داستان مردی که میخواهد با اداره کردن کافه ای، مهریه زنش را بپردازد و به آرامش برسد.
        

          اگر می‌خواهی کسی را بشناسی  کافیست دست‌هایش را نگاه کنی. دست‌ها همه چیز را درباره‌ی اون به تو خواهند گفت...
و وای از اون تیکه ی کبوترش....


        

          در مورد این کتاب کلا نظرات رو به دو بخش تقسیم می شه نظراتی که قبل از انتخابات 88 داده شده و نظراتی که بعد از حوادث سال 88 داده اونهم به دلیل اظهارات نویسنده در مورد یکی از کاندیداها، اما خوشبختانه من این کتاب بدون هیچ پیش زمینه ای مطالعه کردم، این کتاب بیشتر شبیه وبلاگ های قدیمی وبلاگستان قدیمی فارسی که چکیده افکار نویسندگانشان بود و نه جنگ روزانه برای جذب خوانندگان به تبلیغات رنگارنگ همه جانبه رو صفحه وبلاگشان ، من خودم بخش های ابتدایی کتاب را بیشتر دوست داشتم فکر می کنم بخش هایی انتهایی بیشتر شبیه انشاهایی که در دوران مدرسه می نوشتیم و در آخر فقط برای اینکه صفحه را پر کنیم کلمات را بزرگ می نوشتیم اینگونه بود. کتاب، داستان نه اما روایت اپیزودیک زندگی کافی¬من کافه پیانو است روان بودن کلمات شما را درگیر می کند کاهی خواهید خندید گاهی عصبی خواهید شد و گاهی به فکر فرو خواهید رفت. این کتاب ارزش یک بار خواندن را دارد اما از آن دسته کتابهایی نبود که آرزو کرده باشم کاش خودم نوشته بودم.
... می خواهم بگویم طوری ست که آدم دلش به حال صندلی ها می سوزد که وقتی هم ننشسته ای روی شان؛ باز هم دارند یک کار زنانه می کنند. از این جهت است که همیشه به خودم گفته ام صندلی از آن معدود چیزهایی ست که نر ندارد و همه شان باید ماده باشند.(ص85)
...بهش گفتم: زندگی ما زندگی جالبی¬یه هما. بین تراژدی محض و کمدی ناب؛ دائم داره پیچ و تاب می خوره. یعنی یه جورِ غم انگیز، خنده داره. یا شایدم یه جورِ خنده دار، غم انگیز باشه. چیزی ام نیس که وسط شو پُر کنه. همه نکبتی ام دچارشیم مال همینه... همین که هیچی مون حد وسط نیس هما. هیچ چی مون.(ص 107)
...توی چند قدمی که تا کافه راه بود؛ با خودم فکر کردم چه¬قدر بد است که آدم باید همیشه سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ-کس نباشد سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ کس نباشد سنگ صافش را به آدم قرض بدهد. از ترس این¬که مبادا یک¬وقت خودش ببازد.(ص154)
...فقط یه جمله نوشتم و فرستادمش برای پابلیش شدن. مال یک فرانسوی به اسم لاروش بود که یک¬وقتی این جمله ازش را جایی خوانده بودم و به¬نظرم خیلی قیمتی آمدهد بود: جدل ها تا به این اندازه دوام نمی آوردند. اگر که تنها یک¬طرف مقصر بود! (ص255)
        

          کتاب بدی نیست قشنگ است اما حالا که به سر و صدای آن روزهای کتاب یعنی سال‌های ۸۶ تا ۸۸ بر می‌گردم میفهمم عمدتا حاشیه بوده تا متن 
رقابت با بیوتن امیرخانی و بعد هم سیاسی شدن موضوع این نویسنده در دفاع از یکی از کاندیداها
البته نه اینکه داستان گیرایی نباشد و جانی نداشته باشد که دارد 
رمان خوب رمانی است که بعد از تمام شدن جانش را که یک جمله است و بس
یاد‌ بیارد آدم مدت‌ها
یک روز جمعه را به در آورد از ملال
        

          مدل نوشتنش...خیلی خوب بود واقعا! و اینکه کتاب و واقعیت رو قاطی کرده بود...و از توصیف حالاتش خیلی خوشم اومد! خیلی هم موقع خوندن خوب بود!:)
ولی به نظرم خیلی ته نداشت....نمیدونم!
می ارزید که بخونمش!
        

          همان زمان که این کتاب سر زبان‌ها افتاده بود  قصد داشتم بخوانم که حواشی نویسنده  باعث شد تا این اواخر خواندنش را به تاخیر بیاندازم. الان که خواندم خوشم آمد. در حقیقت به جرأت نویسنده (نه در بیان ممیزی هایی که آن زمان بیانش جرأت میخواست) بلکه در  بیان شجاعانه هرآنچه که در ذهنش میگذشت آفرین میگویم. همه ما افکاری (در روایط اجتماعی روزانه و یا حتی در خلوت خود) در ذهن داریم که  از به زبان آوردن آن واهمه داریم اما این نویسنده بدون هیچ ترسی از آشکار شدن نیت درون ، آن را به روی کاغذ آورد.


        

          واقعا پشیمونم که چرا وقتم و برای خوندن این کتاب گذاشتم.   شاید تنها چیزی که باعث شد بعد از ۴ سال از توی کتابخونم درش بیارم و شروع کنم به خوندن اسمی بود که نویسنده توی صفحه اول از هولدن کالفیلد آورده بود. که البته چه اشتباه بزرگی کردم.
در کل می‌تونم بگم یه داستان بی سر و ته با شخصیت‌های آواره و ژستی از روشنفکری همراه قهوه و سیگار.
        

          دوست نداشتم کتاب رو،‌خیلی حاشیه می‌رفت و خیلی روی کلمات تآکید می‌کرد. حوصله‌ام سر رفت.
در ضمن خیلی هم ضد زن بود.
خوشم نیومد.
        

          ازونا که حین خوندن و تا مدتها بعد، تمام صحنه‌هاش عین فیلم جلو چشمته... با توصیف دقیق جزئیات، خیلی خودمونی و  شبیه زندگیای هممون... 
        

          خیلی پیشنهاد نمیکنم

        

          شاید اینجا جایش نباشد ولی چون که نویسنده خودش به راحتی این لغات را به زبان آورده است و نوشته است منم با زبان خود می گویم که کتاب کتابی است تخمی
واقعا ادبیات ایران با آن همه سخن برای شنیدن اینجور کتاب و ادبیات نقطه ی ننگ است. نویسنده خیال کرده است با چهارتا سخن زشت واصطلاح و برند اسم بردن و ادای کافه دارها و کافه روها را درآوردن می توان کتاب نوشت ولی نه. به نظرم کتاب حسنی نگو یه دسته گل بسیار بسیار فاخرتر از اثر شما بود جناب فرهاد خان جعفری
        

          خیییییلی سعی کرده بود شبیهه ناطور دشت بنویسه و این رو مخ بود. بعد سعی می‌کرد با حرفا و کلمات خارج از چارچوب خفن و جالب بنظر بیاد اما بدتر اسفناک بنظر اومده بود، انقدری که نتونستم دیگه ادامه بدمش و نصفه ولش کردم.
        

          توی کتاب‌فروشی قسمت کتاب های دست دوم به پیشنهاد کسی که کتاب رو می‌فروخت خریدمش . با این‌که دست دوم بود واقعا دوست داشتنی بود و زیر بعضی از جملات کتاب خط کشیده بود ، چی از این با ارزش تر؟ از خوندنش لذت بردم دوستش داشتم ارزششو داشت !
        

          حرف نداره، دیوانه ی کم نظیر و بی تربیت دوست داشتنی ایه  فرهاد جعفریه کافه پیانو
ازون کتاباس که چند وقت یه بار هوس میکنم یکم به‌ش برگردم
        

          حس نویسندگی رو در ادم بر می‌انگیزه
        

          فرهاد جعفری راازسال ۷۰درحوزه هنری مشهد درنشست های داستان میشناسم ،بعدها درروزنامه توس صفحه یک هفتم رادرمی آورد ومن صفحه ادب مقاومت ،داستانهایش عالی وپیشگویی خاصی داشت کافه پیانو شاهکار نیست اما کتاب متفاوتی است که نگاه متفاوت نویسنده برموضوع سایه انداخته ،لحظات چشمگیری دارد که سالها بعدازخواندنش ونقدش همچنان درمن مانده است حتما بخوانید این کتاب را
        

          کافه پیانو داستان نیست بلکه مجموعه ای است از 30 خاطره روزمره آقای کافه چی در کافه اش که به صورت اول شخص بیان می شود. در خلال هر قسمت به مناسبت بحث کافه چی اطلاعاتی درباره خودش و خانواده و دوستانش می دهد. نثر گفتاری دارد و مطالعه اش برای خستگی درکردن مناسب است، زیرا نه داستانی دارد که ذهن را درگیر کند و نه آنقدر کسل کننده یا آزار دهنده است که نتوان خواند.
البته من چندان خوشم نیامد.
        

          خیلی از کتابایی که تو زندگیم خوندم اونایی بودن که بابام می خرید و یه قسمتش رو می خوند و بعد اونقدر گرفتار می شد که تا تهشون نمی رفت و یه گوشه خونه می موندن برای من:) این کتابم جزو اون دسته به حساب می آد.
واقعا به خاطر ندارم کی این کتاب رو خوندم؛ فقط توصیفات چیپس و سیب زمینی و یه آقایی با دخترش(اگر اشتباه نکنم) که یه کافه رو اداره می کنه و پوست همسرش رو «کاراملی» اسم برده یادم موندن:))) اما تقریبا ۷۰ درصد مطمئنم اگر بازم این کتاب رو بخونم بیشتر درکش می کنم و شاید بیشتر هم دوستش بدارم.
        

          احتمالا اولین کافه مدرن در مشهد
        

          داستان  خیلی ساده‌س، رفت و برگشت داره ولی غریب نیست و این باعث میشه مخاطب همراه بشه.