رمان دیدار در قیامت را خواندم یک تراژدی مهیج و جذاب. که از دل واقعه جنگ جهانی اول بیرون آمده است: 
‏
 جایزه‌ی ادبی گنکور فرانسه در سال ۲۰۱۳ است. این داستان در روزهای پایانی جنگ جهانی اول و در سنگرهای میان آلمان و فرانسه روی می‌دهد. نویسنده می‌کوشد در این کتاب، خشونت و جنون نهفته در روح جنگ و در هم پیچیدن روابط انسانی و اجتماعی در چنین زمان و فضایی را به تصویر بکشد. همچنین نشان دهد چگونه میراث جنگ در دنیای پس از آن خود را بروز می‌دهد.
کتاب اینگونه آغاز می‌شود:
«همه‌ی آن‌هایی که تصور می‌کردند این جنگ به‌زودی پایان خواهد یافت دیرزمانی است که در همین جنگ جان باخته‌اند. دقیقا از همین جنگ. برای همین آلبر شایعه‌های ترک مخاصمه را چندان جدی نمی‌گرفت. بیش‌تر از تبلیغاتی که اول جنگ رواج داشت به این شایعه‌ها بها نمی‌داد، همان‌ها که می‌گفتند گلوله‌های بُش‌ها آن قدر نرم است که مثل گلابی‌های پُخته وقتی به لباس نظامی فرانسوی‌ها می‌خورد وامی‌رود، که موجب شلیک خنده‌ی نظامیان فرانسوی می‌شد. آلبر انبوهی از نعش‌های همین‌ها را دیده بود که هرکدام در حال خندیدن با یکی از همین گلوله‌های نرمِ آلمانی از پا درآمده بودند. "
اگر چه این رمان  چند شخصیت اصلی جذابی مثل آلبر، ادوارد، هنری ، مالدن و... دارد اما من از شخصیت مرلن بیشتر خوشم آمده شخصیتی نویسنده آخر و عاقبت او را چنین در پایان رمان رقم می‌زند:
باقی می‌ماند ژوزف مرلن، که کسی هرگز به فکر او نبود، از جمله شما! 
نگران نباشید: ژوزف مرلن همیشه در زندگی مورد نفرت همه بود و همین که مُرد همه او را فراموش کردند؛ اگر برحسب تصادف نام او جایی به میان می‌آمد، فقط خاطرات بدِ همه درباره‌ی او زنده می‌شد. 
او یک شب نخوابیده بود تا همه‌ی اسکناس‌های درشتی را که هنری دولنه ـ پرادل به‌عنوان رشوه به او داده بود، یکی‌یکی، به‌وسیله‌ی نوارچسب به گزارش خود بچسباند. هر اسکناس یک تکه از داستان او و شکست او بود، ولی شما همه‌ی این‌ها را بهتر از من می‌دانید. 
مرلن پس از تسلیم گزارش انفجاری‌اش، که دلیل قاطع محکومیت سنگین هنری بود، به خواب زمستانی فرورفته بود و دوران خدمت‌اش عملاً پایان یافته بود و تصور می‌کرد که زندگی‌اش نیز پایان یافته است. اشتباه می‌کرد! او در ۲۱ ژانویه‌ی ۱۹۲۱ بازنشسته شد، ولی تا آن تاریخ، مطابق معمول سنوات گذشته‌ی دورانِ خدمت‌اش و..."
        

          خواندن این کتاب برای من یک سال طول کشید.
نه اینکه کتاب روانی نباشد، داستان نداشته باشد و جذاب نباشد. چون روایت جنگ همه جا روایت جنگ است. عوض کردن نام جنگ چیزی از چهره پر وحشت آن کم نمی‌کند.
یکبار خیلی کوچک بودم که با پدرم رفته بودیم خوزستان، در آن سفر ما را برد جایی که مجروح شده بود. بعد از آن رفتیم دهلاویه. بنا کردم که می‌خواهم لبه دیوار راه بروم. پدرم دستم را گرفت و لبه دیوار راه رفتم. یادم نیست آن جاها بود یا جای دیگری از سفر، اما جمله‌ای گفت که همیشه یاد من مانده: "کسی که می‌رود جنگ دیگر بر نمی‌گردد".
آلبر و ادوارد وقتی به پاریس بر می‌گردند، انگار قرار است ورق قصه برگردد و روزهای خوبی به تلافی روزهای بد جنگ در انتظارشان باشد. اما من از همان موقع برگشت خوب می‌دانستم چیزی عوض نخواهد شد. "کسی که رفته جنگ دیگر بر نمی‌گردد"...
        

          کتابی عالی از نشر محبوبم ماهی. وسط کتاب توقف کردم و دوباره بعد از یک ماه به سراغش اومدم و امشب 29 فروردین 1404 تمومش کردم. حس و حال خوبی داشت خوندنش.
        

          

گاهی از خواندن یک کتاب لذت می‌بری، گاهی خواندن یک کتاب حالت را خوب می‌کند اما این لزوماً به این معنا نیست که که آن کتاب محتوای مفید و حال‌خوب‌کن داشته باشد و یا پر از مطالب مثبت و امیدوارکننده باشد. گاهی خواندن یک کتاب حالت را خوب می‌کند چون خوب و هنرمندانه نوشته شده هرچند که محتوایش نومیدکننده و تلخ است و یا شخصیت‌هاش آدم‌های پاک و اخلاق مدار و بافضیلت نیستند. اما خواندن ماجراها و سرگذشتشان آن‌قدر که خوب روایت شده تو را از دنیای خودت جدا می‌کند و به دنیای کتاب و آدم‌هاش می‌برد و لذت فراوانی برایت به ارمغان می‌آورد. 
کتاب *به امید دیدار در آن دنیا* از آن دسته کتاب‌هاست. کتابی نوشته‌ی پی‌یر لومتر که جایزه گرفته و تقریباً قطور است اما بسیار خوش‌خوان است و از قضا ترجمه‌ی خوبی هم دارد! خواندنش می‌تواند ساعت‌های لذت‌بخش کتابی را بهتان هدیه بدهد!
داستان کتاب برمی‌گردد به جنگ‌جهانی اول و ماجرا از نگاه سربازان فرانسوی روایت می‌شود. روزهای آخر جنگ است و همه در انتظار آتش‌بس‌اند. سربازان امیدوارند بتوانند از چنگال مرگ جان سالم به‌در ببرند. اما ماجرایی در آخرین روز اتفاق می‌افتد که دستمایه‌ی نویسنده‌ی خوش‌ذوق برای ادامه‌ی رمان می‌شود. اتفاقی که زندگی شخصیت اصلی داستان را سال‌ها تحت‌تاثیر قرار می‌دهد و آن را زیر و رو می‌کند‌.
در خلال داستان با مفاهیمی هم‌چون فساد اخلاقی، طمع، حرص، خودخواهی، ترس و بزدلی انسان‌ها آشنا می‌شویم و انعکاس آن‌ها را در درون ذهن‌شان و همین‌طور در رفتارهایشان می‌بینیم. فساد اداری فرانسه‌ی آن زمان، نگاه ابزاری که حاکمان نسبت به جنگ و سربازان دارند، بی‌توجهی به کهنه‌سربازان، بی‌احترامی به کشته‌شدگان و....از جمله مسائلی است که هنرمندانه و درست مثل یک فیلم سینمایی به تصویر کشیده شده است. 
این کتاب را می‌توان در دسته‌ی ادبیات ضدجنگ قرار داد و نگاه غربی نسبت به جنگ را در این داستان کاملاً متوجه شد. جنگی پوچ و باطل که عده‌‌ی بی‌شماری از جوانان بی‌گناه را به خاطر امیال قدرت‌طلبانه‌ی حکومت‌ها به کام مرگ می‌کشاند. حتی می‌توان این کتاب را با کتاب‌های دفاع‌مقدس خودمان مقایسه کرد و به خیلی چیزها پی برد. 
رفتار انسانی رزمنده‌های ما  کجا و وحشی‌گری های سربازان کشورهای جنگ‌طلب کجا؟
        

          کتاب از زبان راوی قابل اعتمادی بیان شده که از همان اول می‌توان نیت و راه و روش شخصیت‌های داستان را فهمید. از لومتر کتاب «سه روز و یک زندگی» را خوانده بودم که به قول مترجم، او را بیشتر به سبب رمان‌های پلیسی‌اش می‌شناسند. آن کتاب را خیلی پسندیده بودم؛ اما «به امید دیدار در آن دنیا» یکسر با آثار پیشین او متفاوت است. کتاب داستانی ضدجنگ دارد در بحبوحه‌ی جنگ جهانی اول. کتاب را با شناخت از سربازی به نام آلبر شروع می‌کنیم که در انتظار اتمام جنگ، آرزوی دیدار با مادر و معشوقه‌اش را دارد و هرلحظه در این فکر است که جنگ به زودی تمام می‌شود؛ولی داستان قرار است تازه بعد از آن آغاز ‌شود. در کنار آلبر با ستوان پرادول و بقیه‌ی شخصیت‌ها آشنا می‌شویم که نشان می‌دهد در آن وضعیت سردمدارانی هستند که هیچ‌گاه دست از مال‌اندوزی برنداشته و در پی کاسبی با سود فراوان هستند. در این وضعیت مهر پدری به فرزند، انتظار برای دیدار او پس از جنگ، یافتن زندگی آرامش‌بخش، کسب شهرت، خیانت، تاثیرپذیری و تربیت آلبر که گهگاه نشانه‌هایی از آن را در داستان می‌خوانیم نشان‌دهنده‌ی آن است که وجه انسانی در شخصیت‌هایی پیدا و در بعضی ناپیداست.
        

          میام می‌گم درباره‌ش، حتما می‌گم.
        

          عجب سقوط بدی داشت این کتاب. از یک شروع جذاب شامل مسائل انسانی و جهان‌شمول رسید به یه بلبشوی وا اسفا سر دادن برای ملت پول دوست و اخلاق نابود شده و این چرت و پرتا. وقتی به پیرنگ خودتون وفادار نمونید و نود سال بعد از جنگ بزرگ بیاید ازش برای تکرار قصه‌های عامه‌پسند و "صدا و سیمایی" استفاده -یا حتی سواستفاده- کنید، یه همچین افتضاحی خلق می‌شه. واقعا حیف دو فصل اول کتاب.
        

          داستان دست‌پاچلفتیِ بی‌نوای کارسازدر همراهی با دوستی توانمند و با استعداد از خانواده‌ای قدرتمند و متمکن که در سایه جنگ دوم جهانی در واپسین روزهای نبرد آغاز و با مشکلات روزهای پس از جنگ ادامه می‌یابد. لومتر خوب در کالبد نفسانیات شخصیت‌هایش غوطه خورده بود.
        

          نشر آگاه رمان دیدار به قیامت از پی‌یر لومتر را با ترجمه‌ی مرتضی کلانتریان، مترجم باسابقه، منتشر کرده است. این کتاب برنده‌ی جایزه‌ی ادبی گنکور 2013 در فرانسه شده است. 

ماهنامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هفتم، سال 1394.
        

          یکی از بهترین کتابهایی که میشه در مورد بوروکراسی و اخلاقیات و صد البته جنگ جهانی اول، مطالعه کرد.
همراه با پایان بندی بینظیر.
        

          همین روزهای جهنمی که خود ما امروز درگیر آن هستیم و آن را تجربه می کنیم، بسیار کمک می کند تا قصه ی پرکشش "دیدار به قیامت" را با گوشت و پوست و استخوانمان درک کنیم. جدا از تجربه ی تاریخی ما در جنگ ایران و عراق و تجارت پر سود بعد از آن، همین روزها هم ماجرا، حال به شکلی دیگر، تکرار می شود. همین روزها که زمزمه های جنگ برقرار است و اوضاع اقتصادی خوب نیست، شریف ماندن و شریف زندگی کردن جز با منطقی رمانتیک توجیه پذیر نیست. زمانی که فروختن شرافت نه تنها سخت نیست بلکه درآمد قابل توجهی هم دارد و نفروختن آن، خریدن سختی روزگار به جان است. "دیدار به قیامت" قصه ی همین انتخاب ها است. معامله ی شرافت و تجارت روی خون. از این قصه لذت می برید و رنج می کشید.
تیرماه 1398
        

          روایتی  متفاوت از جنگ و اثراتش
داستانی با موضوع متفاوت، خواندنی و به شدت تلخ!
داستان در ابتدا روندی کند و توضیحات زیادی داشت اما از نیمه کتاب و یک سوم پایانی ریتمی تند و دلهره‌آور به خود گرفت .
از آن دست کتابهایی بود که تا مدتها سنگینی آن در خاطرم خواهد ماند.
این دومین کتابی بود که از این نویسنده خواندم و یکی از یکی عالی تر بود
        

          تصویری که از آدم‌های شکست‌خورده در این کتاب نشون داده شده دوست‌داشتنیه تا حدی، به خصوص که اون آدم‌ها سربازهایین که اسیر قدرت‌طلبی بالاتری‌ها شدن و از جنگ با حال بد و نابود شده برگشتن. برخلاف داستان‌های دیگه که با اهداف پوپولیستی می‌خوان سربازهای یک جنگ رو هم پیروز نشون بدن و از سیاهی‌های جنگ کم‌ کنن. بی‌انگیزگی ادوارد و ترسو و بی‌جربزه‌ بودن آلبر به دلیل تجارب زیسته‌ی اون‌ها در جنگ، قابل فهمه و روند درک داستان رو کمی ملموس‌تر می‌کنه. 


البته پایان‌بندی‌اش رو دوست نداشتم، شاید هم سلیقه‌ایه و من پایان‌های غیرمشخص‌تر رو بیش‌تر دوست دارم و بیشتر به واقعیت نزدیک می‌دونم. 


اما نکته‌ی حائز اهمیت این کتاب، ترجمه‌ی خوبشه که متن رو خیلی روان کرده و برای خوندن یک داستان اصلا خسته‌کننده نیست که البته با توجه به اینکه دومین تجربه خوندن من از ترجمه‌های مرتضی کلانتریان بود، همین رو هم طبیعتا انتظار داشتم.
        

          رمانی در مورد جنگ جهانی اول و نبرد بین فرانسه و آلمان و روزهای پایانی و ماه ها و سال های پس از آن.
شروع کتاب بسیار بسیار فوق العاده و تکان دهنده است. تصویر یک حمله که طی آن دو سرباز فرانسوی مجروح می شوند. مجروحیتی که موجب رفاقتشان می گردد و بعد از جنگ، یک زندگی تازه ای را کنار هم شروع می کنند که منجر به تصمیمات و اتفاقات جالبی می گردد
        

          از این کتاب درخشان فیلمی هم ساخته شده به زبان فرانسه، که البته به خوبی خود رمان نیست، ولی ارزش دیدن داره
        

          این رمان از مهم‌ترین آثار ضد جنگ در ادبیات معاصر فرانسه است. برخلاف بسیاری از رمان‌های جنگ که بر جبهه‌ها، خشونت، و قهرمانی‌های نظامی تمرکز دارند، لومتر جنگ را از زاویه‌ی دیگری می‌بیند: از نگاه بازماندگان زخم‌خورده، فریب‌خورده و مطرود جامعه.
ماجرا در نوامبر ۱۹۱۸، روزهای پایانی جنگ جهانی اول، شروع می‌شود. جبهه‌ها ساکت‌اند، همه می‌دانند پایان نزدیک است. اما ستوانی جاه‌طلب و بی‌رحم برای کسب افتخار و ترفیع، حمله‌ای بی‌فایده و خونین را فرمان می‌دهد. در این میان دو سرباز – آلبر و ادوارد – در شرایطی هولناک با هم پیوندی ناگسستنی می‌یابند:

آلبر مردی ساده و بزدل است که فقط می‌خواهد زنده بماند.

ادوارد هنرمندی حساس و خیال‌پرداز است که در جنگ صورتش را از دست می‌دهد و بدل به انسانی «بی‌چهره» می‌شود.


پس از جنگ، هر دو در پاریس سرگردان‌اند؛ جایی که جامعه به استقبال قهرمانان فاتح می‌رود، اما برای قربانیان زخم‌خورده جایی ندارد. در این شرایط، آن‌ها وارد طرحی شیادانه می‌شوند: فروش مقبره‌های یادبود برای کشته‌شدگان جنگ، در حالی که قصد اجرای واقعی آن را ندارند. این کلاهبرداری، در واقع واکنشی است به فساد و ریاکاری مقامات و بورژوازی فرانسه پس از جنگ.

        

          جزو بهترین کتابایی هست که خوندم ... یک‌ رمان فوق العاده از بازماندگان جنگ جهانی و بی رحمی های جنگ و اثرات مخربی که به جا می گذارد. بیشتر  بُعدهای اخلاقی انسان در این کتاب به وضوح به تصویر کشیده شده است مثل : شرافت، وجدان، رذالت، طمع و .... 

        

          خیلی خیلی خیلی قشنگ، غم‌انگیز، و تا حدی عجیب بود.
یه رمان ضد جنگ، که فقط با پرداختن به زندگی چند شخصیت، نشون داد تبعات جنگ چه‌قدر می‌تونه فاجعه‌بار باشه. با دیدن این‌که تنها زندگی یه نفر چه‌طور در لحظه، اونم با چنین شدتی زیر و رو شد، نمی‌تونم از فکر به این‌که تا حالا چند میلیون زندگی این‌طوری دگرگون شده، دست بردارم :((
ولی واقعاً انسان محصولِ یه لحظه‌س! خیلی چیزا تو یه لحظه اتفاق میفته و تأثیر خییییییلی گسترده‌ای به جا می‌ذاره، که شگفت‌انگیزه!
کاش بشر انقدر خودخواه نبود. اصلاً فلسفهٔ جنگ و دشمنی رو درک نمی‌کنم. فلسفهٔ کشتن و بدتر از کُشتن‌ها رو نمی‌فهمم.
و این کتاب چه‌قدر خوب به «بعد از جنگ» پرداخته بود. چیزی که خیلیا ممکنه راجع بهش ندونن و حتی بهش فکر نکنن. واقعاً زندگی بعد از جنگ، دیگه زندگیِ قبل از جنگ نیست. اکثر اوقات و اکثر چیزا هیچ جوره قابل تعمیر و ترمیم نیست.
چه‌قدر توصیفات عالی بود! چه‌قدر عمیق می‌شد وارد قصه بشی. غرق بشی و ساعت‌ها بیرون نیای.
یه مقدار مسائل جنسی سانسور شده بود که من از طریق دیگه‌ای پیدا کردم و خوندم. البته زیاد نبود. خیلی مهم هم نبود. ولی متنفرم از سانسور و این‌که بهت اجازهٔ تصمیم نمی‌ده‌. این‌که خودت انتخاب کنی چی بخونی و چی ببینی! و اینکه با سانسور و حذف، فقط بخشی از حقیقت زندگی حذف می‌شه که واقعاً وجود داره.
شخصیت‌پردازی محشر بود. انواع متنوعی از شخصیت‌ها رو داشت. چه‌قدر از مادلن خوشم اومد. رفتار مادلن و پدرش در مورد داماد خانواده، چیزی بود که کم می‌بینیم. انقدر منطقی و جدی و خوب. خیلی بد می‌شد اگه مثل همهٔ کلیشه‌ها رفتار می‌کردن. با اینکه ژوزف مرلن عجیب و حتی چندش بود، از کاری که با هانری کرد خیلی خوشم اومد. از هیچ‌کس اندازهٔ هانری دولنی-پرادل بدم نیومد! نفرت‌انگیزِ فرصت‌طلبِ عوضی :| دلم برای ادوارد و آلبر هم خیلی سوخت :((( یه جاهایی از ادوارد و مقاومتش حرص می‌خوردم (که البته حق داشت و شاید می‌خواست همون قضیهٔ جبران‌نشدنی بودن عواقب جنگو نشون بده)، ولی در نهایت دلم برای هردو به شدت سوخت. تا مدت‌ها تو ذهنم می‌مونن :( 3≻
به اندازهٔ کافی اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی هم داشت. خیلی جاها غافلگیر می‌شدی. و آخرش... آخ از آخرش :(( می‌دونستم تهش چیه! ولی نمی‌دونستم به این صورت پیش میاد :(
دوست داشتم آقای پریکور همه چیزو بفهمه، ولی فکر کنم نفهمید. دلم براش سوخت. ولی شاید باید این‌طور نتیجه بگیریم که زندگی در گذره و نباید لحظه‌ها رو از دست داد. چون ممکنه هیچوقت دیگه فرصتش پیش نیاد. حتی آلبرم گمونم نفهمید آخرش چی شد! ولی خب نمی‌شه کتاب همهٔ معماها رو حل کنه. این خیلی شبیه‌تره به زندگی واقعی که توش اکثر گره‌ها بسته می‌مونه و ما علت و حتی راه‌حل خیلی چیزا رو هیچ‌وقت نمی‌فهمیم.
خلاصه کنم: واقعاً واقعاً لذت بردم ازش و با اینکه خیلی کم به کتابی ۵ ستاره می‌دم، بهش ۵ دادم.
البته کلاً تصمیم گرفتم دیگه انقدر سخت‌گیر نباشم و وقتی یه کتابی در حد و اندازهٔ خودش خوبه، پنجو بدم :)
ولی این کتاب حقیقتاً لایق ۵ و بیشتر از ۵ بود. از دستش ندید.