آنچه با خود حمل می‌کنیم، نشان می‌دهد چه کسی هستیم.
داستان‌هایی که بر اساس واقعیت نوشته شدن همیشه جور دیگه ای به دل آدم می‌شینن و یه ارتباط عجیبی باهات برقرار می‌کنن. انگار خود نویسنده نشسته کنارت و داره از خاطراتش برات میگه. من طی خوندن این داستان، عشقی که بین هر خط این کتاب وجود داشت رو حس کردم و خودم هم مثل همه‌ی اون افراد، عاشق چیکا شدم. عاشق شیرینی، معصومیت، شجاعت و شخصیت قوی این دختر کوچولوی دوست‌داشتنی.
تعریف نوشته‌های میچ آلبوم رو از کتاب سه‌شنبه‌ها با موری شنیده بودم، و خیلی ناخواسته، این کتاب اولین تجربه‌ی من از نوشته‌های آقای میچ بود و بی‌نهایت واقعی و خالصانه من رو غرق خودش کرد. این حجم از امید و زندگی تو دل یأس ناامیدی واقعا تحسین برانگیزه. واقعا دنیای بچه‌ها خیلی باارزش‌تر و حتی مقدس‌تر از دنیای آدم‌بزرگ‌هاست. و گاهی اوقات، شاید خیلی اوقات، این آدم‌بزرگ‌ها هستن که باید از بچه‌ها یاد بگیرن و اونارو الگوی خودشون قرار بدن. زندگی تو اوج سختی و مشکلاتش، باز هم پر از لحظات ارزشمند و موندگاره و واقعا آدم بجز این لحظات کوتاه باهم بودن، چی توی این زندگی غیرقابل پیش‌بینی داره؟
چیکا نه فقط به دوست‌ها و خانوادش، بلکه به همه‌ی ما درس‌های بزرگی داد و با وجود فرسنگ‌ها فاصله و دنیاهای کاملا متفاوت، به یکی از دوست‌های کوچولوی ما با کلی خاطرات شیرین و دردناک تبدیل شد.
خیلی خوبه که به این جمله عمیق فکرکنیم؛ چیزی که با خودت حمل می‌کنی، شخصیتت رو نشون میده.
      

        این کتاب تجربه جالب و متفاوتی بود. دوتا داستان رو همزمان دنبال می‌کنی، یکی رو می‌خونی و یکی رو می‌بینی. و در آخر این دوتا داستان تو یه نقطه به هم می‌رسن. سینما رمان خیلی ایده‌ی خلاقانه و قشنگی بود
      

        خییلی قشنگ بود. واقعا از اون دسته رمان‌هایی که باید خوند. ارتباط گرفتن با شخصیت‌های یه کتاب، جوری که انگار یه زمانی عضوی از خانواده و دوستانت بودن خیلی احساس خوبی داره. کارلی و اعضای خانواده‌ی مورفی برای من چنین حسی داشتن. انگار منم همراه کارلی، ۸۰ روز کنار این خانواده زندگی کردم و الان باید از دوستای کوچولوم خداحافظی کنم. پسربچه‌های توی داستان‌ها خیلی شیرینن. این کتاب رو به پیشنهاد کتابدار کتابخونه خوندم. و بازم مثل همیشه، دلم برای خانواده‌ی مورفی و لحظات قشنگشون تنگ میشه.
      

        یه گوشه از قلبم پیش خانواده بلایت جا مونده و تا ابد دلم براشون تنگ میشه:)) تموم سعیم رو کردم با کمترین سرعت ممکن این جلد رو به پایان برسونم، و بالاخره تموم شد که ای کاش نمیشد. زندگی با این خانواده تا ابد موردعلاقمه:)
      

        بنظرم یکسری کتاب‌ها رو هربار که می‌خونی باارزش‌تر و پربار تر میشن. بادام رو برای دومین بار خوندم و احساسی که این لحظه دارم با بار اول قابل مقایسه نیست. این کتاب رو فکرمی‌کنم سه‌سال پیش به خودم کادو داده بودم و الان برای من خیلی باارزش‌تر از گذشته هست. من یه بخشی از احساساتم رو بین صفحات این کتاب، پیش گون جا گذاشتم. درک کردن احساسات خیلی زیباست. هرچند شیرین. هرچند دردناک.
      

        این کتاب فرشته‌ی نجات من از اسلامپ بود
شاید بعد از یه مدت زمان طولانی کتابی تونست دوباره اینجوری من رو بین صفحاتش در آغوش بگیره و قلبم رو لمس کنه
تو معرفی کتاب نوشته شده "نسخه‌ای تلخ‌تر و غم‌انگیز تر از رمان __ماجرای عجیب سگی در شب__". اما بنظر من تلخی این داستان و در عین حال شیرین بودنش با هیچ کتاب مشابه دیگه‌ای قابل مقیاس نیست. موضوع اوتیسم همیشه برام جذاب بوده و هست، چه نابغه‌های اوتیسمی و چه حتی تو شدید‌ترین طیفش، احساسات و شخصیت پاک و معصومشون به دور از هر احساسات زشتی، نداشتن کینه و حسادت و ناامیدی، باعث میشه اوتیسم رو یه موهبت ببینم.
جایی صحبتی راجب این کتاب ندیدم، و از طرفی از این بابت خوشحالم. این موضوع که کتاب‌هایی که ترند و وایرال نیستن تو لیست موردعلاقه‌هام قرار میگیرن برام خیلی خوشاینده و یجورایی اون کتاب رو برام با ارزش‌تر می‌کنه.
      

        با اینکه آنه خیلی توی این جلد کمرنگ بود و بیشتر داستان درباره‌ی آقای کشیش و بچه‌هاش بود، باز هم چیزی از شیرینی داستان و حس قشنگش کم نکرد.

"هیچ وقت نباید فکر کنیم کارمان با زندگی تمام است؛ چون درست زمانی که احساس می‌کنیم به خطوط آخر قصه مان رسیده ایم دست سرنوشت، کتاب عمرمان را ورق می‌زندو فصلی تازه پیش رویمان می‌گشاید."
      

        با اندوه گفت:«می‌بینی اجداد عالی‌جناب چه سرزمین پهناوری داشته‌اند؟!» بعد نقشه‌ی دیگری روی آن چسباند و گفت که قلمرو لوپ یک لپ‌ها ابتدا به صورت پلنگ بوده است. بعد شده به اندازه‌ی یک ببر بنگالی و روزبه‌روز از وسعتش کم شده و رسیده به اندازه‌ی گربه‌ای که بیچاره روی دمش نشسته و با ترحم به بیرون نگاه می‌کند.
      

        من به معنای واقعی کلمه حرفی برای گفتن ندارم. در واقع حرفم نمیاد! خیلی عجیب  و یجورایی سنگین بود برام. انگار نویسنده برداشت آخر از کتاب رو کاملا به عهده‌ی خودت گذاشته، و من الان فقط یه فضای خالی توی ذهنم می‌بینم. خیلی خیلی مفهوم عمیقی داره، و اگه بخوایم جداگانه راجب همشون حرف بزنیم خیلی طولانی و بحث برانگیزه.
یه جمله‌ای خونده بودم؛ "برخی آدم‌ها شما را ترک می‌کنند، اما این پایان داستان شما نیست. این پایان نقش آن‌ها در داستان شماست".‌ همه‌ی ما با یه هدفی خلق شدیم، یا به قول گفتنی، برای انجام یک ماموریت. لحظه‌ی اولی که میخواستم یادداشت بنویسم خالی از کلمات بودم اما الان می‌تونم تا بینهایت بنویسم. هرآدمی که وارد زندگی ما میشه، و بعد از مدتی میره، بدون شک چیزی بهمون یاد میده. یه درسی از زندگی بهمون میده. عین جمله‌ی آخر کتاب. اما این کتاب باز تموم شد و نویسنده تصمیم گیری نهایی رو به عهده‌ی خودمون گذاشته. پس میشه هزاران برداشت درموردش‌ داشت.
خانواده‌ی آلن همیشه سرزنشش می‌کردن، اما در آخر خود آلن بهشون شاد بودن؛ درواقع زندگی کردن رو یاد داد. گاهی اوقات چیزهایی که ما تو زندگی اونارو اشتباه می‌دونیم، می‌تونن معجزه‌ای باشن که ما رو از تاریکی و سیاهی درونمون نجات میدن.
این کتاب بی‌نظیره.
      

        تا آخرین لحظه، منتظر یچیز غیرمنتظره بودم. یچیز شوکه‌کننده یا غیرقابل پیش‌بینی. ولی برای من اینطور نشد و تقریبا با بیشتر حدس‌هام جور بود. اگه بخوایم با بقیه‌ی کتاب‌های مک‌فادن مقایسه‌اش کنیم، به اون اندازه‌ای که من انتظارش رو داشتم نبود. اما به تنهایی به‌عنوان یه کتاب، سرگرم‌کننده میشه گفت یکمی هیجان‌انگیز بود.
بنظرم شروع و روند داستان خیلی از پایانش قوی‌تر بود، جوری که با تموم شدن داستانش یسری سوال بی‌جواب برای من موند. در کل؛ عالی نه، ولی بد هم نبود.
      

        یادمه اولین بار  که جلد اول این مجموعه رو خوندم چقدر براش ذوق داشتم و همه‌ی جلدهای بعدیش رو پشت هم خوندم. میشه گفت کتاب‌های این مجموعه شروع لذت کتاب‌خوندن و تصور کردن و گم شدن تو دنیای خیال برای من بودن.
الان که دوباره داشتم می‌خوندمش متوجه شدم واقعا یکی از بهترین‌های فانتزی نوجوان تو ادبیات فارسیه و هم موضوع داستان، نوع نگارش طنز و روون، ایده‌ی متفاوت و قشنگش  همه و همه دست به دست هم دادن یه اثر فوق‌العاده رو ساختن
از آقای مسلم ناصری بابت قشنگ‌تر کردن خاطرات دوران نوجوونیم خیلی ممنونم:)
      

        با خوندن کتابی که مفهوم عشق واقعی رو به این زیبایی به تصویر بکشه، معنا و وجود بی‌انتهای عشق، بخشش و امید رو، درحین اینکه داری از داستان لذت میبری، با جسم و روحت درک می‌کنی. زندگی بدون عشق سرده، و این عشق صرفا بین عاشق و معشوق نیست؛ عشق بین دوتا خواهر، عشق بین پدر و فرزند، عشق به زندگی، عاشق بودن و عشق ورزیدن به هیچ‌چیزی محدود نیست. 
"عشق. احساسی که انسان را به اوج می‌رساند و به زمین می‌کوبد. حسی که انسان را به شوق می‌آورد و قلبش را می‌سوزاند. آغاز و پایان هر ماجراجویی."
لابه‌لای تمام کلمات این کتاب یه درس از زندگی پنهان شده که اگه بخوام راجب همشون بنویسم، بنظرم پایانی براش وجود نداره.
پدر بودن، مادر بودن،‌ عشق و مهر والدین فقط به داشتن رابطه‌ی خونی نیست. "هرکس می‌توانست پدر باشد، اما یک مرد واقعی لازم بود تا بتواند پا پیش بگذارد و بابا باشد"
پذیرش تقدیر، سرنوشت و نتیجه‌ی تصمیماتی که تو هر مرحله از زندگی گرفتیم، میگیریم و خواهیم گرفت. "مکتوب. یعنی در این زندگی هر اتفاقی دلیلی داشت و جداً از این‌که چه‌قدر دردناک به‌نظر می‌رسید، دقیقاً همان‌طور رخ می‌داد که مقدر شده بود. تقدیر بعضی از داستان‌های عاشقانه این بود که ابدی باشند و بقیه فقط برای فصلی از کتاب."
جملات این کتاب بشدت زیبا و پر معنیان. از اون دسته کتابهایی که میدونم اگه نسخه چاپیش رو نزدیک خودم داشتم پر از علامتگذاری و یادداشت بود. من این کتاب رو بارها و بارها خواهم خوند و مثل اینکه دوباره تو دام نشر آموت عزیز:) افتادم و با سانسور‌ها و حذفیات و ویرایش‌های بی‌رحمانه‌ش، قراره در آینده کلی شگفت زده بشم، با این حال خیلی خیلی لذت بردم. پایانش خیلی خیلی شیرین و دوست‌داشتنی بود و من بازم، دلم خیلی برای خانواده‌ی راسل و لحظه‌های هرچند کوتاه، اما پر از عشق و لبخند و معنا، حسابی تنگ میشه.
و در آخر "هوا بالای سرم، زمین زیر پایم، آتش درونم، آب اطرافم، لاهوت ذات من می‌شوند.."
      

        نمی‌دونم چه چیزی تو نوشته‌های مونتگومری هست که انقدر به دل آدم می‌شینه. تصور کردن چنین زندگی‌های ساده و سالم و بی‌نهایت آرامش‌بخش بی نظیره! با خوندن آخرین صفحه یجور حس حسرت و حسادتی از داشتن چنین روابط دوستانه‌ی ساده و بی‌حاشیه‌ای بهم دست داد.
شخصیت‌های معصوم و دوست‌داشتنی با رفاقت های واقعی و دوست‌داشتنی تر.
خوندن ماجرای گرم تابستونی خانواده کینگ، تو سرما و برف غیرمنتظره‌ی پاییزی، خیلی خیلی دلچسب و لذت‌بخش بود.
      

        من یه تیکه از قلبم رو تو فصل آخر این کتاب جا گذاشتم:))
هرجور هم که بهش فکرکنم، از بین تموم شخصیت‌های کتاب‌هایی که خوندم، گیلبرت به تنهایی می‌تونه در مقابل همه‌ی شخصیت‌های دیگه قرار بگیره. 
همیشه فکرمی‌کردم هیچ کدوم از جلدهای این کتاب قرارنیست به پای جلد اول برسن، ولی هرچی که میرم جلوتر، این قشنگی و حس زندگی داره بیشتر میشه
حتی از همین الان هم دلم برای زندگی با خانواده‌ی بلایت تنگ میشه..

«برف در آوریل خیلی غیرمنتظره است؛ مثل یک سیلی وقتی منتظر بوسه‌ای هستی.»

      

        این جلد به طرز عجیبی خیلی زیاد به دلم نشست:)  حس و حال قشنگ و عشق دوست‌داشتنی آنه و گیلبرت تو خونه‌ی قشنگ رویاهاشون هیچ جوره وصف کردنی نیست. این کتاب رو تا ابد هزار بار دوست دارم🥲
خدایا یکی مثل گیلبرت لطفا😭😂