دلم می خواهد این کتاب را به کلی از کسانی که می خواهند بچه دار شوند و بچه دارند، بدهم بخوانند و تا یک جای خوبی از داستان هم می خواستم پدر و مادر آلبی رو بکشم! این قدر که بلد نبودند. تا آن جا که خود مادرش اعتراف کرد بلد نیست ولی تمام سعی ش را می کند.
قبلا هیچ وقت فکر نکردم که مادر بودن چیزی است که باید برایش سعی کنی مثل ریاضی یا دیکته. مادر بودن فقط چیزی بود که آدم بود.

ولی آخر داستان را خیلی تند جمع کرده بود نویسنده. انگار یهویی مادر و پدرش بعد سال ها فهمیدند چه باید بکنند!
و بهترین شخصیت هم آن آقای معلم انجمن ریاضی که چون ریاضی ش خوب نبود تصمیم گرفته بود اگر روزی ریاضی ش خوب شد، به کسانی که مثل خودش بودند کمک کند و یک ذره دنیا را به جای بهتری برای زندگی تبدیل کند.
و از بهترین جملات کتاب این که
بعضی آدم ها تو هیچی خیلی عالی نیستند. بعضی آدم ها فقط خیلی دونات دوست دارند.
        

          به معنی واقعی کلمه، محشر بود. 
یعنی فقط می‌خوام البی رو محکم بغل کنم و مواظب باشم براش اتفاقی نیفته. چقدر این پسر شیرین و دوست داشتنیه.

پ.ن۱: چقدر کتابای لیزا گراف فرق دارن با هم. باورم نمی‌شه همین نویسنده‌ کلاف پرگره و چتر تابستان رو هم نوشته. 

پ.ن۲: گوگل این کتاب رو به عنوان یک کتاب مناسب برای "میدل اسکولرها" معرفی کرده! ولی من دوستش دارم، و توصیه می‌کنم شما هم بخونیدش و دوستش داشته باشید.
        

          انقدر جذاب بود که امروز نشستم و تمومش کردم
داستان خواصی نبود ولی یه روال عادی و احساسی داشت
        

          این کتاب دروازه‌ای بود برای شناخت آدمایی که مثل من نیستن ولی کنار من زندگی می‌کنن
با این کتاب عمیقا هوس دونات کردم 🍩 
        

          سادگی و بی غل و غش بودن آلبی خیلی خوب است. پسری که تاحدی در درس‌ها ضعیف است، از بدجنسی‌های بچه‌ها سردرنمی‌آورد و چندان دوستی ندارد، اما مهربان و سخاوتمند است.
آلبی از مدرسه‌ی خصوصی معروف اخراج می‌شود، اما شاید معلم‌های بهتری در مدرسه‌ی جدید سر راهش قرار گیرند.

خیلی خوب بود. خیلی.
        

          کتاب های خانمگرف نوجوان پسند و اکثرا اجتماعی هستن
در مورد این کتاب بخصوص اگر بخواهیم بگوییم:شیرین و دلچسب
        

          نمیدونم ،مخاطب کتاب بیشتر کودکان و نوجوانان بودند 
خواندن همچین کتابی یکسری دیدگاه هایی رو برام زنده کرد که در زمان بچگی ام خانواده و اطرافیانم دچارش بودم و تماما داستان رو درک میکردم...
        

          ✍🏼 پروندۀ مطالعات مهرماه با کتاب «مطلقاً تقریباً» بسته شد. کتاب برای ردۀ سنی نوجوان نوشته شده، ولی به گمانم لازمه پدر و مادرها هم بخونند.

فکر می‌کردم اگر همۀ بچه‌ها افکار و اتفاقاتی که براشون میفته رو مثل آلبی (شخصیت اصلی کتاب) همین‌قدر شفاف بیان می‌کردند،‌ چه انقلابی در تربیت پدر و مادرها رخ می‌داد.

اگرچه آلبی تنها سختی زندگیش درک نشدن بود و خیلی ساده و شیرین فقط خاطرات روزمره‌ رو با ذهن کودکانه‌اش بیان می‌کرد، وقتی می‌خوندمش همش می‌گفتم: «آخی! طفلکی. بگردم براش». حتی یه جا باهاش گریه کردم. از این جهت سراسر تلنگر بود برای منِ مادر.

چهل‌ و هشتمین کتابِ ۰۳
#چند_از_چند

#کتابخانۀ_اتاق_کناری
@anbarivaotaghekenari
        

          می دونید بهترین قسمت های کتاب کجا ها بود؟
اون دونات های کنار شماره صفحه و اول فصل ها 😎🙃
        

          این کتاب داستان زندگی پسری را روایت می‌کند جدیدا مشکلات زیادی در مدرسه برایش افتاده است از مدرسه قبلی خود اخراج شده و در مدرسه جدید پسر های دیگر او را تحقیر می‌کنند تا اینکه متوجه می‌شوند دوست او در برنامه تلویزیونی شرکت دارد تا اینکه همه به او توجه می‌کنند و به قولی خفن بودن را به او باد می‌دهند حال او چگونه دوست واقعی خود را تشخیص دهد و چگونه با مشکلات خانوادگی اش کنار بیاید. کتاب جذابی است پیشنهاد میکنم حتما بخوانید
        

          عالی بود.به من همدلی رو یاد داد.ولی کاش نویسنده کالیستا رو از داستان حذف نمی کرد.مثلا اونجایی که که البی آستین لیوان ها رو دید داستان می تونست  ادامه پیدا کنه.با اینکه ۲۰۰ صفحه بود می تونست خیلی بیشتر باشه.
        

          بچه‌تر که بودم همیشه دلم می‌خواست کتاب‌های قطور و کم تصویر بخوانم. برای همین هروقت که می‌رفتم کتابخانه، حوصله‌ام از ور رفتن با کتاب‌های بچه‌گانه قسمت مخصوص بچه ها سر می‌رفت، پس می‌رفتم قسمت کتاب‌های نوجوان و خودم را بین قفسه‌های بزرگ کتاب‌هایی که برای بچه ها نبودند گم می‌کردم. یکهو می‌دیدم که چند کتاب بزرگ برای خودم پیدا کردم-کتاب‌هایی که به نظرم ارزش خواندن داشتند- و با خوشحالی می‌رفتم و به مسئول کتابخانه پنج کتابی را که هر دفعه می‌شد قرض گرفت، تحویل می‌دادم و بار جدید کتاب‌هارا می‌گرفتم.با اینکه اسم اکثرشان را یادم رفته ولی این‌طور بود که هی می‌رفتم سراغ کتاب‌های بزرگ تر و بزرگ تر تا اینکه در نوجوانی تقریبا هیچ مشکلی با خواندن کتاب ۵۰۰ صفحه‌ای که از بالا تا پایین صفحه‌هایش چفت در چفت کلمات ریز چاپ شده بود، نداشتم.
اما الان که طاقچه بی‌نهایت را نگاه می‌کردم، کلی از این کتاب‌های نوجوان و... می‌دیدم که نخوانده‌بودم. کلی کتاب با جلدهای رنگارنگ و عناوین دوست داشتنی.
خلاصه تصمیم گرفتم در کنار خواندن کتاب‌هایی که حس «بزرگ بودن» بهم می‌دهند، کمی از این کتاب‌های بچه‌گانه‌تر را هم بخوانم.
کتاب خوبی بود. واقعی بود و اهمیت تلاش و اینکه همیشه این تلاش، کم کم و آهسته نتیجه می‌دهد را در زندگی شخصیت اصلی-اَلبی- نشان داده بود.
و مهم‌تر از همه اینکه سیر داستان، واقعی بود. داستان یک زندگی‌ که آدم باهاش حس نزدیکی می‌کند و شکست های پی دی پی‌ای که اَلبی در روند زندگی بهشان بر می‌خورد را می‌شد با تمام احساسات کودک درونم، درک کرد.
        

          خیلییییییییی قشنگ بود 🙃🌀
نمی‌خواستم تموم بشه 🚶🏻‍♀️🚶🏻‍♀️

        

          خیلی قشنگ بود(:
تو سه ساعت تمومش کردم
        

          مطلقا تقریبا،رمان است.آلبی 10  ساله که در آستانه نوجوانی است اما هنوز  تا قسمتی در فضای کودکی سیر میکند.
توانایی هایش به چشم اطرافیان نمی آید و احساس می‌کند در هیچ کاری خوب نیست . ایده خوب ،پرداخت خوب و سیر منطقی دارد.
  راهنمای کسانی است که میخواهند دست از مقایسه کردن خود با بقیه بردارند!
برای کمال گراها موثر است و به نظرم بیشتر برای والدین!!!

        

          چرا این کتاب شهرت زیادی نداره؟
دومین بار بود که خوندمش و برای بار دوم خیلی دوستش داشتم.
آلبی کلاس پنجمی باید با مشکلات زیادی کنار بیاد. با بچه باحال نبودن، با معروف شدن دوست صمیمی‌ش، با فراموش‌کاری پدرش و جوک‌های معلم ریاضی.
از پس همه‌ی این‌ها براومدن مطلقا راحت نیست. 
        

          هنوزم که هنوزه بعد از 6 سال دونات ها من رو یاد این کتاب میندازن 🤭
پیشنهاد می کنم حتما بخونید... خیلی زیبا و روون نوشته شده
        

          من تا صفحه آخر منتظر بودم کالیستا برگرده ...