یادداشت dream.m

        بیشتر از ده خط درباره‌ی احساسم نسبت به این کتاب نوشتم ولی دیدم اینجا گذاشتنش خیلی لوس میشه.
بنابراین خلاصه میگم:
از سارا قندی خیلی ممنونم که کتاب رو برام فرستاد و پیگیر حالم بود. ماچ بهش.
غم فقدان هیچوقت تموم نمیشه، حتی شکلش عوض نمیشه، فقط باید به دوش بکشیش. این داستان هرگز پایانش خوش نبوده.
وقتی کسی که سوگواره، به هر دلیل، و از غصه هاش حرف میزنه، هرجایی، دم دستی ترین تعبیر ازش جلب توجهه. شایدم واقعا داره جلب توجه میکنه، ولی اغلب مواقع به کمک جدی احتیاج داره. قضاوتش نکنید لطفا. بهش انگ نزنید.  سوالای احمقانه مثل اینکه "مگه چیشده" ازش نپرسید. فقط بهش گوش کنید لطفا. حتی تظاهر نکنید که درکش میکنید. ولی می تونید تظاهر کنید که گوش میکنید.
همین دیگه :))
.......
کتاب خیلی خوبیه در کل