من ترجمه ی مژده دقیقی رو دارم میخونم که خیلی بهتره نسبت به ترجمه ی قاسم صنعوی.البته گویا سطح هیجان انگیزه چنین ژانری امروزه خیلی بهتر و برتر شده،مثلا بانوی نویسنده آگاتا کریستی فقید نشانه ی پیشرفت چنین گونه ی ادبی رو به کمال است.
        

          میشه  شرلوک هولمز بد باشه؟؟؟
        

          عمارت باسکرویل رو جلوی چشمم میبینم، نمیخوام قبول کنم ماجراجویی اونجا تموم شد و باید باهاش خداحافظی کنم.
امروز درنده‌ی باسکرویل رو با حداکثر توقع شروع کردم. این توقع دوتا دلیل داشت: تعریفِ تاپنس (یکی از شخصیت‌های خیالی آگاتا کریستی) از درنده‌ی باسکرویل تو کتاب شرکای جرم و توضیحِ مترجم تو صفحات اول که خیلی از خواننده‌ها این رمان رو بهترین رمانِ آرتور کانن دویل میدونن.
حدودا پنجاه صفحه‌ی اول رو که خوندم یه‌کم ناامید شدم چون تا حدی ماجرا به عجیبی بعضی داستان کوتاه های دیگه بود و فکر نمیکردم خیلی خاص‌تر باشه. سعی کردم زود قضاوت نکنم و بدون وقفه خوندم تا الان که تموم شد و قطعا میگم این یه شاهکاره و برای فهمیدن این باید قبلش جنایی خونده باشین.

امروز با تمام وجودم تو عمارت باسکرویل بودم و هفتاد صفحه‌ی آخر جوری بود که یک‌لحظه هم نمیشد کتاب رو پایین بزارم. این اعتراف هم باید بکنم که چندجا داشتم از ترس قالب‌تهی میکردم. اینقدر سریع خوندم که وقت نشد حدس بزنم و از این بابت خیلی خوشحالم چون مزه‌ی این کتاب به تند خوندنش بود. اینم بگم که فکر میکردم این نبودِ شرلوک هلمز در اکثر فصل‌ها تاثیر زیادی تو هیجان و جذابیت کتاب داشته باشه، ولی من با واتسن همراه شدم و واقعا سکته کردم. فکرایی که میکردم رو واتسن می‌نوشت و حدسیاتم هم همش با اون یکی بود، پس هرجا وحشت می‌کرد دست و پای منم یخ می‌کرد و جیغم در میومد🤝
قبلا هم گفتم این کتاب شاهکار بود، ولی نمیتونم بگم بهترین کتابِ کانن دویل بود. من اتود در قرمز لاکی و نشانه چهار رو هم‌سطح با این کتاب میبینم و بنظرم تعیین اینکه کدوم بهتره خیلی به سلیقه خواننده بستگی داره. 
در پایان اینکه این کتاب رو بخونین اما بعد اینکه چندتا جناییِ درست درمون خوندین تا بتونین بفهمین با چه شاهکاری طرفین 💘
        

          یادش به خیر قدیما زیاد شرلوک هولمز میخوندم. داستان های جالب و جذابی بودن.
        

          درنده باسکرویل در قلب و ذهن من جای مخصوصی داشت. یک روزی که کلاس پنجم یا ششم بودم، تلویزیون رو روشن کردم و این قسمت از مجموعه شرلوکِ بی‌بی‌سی داشت پخش می‌شد و من از همون ثانیه اول، عاشقش شدم تا همین حالا. 
بعدها قسمت‌های دیگر سریال رو دیدم، هرکدوم بارها و بارها در طی سال‌های مختلف و این قسمتِ به‌خصوص برام رنگ باخت. دست سرنوشت بود که اولین کتابی که از این مجموعه می‌خوندم هم همین باشه تا اون خاطرات رو برام زنده کنه.
عاشقش شدم.
اولش یه ذره طول کشید تا درگیر بشم، ولی دفعه سوم که گرفتم دستم دیگه نتونستم بذارمش زمین. واقعا یادم نمیاد آخرین بار کی یه کتابی من رو مجبور کرده شب تا دیر وقت بیدار بمونم فقط برای این‌که ببینم آخرش چی می‌شه؛ اون هم تو این اوضاع مزخرف این روزهام.
داستان خیلی هوشمندانه و خیلی جذاب بود، همون‌طور که انتظار داشتم. اللبته که نظر من سوگیری داره و معمولا مجذوب هرچیزی که ربطی به شرلوک داشته باشه می‌شم (البته به جز اون نسخه‌ای از فیلمش که رابرت داونی و هنری کویل بازی کرده‌ن) ولی فقط من یه نفر نیستم که می‌گم این کتاب خیلی خیلی عالی بوده.
حس می‌کنم بیشتر از کتاب، درباره زمین و زمان حرف زدم.
به هر حال، ممنونم جناب کانن دویل. شما مسئول بخش عظیمی از خاطرات و شور و شعف من در زندگی کوچکم بوده‌اید.
        

          کتاب های عالی ازنویسنده عالی تر 
        

          شرلوک هومز با تصویر جرمی برت و صدای بهرام زند.
با همین تصور این کتاب رو خوندم و کیف کردم.
(بله! تلفظ درستش "هومز" است و حرف L خونده نمیشه.)
ولی این کتاب به اندازه کتابهای دیگه هومز رازآلود نبود. انگار سِر دویل دیگه متریال کم آورده بود. با اینکه کتاب رو قبلا نخونده بودم و از فیلمش هم هیچی یادم نبود اما خیلی چیزاش رو حدس زدم. خیلی موارد هم توش یا شانس و یا اقبال بود. جناب دویل اینطوری که داستان اونم از نوع جنایی نمی‌نویسن برادر من.

یه نکته ظریفی رو بچه‌ها باشگاه کارآگاهان دقت کردن؟
یکی از اجداد باسکرویل اسمش ویلیام بود.
ویلیام باسکرویلی شخصیت زرنگ و تیزهوش رمان آنک نام گل بود با روش استنتاجی کاملا شبیه شرلوک هومز.
فقط نمی‌دونم چرا تو این همه شخصیت‌های مختلف ثابت و متغیر مجموعه شرلوک هومز، امبرتو اکو، ویلیام باسکرویل رو انتخاب کرده بود.

        

          اگه سریالشو دیدین باید بگم کتابش حتی جذاب تره! حتما بخونین.
        

          خب شرلوک عزیزم و دکتر جان عزیزترم.
بعد از دیدن چندین باره‌ی  انواع اقتباس ها از آثار کانن دویل(از جرمی برت تا رابرت داونی و بندیکت کامپربچ و متفرقه ها)، داستان خیلی شبیه هیچ اقتباسی نبود، اصل ماجرا تقریبا یکی بود اما خب پرداخت ها فرق میکرد و انواع اقسام قصه‌های غریب و وهم انگیز رو‌ تجربه کردم، البته انقدر شرلوک دیدم که بفهمم چه نقشه‌هایی در سر داره و حضورش و داستان های فرعی اش شکه‌ام نکرد اما خب، خیلی خوب تو فضای خلنگ‌زار غرق شدم و یکی دو بار تو اتاق یه صداهایی شنیدم...
تجربه‌ی شرلوک‌خوانی و شرلوک بینی برای طرفداراش همیشه دلچسبه...
چه جرمی برت باشه چه رابرت داونی چه کامپربچ که کتابی که تو‌ذهنم مخلوطی از اینا رو ساخته بودم، یه لحظه این بود یه لحظه اون یکی
        

          پارسال تمومش کردم...و خب...


مگه میشه چیز دیگه ای بگم جز اینکه محشره؟
        

          خب ! باید بگم که من تا الان خیلی سمت کتاب های کلاسیک نرفتم؛
از شرلوک هلمز یا مثلا پوآرو هم فقط اسم‌‌شونو شنیده بودم !
و شاید اگه این کتاب رو تو باشگاه کارآگاهان ندیده بودم سراغش نمی‌رفتم ...
اوایل هم زیاد با نوع متن و روند داستان ارتباط نگرفتم ولی به مرور هر چی جلو تر رفتم ماجرا برام جالب تر شد و خوندنش هم لذت بخش تر...
نیمه اول کتاب کمی کند برام پیش رفت ولی نیمه‌ی دوم خیلی سریع‌تر ...هر چند که من از روال آروم نیمه‌ی اول هم خوشم اومد ؛ فقط توصیفاتش خیلی زیاد بود که نمی‌دونم این یه نکته‌ی مثبت حساب میشه یا منفی !
در کل از خوندنش خوشحالم و مشتاق شدم که سراغ بقیه‌ی آثار این نویسنده هم برم ؛)