دلم می خواهد این کتاب را به کلی از کسانی که می خواهند بچه دار شوند و بچه دارند، بدهم بخوانند و تا یک جای خوبی از داستان هم می خواستم پدر و مادر آلبی رو بکشم! این قدر که بلد نبودند. تا آن جا که خود مادرش اعتراف کرد بلد نیست ولی تمام سعی ش را می کند.
قبلا هیچ وقت فکر نکردم که مادر بودن چیزی است که باید برایش سعی کنی مثل ریاضی یا دیکته. مادر بودن فقط چیزی بود که آدم بود.

ولی آخر داستان را خیلی تند جمع کرده بود نویسنده. انگار یهویی مادر و پدرش بعد سال ها فهمیدند چه باید بکنند!
و بهترین شخصیت هم آن آقای معلم انجمن ریاضی که چون ریاضی ش خوب نبود تصمیم گرفته بود اگر روزی ریاضی ش خوب شد، به کسانی که مثل خودش بودند کمک کند و یک ذره دنیا را به جای بهتری برای زندگی تبدیل کند.
و از بهترین جملات کتاب این که
بعضی آدم ها تو هیچی خیلی عالی نیستند. بعضی آدم ها فقط خیلی دونات دوست دارند.
        

          به معنی واقعی کلمه، محشر بود. 
یعنی فقط می‌خوام البی رو محکم بغل کنم و مواظب باشم براش اتفاقی نیفته. چقدر این پسر شیرین و دوست داشتنیه.

پ.ن۱: چقدر کتابای لیزا گراف فرق دارن با هم. باورم نمی‌شه همین نویسنده‌ کلاف پرگره و چتر تابستان رو هم نوشته. 

پ.ن۲: گوگل این کتاب رو به عنوان یک کتاب مناسب برای "میدل اسکولرها" معرفی کرده! ولی من دوستش دارم، و توصیه می‌کنم شما هم بخونیدش و دوستش داشته باشید.
        

          من شارژم تموم شده بود. قرار بود دو ماه بذارم کنار کتاب رو، اما امروز دیدم که دیگه واقعا نمی‌کشم. نمی‌تونستم درس بخونم. یک ساعت تمام خوندم و هیچی نفهمیدم، هیچی. الان فقط می‌دونم که زلزه کانون داره، یه همچین چیزایی.
خلاصه که همون‌طور که نشسته بودم یه گوشه و داشتم به خاطر این اوضاع یه ذره غصه می‌خوردم، مامانم گفت که پاشو برو یه ذره کتاب بخون حالت خوب شه. 
منم دوان‌دوان و از خدا خواسته، نشستم به خوندن ایشون. 
و خدای من... 
چه‌قدر خوشحالم که این کتاب رو برای این فرصت کوتاه استراحتم انتخاب کردم. یه کتاب خیلی خیلی ناز و قشنگ. شخصیتای دوست‌داشتنی، داستان قشنگ و جالب و دارای تعلیق... 
آه، کالیستا... چه دختر نازی، چه‌قدر گل. آلبی هم بچه دوست‌داشتنی‌ای بود. 
خلاصه که دست مریزاد خانم گراف. این بار هم ناامیدم نکردی. 

اولین کتابی بود که از طاقچه خریدم و خوندم. انتظار داشتم خیلی اذیت شم، اما اصلا این‌طور نبود. درسته که موقع خوندن ای‌بوک (درست می‌گم؟)، نمی‌تونی بوی خلسه‌آور کتاب و زبری قشنگ صفحه‌ها زیر انگشتات رو حس کنی، اما اون‌قدرا هم افتضاح نبود. مخصوصا به خاطر این‌که من نمی‌تونم توی کتابام چیزی بنویسم، دلم براشون می‌سوزه، کلا خوشم نمیاد دیگه. اما تونستم قسمتای قشنگ‌تر این کتاب رو با خیال راحت علامت بزنم. 
دم طاقچه هم گرم!
        

          نمیدونم ،مخاطب کتاب بیشتر کودکان و نوجوانان بودند 
خواندن همچین کتابی یکسری دیدگاه هایی رو برام زنده کرد که در زمان بچگی ام خانواده و اطرافیانم دچارش بودم و تماما داستان رو درک میکردم...
        

          انقدر جذاب بود که امروز نشستم و تمومش کردم
داستان خواصی نبود ولی یه روال عادی و احساسی داشت
        

          این کتاب دروازه‌ای بود برای شناخت آدمایی که مثل من نیستن ولی کنار من زندگی می‌کنن
با این کتاب عمیقا هوس دونات کردم 🍩 
        

          کتاب های خانمگرف نوجوان پسند و اکثرا اجتماعی هستن
در مورد این کتاب بخصوص اگر بخواهیم بگوییم:شیرین و دلچسب
        

          داستان قشنگی بود. گاهی وقت‌ها لازم نیست عالی باشیم. می‌تونیم تقریبا عالی باشیم. مطلقا تقریبا. کتاب‌های نشر پیدایش عجیب به دل آدم می‌شینن. 
        

          آدم اگر نداند کجا بوده، هیچ‌وقت به جایی که می‌خواهد نمی‌رسد.
آلبی، هیچ‌وقت باهوش‌ترین یا قدبلندترین یا بااستعدادترین نبوده؛ همه چیز او همیشه «تقریبا» بوده است. سرآغاز داستان با آمدن پرستاری برای رسیدگی به دروس آلبی، به‌نام کالیستا است. کالیستا به آلبی نشان می‌دهد همیشه معمولی بودن بد نیست. او با نقاشی و تقویت مهارت‌های هنری آلبی، به او می‌فهماند که مهربانی بسیار بهتر از هرچیز دیگری ا‌ست و خودش یک ابرقدرت است. کالیستا می‌گوید لازم نیست او همیشه همه چیز را بداند.
کتاب «مطلقا تقریبا» در عین نداشتن فراز و نشیب زیاد و ماجراجویی، جذاب و دلنشین است و دیدگاه‌ام را نسبت به افراد اطرافم متفاوت کرد.
در پایان کالیستا تاثیری شگفت ‌انگیز در ذهن و رفتار آلبی می‌گذارد و کتاب با جمله آلبی به‌پایان می‌رسد: فکر می‌کنم می‌دانم که شاید، گاهی، قطعا، از ارزش‌های خودم باخبرم. می‌دانم چه ارزش‌هایی دارم. مطلقا تقریبا می‌دانم. خیلی چیزها هست که می‌دانم.
        

          سادگی و بی غل و غش بودن آلبی خیلی خوب است. پسری که تاحدی در درس‌ها ضعیف است، از بدجنسی‌های بچه‌ها سردرنمی‌آورد و چندان دوستی ندارد، اما مهربان و سخاوتمند است.
آلبی از مدرسه‌ی خصوصی معروف اخراج می‌شود، اما شاید معلم‌های بهتری در مدرسه‌ی جدید سر راهش قرار گیرند.

خیلی خوب بود. خیلی.
        

          ✍🏼 پروندۀ مطالعات مهرماه با کتاب «مطلقاً تقریباً» بسته شد. کتاب برای ردۀ سنی نوجوان نوشته شده، ولی به گمانم لازمه پدر و مادرها هم بخونند.

فکر می‌کردم اگر همۀ بچه‌ها افکار و اتفاقاتی که براشون میفته رو مثل آلبی (شخصیت اصلی کتاب) همین‌قدر شفاف بیان می‌کردند،‌ چه انقلابی در تربیت پدر و مادرها رخ می‌داد.

اگرچه آلبی تنها سختی زندگیش درک نشدن بود و خیلی ساده و شیرین فقط خاطرات روزمره‌ رو با ذهن کودکانه‌اش بیان می‌کرد، وقتی می‌خوندمش همش می‌گفتم: «آخی! طفلکی. بگردم براش». حتی یه جا باهاش گریه کردم. از این جهت سراسر تلنگر بود برای منِ مادر.

چهل‌ و هشتمین کتابِ ۰۳
#چند_از_چند

#کتابخانۀ_اتاق_کناری
@anbarivaotaghekenari
        

          این کتاب داستان زندگی پسری را روایت می‌کند جدیدا مشکلات زیادی در مدرسه برایش افتاده است از مدرسه قبلی خود اخراج شده و در مدرسه جدید پسر های دیگر او را تحقیر می‌کنند تا اینکه متوجه می‌شوند دوست او در برنامه تلویزیونی شرکت دارد تا اینکه همه به او توجه می‌کنند و به قولی خفن بودن را به او باد می‌دهند حال او چگونه دوست واقعی خود را تشخیص دهد و چگونه با مشکلات خانوادگی اش کنار بیاید. کتاب جذابی است پیشنهاد میکنم حتما بخوانید
        

          می دونید بهترین قسمت های کتاب کجا ها بود؟
اون دونات های کنار شماره صفحه و اول فصل ها 😎🙃
        

          بچه‌تر که بودم همیشه دلم می‌خواست کتاب‌های قطور و کم تصویر بخوانم. برای همین هروقت که می‌رفتم کتابخانه، حوصله‌ام از ور رفتن با کتاب‌های بچه‌گانه قسمت مخصوص بچه ها سر می‌رفت، پس می‌رفتم قسمت کتاب‌های نوجوان و خودم را بین قفسه‌های بزرگ کتاب‌هایی که برای بچه ها نبودند گم می‌کردم. یکهو می‌دیدم که چند کتاب بزرگ برای خودم پیدا کردم-کتاب‌هایی که به نظرم ارزش خواندن داشتند- و با خوشحالی می‌رفتم و به مسئول کتابخانه پنج کتابی را که هر دفعه می‌شد قرض گرفت، تحویل می‌دادم و بار جدید کتاب‌هارا می‌گرفتم.با اینکه اسم اکثرشان را یادم رفته ولی این‌طور بود که هی می‌رفتم سراغ کتاب‌های بزرگ تر و بزرگ تر تا اینکه در نوجوانی تقریبا هیچ مشکلی با خواندن کتاب ۵۰۰ صفحه‌ای که از بالا تا پایین صفحه‌هایش چفت در چفت کلمات ریز چاپ شده بود، نداشتم.
اما الان که طاقچه بی‌نهایت را نگاه می‌کردم، کلی از این کتاب‌های نوجوان و... می‌دیدم که نخوانده‌بودم. کلی کتاب با جلدهای رنگارنگ و عناوین دوست داشتنی.
خلاصه تصمیم گرفتم در کنار خواندن کتاب‌هایی که حس «بزرگ بودن» بهم می‌دهند، کمی از این کتاب‌های بچه‌گانه‌تر را هم بخوانم.
کتاب خوبی بود. واقعی بود و اهمیت تلاش و اینکه همیشه این تلاش، کم کم و آهسته نتیجه می‌دهد را در زندگی شخصیت اصلی-اَلبی- نشان داده بود.
و مهم‌تر از همه اینکه سیر داستان، واقعی بود. داستان یک زندگی‌ که آدم باهاش حس نزدیکی می‌کند و شکست های پی دی پی‌ای که اَلبی در روند زندگی بهشان بر می‌خورد را می‌شد با تمام احساسات کودک درونم، درک کرد.
        

          عالی بود.به من همدلی رو یاد داد.ولی کاش نویسنده کالیستا رو از داستان حذف نمی کرد.مثلا اونجایی که که البی آستین لیوان ها رو دید داستان می تونست  ادامه پیدا کنه.با اینکه ۲۰۰ صفحه بود می تونست خیلی بیشتر باشه.
        

          خیلییییییییی قشنگ بود 🙃🌀
نمی‌خواستم تموم بشه 🚶🏻‍♀️🚶🏻‍♀️

        

          به توصیه دخترم خواندم. اولین کتابی بود که از خانم لیزا گراف  می‌خواندم. خیلی خوب حال و هوای یک بچه دبستانی را  که شرایط خاصی هم دارد و احساس می‌کند با خیلی از بچه های مدرسه متفاوت است ، به روی کاغذ آورده. دمت گرم خانم لیزا گراف!
        

          جزو بهترین کتاب‌هایی که خوندم :>>
از نظر نگارش، روند داستانی و حتی سیر تکامل شخصیت‌ها،
نوع ارتباطشون، و حتی قسمت های غمگین کتاب،عالی و قوی بود.
چیزی که خیلی جذبم کرد،صادقانه و توانمند بودن کتاب و 
چیزی که در موردش دوست نداشتم، ارتباط خراب اعضای خانواده باهم بود _ هرچند که بعدا بهتر شد.
بخونین!
        

          خیلی قشنگ بود(:
تو سه ساعت تمومش کردم