داستان مردی که میخواهد با اداره کردن کافه ای، مهریه زنش را بپردازد و به آرامش برسد.
        

          اگر می‌خواهی کسی را بشناسی  کافیست دست‌هایش را نگاه کنی. دست‌ها همه چیز را درباره‌ی اون به تو خواهند گفت...
و وای از اون تیکه ی کبوترش....


        

          در مورد این کتاب کلا نظرات رو به دو بخش تقسیم می شه نظراتی که قبل از انتخابات 88 داده شده و نظراتی که بعد از حوادث سال 88 داده اونهم به دلیل اظهارات نویسنده در مورد یکی از کاندیداها، اما خوشبختانه من این کتاب بدون هیچ پیش زمینه ای مطالعه کردم، این کتاب بیشتر شبیه وبلاگ های قدیمی وبلاگستان قدیمی فارسی که چکیده افکار نویسندگانشان بود و نه جنگ روزانه برای جذب خوانندگان به تبلیغات رنگارنگ همه جانبه رو صفحه وبلاگشان ، من خودم بخش های ابتدایی کتاب را بیشتر دوست داشتم فکر می کنم بخش هایی انتهایی بیشتر شبیه انشاهایی که در دوران مدرسه می نوشتیم و در آخر فقط برای اینکه صفحه را پر کنیم کلمات را بزرگ می نوشتیم اینگونه بود. کتاب، داستان نه اما روایت اپیزودیک زندگی کافی¬من کافه پیانو است روان بودن کلمات شما را درگیر می کند کاهی خواهید خندید گاهی عصبی خواهید شد و گاهی به فکر فرو خواهید رفت. این کتاب ارزش یک بار خواندن را دارد اما از آن دسته کتابهایی نبود که آرزو کرده باشم کاش خودم نوشته بودم.
... می خواهم بگویم طوری ست که آدم دلش به حال صندلی ها می سوزد که وقتی هم ننشسته ای روی شان؛ باز هم دارند یک کار زنانه می کنند. از این جهت است که همیشه به خودم گفته ام صندلی از آن معدود چیزهایی ست که نر ندارد و همه شان باید ماده باشند.(ص85)
...بهش گفتم: زندگی ما زندگی جالبی¬یه هما. بین تراژدی محض و کمدی ناب؛ دائم داره پیچ و تاب می خوره. یعنی یه جورِ غم انگیز، خنده داره. یا شایدم یه جورِ خنده دار، غم انگیز باشه. چیزی ام نیس که وسط شو پُر کنه. همه نکبتی ام دچارشیم مال همینه... همین که هیچی مون حد وسط نیس هما. هیچ چی مون.(ص 107)
...توی چند قدمی که تا کافه راه بود؛ با خودم فکر کردم چه¬قدر بد است که آدم باید همیشه سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ-کس نباشد سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ کس نباشد سنگ صافش را به آدم قرض بدهد. از ترس این¬که مبادا یک¬وقت خودش ببازد.(ص154)
...فقط یه جمله نوشتم و فرستادمش برای پابلیش شدن. مال یک فرانسوی به اسم لاروش بود که یک¬وقتی این جمله ازش را جایی خوانده بودم و به¬نظرم خیلی قیمتی آمدهد بود: جدل ها تا به این اندازه دوام نمی آوردند. اگر که تنها یک¬طرف مقصر بود! (ص255)
        

          الان تازه ریویوهای کتاب رو خوندم و خجالت کشیدم که بهش 5 ستاره دادم!

حقیقت اینه که تو نوجوونی خوندمش و فکر می کنم هر نوجوونی بخوندش ممکنه بهش 5 بده، ضمن این که من شخصیت پردازی ش هم دوست داشتم.
        

          در نوع خودش یه کار پیشرو بود.
        

          کافه پیانو داستان نیست بلکه مجموعه ای است از 30 خاطره روزمره آقای کافه چی در کافه اش که به صورت اول شخص بیان می شود. در خلال هر قسمت به مناسبت بحث کافه چی اطلاعاتی درباره خودش و خانواده و دوستانش می دهد. نثر گفتاری دارد و مطالعه اش برای خستگی درکردن مناسب است، زیرا نه داستانی دارد که ذهن را درگیر کند و نه آنقدر کسل کننده یا آزار دهنده است که نتوان خواند.
البته من چندان خوشم نیامد.
        

          تعریف کافه پیانو را از خود شما شنیده ام. وقتی که گوگل پلاس بودید و بودم. کتاب را فرهاد جعفری در تقلید از سبک و نوشتار صادق چوبک نوشته. در جزئیات بسیار دقیق تا جایی که از برند وسایل خانه و کافه هم در توصیفاتش چشم پوشی نکرده. داستان سراسر تعلیق است، بدون پایان. انگار نویسنده، آخر داستان، نوشتنش نیامده. برهه ای از زندگی یک کافه دار و زندگی خودش را ممزوج کرده و فرستاده ناشر برای چاپ و فروش.
از معدود داستان های این سبکی است که برخی شخصیت هایشان علیرغم قرتی مسلکی شان، نماز می خوانند. کتاب وسوسه برانگیز است در شهوت استعمال سیگار و پیپ با مزه انواع قهوه ها. گل گیسو، دختر شخصیت اول داستان، عجیب با روح و روان خواننده بازی می کند. مخصوصا با بابایی گفتن هایش. جعفری در پرداختن به موضوع زن ایده آل و خیالی، که برخی از مردان متاهل، در قواره مونیکا بلوچی، تصور می کنند و بدان گرفتارند، بسیار خوب عمل کرده، در عین حال همواره حس قدرشناسی از همسر واقعی را در وجود خواننده زنده نگه داشته است.
ولی بین خودمان بماند، شما که غریبه نیستید... 
ادبیات ما رمان های خیلی بهتری دارد. اصولا نباید کافه پیانو به چاپ 59 می رسید!
        

          کتابی که با آن کتاب خوان بودن! را آغاز کردم... 
اگر  حاشیه های سیاسی و بی خودش! را درنظر نگیریم میشه گفت  کتاب خوبیه...
(من اینجا دارم کتاب هایی که قبلاً خوندم رو دوباره می‌خوندم اما این بار عمیق تر )
        

          از این کتاب واقعا لذت بردم...اما متوجه نشدم تهش چیشد! نویسنده با خودش چند چنده...
ارزش خوندن رو داشت...
        

          خیلی از کتابایی که تو زندگیم خوندم اونایی بودن که بابام می خرید و یه قسمتش رو می خوند و بعد اونقدر گرفتار می شد که تا تهشون نمی رفت و یه گوشه خونه می موندن برای من:) این کتابم جزو اون دسته به حساب می آد.
واقعا به خاطر ندارم کی این کتاب رو خوندم؛ فقط توصیفات چیپس و سیب زمینی و یه آقایی با دخترش(اگر اشتباه نکنم) که یه کافه رو اداره می کنه و پوست همسرش رو «کاراملی» اسم برده یادم موندن:))) اما تقریبا ۷۰ درصد مطمئنم اگر بازم این کتاب رو بخونم بیشتر درکش می کنم و شاید بیشتر هم دوستش بدارم.
        

          راوی ابن کتاب پدرخانواداه  است که کافه اش را داستان‌هایی که درآن کافه اتفاق می افتد . بازگو می‌کند داستان قشنگی  است 
        

          من همچین ادمی هستم که کتابی به شدت احساسی را-در صورتی که به هیچ وجه نشان نمیدهد احساسی باشد- با مزخرف ترین کاراکتر ممکن میخوانم و بهش لعنت میفرستم که مجبورم ادمی به نکبتی تو را تحسین کنم و در عین حالِ   اینکه کمی مانده تا بغض کنم و دلم بسوزد به حال بدبخت هایی که گیر این زبان نفهم از خود راضی مغرور افتاده اند،راک ترین اهنگ ممکن را گوش میدهم و لذت میبرم ازش به اندازه تمام لحظه هایی که در اتوبوس صدای اهنگ را تا ته زیاد کردم بلکه بغل دستیم هم بشنود اهنگم را و بلکه بفهمد راک چه معجزه ایست که در دنیای موسیقی رخ داده
و زیر کم ترین نور ممکن،ساعت یک و سی و چهار دقیقه بامداد دست و پا میزنم تا بتوانم کلمه ها را از هم تشخیص بدهم و تمام کنم این کتاب را که همچنان نمیدانم باید دوستش داشت یا نه
------------------------------
من این ریویو رو وقتی برای بار دوم این کتاب رو خوندم واسه خودم نوشتمش و الان تنها چییزی که فرق کرده اينه که نکبت بودن شخصیت اصلی داستان به اندازه قبل آزارم نميده. حداقلش خودش اعتراف داره میکنه که من آدم خوبی نیستم و پر از عیب و نقصم. اينه که باعث ميشه دوسش داشته باشم!
        

          Iman Narimani:
نقد های پیرامون کتاب کافه پیانو را که می خواندم یک نکته خیلی جالب بود. این رمان یک عده عاشق سینه چاک دارد که از خواندش سیر نمی شوند و یک عده منتقد فراستی وار که حسابی در نقد هایشان کتاب را نابود کردند. با این حال این کتاب در سال های اخیر هم بسیار فروش بوده و هم در کتابخانه ما، خوب امانت می رود.
به نظر من نمی شود به سادگی انگ زرد بودن را به این کتاب چسباند اما واقعیت این است که نسبت به خیلی از رمان های قوی که خوانده بودم خیلی قوی نبود هرچند که معتقدم ارزش خواندن داشت.
یکی از نکات منفی کتاب از نظر من اصطلاحات دور از ادب بود که به صورت مکرر در کتاب استفاده شده بود. همچنین 
به سختی می توان این کتاب را یک رمان دانست و به نوعی کافه پیانو شبیه مجموعه نوشته های وبلاگی است از اتفاقات روزانه نویسنده که حالا آن را منتشر کرده است.
با این حال بسیاری روایت ها و اتفاقاتی که در کتاب رخ می دهند و شخصیت هایی که در برخی از فصل ها به آنها پرداخته شده حاوی نکات تامل برانگیزی هستند که خواننده را به فکر فرو می برد.  همچنین نویسنده سعی کرده تا در لابه لای همین وقایع برخی از سنت های غلط و چالش های فرهنگی ایرانی ها را به چالش بکشد و نقد کند.

بخش هایی از کتاب
همین که پایم را میگذارم توی خانه ی کسی؛ قبل از هر کجای دیگر، می روم سراغ کتابخانه ی طرف. چون که جلوی کتابخانه ی کسی، بهتر از هر کجای دیگر می شود روحیات صاحبخانه را شناخت. و از آن گذشته؛ پای یک کتابخانه و در حالی که کتابی را گرفته ای دستت و دست دیگرت را هم گذاشته ای توی جیبت، یک پز قشنگ و و موقعیت معرکه ایست برای باز کردن سر بحث و گفت و با یک زن.
بهش گفتم: زندگی ما زندگی جالبی یه هما. بین تراژدی محض و کمدی ناب. دائم داره پیچ و تاب می خوره. یعنی یه جور غم انگیز، خنده داره یا شایدم یک جوره خنده دار، غم انگیز باشه.
ازم پرسید: بابایی ما پولداریم؟
گفتم: نه ما طبقه متوسط رو به پایینیم.
پرسید: یعنی چی؟
گفتم: یعنی نه آنقدر داریم که ندونیم باهاش چی کار کنیم نه اون قدر ندار و بدبخت بیچاره ایم که ندونیم چه خاکی بریزیم سرمون.
آن وقت بهش گفتم: متوسط بودن حال به هم زنه گل گیسو. تا می تونی ازش فرار کن. پشت سرت جاش بذار … نذار بهت برسه.
        

          احتمالا اولین کافه مدرن در مشهد
        

          کتاب بدی نیست قشنگ است اما حالا که به سر و صدای آن روزهای کتاب یعنی سال‌های ۸۶ تا ۸۸ بر می‌گردم میفهمم عمدتا حاشیه بوده تا متن 
رقابت با بیوتن امیرخانی و بعد هم سیاسی شدن موضوع این نویسنده در دفاع از یکی از کاندیداها
البته نه اینکه داستان گیرایی نباشد و جانی نداشته باشد که دارد 
رمان خوب رمانی است که بعد از تمام شدن جانش را که یک جمله است و بس
یاد‌ بیارد آدم مدت‌ها
یک روز جمعه را به در آورد از ملال
        

          اولین رمان عمرم بود که قبل از 18 سالگی خواندم.
اونروزا همه فکرم این بود یکبار بتونم کافه پیانو رو پیدا کنم و گل گیسو رو ببینم :))
به نظر میاد شخصیت اصلی داستان با همه مشکلاتی که درگیرشون هست، زندگی خیلی قشنگی داره
        

          مدل نوشتنش...خیلی خوب بود واقعا! و اینکه کتاب و واقعیت رو قاطی کرده بود...و از توصیف حالاتش خیلی خوشم اومد! خیلی هم موقع خوندن خوب بود!:)
ولی به نظرم خیلی ته نداشت....نمیدونم!
می ارزید که بخونمش!
        

          چنان هم حس بدی بهش نداشتم. با خوندن ریویو ها فکر میکردم باید خیلی افتضاح باشه. اما انقدر هم بد نبود. سبک نوشتنش به دلم نشست، راوی رو فهمیدم، و به نظرم اتفاق خوبی بود خوندنش.
این قضیه که «بیشتر شبیه وبلاگه تا کتاب» هم به نظرم اتفاق بدی نیست.

اما در نهایت، شاید خوندن ریو‌یو ها قبل از خوندن کتاب باعث شده بوده باشه که  انتظارمو ازش بیارم پایین. شاید نباید قبل خوندن کتابها سراغ ریویو شون برم؛ اما اگر ریویو نخونم چطوری بفهمم اصلا دلم میخواد بخونمشون یا نه؟
        

          باید اعتراف کنم؛ فرهاد جعفری هم بامزه‌اس، هم بلده به دلِ مخاطب بشینه. اما این بی ادبی ها رو من برنمیتابم. و موضوع صفورا هم که واویلا بس که حال به هم‌زن بود...
متاسفانه فرهاد جعفری و کتابش را اصلا قبول ندارم.
        

          همان زمان که این کتاب سر زبان‌ها افتاده بود  قصد داشتم بخوانم که حواشی نویسنده  باعث شد تا این اواخر خواندنش را به تاخیر بیاندازم. الان که خواندم خوشم آمد. در حقیقت به جرأت نویسنده (نه در بیان ممیزی هایی که آن زمان بیانش جرأت میخواست) بلکه در  بیان شجاعانه هرآنچه که در ذهنش میگذشت آفرین میگویم. همه ما افکاری (در روایط اجتماعی روزانه و یا حتی در خلوت خود) در ذهن داریم که  از به زبان آوردن آن واهمه داریم اما این نویسنده بدون هیچ ترسی از آشکار شدن نیت درون ، آن را به روی کاغذ آورد.