید تا اینبار با دور شدن از فضای هیجان و شوک زدگی صرفا از آن لذت ببرید.
          

            نویسنده جنگ را به خوبی توصیف کرده ،دقت کنید جنگ را نه دفاع مقدس را!!
مطمئنا فرق می کند شما برای پول بجنگی یا عشق به وطن
موقع ترسیدن و از دست دادن این هدف جنگیدن است که نمی گذارد بشکنید و نابود شوید.
این را باید خواننده از کجا بفهمد که چرا بعد از همه سختی ها دلتان می خواهد دوباره برگردید؟!