می تونم بگم غمگین ترین و قشنگ ترین کتابی بود که خوندم و بعد از اینکه تمومش کردم فقط یه گوشه نشستم و به این فکر کردم که چرا اینجوری تموم شد...(T_T)
        

          به نام خداوند رنگین کمان 
امروز جمعه است 
همیشه جمعه ها برایم یک حال تاسیانی دارد،حالی که هیچ کلمه ای برای بیان آن حال ندارم ولی دلم می خواهد تمام روز در یک گوشه بنشینم و زار زار گریه کنم.
نمیدانم چرا این کتاب را در چنین حال تاسیانی ای تمام کردم.با خودم فکر میکنم غمی که این کتاب برای قلبم آورد چگونه میتوانم از بین ببرم
من با این کتاب با زویی بزرگ شدم،با الیس امیدوار شدم با کیت مهربان شدم،با سونجا درد کشیدم،نمی دونم چطور این همه شخصیت را در قلبم خاموش کنم 
این کتاب به من یادآوری کرد که من چقدر به مادرم اعتیاد دارم و چقدر دوری او را نمیتوانم تحمل کنم.
یادمه تو کتاب نوشته بود با این که خودش درد داشت ولی باز هم حال من را می پرسید،این کار فقط از عهده یک مادر ساخته است،این جمله شاید برای یک سری افراد جمله ی عادی ای باشد ولی من با همین یک جمله انقدر اشک ریختم که برای نیم ساعت کتاب را رها کردم و با خودم گفتم چه عیبی دارد این هم مثل کتاب هایی که آخرش را نخوندی،نخون ولی دلم می خواست آخرش رو بخونم و کاش این کارو نمیکردم 
همین 
        

          بعدش فقط میخواستم مامانمو بغل کنم.
شخصیت‌ها، دردشون غم‌شون و حتی دغدغه‌هاشون کاملا قابل لمس بود. فکر میکنم یک زویی درون دارم که باید زنجیرش کنم، ولی هر بار که حواسم نیست سرک میکشه تو زندگیم.  یکم وجهه‌ی زیاد فمینیستی‌ای که حتی یک مردِ درست هم تو کتاب نداشتیم ناراحتم کرد، ولی نشون داد چقد تشکیل جامعه و حضور در اون به آدم قدرت میده.