چقدر جای خالی کتاب‌های کمیک استریپ خوب برای بزرگسالان در کشور ما خالی است. این کتاب را طی دو روز خواندم و همه را هم در ساعت‌های مرده مثل وقت انتظار تاکسی، یا داخل تاکسی، یا بین دو کتاب یا ...
با این که این همه درباره کره شمالی خوانده‌ایم هنوز هم کتاب جزییاتی که شگفت‌زده‌مان کند دارد که رو کند
کاش واقعا کمیک استریپ برای بزرگسالان بیشتر و بیشتر شود. به ویژه کمیک‌های داستانی
          

            پیونگ یانگ سفرنامه مصور تصویرگر کانادایی به پایتخت کره شمالی است. نکته ی جالبی که در مقدمه این کتاب مطرح می شود این است که برخلاف تصور عموم داستان مصور مختص کودکان و نوجوانان نیست. اما در ایران بعد از ترجمه و چاپ مجموعه تن تن این قالب داستانی تقریبا به خاموشی رفت. نبودِ داستان مصور برای تن تن خوان های قدیمی غم انگیز بود تا اینکه نشر اطراف به سمت احیای این قالب داستانی رفت. «پیونگ یانگ» برای علاقه مندان به کتاب مصور و سفرنامه کتاب محبوبی خواهد بود.
          

            بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی اسم کره شمالی میاد، سریع ذهنمون یه کشور بدبخت عقب افتاده با مردم مظلوم و بی خبر از همه جا که از ترس تبعید یا اعدام می لرزن رو پیش چشممون تصور میکنه.
سوال اینجاست، آیا واقعا همچین چیزیه؟

جوابی که من بهش رسیدم اینه:
هم بله و هم خیر.
از جهاتی واقعا مردمی رنج کشیده و ستم دیده ان که تحت یک حاکمیت کمونیستی ( جامعه ای یکدست با تقسیم ثروتی یکسان) که همه چشم به یک شخص دوختند.
رهبر کره شمالی مردی نابغه و با استعداد در تمامی زمینه هاست و میشه گفت یه خدای مینیمال زمینیه که از بین نمیره، بلکه از شکلی به شکل دیگر تغییر وجه میده. 
خب این حرف بر چه مبنایه؟ تفکر حاکم بر ملت کره شمالی.
اگر شما توی کره شمالی به دنیا می اومدید نمی تونستید به صورت دیگه ای غیر از این فکر کنید، چون شما چیزی غیر از این بلد نبودید .
خب از جهت دیگه موافق نیستم که ملت کره شمالی تو سری خور یا احمق و ابله باشن ، چرا که من هوش و نبوغ رو در اونها می بینم که حتی با وجود جو اختناق آوری که وجود داره همچنان دارن پیش میرن، حتی اگر به چشم من و شمای نوعی نیاد.
********
راجع به کتاب، گی دولیل اطلاعات خاصی به من اضافه نکرد اما تصاویر جالبی که کشیده بود باعث شد من بیشتر بتونم به بطن فرهنگ کره شمالی وارد بشم.
تصور کنید شما یه طراح شنگولید که وارد یک کشور سرد و بی روح می شید، کمترین کاری که انجام می دید چیه؟
اول سعی می کنید قهرمانانه شرایط تون رو عوض کنید اما بعدش بنگ، می خورید به دیوار بسته و دو هفته بعد می بینید که زیادی با شرایط سازگار شدید.

پ ن1: ترجمه کتاب خوب و رون بود .
پ ن2: توصیه میکنم اگه تا الان کتابی راجع به کره شمالی نخوندید با همین که سبک هست شروع کنید، بعدش می تونید سفرنامه اقای امیرخانی رو بخونید، خیلی جامع تره و فضای موجود رو بهتر به تصویر کشیده.
          

            یک جایی که جلسه‌ای بود و کل روزم را می‌گرفت و توان تمرکز کافی برای مطالعه برایم نمی‌گذاشت.

 از طرفی نباید به پروژه #روزی_۳۴_صفحه_کتاب_بخوانیم آسیب می‌رسید. به خویش گفتم یک کتاب کمیک بخوانم و لاجرم این کتاب را دست گرفتم.

روایت یک انیماتور امریکایی که برای پروژه‌ای به کره شمالی سفر کرده و مشاهداتش را روایت می‌کند.
گرچه که می‌گویند خیلی خوب است و... اما کتابش کشش کافی را ندارد.

از لحاظ محتوا نیز خب معلوم است دیگر: با یک کشور بدبخت عقب مانده‌ی پر تناقض دیکتاتوری... مواجهیم: روایت‌هایی که این سال‌ها مرتبا از کره شمالی به ما می‌رسد.

چند جلد دیگر هم دارد: سفر به برمه و چین و بیت‌المقدس و...
          

            تابه‌حال کمیک بزرگسال نخونده بودم و باید بگم که خیلی جالب بود.
‌
 لحن کتاب حالت طنزآلودی داره و شما رو با خودش همراه می‌کنه. کتاب ماجرای واحدی رو تعریف نمی‌کنه و در واقع از خرده‌ماجراهای زیادی تشکیل شده که خیلی‌هاشون اتفاقات خارق‌العاده‌ای نیستن؛ اما نویسنده به خوبی از پس تصویرگری و روایت‌گری براومده و اثر جذابی رو خلق کرده. من رو علاقه‌مند کرد تا جلدهای دیگه‌ی این مجموعه رو هم بعداً بخونم.
          

            🖊 گی دولیل (Guy Delisle)، کارتونیست کانادایی، ماجرای سفر سال 2001 خود به کره‌شمالی را، با تمرکز بر ویژگی‌های ظاهراً غیرعادی این کشور و مردمش، در قالب رمان تصویری (Graphic Novel) روایت کرده است.

شاید برای افرادی که سابقه خواندن سفرنامه‌های مربوط به کره‌شمالی را دارند، محتوای سفرنامه دولیل تکراری به نظر برسد. مطالب (تصویری و متنی) کتاب شاید برای علاقه‌مندان به کتاب‌های کمیک جالب باشد.

لحن ترجمه کتاب، متناسب با قالب روایت، طنزآمیز است.

📌 این مرور مبتنی بر دیدگاه «شخصی» مرورنویس است.
          

            اولین خاطرات من از کتاب مصور، بهترین خاطراتم هم هستند. ماجراهای تن تن که همه کتابهایش را هم خودم در نوجوانی خواندم و هم پسرم طرفدار پروپاقرصشان است. راستش نظرم درباره کتاب مصور به همان سبک مایل است. ماجراجویی معمایی و نوجوانانه. خیلی با گرافیک ناول (داستان مصور یا رمان مصور) نمی توانم ارتباط ایدئالی برقرار کنم. کتاب پیونگ یانگ که روایت مصوری است از سفر گی دولیل انیماتور معروف کانادایی به کره شمالی برای کار روی یک پروژه پویانمایی بوده هم از این قاعده برایم مستثنا نیست. سفرنامه تصویری او نه آنقدری که باید از کشور مرموز کره شمالی به ما ذهنیت میدهد و نه به اندازه یک سفرنامه مکتوب با جزییات ما را در تصویرسازی ذهنی همراهی میکند. 
البته این تنها چالش مخاطب با کتاب نیست. اگر شما هم مثل من قبلا کتاب هایی درباره کره شمالی خوانده باشید ( چه سفرنامه طور مثل نیم دانگ پیونگ یانگ امیرخانی ، چه سیاسی استراتژی و چه زندگینامه داستانی مثل دختری با هفت اسم) چیزی که در این کتاب خیلی برایتان ازاردهنده می شود این است که نویسنده/کارتونیست به هیچ .جه نتوانسته فضای اجتماعی و زیستی مردم در کره شمالی را به خوبی و درستی بازتاب دهد و بیشتر حس مرموز بودن و بی اطلاعی منتقل میشود تا ساختار کمونیستی بسته ای که باید باشد . 
البته روایت های طنزآمیز و همراه نقد اجتماعی دولیل در کتاب باعث میشود ما به صداقت او شک نداشته باشیم   اما خب کتاب بیشتر از پاسخ دادن به سوالات بیشمار ذهنی ما درباره کره شمالی، سوال های جدید برایمان می آفریند.
          

            کتاب مانند سایر تصاویر روایت غرب از کره شمالی‌ست؛ و در واقع منطبق با همان روایتی ست که کشورداران کره شمالی سعی کرده‌اند تا از خودشان به دنیا مخابره کنند.
نویسنده در سال‌های ریاست جمهوری دبلیو بوش پسر به پیونگ‌یانگ رفت و آمد دارد. نخست دلیل رفت و آمد نویسنده بسیار جالب است. او یک کارگردان و انیماتور کانادایی مقیم فرانسه است که برای مدیریت و سرکشی بر فرآیند ارزان تولید انیمیشن در کره شمالی به آن‌جا سفر می‌کند. داستان از این قرار است که فریم‌های اصلی در فرانسه طراحی می‌شوند و فریم‌های میانی به صورت ارزان‌تر در شرق آسیا و به خصوص کره شمالی... همین آغاز کافیست تا آن تصویر «کره شمالی جدا از جهان» کمی در ذهن آدم مخدوش شود....
اما از این جا به بعد تصویرها مانند سایر توصیف‌هاست. زندانی هر مستشار و یا مسافری در چند پرده مختصر و تجربه محدود... و صورت‌های سردی که به هیچ عنوان ارتباط برقرار نمی‌کنند؛ و آیینی غیرذات‌گرا و موهوم و بن‌بستی تمام عیار و غیرانسانی
برای من که در هم‌زمانی با این کتاب سفرنامه «نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ» از رضا امیرخانی را هم می‌خواندم شباهت زیاد تجربه‌ها در دو سفرنامه با حداقل دو دهه فاصله و در دو زمان قاعدتاً متفاوت پدر و پسر جالب توجه بود.
از سویی دیگر تجربه کتابی کمیک و تماما تصویری در مقابل سفرنامه نوشتاری، ارادتم را به کمیک و کتب تصویری دوچندان کرد... انتقال پیام در این کتاب بیش‌تر از کتاب نوشتاری امیرخانی بود و این قابل توجه است
          

            تصویرگری شو دوست داشتم ، نسبتا قوی بود و حالات چهره رو خوب منتقل میکرد، اما محتوا شو نه! 
با اینکه درباره کشور کره شمالی اطلاعات قبلی ای نداشتم، متوجه میشدم که نویسنده با گارد گیری داره حرف میزنه و یه طرفه به قاضی میره.
خیلی عجیب بود که  در طول سفرِ آقای نویسنده، هیچ نکته مثبتی درباره کره شمالی به نظرشون نرسیده ! کل کتاب داشت از  فضای خشک، منزوی ، و احمقانه جامعه شاهد مثال میاورد.
یکی از چیزهایی که خیلی بهش اشاره میکرد تبلیغ و اقناع بیش از حد حکومت برای جذبِ اطاعت مردم  و آمادگی بیش از حد کشور برای دفاع از خود در برابر حمله های احتمالی هسته ای  بود، که توی ساخت مکان های عمومی شون این مورد رو لحاظ کرده بودن.
کتاب گاها طنز هایی هم داشت، اما هیچ طنزی خالی از تمسخر و تحقیر مردم و حکومت نبود!
همونطور که گفتم اطلاعات قبلی نداشتم اما بعد از خوندن این کتاب فضایی که از کره شمالی تو ذهنم شکل گرفت، یه جامعه خشک و بی مغزه که حکومت مزخزفی داره و مردم و افکارشون تحت خدمت شن.
تنها نکته جالبی که به نظرم رسید این بود که مردم داوطلبانه کارهایی که شهرداری تو کشورما انجام میده رو انجام میدن، مثل رنگ کردن پل، آبیاری فضای سبز و غیره.