من این کتاب رو خوندم، به من یاد داد که فقدان و سوگ را بپذیرم و از همه مهمتر اینکه با فرد داغ دیده چه طور باید برخورد کنم.
        

          نویسنده که خودش داغ دیده اس سعی داره با خواننده همدردی کنه و بگه خیلی از اتفاقاتی که به نظر یه آدم سوگوار عجیبه، اتفاقا کاملا طبیعیه.
کتاب مفیدیه برای شناخت احساسات فردی بعد اندوهی که فرد درگیرش شده و زندگی ای که کاملا تغییر کرده. حتی خود فرد سوگوارم دیگه شباهتی به قبلش نداره و ممکنه دچار سردرگمی بشه. حتی تعدادی راهکارم میده که اون دوره اندوه راحت تر پشت سر گذاشته بشه.
فقط موقع خوندنش حس کردم خیلی این شاخه اون شاخه میره و پراکنده حرف میزنه. یکم جمع و جورتر بود بهتر بود.
        

          کتابی خاص با ارائه نگاهی خاص به موضوع فقدان و سوگ. در لحظاتی که دیگران ما را به خاطر استمرار سوگواری مذمت می کردند  نگاه کتاب در تعارض با نگاه اطرافیان نسبت به سوگ قرار داشت و...
        

          شاید فکر کنید از این انگیزشی های زرده ولی خب محتوای درست درمونی داره و واقعا کمک کننده ست. بیشتر از کسی که کتاب رو میخونه باید بگم خوش به حال اطرافیانش چون باعث میشه یه چرخه معیوب به قدمت چندین نسل متوقف بشه و حتی بتونه به اطرافیان هم سرایت کنه.
        

          کتاب خوب و با مطالب درستی هست که میشه ازش یاد گرفت. ولی نهایتا باید توی 50 صفحه جمع میشد. خیلی اضافه گویی داره. 
        

          این کتاب ناشر و مترجم های زیادی دارد که در اثر بررسی های من فقط یک ترجمه تاثیر درست کتاب رو میذاره. همونطور که از اسمش معلومه مناسب زمان هایی که حالمون خوب نیست اما نکته مهم اینجاست که مسیر تغییر توی این کتاب با تمام کتاب ها و روش های روانشناسی که تا به حال دیدید متفاوته و واقعا نجات دهندس و به شدت تاثیر مثبتی میذاره، من خودم به شخصه چندین و چندبار این کتاب رو خوندم و کمک گرفتم.
        

          کتاب بدی نیست ولی بنظر خودم اونقدرها هم که ازش تعریف میکنن حرف زیادی برای گفتن نداره من این کتابو از پادکست های آقای مجتبی شکوری شناختم ولی همون حرف های کوتاه ایشون بیانگر تمام مطلب کتاب بود درواقع توی یک جمله بخوام بگم از نظر نویسنده فرهنگ ما نحوه درست برخورد با رنج رو بلد نیست و تنها راه  رهایی از رنج ،پذیرش اون هست .
        

          هر عزیزی که از دست میدهیم بار اندوهمان از دنیا سنگین تر میشود.کاش به جای انکه در مراسمات سوگواری از دست رفتگان به مهمانان بگوییم در شادی تان جبران کنیم، دنبال راهی باشیم تا در هنگامی که دوستانمان در غم از دست دادن هستند به یاریشان برویم.البته اولین گام کمک پذیرفتن سوگ آنها و تلاش نکردن برای نادیده گرفتن اندوهشان است.ما بقی راه را احتمالا خودشان نشانمان خواهند داد.کتاب دلپذیری بود البته مقداری شرح و تفصیل های تکراری در موقعیت های مشابه ملال اور بود...
        

          متاسفم که در این برهه از زندگیم به این کتاب نیاز دارم! اما خوشحالم که حداقل آشنا شدم باهاش تا کمی شاید کمی منو خارج کنه از این غم و دنیای بی‌رحم اطراف.. شایدم کمک کرد فراموش کنم؟! انسان رو چه دیدی 🖤🥀🦋
        

          نمیدونم چرا جذبم نمیکنه و هیچی ازش نمیفهمم :/
        

          مگان دیواین این کتاب رو با این جمله شروع می کنه که در فرهنگ ما،(فرهنگ آمریکایی)، شیوه ی برخورد با سوگ معیوب است. 
وختی این جمله رو خوندم فکرم درگیر این شد که ما در کشورمون چه رفتاری با آدم هایی که درگیر سوگ و فقدان هستند داریم؟
از اون ها انتظار داریم بهترین مجالس رو برگزار کنند، چیزی کم و کسر نباشه، حواسشون به لیست مهمان ها باشه و .. .
فرد داغ دیده حق داره نهایتا دو ماهی ناراحت باشه، اما باید سریع به روال سابقش برگرده چون ما بیشتر از این مدت زمان تحمل نداریم آدم های ناراحت و افسرده رو دور و برمون ببینیم، ما دوست داریم اون ها طوری رفتار کنند که انگار نه انگار فردی رو از دست دادند که تا همین چند وقت پیش از افراد مهم زندگیشون بوده!
اما
همه ی این ها خواسته ها و توقعات بی جاییه! 
با خوندن این کتاب می فهمیم اگر کسی فردی رو از دست میده چه حال و هوایی رو تجربه می کنه. خوندن این کتاب به ما کمک میکنه دنیای بعد از سوگ که با عوارض جسمی، اضطراب، ذهن مشوش همراه هست رو بهتر بشناسیم.🫂
اگر کسی رو از دست دادیم، به خودمون زمان بدیم تا دردهامون التیام پیدا کنه. این کتاب میگه ما قصد نداریم درد رو برطرف کنیم، فقط میخواهیم روی اون مرهم بگذاریم.🖤
این کتاب پیشنهاد من به شماست ، اگر دچار سوگ هستید و یا یکی از اطرافیانتون درگیر فقدان شده، با خوندن این کتاب میتونید راهتون رو با شرایط جدید ادامه بدید.📕
        

          کاش همه اینو میخوندن تا کلیشه های نادرست ابراز همدردی که  نه تنها رنج ما رو کمتر نمیکنه،  بلکه به تنهایی بیشتری سوق میده، از فرهنگمون پاک بشه. 
        

          کاش میشد همه آدم‌ها حداقل یکبار این کتاب را بخوانند..
        

          مفید ...
در برخورد با سوگ و فقدان عزیزان
 شاید این کتاب کمی به کار بیاید.
واقعا فرهنگ مواجهه با سوگ امری ناشناخته است .
به نقل کتاب تنها کسی که زبان فرد سوگوار را متوجه می شود فقط خود فرد درگذشته است.
        

          بعد از تجربه‌ی عمیق و دردناک مرگ مادرم، به پیشنهاد دوستی این کتاب رو خوندم.
بعضی مطالبش رو هایلایت کردم و به اقوام درجه یک هم پیشنهاد دادم.
 البته باید توجه داشت که قسمتهای کمی از کتاب با آموزه‌های دینی ما سنخیتی نداره. اما در نهایت کتابی هست که به افراد سوگ دیده ودور و بری‌هاشون توصیه میکنم بخونن. برای داغ دیده‌ها که بفهمند حالی که دارند طبیعیه و برای دور و بری‌ها که بهتر بتونند همراهی کنند یا جملات درست‌تری به کار ببرند.
من این نسخه رو خوندم و ترجمه‌ش اصلا خوب نبود. برای همین امتیازش رو کم دادم.
        

          🌱ما اعتقاداتی منسوخ و قدیمی داریم درباره‌ی اینکه غم‌زدگی چقدر باید طول بکشد و باید به چه شکل باشد و آن را چیزی می‌دانیم که باید بر آن غلبه کرد و درستش کرد، نه چیزی که باید بر آن مرهم گذاشت و از آن حمایت کرد. حتی پزشک‌مان این‌طور آموزش دیده‌اند که سوگ را اختلال بدانند، نه واکنشی طبیعی به فقدانی بزرگ.

مگان دیواین، روان‌درمانگر و نویسنده‌ی آمریکاییه؛ متخصص سلامت روان بالینی. تمرکز اصلیش، روی درمان تروما و بحران‌های روانی بود. مثل خیلی از درمانگرهای سنتی، خودش تجربه‌ی عمیق سوگ نداشت… تا وقتی که با مرگ ناگهانی همسرش روبه‌رو شد.
بعد از اون اتفاق، مسیر کاری و دیدگاهش به کلی تغییر کرد؛ تمرکزش رفت روی حمایت از سوگ‌دیدگان، تا جایی که تصمیم گرفت این کتاب رو بنویسه.

دیواین یه روان‌درمانگر سنتی بود که باور داشت میشه با گفت‌وگو یا تغییر نگرش، به سوگ‌دیده‌ها کمک کرد تا بر شرایط‌شون غلبه کنن و به زندگی عادی برگردن.
اما وقتی خودش توی اون موقعیت قرار گرفت، فهمید که درد و اندوه چیزی نیست که صرفاً “درست” یا “برطرف” بشه؛ بلکه باید به رسمیت شناخته بشه و هرکسی باید اجازه داشته باشه مسیر خودش رو توی این رنج طی کنه.

تا اینجا، منم با خانم دیواین کاملاً موافقم🤝🏻.
اما متأسفانه، با خوندن متن کتاب متوجه شدم که تفاوت فرهنگی خیلی زیادی بین آمریکا و ایران توی مسئله‌ی سوگ وجود داره.

تو فرهنگ ما، “سوگ، سوگوار و سوگواری” اهمیت ویژه‌ای داره؛ از مراسم‌ها و سنت‌ها گرفته تا ادای احترام‌های طولانی‌مدت از طرف مردم.
حتی بعضی وقت‌ها اونقدر اطرافیان حساس میشن که سوگوار، اگر هم بخواد به زندگی عادی برگرده، نمی‌تونه؛ مخصوصاً توی شهرها یا محله‌های کوچیک!
فکر کنم این فضا برای خیلی‌ها آشنا باشه و نیازی به توضیح بیشتر نباشه…

به‌هرحال، سوگ چیزیه که قابل «حل شدن» نیست. اما توی جامعه‌ی ما که به شکل طبیعی‌تر پذیرفته شده، بهتره آموزش‌ها جوری باشه که کیفیت زندگی فرد رو بهتر کنه؛ کمک کنه آدم‌ها با دید بازتر و عمیق‌تری به شرایط و اطرافیانشون نگاه کنن.
برداشت من از کلیات این کتاب این بود که فرد رو منزوی‌تر از قبل میکنه؛ باعث میشه بیشتر حق رو به خودش بده و نسبت به دیگران حس بدتری پیدا کنه.
وقتی کسی اینجوری فکر کنه، هر روز بیشتر از قبل تنها میشه و دیگه کمک بیرونی خیلی سخت میشه…

راستش اول می‌خواستم این کتاب رو هدیه بدم، ولی خوشحالم که قبلش خوندم و منصرف شدم! چون اون فرد، مخصوصاً توی فضای کوچیک‌تر، خیلی از این مراحل رو پشت سر گذاشته و این کتاب ممکن بود براش مفید نباشه.

یه انتقاد دیگه هم دارم: تعداد مطالب تکراری توی کتاب واقعاً زیاد بود.
یه موضوع رو با عناوین مختلف یا برای تأکید، انقدر تکرار کرده بود که حوصله‌سربر میشد. به نظرم میشد کل کتاب رو توی ۱۰۰ صفحه جمع‌وجور کرد! که البته خود خانم دیواین هم به این موضوع آگاه بوده اما..
🌱در واقع براى نوشتن اين كتاب، «طولانى بودن بخش‌ها» يكى از موضوعات مورد بحث ميان من و همكارانم بود، زيرا مى‌دانستيم مطالعه و درك مطالب در زمان سوگوارى چقدر سخت است.

در کل این کتابیه که از درد صحبت میکنه و با توجه به برداشت متفاوت انسان‌ها از درد، برداشتشون ازین کتاب هم‌میتونه متفاوت باشه! اما من فقط قسمت‌هایی که در مورد «مهربان بودن با خود» بود، رو دوست داشتم.

با همه‌ی این تفاسیر، خوندن این کتاب رو برای «اطرافیان فرد سوگوار» خیلی توصیه می‌کنم.
باعث میشه بهتر بدونن چجوری با اون فرد حرف بزنن و بفهمن که حرف‌های به ظاهر ساده و دلسوزانه، همیشه تأثیر مثبتی ندارن.
ولی برای هر فرد سوگواری، واقعاً پیشنهادش نمیکنم. خیلی به شخصیت، موقعیت و طرز تفکر اون فرد بستگی داره. چون به نظر من، سوگوار رو بیش از اندازه منزوی و حساس میکنه و رابطه‌ش با اطرافیانش رو سخت‌تر.
🌱اگر به خودتان آمديد و ديديد اينجاييد، در اين زندگى كه خودتان آن را نخواسته‌ايد، در اين زندگى كه پيش‌بينى‌اش نمى‌كرديد، متأسفم. نمى‌توانم بگويم كه نهايتاً همه‌چيز درست و حل خواهد شد.
حال شما «خوب» نيست و شايد هيچ‌وقت هم حالتان «خوب»
نشود.
هر سوگی كه بر دوش مى‌كشيد مهم است بپذيريد كه چقدر بد است، چقدر سخت است. واقعاً هراسناك و وحشت‌انگيز است و دوام آوردن در آن غيرممكن.
اين كتاب درمورد بهبود شما يا بهبود سوگ شما نيست. و نيز درمورد «بهتركردن» حال شما يا برگرداندنتان به حالت «عادي» زندگی نيز نيست. اين كتاب درباره‌ى نحوه‌ى زندگی كردن شما درون فقدان‌تان است.
        

          عشق تنها چیزی است که نهایتا باقی می‌ماند....
        

          به نظرم کتاب خوب و قشنگی بود دیدگاه‌های جدید و نویی ارائه می‌داد هرچند که خود نویسنده هم از این امر آگاهه که کتاب و کلمات کتاب شاید نتونه به فرد سوگوار اون طور که باید کمک کنه
        

          چرا با وجود آنکه علم روان‌شناسی به شما می‌گوید که احساس اندوه و سوگواری، احساساتی کاملاً سالم و منطقی هستند، اما فرهنگ و جامعه در زمان بروز آن‌ها به گونه‌ای رفتار می‌کند که انگار شخص مذکور، دچار به بیماری شده و نیاز دارد که تحت درمان قرار بگیرد؟
        

          احساسم به این کتاب خیلی شبیه حسم به هنر عشق ورزیدنه. شبیه کتاب‌درسیه، به شدت خسته‌کننده و حوصله‌سربر و کنده. شاید چون من باهاش درد مشترک نداشتم اینقدر برام خسته‌کننده بود، ولی مثل خیلی کتابای غیرداستانی دیگه به نظرم کل کتابِ دویست‌وخرده‌ای صفحه، اگه فقط اون همه حرف تکراری‌شو حذف می‌کرد، در قالب یه مقاله قابل خلاصه بود. به نظر من فقط مقدمه‌ی کتاب، بررسی‌های پیشنهادی فصل هفت، تمرین‌های فصل هشت، مطالب فصل ده، راهکارهای فصل یازده، انجام دهید، انجام ندهیدهای فصل چهارده و یازده مورد لیست‌شده‌ی فصل آخر همه‌شون به صورت لیست و با توضیحاتی خیلی کوتاه‌تر می‌تونستن به جای یه کتاب طولانی خسته‌کننده، یه مقاله‌ی خیلی مفید رو تشکیل بدن. اگه می‌خواید این کتابو بخونید و حسی مشابه حس من بهش دارید، فقط قسمت‌هایی که اسم بردمو بخونید. کافیه.

خیلی کل‌کلی و سرسری و بی‌دقت خوندمش. به همون دلایلی که گفتم، ولی فهمیدم چی می‌خواد بگه. خیلی جاها باهاش موافق بودم، یه جاهایی حس می‌کردم زیادی اغراق می‌کنه که به نظرم طبیعی بود چون وقتی رنجی می‌کشیم و حرفی می‌زنیم که دیگران معمولا درکش نمی‌کنن و باهامون مخالفت می‌کنن، سعی می‌کنیم به شدیدترین شکل ممکن بگیمش تا شاید بفهمن، یه جاهایی‌ش هم کاریو کرده بود که خودش براش کتاب نوشته، یعنی تجربیات و رنج آدمای دیگه‌ای رو با حرفاش نادیده گرفته بود و حتی انکارشون کرده بود که خودش بدترین توهینه.

سعی کردم چیزی توی کتاب پیدا کنم که برام قابل‌درک‌تر بشه و به نظرم با وجود تفاوت زیاد موقعیت، احساساتِ افسردگی‌گونه‌ای که به صورت دوره‌ای بدون اینکه بدونم چقدر قراره طول بکشه تجربه می‌کنم و منو از کار و زندگی می‌ندازه، شبیه بود و حرف‌های با نیت خوب و ظاهر خوب ولی باطن بدی که تو دوره‌های عود بیماری‌م یا حتی همین الان از آدما می‌شنوم هم شبیه حرفایی بود که نباید به آدمای سوگوار گفت. حتی راهکارهایی که برای آدمای سوگوار داده بود که طبق گفته‌ی خودش قرار نیست مشکلو حل کنه، فقط ممکنه یه‌کم حس آرامش بیشتری ایجاد کنه، برای من هم جواب می‌ده و روش‌های حمایتی آدمای دیگه و همراهی‌شون با آدمای سوگوار هم فکر می‌کنم به من هم حس بهتری می‌ده.

از ترجمه‌ش راضی نبودم. قبل از خرید همه‌ی ناشرایی که این کتابو چاپ کردنو چک کردم و از بینشون فقط میلکانو می‌شناختم و خریدم، ولی متاسفانه ترجمه‌ش خیلی سخت‌خوان و عجیبه. احتیاج به ویرایش محتوایی شدیدی داره. ضمن اینکه بعضی جاها هم اشتباهات تایپی داره.