حس و حال توصیفات خوب بود ولی فرهنگ ژاپن برایم غریب و ناشناخته بود. یک زندگی کاملا ماشینی بدون روح در کل کتاب جاری بود. داستان های باز و با شخصیت زیاد و بدون هیچ نتیجه و تحلیلی... فقط تصویر پردازی های عالی شما را در قصه غرق می کند.
        

          داستان‌های موراکامی جادویی‌اند. ابتدا روایتی از روزمرگی‌اند، با لحنی به‌نظر بی‌تفاوت. و بعد روایت‌گر اتفاقی عجیب می‌شوند که می‌دانی رخ‌دادنی و منطقی نیست اما در کلام موراکامی، دست کم برای من، باورکردنی می‌شوند. مثلاً وقتی می‌گوید «شهر گربه‌ها»، من فکر نمی‌کنم «داستان است و بیا فرض کن شهری بوده که گربه‌ها در آن می‌زیستند». بلکه من ناخواسته می‌پذیرم چنین شهری بوده و تا انتهای داستان منتظر می‌مانم موراکامی برایم بگوید حالا چطور ممکن است چنین چیزی؟

از پنج داستان این کتاب، «کینو»، «دیروز» و «سامسای عاشق» را پیش‌تر در کتاب‌هایی مجزا از مترجم‌هایی دیگر خوانده بودم. این بار به نظرم متفاوت‌تر و بهتر آمدند: نمی‌دانم به خاطر گذر زمان و مخدوش شدن خاطره و حافظه‌ام بود یا برگردانِ بهترش.
        

          هر یک از داستان های این مجموعه به تنهایی توی دل خودشون دنیای بزرگی رو جا داده بودند. بیشتر داستان های این کتاب چند ویژگی مشترک داشتند که برای من خیلی جذاب بود:

۱. با شروع هر داستان احساس میکردم تا الان خواب بودم و تازه بیدار شدم. با اینکه داستان ها کوتاه بودند و معمولا بیشتر از ۳۰ صفحه طول نمیکشیدن؛ ولی شروعی داشتن که باعث میشد احساس کنی این داستان خیلی وقته که در جریانه و تو چشمات رو بسته بودی.

۲. پایان هایی داشت که به اندازه شروع داستان ناگهانی بودن. همانطوری که گفتم احساس میکردم تو وسط یک جهان یا داستان عجیب افتادم؛ و بر خلاف بیشتر کتاب ها، پایان داستان بعد از به اوج رسیدنش نبود بلکه هر لحظه ممکن بود تموم بشه. و همین باعث میشد سعی کنم تا جایی که میشه از فرصتم استفاده کنم. انگار که فقط برای چند لحظه بهم اجازه دادن داستان رو تجربه کنم.

۳. شخصیت های داستان... نمیدونم چطور توصیفشون کنم. بطرز دلنشین و جذابی واقعی بودن و مرموز. تقریبا همه داستان هاش بدون این شخصیت پردازی ها ضعیف و کم ارزش میشدن؛ هرکدوم از شخصیت ها نقص های ظاهری یا اخلاقی داشتن که باعث میشد خیلی احساس واقعی تری به داستان ببخشن و راحت تر بشه باهاشون ارتباط گرفت. چیزی که متوجه شدم اینه که بیشتر از اینکه دنبال کشف اتفاقات داستان باشم، دنبال شناخت شخصیت ها بودم و دقیقا همین شروع و پایانشون رو جذاب میکرد.

اما! چرا یک و نیم ستاره کم دادم؟
دوتا داستان آخر نسبت به داستان های اول یکم افت داشتن و به خوبی قبلیا نبودن. ولی بازم از خوندنش خیلی لذت بردم!
        

          شهر گربه‌ها داستانی کوتاه نوشته‌ی هاروکی موراکامی نویسنده‌ی مشهور ژاپنی در مورد زندگیِ پسریست به نام تنگو.
تنگو تصمیم به سفر با قطار جهت دیدن پدرش گرفته که بعد بازنشستگی به دلایلِ افسردگی و... در خانه‌ی سالمندان زندگی میکنه.
در سالن انتظار ایستگاه راه‌آهن به کودکیِ خودش فکر میکنه و اینکه از وقتی یادشه با پدرش تنهاست و پدرش هم بهش گفته مادرت بلافاصله بعد تولدت مرده اما تنگو خوب یادشه که وقتی یکسال و نیمه بود مادرش رو در حال سکس‌ با مردی غریبه دیده و...
برای همین با توجه به اینکه هیچ شباهت، علاقه و احساسی نسبت به پدرش نداره تو این فکره که آیا واقعا اون پدرشا یا اون مردی که با مادرش دیده بود پدر واقعیشه؟
سوار‌ قطار که میشه، برای گذشتِ زمانِ سفر، شروع به خواندن یک کتاب(مجموعه‌‌ای از داستان‌های کوتاه) میکنه که یکی از حکایت‌هاش در مورد شهر گربه‌هاست نوشته‌ی یک نویسنده‌ی آلمانی. بالاخره سفر به پایان می‌رسه و به خانه‌ی سالمندان میره. پدرش رو میبینه و ...

پ.ن: اولا تو برخی رویو‌ها دیدم برخی از دوستان نوشتن این کتاب مجموعه‌ای از ۵ داستان‌ کوتاهه و چندنفر هم گفتن چه ربطی به گربه داشت و...، توجه کنید که این کتاب همین داستانه که رویوشو دارم می‌نویسم، اما گویا در ایران برخی ناشرها اومدن چندتا از داستان‌های کوتاه موراکامی رو با همین عنوان منتشر کردن که قطعا این داستان یکی از داستان‌های درون اون کتابه، اما نهایتا این کتاب با این نشری که زیرش رویو مینویسم با این مترجم و شابک یک داستان کوتاهه به نام شهر گربه‌ها. اما در مورد کتاب باید بگم با یک‌ روایتِ ملایم از زندگیِ روزمره شروع شد و کم کم اوج گرفت، نویسنده همونطور که انتظار داشتم معمایی در ذهن ایجاد کرد و چندتا کلید هم باز داخل کتاب گذاشت و در نهایت با باز گذاشتنِ انتهای کتاب، نتیجه‌گیری رو پای خلاقیت و ذهن خواننده گذاشت.
من طبق عادت بعد خواندن یک رمان چند داستان کوتاه میخونم که کم کم از فضای اون رمان خارج بشم، اینبار قبل این داستان شاهکار خود موراکامی یعنی کافکا در ساحل رو‌ خوانده بودم، به هیچوجه نمی‌تونم و نمی‌خوام یه داستان کوتاه رو با رمان اونهم یک شاهکار یا بهتره بگم بهترین رمانی که تا به امروز خوندم مقایسه کنم اما به عنوان یک داستان کوتاه دوستش داشتم و همونطوری‌ بود که فکرشو می‌کردم اما نه در حدی که بهش ۵ ستاره بدم.
        

          شهر گربه‌ها داستانی کوتاه نوشته‌ی هاروکی موراکامی نویسنده‌ی مشهور ژاپنی در مورد زندگیِ پسریست به نام تنگو. 
تنگو تصمیم به سفر با قطار جهت دیدن پدرش گرفته که بعد بازنشستگی به دلایلِ افسردگی و... در خانه‌ی سالمندان زندگی میکنه. 
در سالن انتظار ایستگاه راه‌آهن به کودکیِ خودش فکر میکنه و اینکه از وقتی یادشه با پدرش تنهاست و پدرش هم بهش گفته مادرت بلافاصله بعد تولدت مرده اما تنگو خوب یادشه که وقتی یکسال و نیمه بود مادرش رو در حال سکس‌ با مردی غریبه دیده و... 
برای همین با توجه به اینکه هیچ شباهت، علاقه و احساسی نسبت به پدرش نداره تو این فکره که آیا واقعا اون پدرشا یا اون مردی که با مادرش دیده بود پدر واقعیشه؟ 
سوار‌ قطار که میشه، برای گذشتِ زمانِ سفر، شروع به خواندن یک کتاب(مجموعه‌‌ای از داستان‌های کوتاه) میکنه که یکی از حکایت‌هاش در مورد شهر گربه‌هاست نوشته‌ی یک نویسنده‌ی آلمانی. بالاخره سفر به پایان می‌رسه و به خانه‌ی سالمندان میره. پدرش رو میبینه و ...

پ.ن: اولا تو برخی رویو‌ها دیدم برخی از دوستان نوشتن این کتاب مجموعه‌ای از ۵ داستان‌ کوتاهه و چندنفر هم گفتن چه ربطی به گربه داشت و...، توجه کنید که این کتاب همین داستانه که رویوشو دارم می‌نویسم، اما گویا در ایران برخی ناشرها اومدن چندتا از داستان‌های کوتاه موراکامی رو با همین عنوان منتشر کردن که قطعا این داستان یکی از داستان‌های درون اون کتابه، اما نهایتا این کتاب با این نشری که زیرش رویو مینویسم با این مترجم و شابک یک داستان کوتاهه به نام شهر گربه‌ها. اما در مورد کتاب باید بگم با یک‌ روایتِ ملایم از زندگیِ روزمره شروع شد و کم کم اوج گرفت، نویسنده همونطور که انتظار داشتم معمایی در ذهن ایجاد کرد و چندتا کلید هم باز داخل کتاب گذاشت و در نهایت با باز گذاشتنِ انتهای کتاب، نتیجه‌گیری رو پای خلاقیت و ذهن خواننده گذاشت. 
من طبق عادت بعد خواندن یک رمان چند داستان کوتاه میخونم که کم کم از فضای اون رمان خارج بشم، اینبار قبل این داستان شاهکار خود موراکامی یعنی کافکا در ساحل رو‌ خوانده بودم، به هیچوجه نمی‌تونم و نمی‌خوام یه داستان کوتاه رو با رمان اونهم یک شاهکار یا بهتره بگم بهترین رمانی که تا به امروز خوندم مقایسه کنم اما به عنوان یک داستان کوتاه دوستش داشتم و همونطوری‌ بود که فکرشو می‌کردم اما نه در حدی که بهش ۵ ستاره بدم.
        

          داستان کوتاه های هاروکی موراکامی هم توی سطح خوبی هستن ولی رمان هاش قوی تره 
کسی که با فرهنگ ژاپن آشنایی نسبی نداشته باشه شاید نتونه خوب ارتباط بگیره 
من خوشم اومد
        

          راستش این کتابو دوست داشتم ولی احساس میکنم نتونستم کامل درکش کنم و باهاش ارتباط بگیرم 
بیشتر ماجرا ها برام عجیب و نامفهوم بودند
        

          اولین تجربه ام از موراکامی بود و حس می کنم برای فهم بهتر این کتاب موراکامی و کتاب های دیگه اش باید نسخه ی انگلیسیشون رو بخونم 
نمی دونم قلم نویسنده بود یا ترجمه ی مترجم اما چیزی در این بین باعث شد از روند کتاب آن چنان لذت نبرم:)... 
        

          لحظه‌هایی رو برام تصویر کرد و یادآورد که دو‌ماهه دارم سعی میکنم گذر کنم ازشون، خصوصا یا yesterday  بیتلز...
موراکامی رو دوست دارم. شبیه یه دوستیه که خودشم خیلی از زندگی سر درنمیاره اما میشینه کنارت که تنها نباشی
        

          پنج داستان کوتاهه که اسم کتاب از اسم یکی از داستانا گرفته شده. داستان‌هارو موقعی که میخونی خیلی لذت میبری اما انتظار انقد زود به پایان رسیدنشونو نداری و یهو همه چی تموم میشه. همین پایان بد باعث شده سه ستاره بدم.
        

          "... اون موقعی که باید به‌اندازه‌ی کافی اذیت نشدم. اون موقعی که باید درد واقعی رو حس می‌کردم، روی احساسم سرپوش گذاشتم. نمی‌خواستم به‌دوش بکشمش و به همین خاطر از مواجه شدن باهاش خودداری کردم و دلیل این‌که قلبم حالا این‌همه خالیه همینه..."
        

          یه مجموعه داستان شامل داستان های :شهر گربه ها، شهرزاد،سامسای عاشق،کینو، و دیروز 
چندان مورد قبول واقع نشد.توقع بیشتری داشتم.
احتمال داره به خاطر این باشه که تصمیم گرفتم موراکامی بشه یکی از نویسنده های مورد علاقه م  دلم میخواست روند خوندن کتاب هاش شبیه صعود به قله باشه تا برسه به کافکا در کرانه
خوندن این یکی به عنوان سومین کتابی که ازش خوندم شبیه استراحت توی یه دره ی کم عمق میانه های راه صعود به قله بود.
داستانای شهر گربه ها و شهرزاد رو بیشتر دوست داشتم
        

          شاید چون خودم ثبات ندارم ‌. از شنیدن صحبت های آقای موراکامی بسیار لذت بردم.
        

          کتاب جالبی بود. من به خاطر علاقه‌ام به گربه ها شروعش کردم اما خیلی راجب گربه ها نبود جز داستان اولش که اون هم بخش مختصری رو به گربه ها اختصاص داده بود. 
        

          این دومین کتابی بود که از موراکامی خوندم ( اولیش "بعد از زلزله" بود و هر دو مجموعه داستان کوتاه) و بر خلاف کتاب قبلی که انتظارم رو از نام و آوازه‌ی موراکامی برآورده نکرد (که حس می‌کنم ترجمه‌ی نه چندان خوب هم درش دخیل بود)، از خوندن این کتاب به شدت لذت بردم. 
پنج داستان کوتاه که یکی از یکی بهتر بودند و بسیار روان و بسیار خوش‌خوان. 
 برام شگفت‌انگیزه که موراکامی چه استادانه خیال رو در واقعیت جا میده‌. فکر می‌کنم تو این داستان‌ها جاهای از وجود شخصیت‌ها لمس می‌شن که نمی‌شه مشابهش رو هر جایی پیدا کرد. واقعا از شکل برخورد موراکامی با شخصیت‌ها و نشون دادن ارتباطات انسانی‌شون به وجد اومدم.
حتما و قطعا خوندن این کتاب رو توصیه می‌کنم
و در آخر اضافه کنم لعنت بر پدر و مادر سانسور کننده.
        

          کتاب عجیبی بود برای من
پر از قصه‌هایی که واقعا عطش داشتی بدونی تهش چی میشه و یهو تموم میشدن، بدون اینکه به نتیجه برسوننت.
نمیدونم خوندنش رو توصیه کنم یا نه
من داستان دیروز رو بیشتر از بقیه دوست داشتم.
ولی عجیب بود، عجیب..
        

          این کتاب از پنج داستان تشکیل شده است؛ به این شرح:

1ـ شهر گربه‌ها : ماجرای زندگی تِنگو است که یک روز بی‌هدف از خانه خارج می‌شود و ناخودآگاه تصمیم می‌گیرد که به ساحل دریا برود و در آنجا پدرش را که در یک آسایشگاه زندگی می‌کند، ببیند و برگردد... .

2ـ شهرزاد : زنی که شوهر و دو فرزند دارد و برای کمک به هابارا به دیدن او می‌آید و هفته‌ای دو بار، مواد غذایی مورد نیازِ او را که نمی‌تواند از منزل خارج شود، می‌آورد و مدتی نزد او می‌ماند و برایش از خود و قصه‌هایش می‌گوید و می‌رود... .

3ـ سامسای عاشق : ماجرای گریگور سامسا، در کتاب مسخ کافکا است که اینجا برعکس از یک سوسک به یک انسان مسخ می‌شود؛ آن هم در یک اتاق دربسته و روی یک تخت با تشکی مُندَرِس و توان حرکت ندارد و به زحمت حرکت می‌کند و سعی دارد، حرکات یک سوسک را انجام دهد... .

4ـ کینو : یک مرد فروشنده است که در شرکتی کار می‌کند و به دورترین نقاط ژاپن سفر می‌کند و هر ماه چند روزی به خانه می‌آید و باز سفری تازه و روز از نو و روزی از نو... .

5ـ دیروز : ماجرای یک پسر ژاپنی از ناحیۀ کانسای به اسم تانیمورا است که می‌کوشد لهجۀ توکیویی را بیاموزد و مانند آنها حرف بزند و دوستی به نام کیتارو دارد که اهل توکیو است و می‌کوشد مانند اهالی کانسای حرف بزند و علاقه‌ای هم به دانشگاه رفتن ندارد... .


این نخستین کتاب از هاروکی موراکامی است که به توصیۀ دوستی می‌خوانم و هنوز با زبان، بیان، استعاره‌ها و مفاهیم داستان‌هایش خوب اُخت نشده‌ام و برخی مسائل و نکات آن برایم روشن نیست. 

همۀ داستان‌ها خوب بودند، اما هر کدام به گونه‌ای، به مسائل جنسی اشاراتی داشتند و این مسئله را که البته در زندگی بسیار هم مهم است؛ با تمام چالش‌ها و مشکلاتش مطرح می‌کردند.

به نظرم موراکامی در توصیف شخصیت‌های داستان‌هایش، دقت‌نظر بالایی دارد و آنها را باور پذیر خلق می‌کند و ما به سادگی این رفتارها را هر چند عجیب و غریب به نظر برسند، از آنها می‌پذیریم و بدیهی می‌دانیم.

نکتۀ دیگر اینکه؛ نویسنده به سراغ شخصیت‌هایی از متن جامعه رفته که بسیاری از ما حتی به آنها توجه هم نمی‌کنیم؛ اما پس از خواندن و دانستن ماجرای زندگی‌شان با تعجب سری تکان می‌دهیم و می‌گوییم: «عجب! فکر نمی‌کردم زندگی این آدم این شکلی باشه!...»