یادمه زمانی که رفتم کتابخونه و دنبال این کتاب می‌گشتم، کتابدار ازم پرسید چرا انقدر دنبال این موضوعی؟ با افرادی تو این موقعیت ارتباط داری؟ شاید الان می‌تونم در جواب این سوال بگم بله. تموم مدت حین خوندن این کتاب، من لحظه به لحظه با چالش‌ها و سختی‌های این خانواده همراه بودم. از کودکی تا بزرگسالی یه فرد اوتیسمی رو دیدم و کنارش چیزای جدید یاد گرفتم. یجورایی کامل‌تر و واقعی‌تر از کتاب‌های قبلی بود که خوندم. و اینکه این کتاب توسط یه مادر و پسر اوتیستیکش، و تجربه‌هاشون نوشته شده لذت خوندنش رو چندبرابر کرد
      

        وقتی شروع به خوندن این کتاب کردم، احساس کردم برام حال و هوای زمانی رو داره که کتاب "بی‌صورت" رو می‌خوندم. همون قدر امیدبخش. این که چقدر پذیرش تو زندگی اهمیت داره و محدودیت‌ها فقط به دست خودمون ساخته میشن. هرچقدر هم سخت و طاقت فرسا، بالاخره فصل ناامیدی هم به پایان می‌رسه و بهار رویاهامون دوباره جوونه می‌زنه. اینکه خط پایان همیشه به معنای تموم شدن ماجرا نیست. گاهی اوقات، خودش یه نقطه‌ی شروع جدیده. 
خیلی خوشحالم که چنین کتاب‌هایی رو تو بخش کودک و نوجوان داریم. نه فقط صرفا برای این گروه سنی، تو هر سن و سال و موقعیتی از زندگی که هستیم، خوندن این دست کتاب‌ها می‌تونه امید رو تو دلمون زنده کنه.
امیدوارم روزی برسه که همه‌ی ما، انسان‌ها رو بخاطر خودشون ببینیم. نه بخاطر وضعیتی که دارن.
      

        بارها و بارها اسم این کتاب رو شنیده بودم و هربار بی‌توجه از کنارش رد می‌شدم. اما الان دقیقا تو زمانی که نیاز به خوندنش داشتم، خیلی عجیب و ناگهانی انگار خودش رو بهم رسوند. و ای کاش زودتر می‌خوندمش. تمام جملات این کتاب رو باید چندین بار خوند و علامت زد. حتی برای یکبار هم شده حتما مطالعه‌ش کنین
      

        داستان قشنگی بود. گاهی وقت‌ها لازم نیست عالی باشیم. می‌تونیم تقریبا عالی باشیم. مطلقا تقریبا. کتاب‌های نشر پیدایش عجیب به دل آدم می‌شینن. 
      

        آنچه با خود حمل می‌کنیم، نشان می‌دهد چه کسی هستیم.
داستان‌هایی که بر اساس واقعیت نوشته شدن همیشه جور دیگه ای به دل آدم می‌شینن و یه ارتباط عجیبی باهات برقرار می‌کنن. انگار خود نویسنده نشسته کنارت و داره از خاطراتش برات میگه. من طی خوندن این داستان، عشقی که بین هر خط این کتاب وجود داشت رو حس کردم و خودم هم مثل همه‌ی اون افراد، عاشق چیکا شدم. عاشق شیرینی، معصومیت، شجاعت و شخصیت قوی این دختر کوچولوی دوست‌داشتنی.
تعریف نوشته‌های میچ آلبوم رو از کتاب سه‌شنبه‌ها با موری شنیده بودم، و خیلی ناخواسته، این کتاب اولین تجربه‌ی من از نوشته‌های آقای میچ بود و بی‌نهایت واقعی و خالصانه من رو غرق خودش کرد. این حجم از امید و زندگی تو دل یأس ناامیدی واقعا تحسین برانگیزه. واقعا دنیای بچه‌ها خیلی باارزش‌تر و حتی مقدس‌تر از دنیای آدم‌بزرگ‌هاست. و گاهی اوقات، شاید خیلی اوقات، این آدم‌بزرگ‌ها هستن که باید از بچه‌ها یاد بگیرن و اونارو الگوی خودشون قرار بدن. زندگی تو اوج سختی و مشکلاتش، باز هم پر از لحظات ارزشمند و موندگاره و واقعا آدم بجز این لحظات کوتاه باهم بودن، چی توی این زندگی غیرقابل پیش‌بینی داره؟
چیکا نه فقط به دوست‌ها و خانوادش، بلکه به همه‌ی ما درس‌های بزرگی داد و با وجود فرسنگ‌ها فاصله و دنیاهای کاملا متفاوت، به یکی از دوست‌های کوچولوی ما با کلی خاطرات شیرین و دردناک تبدیل شد.
خیلی خوبه که به این جمله عمیق فکرکنیم؛ چیزی که با خودت حمل می‌کنی، شخصیتت رو نشون میده.
      

        این کتاب تجربه جالب و متفاوتی بود. دوتا داستان رو همزمان دنبال می‌کنی، یکی رو می‌خونی و یکی رو می‌بینی. و در آخر این دوتا داستان تو یه نقطه به هم می‌رسن. سینما رمان خیلی ایده‌ی خلاقانه و قشنگی بود
      

        خییلی قشنگ بود. واقعا از اون دسته رمان‌هایی که باید خوند. ارتباط گرفتن با شخصیت‌های یه کتاب، جوری که انگار یه زمانی عضوی از خانواده و دوستانت بودن خیلی احساس خوبی داره. کارلی و اعضای خانواده‌ی مورفی برای من چنین حسی داشتن. انگار منم همراه کارلی، ۸۰ روز کنار این خانواده زندگی کردم و الان باید از دوستای کوچولوم خداحافظی کنم. پسربچه‌های توی داستان‌ها خیلی شیرینن. این کتاب رو به پیشنهاد کتابدار کتابخونه خوندم. و بازم مثل همیشه، دلم برای خانواده‌ی مورفی و لحظات قشنگشون تنگ میشه.
      

        یه گوشه از قلبم پیش خانواده بلایت جا مونده و تا ابد دلم براشون تنگ میشه:)) تموم سعیم رو کردم با کمترین سرعت ممکن این جلد رو به پایان برسونم، و بالاخره تموم شد که ای کاش نمیشد. زندگی با این خانواده تا ابد موردعلاقمه:)
      

        بنظرم یکسری کتاب‌ها رو هربار که می‌خونی باارزش‌تر و پربار تر میشن. بادام رو برای دومین بار خوندم و احساسی که این لحظه دارم با بار اول قابل مقایسه نیست. این کتاب رو فکرمی‌کنم سه‌سال پیش به خودم کادو داده بودم و الان برای من خیلی باارزش‌تر از گذشته هست. من یه بخشی از احساساتم رو بین صفحات این کتاب، پیش گون جا گذاشتم. درک کردن احساسات خیلی زیباست. هرچند شیرین. هرچند دردناک.
      

        این کتاب فرشته‌ی نجات من از اسلامپ بود
شاید بعد از یه مدت زمان طولانی کتابی تونست دوباره اینجوری من رو بین صفحاتش در آغوش بگیره و قلبم رو لمس کنه
تو معرفی کتاب نوشته شده "نسخه‌ای تلخ‌تر و غم‌انگیز تر از رمان __ماجرای عجیب سگی در شب__". اما بنظر من تلخی این داستان و در عین حال شیرین بودنش با هیچ کتاب مشابه دیگه‌ای قابل مقیاس نیست. موضوع اوتیسم همیشه برام جذاب بوده و هست، چه نابغه‌های اوتیسمی و چه حتی تو شدید‌ترین طیفش، احساسات و شخصیت پاک و معصومشون به دور از هر احساسات زشتی، نداشتن کینه و حسادت و ناامیدی، باعث میشه اوتیسم رو یه موهبت ببینم.
جایی صحبتی راجب این کتاب ندیدم، و از طرفی از این بابت خوشحالم. این موضوع که کتاب‌هایی که ترند و وایرال نیستن تو لیست موردعلاقه‌هام قرار میگیرن برام خیلی خوشاینده و یجورایی اون کتاب رو برام با ارزش‌تر می‌کنه.
      

        با اینکه آنه خیلی توی این جلد کمرنگ بود و بیشتر داستان درباره‌ی آقای کشیش و بچه‌هاش بود، باز هم چیزی از شیرینی داستان و حس قشنگش کم نکرد.

"هیچ وقت نباید فکر کنیم کارمان با زندگی تمام است؛ چون درست زمانی که احساس می‌کنیم به خطوط آخر قصه مان رسیده ایم دست سرنوشت، کتاب عمرمان را ورق می‌زندو فصلی تازه پیش رویمان می‌گشاید."
      

        با اندوه گفت:«می‌بینی اجداد عالی‌جناب چه سرزمین پهناوری داشته‌اند؟!» بعد نقشه‌ی دیگری روی آن چسباند و گفت که قلمرو لوپ یک لپ‌ها ابتدا به صورت پلنگ بوده است. بعد شده به اندازه‌ی یک ببر بنگالی و روزبه‌روز از وسعتش کم شده و رسیده به اندازه‌ی گربه‌ای که بیچاره روی دمش نشسته و با ترحم به بیرون نگاه می‌کند.
      

        من به معنای واقعی کلمه حرفی برای گفتن ندارم. در واقع حرفم نمیاد! خیلی عجیب  و یجورایی سنگین بود برام. انگار نویسنده برداشت آخر از کتاب رو کاملا به عهده‌ی خودت گذاشته، و من الان فقط یه فضای خالی توی ذهنم می‌بینم. خیلی خیلی مفهوم عمیقی داره، و اگه بخوایم جداگانه راجب همشون حرف بزنیم خیلی طولانی و بحث برانگیزه.
یه جمله‌ای خونده بودم؛ "برخی آدم‌ها شما را ترک می‌کنند، اما این پایان داستان شما نیست. این پایان نقش آن‌ها در داستان شماست".‌ همه‌ی ما با یه هدفی خلق شدیم، یا به قول گفتنی، برای انجام یک ماموریت. لحظه‌ی اولی که میخواستم یادداشت بنویسم خالی از کلمات بودم اما الان می‌تونم تا بینهایت بنویسم. هرآدمی که وارد زندگی ما میشه، و بعد از مدتی میره، بدون شک چیزی بهمون یاد میده. یه درسی از زندگی بهمون میده. عین جمله‌ی آخر کتاب. اما این کتاب باز تموم شد و نویسنده تصمیم گیری نهایی رو به عهده‌ی خودمون گذاشته. پس میشه هزاران برداشت درموردش‌ داشت.
خانواده‌ی آلن همیشه سرزنشش می‌کردن، اما در آخر خود آلن بهشون شاد بودن؛ درواقع زندگی کردن رو یاد داد. گاهی اوقات چیزهایی که ما تو زندگی اونارو اشتباه می‌دونیم، می‌تونن معجزه‌ای باشن که ما رو از تاریکی و سیاهی درونمون نجات میدن.
این کتاب بی‌نظیره.
      

        تا آخرین لحظه، منتظر یچیز غیرمنتظره بودم. یچیز شوکه‌کننده یا غیرقابل پیش‌بینی. ولی برای من اینطور نشد و تقریبا با بیشتر حدس‌هام جور بود. اگه بخوایم با بقیه‌ی کتاب‌های مک‌فادن مقایسه‌اش کنیم، به اون اندازه‌ای که من انتظارش رو داشتم نبود. اما به تنهایی به‌عنوان یه کتاب، سرگرم‌کننده میشه گفت یکمی هیجان‌انگیز بود.
بنظرم شروع و روند داستان خیلی از پایانش قوی‌تر بود، جوری که با تموم شدن داستانش یسری سوال بی‌جواب برای من موند. در کل؛ عالی نه، ولی بد هم نبود.
      

        یادمه اولین بار  که جلد اول این مجموعه رو خوندم چقدر براش ذوق داشتم و همه‌ی جلدهای بعدیش رو پشت هم خوندم. میشه گفت کتاب‌های این مجموعه شروع لذت کتاب‌خوندن و تصور کردن و گم شدن تو دنیای خیال برای من بودن.
الان که دوباره داشتم می‌خوندمش متوجه شدم واقعا یکی از بهترین‌های فانتزی نوجوان تو ادبیات فارسیه و هم موضوع داستان، نوع نگارش طنز و روون، ایده‌ی متفاوت و قشنگش  همه و همه دست به دست هم دادن یه اثر فوق‌العاده رو ساختن
از آقای مسلم ناصری بابت قشنگ‌تر کردن خاطرات دوران نوجوونیم خیلی ممنونم:)