خیلی ناعادلانه.
و حال بهم زن. فقط به‌خاطر قدرت تعلیق تمومش کردم.

      

        خیلی اتفاقی خوندن این کتابو شروع کردم و در مقایسه با
کتابای امروزی_مثل مجموعه‌ی پیچیده و امثالهم_ میتونه سه‌امتیازو بگیره. خون‌آشام باحالی داشت و هرچند که عاشق بوی خون هستم، با بخش عادی بودنِ "تغذیه کردن" کنار نمیام.
دنیای جدیدی نداشت ولی میتونم بگم برچسب تکراری خیلی هم بهش نمیچسبه. و خب نمی‌پذیرم که کسی بهش بگه دارک‌رمنس_ چون نیست.
و اینکه خیلی پایانش یهویی بود، دلم میخواست تلاششون برای شکست دادن ویلن رو به‌طور واقعی ببینم.

      

        خوار و بار فروشی نامیا عالی بود!
پیچیدگی های زمانی؟ بی نظیر.
شخصیت پردازی و ربطاشون بهم هم همینطور.
مارومیتسوین و اونجا و پیوندشون.. اوه خدایا،
عالیِ عالیِ عالی!!
چه نبوغ حیرت برانگیزی.
شما واقعا تا بفهمید دقیقا چه اتفاقی قراره بیوفته مسیر طولانی ای رو در پیش دارید، اما حتی مسیرشم جذابه!
کاش جلد دومی هم داشت..
همین.
      

        عالی بود🥲. میتونم برای پایانش گریه کنم.
عاشق ابر تندرم. امیدوارم سریع تر اون "به‌وقتش" برسه.

      

        این کتاب جوری دست میندازه دور یقه‌ی آدم و می کِشتِش وسط دنیای جادویی امیلی، که خیلی وقتا یادم می‌رفت در حال خوندنم و غرق میشدم.
تعریف بهتری از کتاب کامل ندارم. شخصیت ها با گذشته‌شون، سوء برداشت هاشون و همه‌ی احساسات فراموش شده‌شون خودشون رو در معرض قضاوت های ما میذارن. خیلی واقعین! اون‌قدر که حس میکنم منم یه خاله الیزابت یا خاله لورا دارم و عصر قرارِ با پری و تدی و ایلزه برم بیرون! 
خیلی جادویی و اسرار آمیز از اتفاقات واقعی حرف میزنه، مثل وزش باد که تبدیلش میکنه به داستان.
برای آدم های عاشق نوشتن_ و عاشق خوندن_ امیلی یه خونه‌ی زیباست که دنیا رو با عینک زیبا شناسی نگاه میکنه.
شاید ما هم بتونیم وسط شهرهای صنعتی و دود گرفته‌مون زیبایی رو پیدا کنیم..؟

پ.ن: از وقتی امیلی خوندم کوتاه نویسیم دچار مشکل شده..
      

        وسط تعطیلات تابستونی، خیلی سرد بود.
گفته بودم عاشق اریکام؟ خب باید بگم مایکِ این جلد رو هم دوست دارم. پایانش خیلی غیرقابل پیش‌بینی نبود اما بازم تاثیر گذار بود.
به امید نابودی اسپایدر!
      

        اگه سریالشو دیدین باید بگم کتابش حتی جذاب تره! حتما بخونین.
      

        مثل سفر به دنیای ۱۰ سالگی یا کمتر بود، وقتی که شبا همه‌چیز رویاگونه و کمی ترسناک میشد. زنگ تفریحی خنک. چون انتظار عجیب و غریبی ازش نداشتم_ و با اینکه پایانشو هم حدس زدم_ خوب بود.
      

        تصویر سازی و شخصیت پردازیش عالی بود. 
شاید یکم افشا؟
اما هم پایانش رو دوست نداشتم هم وارد شدن ناگهانی جادو به ته داستان ناامیدم کرد. انگار که داستان از دست نویسنده در رفته باشه.
همچنین تعلیقش بیش از حد بود ولی در عین حال دوسش داشتم=).
      

        بعدش فقط میخواستم مامانمو بغل کنم.
شخصیت‌ها، دردشون غم‌شون و حتی دغدغه‌هاشون کاملا قابل لمس بود. فکر میکنم یک زویی درون دارم که باید زنجیرش کنم، ولی هر بار که حواسم نیست سرک میکشه تو زندگیم.  یکم وجهه‌ی زیاد فمینیستی‌ای که حتی یک مردِ درست هم تو کتاب نداشتیم ناراحتم کرد، ولی نشون داد چقد تشکیل جامعه و حضور در اون به آدم قدرت میده. 
      

        خانم مونتگمری، دست از زیبا نوشتن بکش!

      

        داستان در مورد خانواده ای جنگ زده‌ست که در گیر و دار مهاجرت اجبارین. جالبه که تا خوندنش تموم شد ما هم جنگ زده شدیم :'). 
روند کتاب نه زیاد تنده، نه در شرح وقایع زیاده‌روی کرده. گفتار کتاب گیراست و به سادگی با شخصیت ها ارتباط برقرار میکنید. از اونجایی که داستانش واقعی بود برای پایان کتاب خیلی هیجان زده بودم و واقعا هم زیبا تموم شد.
      

        ایده‌ی کتاب واقعا جالب بود. شدت تباهی شخصیت اول و خنگ بودنش رو اعصابم بود چون همه‌چیز خیلی‌خیلی واضح بود. شایدم از بیرون همه‌چی راحت تره. با اینکه فیلمشم هست کتابش رو توصیه میکنم.
      

        فضاش خیلی خیلی قشنگ بود. مثل یک عصر تابستونی یا تیشرتای مسخره و برچسبای روی زانو. دویدن با دوستت تا سر حد دراومدن کفشات. مثل دیدن هری پاتر روی کاناپه‌ی زوار در رفته و مست شدن با قهوه‌ی رقیق شده.
      

        کتاب رو کسی بهم توصیه کرد که به‌خاطر اسمش خوندن کتابو شروع کرده بود. اما من به‌خاطر شخصیت اول خوندمش: یک شخصیت سرکش، آزاد و آزادی‌خواه. خوب از پس ایده‌ش بر اومده بود و انصافا قشنگ بود.