آن قسمتی از تاریخ ترکیه که آدم‌ها برای آزادی و برای انسان (مانند همه جای خاورمیانه) جنگیده‌اند زیر روایت باقی اتفاقات ترکیه و عثمانی گم شده.
و این کتاب، روایتی است از دید باریش کوچک که به ترکی معنی صلح می‌دهد، در یکی از همین سال‌های گمشده.
      

        چونکه بهرحال آثار ادبی مرتبط با جنبش‌های اجتماعی رو باید خوند🚶‍♂️
      

        بعضی آدم‌ها عجیب و غریبند. انگار از توی قصه‌ها در آمده‌اند، از یک جایی کنار رستم و سیاوش مثلا.
عادت دارم جستاری که مربوط به سفر است اگر فقط یک راهنما و وصف العیش نباشد، نهایتا یک راهنمای خوب از زیر پوست فرهنگ کشورهایی است که آدم‌ها فقط در گوگل things to do یشان را جستجو می‌کنند. 
اما این کتاب یک سفر به درون کسی است که خودش را دست سفر سپرده‌ است. نویسنده کتاب خیلی خوب راست می‌گوید، سفر از انسان آدمی می‌سازد که راحت‌تر رها می‌کند، راحت‌تر روی زمین قدم می‌زند و روبروی ترس‌های زیادی می‌ایستد.
اما این خود سپردن مثل یک دریاست و این کتاب، تقریبا جایی نزدیک عمق این دریاست...
      

        یک نفر کتاب را هدیه داد، و تنها برداشتی که از این تصمیمش می‌توانم داشته باشم این است که از عکس لباس روی جلدش خوشش آمده باشد:))
      

        برای من یک جورهایی شبیه سفر به آینده بود. سفر مشخصی در تاریخ مشخص که هیچوقت از تقویم یک دوستی جان گرفته دخترانه پاک نمی‌شود...
بلقیس سلیمانی همچنان آدم را شگفت زده می‌کند. جزو نویسنده‌هایی که قاعده تفنگ چخوف را به جا و درست استفاده می‌کند.
من روایت‌ و شخصیت پردازی‌های داستان را دوست داشتم، جدای از حال خوبی که مضمون داستان دوست داشت القا کند و فکر کنم القا هم کرد!
      

        روان و ساده و آشنا.
شبیه یک قصه‌ای که آدم رندومی در کنار ساحل برایت تعریف کند.
      

        به قول توییتریا: "بعد من اینجوری بودم که وا:/"
      

        "با اینیکی دیگه گریه نمی کنم". 
هر جستار این کتاب مرا به جاهای بدی از زندگی‌ام و خودم می‌برد. روزهای بیماری مامان، روزهای سخت چندسال اخیر خواهرم، روزهای سخت و دلهره آور علیرضا که خودش با قیافه مغرورش نیشخند می‌زد که "چیزی نیست بابا تو ام دراما می‌کنی".
من با هر روایت یکبار تکه پاره‌هایم را از روی زمین جمع کردم و رفتم سراغ روایت بعدی.
استادمان می‌گفت جستار روایی باید بی‌طرف باشد. جستاری که بخواهد پند و اندرز بدهد خوب نیست. آدم‌های این کتاب هم سعی کرده‌اند خودشان باشند. برای همین هر کلمه درست آن‌جایی اصابت می‌کند که باید.
جواب این سئوال که "خب، حالا باید به چه نتیجه‌ای برسیم درباره مراقب‌ها بعد از شنیدن روایت‌شون؟" یکی از مهمترین جواب‌هاست که برای آن لازم است ساعت‌ها حرف بزنیم.
اما قبلش یک وانت از این کتاب بخرید و کف دست هر کسی که دیدید بگذارید. هم برای اینکه رنج خودش را به‌عنوان مراقب به رسمیت بشناسد، هم برای اینکه بداند، رنج انسان‌ها متفاوت است و محترم.
      

        می‌توانم این کتاب را به هر کسی معرفی کنم که در این مدت ازم پرسیده "چرا نمی‌روید یک جای بهتر را اجاره کنید؟".
ساختن خانه، رنگ‌ کردن دیوارهایش، انتخاب مبل به اندازه گوشه خالی، خراب کردن شومینه و درست کردن کتابخانه جای آن، اندازه گرفتن گوشه‌های کوچک برای چپاندن وسایل نقلی و هر چیزی که هویت خانه را تشکیل بدهد مهم است.
خانه فقط جایی نیست که در آن زندگی کنیم، خانه مختصات زندگی ماست و مهم است بخواهیم در این محتصات طولانی مدت بمانیم و بسازیم یا مثل رودی هر لحظه پایمان را در نقطه متفاوتی بگذاریم.
خلاصه که خواندن این کتاب را به همه کسانی توصیه می‌کنم که در خانه‌شان روح دمیده و خانه، در کنار آن‌ها زندگی می‌کند...
      

        در نظرها نوشته شده دیدن فوجی به اقبال و پیشانی آدم‌ها بستگی دارد. وقتی به فوجی رسیدیم فوجی پشت ابرها بود و دامنه‌اش پیدا بود. 
نیمه شب چای دم کرده بودم و زیر کرسی ژاپنی داشتم به این فکر می‌کردم که شینگو حسرت پیری‌اش این بود که از فوجی بالا نرفته و شاید حسرت من هم این باشد که نتوانستم فوجی را ببینم.
مردی بلند شد و پنجره ریکان را کنار زد. چشمانش را ریز کرد و بعد با هیجان گفت "نرگس، بیا فوجی معلومه."
کتاب را بستم و رفتم کنارش به فوجی نگاه کردم. برایش تعریف کردم که قهرمان داستانی که می‌خوانم خیال می‌کند شب‌ها فوجی صدایش می‌کند.
آن چند روز را با خانواده شینگو در یک شهر حاشیه توکیو زندگی کردم، شهری که به فوجی نزدیک بود و کسی چه می‌داند، شاید در آن روزها یک شبی فوجی ما را هم صدا کرده باشد، اما ما در رویای برگشت به خانه و دیدن دوباره دماوند خوابمان برده باشد!
      

        منم همینطور منصور ضابطیان، منم همینطور🤝
      

        داستان‌های این مجموعه روان و ساده‌اند، از این نوع داستان‌ها که می‌شود  در یک نشست خواند.
داستان آخر یک تکنیک جالب است که اجازه می‌دهد ذهنمان خودش رشته بین وقایع را پیدا کند.
 اما در کل درون مایه داستان‌ها انگار یک انتقاد جدی به فرهنگ سنتی ژاپن است، چیزی که از بیرون هم تقریبا قابل مشاهده است و نسل جدید انگار خیلی دوست ندارد در بند سنت های قدیمی بماند، اما باورهایش را (مثلا ارزشمندی کار، احترام، کمک و...) حفظ کند.
      

        یکبار از دوستم درباره تجربه‌اش از یک کارگاه شناخت رفتاری پرسیدم. گفت: بزرگترین فایده‌ش این بود که فهمیدم فرآیند فکر آدم‌ها شبیه هم نیست.
اگر جای کسی  در آموزش پرورش بودم احتمالا خواندن این کتاب را در سن درست برای بچه‌ها اجباری می‌کردم.
کتابی که آدم را متوجه ماهیت خودش بکند و من شناساننده را از من موضوع جدا کند. 
احتمالا یک روز دوباره به خواندن این کتاب بر می‌گردم، شاید هم این کتاب را در سن درست به بچه‌هایم هدیه دهم، برای اینکه از تعریف خودشان و عینک خودشان را داشتن در جامعه نترسند.
      

        "خب چی پلاته؟"
این سئوال همیشگی من در کلاس داستان نویسی از استادم بود. شبیه نرگس محمدی در جوکر خیره می‌شدم به استادم و می‌گفتم "الآن تو پلاتیم؟".
حقیقت این است که وسط خواندن همین کتاب هم خیلی متوجه نشدم سر همان کلاس نشسته‌ام. اما این دفعه خوب فهمیدم پلات یعنی چی.
اولین چیزی که برایم تحسین برانگیز بود، از روش شکلی نویسنده در جستارها بود. انگار که یک کمد را سه طبقه کرده باشد و همزمان بداند کدام کلمه را در کدام طبقه بگذارد. ذهن منظم و باهوش همیشه ترکیب برنده‌ایست که دوست دارم تا آخر عمر مخاطبش باشم.
خلاصه که این کتاب اگر کمی نوشتن را دوست داشته باشید خیلی جذاب، و اگر فقط بخواهید به‌عنوان چند جستار بخوانیدش جذاب است. 
خلاصه‌اش می‌شود ورود به دنیای نارنیا، از پشت کمد فیلم‌هایی که ساخته شده‌اند.
      

        همسر همواره پای لپ تاپم کله‌اش را از لای لپ تاپ بیرون آورد و گفت "دوست دارم بدونم نویسنده‌ها چطور به ایده‌هاشون می‌رسن، این کتابی که می‌خونی راجع به همینه دیگه؟". قبل از اینکه کله‌اش را دوباره ببرد توی لپ تاپش عارض شدم که خیر قربان! این کتاب برای هر کسی‌ است که در کارش لازم است کلمه‌ها را از روی هوا جمع کند و مدون کند و تحویل بدهد.
در حین خواندن این کتاب خودم هم فکر کردم کجاها ایده به ذهنم می‌رسد. دیدم  عموما ایده در مکان خاصی به ذهنم نمی‌رسد! شاید هم یکی از جستارها درست باشد که می‌گفت هیچ دو زمان و مکانی در دنیا شبیه هم نیست. شبیه به همان مثل سوفسطاییان که دو بار و پا و رود و این حرف‌ها.
شاید روزی ۱۰ بار جلوی پنجره قدی اتاق کارمان قدم بزنم، اما یکبار فقط جلوی آن پنجره ایده پروژه به ذهنم رسیده و گذاشتمش در صف پروپوزال‌ها.
یک ایده در آسانسور، یک ایده در بی آر تی، یک ایده در محل کار همسر و بیشتر ایده‌ها موقع خواب روی تخت به ذهنم رسیده.
البته شاید اگر این کتاب نبود، هیچوقت نمی‌گشتم ببینم ایده برای من هم مکان دارد یا نه. که متاسفانه باید در آخر کتاب جستار کوتاه خودم را اضافه کنم که " مکان ایده برای من وجود دارد، اما حقیقی نیست! یک جای آزاد و رها در مغزم، چیزی شبیه منطقه الفراغ صدر مثلا. فکرها که در مسیر دریا راه می‌افتند، یک جایی می‌رسند به دریا. آنجا جاییست در ذهن من که به ایده نزدیک می‌شویم"
.
عکس مسیری‌ست که سفید رود به دریاچه خزر می‌ریزد.