دلم می خواهد این کتاب را به کلی از کسانی که می خواهند بچه دار شوند و بچه دارند، بدهم بخوانند و تا یک جای خوبی از داستان هم می خواستم پدر و مادر آلبی رو بکشم! این قدر که بلد نبودند. تا آن جا که خود مادرش اعتراف کرد بلد نیست ولی تمام سعی ش را می کند.
قبلا هیچ وقت فکر نکردم که مادر بودن چیزی است که باید برایش سعی کنی مثل ریاضی یا دیکته. مادر بودن فقط چیزی بود که آدم بود.

ولی آخر داستان را خیلی تند جمع کرده بود نویسنده. انگار یهویی مادر و پدرش بعد سال ها فهمیدند چه باید بکنند!
و بهترین شخصیت هم آن آقای معلم انجمن ریاضی که چون ریاضی ش خوب نبود تصمیم گرفته بود اگر روزی ریاضی ش خوب شد، به کسانی که مثل خودش بودند کمک کند و یک ذره دنیا را به جای بهتری برای زندگی تبدیل کند.
و از بهترین جملات کتاب این که
بعضی آدم ها تو هیچی خیلی عالی نیستند. بعضی آدم ها فقط خیلی دونات دوست دارند.
        

          به معنی واقعی کلمه، محشر بود. 
یعنی فقط می‌خوام البی رو محکم بغل کنم و مواظب باشم براش اتفاقی نیفته. چقدر این پسر شیرین و دوست داشتنیه.

پ.ن۱: چقدر کتابای لیزا گراف فرق دارن با هم. باورم نمی‌شه همین نویسنده‌ کلاف پرگره و چتر تابستان رو هم نوشته. 

پ.ن۲: گوگل این کتاب رو به عنوان یک کتاب مناسب برای "میدل اسکولرها" معرفی کرده! ولی من دوستش دارم، و توصیه می‌کنم شما هم بخونیدش و دوستش داشته باشید.
        

          آدم اگر نداند کجا بوده، هیچ‌وقت به جایی که می‌خواهد نمی‌رسد.
آلبی، هیچ‌وقت باهوش‌ترین یا قدبلندترین یا بااستعدادترین نبوده؛ همه چیز او همیشه «تقریبا» بوده است. سرآغاز داستان با آمدن پرستاری برای رسیدگی به دروس آلبی، به‌نام کالیستا است. کالیستا به آلبی نشان می‌دهد همیشه معمولی بودن بد نیست. او با نقاشی و تقویت مهارت‌های هنری آلبی، به او می‌فهماند که مهربانی بسیار بهتر از هرچیز دیگری ا‌ست و خودش یک ابرقدرت است. کالیستا می‌گوید لازم نیست او همیشه همه چیز را بداند.
کتاب «مطلقا تقریبا» در عین نداشتن فراز و نشیب زیاد و ماجراجویی، جذاب و دلنشین است و دیدگاه‌ام را نسبت به افراد اطرافم متفاوت کرد.
در پایان کالیستا تاثیری شگفت ‌انگیز در ذهن و رفتار آلبی می‌گذارد و کتاب با جمله آلبی به‌پایان می‌رسد: فکر می‌کنم می‌دانم که شاید، گاهی، قطعا، از ارزش‌های خودم باخبرم. می‌دانم چه ارزش‌هایی دارم. مطلقا تقریبا می‌دانم. خیلی چیزها هست که می‌دانم.
        

          انقدر جذاب بود که امروز نشستم و تمومش کردم
داستان خواصی نبود ولی یه روال عادی و احساسی داشت
        

          این کتاب دروازه‌ای بود برای شناخت آدمایی که مثل من نیستن ولی کنار من زندگی می‌کنن
با این کتاب عمیقا هوس دونات کردم 🍩 
        

          سادگی و بی غل و غش بودن آلبی خیلی خوب است. پسری که تاحدی در درس‌ها ضعیف است، از بدجنسی‌های بچه‌ها سردرنمی‌آورد و چندان دوستی ندارد، اما مهربان و سخاوتمند است.
آلبی از مدرسه‌ی خصوصی معروف اخراج می‌شود، اما شاید معلم‌های بهتری در مدرسه‌ی جدید سر راهش قرار گیرند.

خیلی خوب بود. خیلی.
        

          کتاب های خانمگرف نوجوان پسند و اکثرا اجتماعی هستن
در مورد این کتاب بخصوص اگر بخواهیم بگوییم:شیرین و دلچسب
        

          #یادداشت_کتاب 
#مطلقا_تقریبا

این کتاب درباره‌ی یک پسر معمولی و ساده است. شاید زیادی ساده در حدی که خنگ به نظر می‌رسد. البته من از این مدل بچه‌ها دیده‌ام. شاید یک دلیلِ تا این حد ساده بودنشان، تک فرزند بودنشان است. نداشتن تعامل با بچه‌های دیگر و همیشه با بزرگترها بودن، باعث می‌شود فرد دائما تحت حمایت باشد و نتواند رشد اجتماعی کاملی پیدا کند، مثلا طعنه‌ها را بفهمد، دوز و کلک را درک کند و ....
اما پسر کلاس پنجمی قصه ما یک خصوصیت دیگر هم دارد، اینکه در ریاضی و دیکته بسیار ضعیف است. نکته خوب و جالب کتاب این است که آلبی نه اختلال خواندن دارد، نه مشکل مغزی و روانی و نه هیچ مساله خاص دیگری که در کتاب‌های دیگر به آنها پرداخته می‌شود؛ او فقط در بعضی دروس ضعیف است و یک دانش آموز معمولی است، کسی که باوجود همه تلاش‌هایش دیکته اش از B بالاتر نمی‌آید. از آن مهم‌تر آلبی برخلاف کتاب‌های دیگر (مثل چطوری خیلی بدخط بنویسیم) هیچ خصوصیت برجسته دیگری مثلا در هنر یا ... هم ندارد، او کاملا معمولی است! 
تمام هنر این کتاب در همین جملات خلاصه می‌شود، اینکه زندگی یک بچه عادی که در هیچ چیزی باهوش نیست را به تصویر می‌کشد. جالب اینجاست که دور و بر ما پر است از این بچه‌ها که خیلی مواقع در آینده زندگی خوبی هم پیدا می‌کنند ولی در آن سن در دروس مدرسه ضعیفند و از مدارس خوب و سطح بالای غیر انتفاعی به همین دلیل اخراج می‌شوند! (شاید این یکی از مهم‌ترین دلایل برای مخالفین شیوه مدارس آکادمیک باشد.)

نمونه این بچه‌ها، معلم ریاضی آلبی است که در کلاس چهارم ریاضی‌اش ۰ بوده ولی انتخاب کرده که معلم ریاضی بشود تا بتواند به بچه‌هایی شبیه خودش کمک کند!!

کتاب نکات ریز و جذابی دارد، درباره رفتار والدین با فرزندان، کمک یک فرد خارج از خانواده، عکس‌العمل‌های اطرافیان به این خصوصیات کودک، تلاش فرد برای جا افتادن در مدرسه جدید و ...

در مجموع پیشنهاد می‌کنم حتما کتاب را بخوانید.

@macktubat
        

          نمیدونم ،مخاطب کتاب بیشتر کودکان و نوجوانان بودند 
خواندن همچین کتابی یکسری دیدگاه هایی رو برام زنده کرد که در زمان بچگی ام خانواده و اطرافیانم دچارش بودم و تماما داستان رو درک میکردم...
        

          ✍🏼 پروندۀ مطالعات مهرماه با کتاب «مطلقاً تقریباً» بسته شد. کتاب برای ردۀ سنی نوجوان نوشته شده، ولی به گمانم لازمه پدر و مادرها هم بخونند.

فکر می‌کردم اگر همۀ بچه‌ها افکار و اتفاقاتی که براشون میفته رو مثل آلبی (شخصیت اصلی کتاب) همین‌قدر شفاف بیان می‌کردند،‌ چه انقلابی در تربیت پدر و مادرها رخ می‌داد.

اگرچه آلبی تنها سختی زندگیش درک نشدن بود و خیلی ساده و شیرین فقط خاطرات روزمره‌ رو با ذهن کودکانه‌اش بیان می‌کرد، وقتی می‌خوندمش همش می‌گفتم: «آخی! طفلکی. بگردم براش». حتی یه جا باهاش گریه کردم. از این جهت سراسر تلنگر بود برای منِ مادر.

چهل‌ و هشتمین کتابِ ۰۳
#چند_از_چند

#کتابخانۀ_اتاق_کناری
@anbarivaotaghekenari
        

          می دونید بهترین قسمت های کتاب کجا ها بود؟
اون دونات های کنار شماره صفحه و اول فصل ها 😎🙃
        

          این کتاب داستان زندگی پسری را روایت می‌کند جدیدا مشکلات زیادی در مدرسه برایش افتاده است از مدرسه قبلی خود اخراج شده و در مدرسه جدید پسر های دیگر او را تحقیر می‌کنند تا اینکه متوجه می‌شوند دوست او در برنامه تلویزیونی شرکت دارد تا اینکه همه به او توجه می‌کنند و به قولی خفن بودن را به او باد می‌دهند حال او چگونه دوست واقعی خود را تشخیص دهد و چگونه با مشکلات خانوادگی اش کنار بیاید. کتاب جذابی است پیشنهاد میکنم حتما بخوانید
        

          عالی بود.به من همدلی رو یاد داد.ولی کاش نویسنده کالیستا رو از داستان حذف نمی کرد.مثلا اونجایی که که البی آستین لیوان ها رو دید داستان می تونست  ادامه پیدا کنه.با اینکه ۲۰۰ صفحه بود می تونست خیلی بیشتر باشه.
        

          به توصیه دخترم خواندم. اولین کتابی بود که از خانم لیزا گراف  می‌خواندم. خیلی خوب حال و هوای یک بچه دبستانی را  که شرایط خاصی هم دارد و احساس می‌کند با خیلی از بچه های مدرسه متفاوت است ، به روی کاغذ آورده. دمت گرم خانم لیزا گراف!
        

          بچه‌تر که بودم همیشه دلم می‌خواست کتاب‌های قطور و کم تصویر بخوانم. برای همین هروقت که می‌رفتم کتابخانه، حوصله‌ام از ور رفتن با کتاب‌های بچه‌گانه قسمت مخصوص بچه ها سر می‌رفت، پس می‌رفتم قسمت کتاب‌های نوجوان و خودم را بین قفسه‌های بزرگ کتاب‌هایی که برای بچه ها نبودند گم می‌کردم. یکهو می‌دیدم که چند کتاب بزرگ برای خودم پیدا کردم-کتاب‌هایی که به نظرم ارزش خواندن داشتند- و با خوشحالی می‌رفتم و به مسئول کتابخانه پنج کتابی را که هر دفعه می‌شد قرض گرفت، تحویل می‌دادم و بار جدید کتاب‌هارا می‌گرفتم.با اینکه اسم اکثرشان را یادم رفته ولی این‌طور بود که هی می‌رفتم سراغ کتاب‌های بزرگ تر و بزرگ تر تا اینکه در نوجوانی تقریبا هیچ مشکلی با خواندن کتاب ۵۰۰ صفحه‌ای که از بالا تا پایین صفحه‌هایش چفت در چفت کلمات ریز چاپ شده بود، نداشتم.
اما الان که طاقچه بی‌نهایت را نگاه می‌کردم، کلی از این کتاب‌های نوجوان و... می‌دیدم که نخوانده‌بودم. کلی کتاب با جلدهای رنگارنگ و عناوین دوست داشتنی.
خلاصه تصمیم گرفتم در کنار خواندن کتاب‌هایی که حس «بزرگ بودن» بهم می‌دهند، کمی از این کتاب‌های بچه‌گانه‌تر را هم بخوانم.
کتاب خوبی بود. واقعی بود و اهمیت تلاش و اینکه همیشه این تلاش، کم کم و آهسته نتیجه می‌دهد را در زندگی شخصیت اصلی-اَلبی- نشان داده بود.
و مهم‌تر از همه اینکه سیر داستان، واقعی بود. داستان یک زندگی‌ که آدم باهاش حس نزدیکی می‌کند و شکست های پی دی پی‌ای که اَلبی در روند زندگی بهشان بر می‌خورد را می‌شد با تمام احساسات کودک درونم، درک کرد.
        

          خیلییییییییی قشنگ بود 🙃🌀
نمی‌خواستم تموم بشه 🚶🏻‍♀️🚶🏻‍♀️

        

          خیلی قشنگ بود(:
تو سه ساعت تمومش کردم
        

          مطلقا تقریبا،رمان است.آلبی 10  ساله که در آستانه نوجوانی است اما هنوز  تا قسمتی در فضای کودکی سیر میکند.
توانایی هایش به چشم اطرافیان نمی آید و احساس می‌کند در هیچ کاری خوب نیست . ایده خوب ،پرداخت خوب و سیر منطقی دارد.
  راهنمای کسانی است که میخواهند دست از مقایسه کردن خود با بقیه بردارند!
برای کمال گراها موثر است و به نظرم بیشتر برای والدین!!!