چقدر جای خالی کتاب‌های کمیک استریپ خوب برای بزرگسالان در کشور ما خالی است. این کتاب را طی دو روز خواندم و همه را هم در ساعت‌های مرده مثل وقت انتظار تاکسی، یا داخل تاکسی، یا بین دو کتاب یا ...
با این که این همه درباره کره شمالی خوانده‌ایم هنوز هم کتاب جزییاتی که شگفت‌زده‌مان کند دارد که رو کند
کاش واقعا کمیک استریپ برای بزرگسالان بیشتر و بیشتر شود. به ویژه کمیک‌های داستانی
        

          پیونگ یانگ سفرنامه مصور تصویرگر کانادایی به پایتخت کره شمالی است. نکته ی جالبی که در مقدمه این کتاب مطرح می شود این است که برخلاف تصور عموم داستان مصور مختص کودکان و نوجوانان نیست. اما در ایران بعد از ترجمه و چاپ مجموعه تن تن این قالب داستانی تقریبا به خاموشی رفت. نبودِ داستان مصور برای تن تن خوان های قدیمی غم انگیز بود تا اینکه نشر اطراف به سمت احیای این قالب داستانی رفت. «پیونگ یانگ» برای علاقه مندان به کتاب مصور و سفرنامه کتاب محبوبی خواهد بود.
        

          اگر شماهم فکر می‌کنید که کتاب مصور فقط برای بچه‌ها و فوق فوقش نوجوان‌هاست حتما این کتاب را بخوانید به احتمال زیاد نظرتان را تغییر می‌دهد:)
        

          هیچ وقت کتاب یا فیلمی ندیده‌بودم که درباره کره‌شمالی یا محصول آن کشور باشد. پیونگ دانگ سفرنامه‌ای مصور و زیباست که شما را با خود به جایی می‌برد که مردمانش با زمزمه با هم سخن می‌گویند... پیونگ دانگ شما را به شهری خاموش خواهد برد.
        

          کتاب کمیک کی دولیل که به زیبایی سفرش به کره شمالی رو به تصویر کشیده.
کتاب مفیدیه
        

          این داستان مق
مثل داستان های گی دولیل هست که به ژاپن می رود و در مورد اتفاقات انجا می نویسدکه برایش چه اتفاقاتی افتاده
        

          احساس میکنم به جز چند مورد نویسنده حرفی برای گفتن نداشت و بیشتر تلاش داشت نظرات خودش  در مورد کره شمالی رو بگه.
کره شمالی جای ناشناخته‌ای هست ولی خب اینکه نویسنده اینقدر جهت‌دار همه چیزش رو زیر سوال میبرد برام خوشایند نبود.
شاید تنها مزیتس تصاویرش بود که باعث میشد یک تصویری از کره شمالی تو ذهن آدم شکل بگیره...
        

          شناخت کره شمالی با نگاه از دریچه انیماتور خیلی جالب بود.
        

          اولین خاطرات من از کتاب مصور، بهترین خاطراتم هم هستند. ماجراهای تن تن که همه کتابهایش را هم خودم در نوجوانی خواندم و هم پسرم طرفدار پروپاقرصشان است. راستش نظرم درباره کتاب مصور به همان سبک مایل است. ماجراجویی معمایی و نوجوانانه. خیلی با گرافیک ناول (داستان مصور یا رمان مصور) نمی توانم ارتباط ایدئالی برقرار کنم. کتاب پیونگ یانگ که روایت مصوری است از سفر گی دولیل انیماتور معروف کانادایی به کره شمالی برای کار روی یک پروژه پویانمایی بوده هم از این قاعده برایم مستثنا نیست. سفرنامه تصویری او نه آنقدری که باید از کشور مرموز کره شمالی به ما ذهنیت میدهد و نه به اندازه یک سفرنامه مکتوب با جزییات ما را در تصویرسازی ذهنی همراهی میکند. 
البته این تنها چالش مخاطب با کتاب نیست. اگر شما هم مثل من قبلا کتاب هایی درباره کره شمالی خوانده باشید ( چه سفرنامه طور مثل نیم دانگ پیونگ یانگ امیرخانی ، چه سیاسی استراتژی و چه زندگینامه داستانی مثل دختری با هفت اسم) چیزی که در این کتاب خیلی برایتان ازاردهنده می شود این است که نویسنده/کارتونیست به هیچ .جه نتوانسته فضای اجتماعی و زیستی مردم در کره شمالی را به خوبی و درستی بازتاب دهد و بیشتر حس مرموز بودن و بی اطلاعی منتقل میشود تا ساختار کمونیستی بسته ای که باید باشد . 
البته روایت های طنزآمیز و همراه نقد اجتماعی دولیل در کتاب باعث میشود ما به صداقت او شک نداشته باشیم   اما خب کتاب بیشتر از پاسخ دادن به سوالات بیشمار ذهنی ما درباره کره شمالی، سوال های جدید برایمان می آفریند.
        

          تابه‌حال کمیک بزرگسال نخونده بودم و باید بگم که خیلی جالب بود.
‌
 لحن کتاب حالت طنزآلودی داره و شما رو با خودش همراه می‌کنه. کتاب ماجرای واحدی رو تعریف نمی‌کنه و در واقع از خرده‌ماجراهای زیادی تشکیل شده که خیلی‌هاشون اتفاقات خارق‌العاده‌ای نیستن؛ اما نویسنده به خوبی از پس تصویرگری و روایت‌گری براومده و اثر جذابی رو خلق کرده. من رو علاقه‌مند کرد تا جلدهای دیگه‌ی این مجموعه رو هم بعداً بخونم.
        

          اولین سفرنامه‌ی مصوریه که از گی دولیل میخونم. برخلاف کمیک‌های دیگه‌ای که خونده بودم پیدا کردن پیوستگی جمله‌ها و ربط اتفاقات خیلی سخت بود و خیلی پرش داشت. از روایت سراسر با نگاه بالا به پایین مرد غربی سفیدپوست هم که چیزی نگم.. امیدوارم "سرزمین مقدس"ش  جالبتر باشه.
        

          کتاب رو در بازه ی زمانی کوتاهی خواندم، و با توجه به سبک کمیک کتاب طبیعی بود که سرعتم به نسبت زیاد باشه
شاید بعد از سالهای سال اولین کتاب کمیکی بود که خواندم، از این لحاظ یعنی از لحاظ سبک کار به نسبت خوشم آمد
اما محتوای کتاب چیز جدیدی نداشت و همان کلیشه های همیشگی در مورد کره شمالی، درسته که تجربه ی دست اول نویسنده ی کتاب روایت شده بود و نکات ریزی داشت اما اگر از آن چند درصد بگذریم، میشد کتاب رو بدون رفتن به کره شمالی هم نوشت، یعنی آنقدر کلیشه بود که همه ی این موارد را همه می دانند، چیز خاصی بعد از مطالعه ی کتاب به شما اضافه نمی شود
سخت به دنبال روایت های جدید و شاید هم متفاوت از وضعیت کره شمالی هستم، نه آنکه بیاید بگوید محدودیت نیست و از این دست حرفها، ولی روایتی که با کتابهای موجود در بازار ترجمه ی ایران متفاوت باشد، حتماً هست، ولی نیافته ام هنوز، البته خیلی هم جدی جستجو نکردم، ولی اگر کسی پیدا کرد و معرفی کرد، خوشحال می شود
        

          اولین کتاب از مجموعه کتاب‌های مصور نشر اطراف. 
قبل از این سفرنامه فلسطین گی دولیل را خوانده بودم و از بی‌طرفی و نحوه روایتش خوشم آمده بود. اما گی دولیل نه آن بی‌طرفی در فلسطین را اینجا رعایت کرده بود و نه روایتش به اندازه آنجا جذاب بود.
شاید دلایلش را بشود در چند چیز خلاصه کرد. یکی زندگی سرد کمونیستی کره شمالی که در سال‌ ۲۰۰۵ که گی دولیل آنجا رفته بود تازه داشت آن کوه یخ کم کم آب می‌شد‌. دوم نگاه منفی همه جهان به کمونیست‌ها و آخرین چیز اصرار گی دولیل بر تابوشکنی در کره. 
با این وجود آشنایی هر چند کمی از کره شمالی به شما می‌داد و اندکی شما را با دنیای کمیک کم‌تر شناخته شده درون ایران همراه می‌کرد
پیشنهادم این است که از بین این دو کتاب سرزمین مقدس و پیونگ یانگ گی دولیل ابتدا پیونگ یانگ راه بخوانید تا جذابیت نسبتا کمش را جذابیت دنیای کمیک اندکی جبران کند و بعدش سراغ سرزمین مقدس بروید که به اندازه کافی جذاب است
        

          شدیدا به کسانی که هوش تصویری دارند و یا خیلی اهل کتاب نیستند پیشنهاد می شود.
افرادی که اهل کتاب هستند هم از این کتاب لذت می برند. با اینکه احساس می شود که نویسنده کتاب کمی اغراق کرده اما تصویربرداری ها بسیار زیبا و نشان دهنده شرایط کره شمالی است. 
        

          یه سفرنامه مصور به کره شمالیه که با خوندنش  میتونید درمورد سیاست های پیونگ یانگ و خاطرات یک مسافر کانادایی نویسنده بدونید . تصویر های بامزه ایی داره و شاید میشه گفت بعضی از قسمت ها طنز هستند.
        

          اوفف. خوندمش. بعد از کتاب سرزمین مقدس از همین نویسنده و کارتونیست. با اینکه حجم این یکی کمتر بود، ولی مطلب جدید و جذابش خیلی کمتر بود. اما همینکه یه سفرنامه ی مصور بخونی اونم از کره ی شمالی، خوب جالبه دیگه. در ضمن، در مقام مقایسه با نیم دانگ پیونگ یانگ باید بگم من اصلا نتونستم اونو کامل بخونم ولی اینو به پایان بردم.
        

          اولین بار بود که یک کتاب مصور یا همان کمیک را مطالعه می‌کردم. اما قبل از این کتاب، دو سفرنامه دیگر را در مورد سفر به کره شمالی خوانده بودم و همین بود که بسیاری از نقاط و اتفاقات این سفر برایم تکراری شده بود و مصور بودن کتاب هم به ملال‌آوری و خسته کنندگی‌اش افزوده بود.
در کل یک کتاب متوسط بود و جا داشت که بسیار بهتر باشد تا بتواند به مخاطب بزرگسال هم مفاهیم مد نظر را منتقل کند.
        

          کتاب مانند سایر تصاویر روایت غرب از کره شمالی‌ست؛ و در واقع منطبق با همان روایتی ست که کشورداران کره شمالی سعی کرده‌اند تا از خودشان به دنیا مخابره کنند.
نویسنده در سال‌های ریاست جمهوری دبلیو بوش پسر به پیونگ‌یانگ رفت و آمد دارد. نخست دلیل رفت و آمد نویسنده بسیار جالب است. او یک کارگردان و انیماتور کانادایی مقیم فرانسه است که برای مدیریت و سرکشی بر فرآیند ارزان تولید انیمیشن در کره شمالی به آن‌جا سفر می‌کند. داستان از این قرار است که فریم‌های اصلی در فرانسه طراحی می‌شوند و فریم‌های میانی به صورت ارزان‌تر در شرق آسیا و به خصوص کره شمالی... همین آغاز کافیست تا آن تصویر «کره شمالی جدا از جهان» کمی در ذهن آدم مخدوش شود....
اما از این جا به بعد تصویرها مانند سایر توصیف‌هاست. زندانی هر مستشار و یا مسافری در چند پرده مختصر و تجربه محدود... و صورت‌های سردی که به هیچ عنوان ارتباط برقرار نمی‌کنند؛ و آیینی غیرذات‌گرا و موهوم و بن‌بستی تمام عیار و غیرانسانی
برای من که در هم‌زمانی با این کتاب سفرنامه «نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ» از رضا امیرخانی را هم می‌خواندم شباهت زیاد تجربه‌ها در دو سفرنامه با حداقل دو دهه فاصله و در دو زمان قاعدتاً متفاوت پدر و پسر جالب توجه بود.
از سویی دیگر تجربه کتابی کمیک و تماما تصویری در مقابل سفرنامه نوشتاری، ارادتم را به کمیک و کتب تصویری دوچندان کرد... انتقال پیام در این کتاب بیش‌تر از کتاب نوشتاری امیرخانی بود و این قابل توجه است
        

          هیچوقت فکر نمیکردم کره ی شمالی اینطور باشه؛ روایت طنز گی دولیل گاهی تعجب بر انگیز و گاهی آدمو میخندوند؛ مشکلش اینجا بود که بعضی جاها همه چیز بهم میریخت و امروز و فرداش مشخص نبود.