از اونجایی که آدام شخصیت موردعلاقه‌ی منه، تمام تصور و انتظاری که از این کتاب داشتم این بوده که یه اتفاقی رخ بده و باعث بشه نظرم راجب شخصیت آدام تغییر کنه، اما حالا چه اتفاقی افتاده؟ بیشتر ازش خوشم اومده🤝.
        

                بر اساس تعریف‌های زیادی که ازش شده بود انتظار من از این کتاب خیلی بیشتر بود
اوایل کتاب خیلی جذاب بود واسم و واقعا خوشم اومده بود، ولی از اواسط کتاب دیگه اون کشش رو نداشت و روندش یکمی کسل کننده شده بود.
شخصیت‌های کتاب رو دوست داشتم و خوب طراحی شده بودن، ولی مسیر داستانی می‌تونست خیلی قوی‌تر باشه
با توجه به اینکه ژانرش معمایی بود، فکرمیکردم قراره هیجان انگیز، با به پایان غافلگیرکننده باشه، که اینطور نبود
برای خوندن جلد های بعدی هم فعلا اشتیاقی ندارم 
درکل نمی‌تونم بگم عالی بود، ولی تجربه‌ی قشنگی بود✨
        

                خیلی فرصت نشد راجبش صحبت کنم ولی فکرمی‌کنم حدودا بعداز چهارپنج ماه شد کتاب بخونم
و کشفم کن دقیقا همون چیزی بود که بهش نیاز داشتم و همین یه کتاب به تنهایی تونست تمووم اون مدت رو جبران کنه
فقط خواستم بگم خیلی حس خوبی داشت
خیلی خیلی حس خوبی بود و واقعا خوشحالم که می‌تونم چنین لذتی رو تجربه کنم:)
        

                راجب این کتاب چیز زیاد و خاصی نیست که بشه گفت، یه جلد فرعیه و یجورایی میشه گفت کامل کننده‌ی داستان اصلیه. اطلاعات بیشتری از شخصیت‌ها و زندگی و احساسات و افکارشون می‌فهمین و کلا چیز خوبیه! 
و اما وارنر؛ هنوز نمی‌دونم راجبش تصمیم بگیرم، یعنی کلی احتمال و احساس مختلف نسبت بهش دارم و نمیتونم بگم کدومش کاملا درسته، فقط میتونم بگم بسوزه پدر عشق! 
        

                میشه گفت اولین کتاب، یا اولین مجموعه‌ای هست که تو ژانر علمی تخیلی دارم می‌خونم و به معنای واقعی کلمه عاشقش شدم! 
شخصیت‌هاش، موضوعش، موقعیت داستانی، تصویرسازی‌ها و سناریوها همشون فوق‌العاده و جالب بودن. آخرش هم با کلی سوال و ابهام و هیجان تورو می‌کشونه به جلد بعدی!
هیجان اوایل و اواسط کتاب خیلی زیاد بود، فصل های پایانی منو غافلگیر کردن و اینطوری بود که هرچی جلوتر میرفتم و به آخرش نزدیکتر میشدم چشمام برق میزد. علاوه بر بخش‌هایی که بیشتر احساسی و عاشقانه بودن، شوخ‌طبعی های کنجی درهر وضعیتی من رو می‌خندوند و مخصوصا شخصیت دوست داشتنی جیمز از قسمت‌های موردعلاقه‌ی من بودن.
فکرکنم اگه قرار بود بخوام صبرکنم تا جلدهای بعدی نوشته و چاپ بشن خل میشدم! خودش به امتیاز مثبته که می‌دونم بدون فوت وقت برم سراغ جلد بعدی!
        

                نمی‌تونم بگم چه حسی دارم، ولی یه جورایی شبیه موقعیه که نهم نوامبر رو می‌خوندم و رسیده بودم به قسمت آخرش. اولش فکر میکردم قراره پایانش اون طوری باشه ه دلم نمی‌خواد و کتاب رو بسته بودم فقط خدا خدا می‌کردم چیزی که توی ذهنمه اتفاق نیفتاده باشه.
با تردید صفحات رو ادامه دادم ولی پایانش به قدری زیبا و دوست داشتنی و پر از حس و حال خوب بود که ناخواسته چشم‌هام پر از اشک شدن و می‌تونستم از قشنگیش گریه کنم:) 
روند داستان اصلاً خسته کننده به نظر نمی‌رسه و قشنگی و رامش اون محیط و خون‌گرمی مردمش رو میشه حس کرد، یکی از چیزهایی که خیلی زیاد دوستش داشتم خونه‌ی آرچر بود که واقعاً زندگی کردن تو چنین جایی قشنگه!
درباره شخصیت‌های اصلی، هر دوشون گذشته تلخی داشتن و به نوبه‌ خودشون آسیب دیده بودن. می‌تونم بگم بین تموم کتاب‌هایی که خوندم و شخصیت‌هایی که می‌شناسم، بعد از رایل، آرچر و گذشته‌اش از همشون دردناک‌تر و آزاردهنده‌تر بود و چندتا زخم کوچولوی دیگه به روح و احساساتم اضافه شد.
به نظرم یچ کلمه‌ای نیست که آرچر رو توصیف کنه و فقط می‌تونم مثل بری مکث کنم و بگم: اون بی‌نظیره! 
اونقدر شخصیت و رابطه‌ی این دو نفر قشنگ و شیرینه دلم میخواد همین الان فراموشش کنم و از اول شروع کنم به خوندنش. انقدر که غرق داستان شدم اصلا متوجه اطرافم نبودم و انگار فقط تو پیلاین حضور داشتم و اونجا زندگی میکردم. واقعا بنظرم جا داره از این کتاب بیشتر صحبت بشه و خیلیا عاشقش میشن:)
        

                ناتور دشت خیلی کتاب قشنگی بود. داستان با زبون نوجوونا و خیلی عامیانه تعریف شده، بیان طنزآمیز و امروز کتاب می‌تونه شمارو سرگرم کنه.
بنظرم در کل هولدن شخصیت جالبی داشت، یه جاهایی باهاش خندیدم، به قول خودش افسرده شدم، دلسوزی کردم و خلاصه خوشم اومد ولی خیلی از الفاظ رکیک استفاده میکرد. تا به جایی می‌تونست طنز باشه ولی یه قسمت‌هایی از نظر من زیاده‌روی بود (البته همین موضوع خودش می‌تونه نقطه‌ی قوتش به حساب بیاد! )
چیزی که خیلی توی این کتاب دوست داشتم، رابطه‌ی دوست داشتنی هولدن و خواهرش فیبی بود، و مخصوصا اونطوری که از الی، برادرش بزرگترش تعریف می‌کرد.
از خوندنش لذت بردم و فکرمیکنم که شما هم خوشتون بیاد❤️