بریده‌ای از کتاب کافه پیانو اثر فرهاد جعفری

یعنی من می‌میرم برای این که کسی - حالا هر کجا که هست- عین خودش باشد وقتی که آنجا نیست. یعنی خودش را پشت ظواهری که دو پول سیاه نمی‌ارزند مخفی نکند. یا از ترس این‌که دیگران چه قضاوتی درباره‌اش می‌کنند؛ خودش را یک‌طوری که نیست جلوه ندهد. یا آن طوری که هست، خودش را بروز ندهد.