خواندن این بحران‌ها و کلان‌جنایت‌های معاصر در زمانی که کلان‌جنایتی چون نبرد غزه در جریان است، انگار بازخوانی دوری تاریخی باشد؛ بس که شباهت میان کلان و خرد وقایع نسل‌کشی‌های معاصر است. 
روایت کتاب به خصوص در روایت خمرهای سرخ کامبوج از فرط سبوعیت  و درندگی بشر آزاردهنده می‌شود هرچند مانند تمام کتب سری تاریخ جهان ققنوس، کتابی خلاصه و بدون جزئیات فراوان است.
خواندن تاریخ این نسل‌کشی‌ها از زبان اروپایی‌ها البته بدون پارازیت نیست. روایت‌گر غربی به طوری این روایت را می‌سازد که استعمار و غرب و آمریکا در نهایت یکی از بازیگران فرعی یا با نقشی مساوی در جنایت تصویر شوند؛ بالطبع خواندن این نسل‌کشی‌ها از قلم‌هایی بومی می‌تواند بار این جانب‌داری‌ها را کم کند....
      

        بی‌نظیر.... بی‌نظیر. مخصوصا اشعار عجیب احمد محبی آشتیانی در کتاب 
یک دو شعر ناب هم از رضا امیرخانی در کتاب هست بسیار خواندنی
      

        کتابی سخت‌خوان اما مهم
      

        گرچه این کتاب ارزش‌مند براساس ساختار ذهنی علم‌پرستی و الحاد ماده‌گرایانه تدوین شده و هرجا در کنار تجلیل و توصیف تاریخ علم تعریض و دهان‌کجی هایی به باورمندان توحید و غیب دارد اما یک نکته ارزش‌مند برای خوانندگان باورمند این کتاب نیز وجود دارد و آن براساس قاعده اقرارالعقلا علی انفسهم جایز.... 
هرچه نباید توصیفات پرطمطراق علمی کتاب را جدی گرفت و آن را به حساب خودشیفته‌گی اهل علم جهان غرب گذاشت، اقرارات نویسنده مشرف کتاب در نارسائی‌ها و تناقض‌های علم جدید بسی خواندنی ست. نویسنده با وجود شیفته‌گی علمی و در همان موضعی که تصور می‌کند در راه اثبات مسیر علم جدید می‌کوشد ناخواسته پایه‌های علم غربی را در نظر خواننده باورمند جهان شرق به شدت متزلزل می‌کند. 
دست آخر خواندن کتاب را به علاقه‌مندان تاریخ علم اکیدا توصیه می‌کنم. کتاب نوشتاری عالی دارد که به طرزی هنرمندانه سیر از انفجار بزرگ تا ظهور گونه انسانی نوین را از یک سو و سیر شناخت جهان از دوران رنسانس تا عصر اخیر را از سویی دیگر در هم می‌آمیزد به طوری که خیلی هنرمندانه تجربه تاریخ علم در کنار تاریخ خلقت از منظر علم را به مخاطب می‌چشاند. 

به شخصه از این که در این میان پایه‌های زیست‌شناسی نوین در نسبت با خلقت انسان برایم سخت سست شد و فهمیدم در دست دانش‌مندان جهان غرب هیچ فکت جدی برای انتساب انسان به گونه‌های حیوانی و میمونی وجود ندارد،  خوش‌وقت شدم
      

        با وجود آن که خود اساطیر یونان هم چندان مفاهیم غیربشری و روحانی نیستند، اما قرائت خاص روان و خواندنی شجاع‌الدین شفا ده برابر این مفاهیم را زمینی‌تر کرده‌است. شفا شاید به منظور رسیدن به نصی خواندنی و روان، و شاید هم از نظرگاهی مدرن و فراری از مفاهیم مقدس، بهتر دیده است تا خدایان و اساطیر یونان را به جای مظاهر و موکلان طبیعت و مفاهیم روانی و حتی روحانی، دست‌مایه‌های داستان‌های تغزلی و حماسی جهان سنت یونانی بداند. این گرایش خاص که در توصیفات عصیان‌ها و هوس‌رانی‌های خدایان دوچندان خود را نشان می‌دهد، راه را برای فهم دقیق‌تر و درست موضوع اساطیر و خدایان یونان بر مخاطب فارسی کم‌خوان می‌بندد....
      

        اعتراف می‌کنم که به توصیه یکی از دوستان و در پی خطایی از جانب او به تصور این که مجموعه مقالات را مرتضی آوینی در زمان حیات‌ش ترجمه کرده است ، شروع به خواندن کردم و از همان آغاز که متوجه شدم ترجمه محمد آوینی‌ست انگیزه اصلی خواندن را از دست داده بودم؛ اما به جهت تقارنی که کتاب به ظاهر میان اندیشه‌های سنت‌گراها و روان‌شناسی و ادبی ایجاد کرده بود، بدم نمی‌آمد بدانم چه نوشته است.
کتاب جمع‌آوری چند مقاله پراکنده از نظرگاه‌هایی کاملا مستقل است که محمد آوینی آن‌ها را در ارتباط با عنوان کتاب یعنی جاودانگی و هنر می‌بیند و من ندیدم.
در مقالات ابتدایی دیدگاه سنت‌گرایی خفیف و حتی سنت‌جویی سید حسین نصری و در مقالات پایانی دید روان‌شناسانه یونگی کم‌تر قطعات یک پازل بزرگ را تشکیل می‌دهند و وجوه مختلف عنوان را نیز شامل نیستند.
در این میان مقاله به شدت کوتاهی از یونگ یعنی مقاله یک مانده به آخر کتاب به شدت درخشان است.
مقاله پایانی نیز اصلا معلوم نیست چرا در کتاب گنجانده شده است
      

        کتاب اگرچه مانند کتب روایی دیگر، پیوستاری بدون حاشیه از احادیث منتخب در مورد فتنه‌های اخر زمان است اما سیدبن‌طاووس با گزین و مرتب‌سازی استادانه‌ای، یک پیوستار روایی خواندنی ارائه داده است که اگر اسناد آغازین هر حدیث و شماره فصل‌ها را در خواندن فاکتور بگیریم، گاهی حس می‌کنیم متنی یک‌پارچه و روایی از آینده‌ای رخ‌داده‌ را مرور می‌کنیم...
کتاب در چهار بخش و سیصد و هشتاد و شش باب تدوین شده است که در واقع هر باب مشتمل بر یک حدیث است و گاهی با باب‌هایی چند خطی روبه‌رو هستیم... کتاب به تلاش سیدبن طاووس تنها از مصادر و مراجع و اسناد عامه یعنی اهل تسنن جمع‌آوری شده است و از نظر محتوا نیز چون مشتمل بر محتوایی فقهی نبوده کم‌تر توسط سایر علما مورد دقت اسنادی قرارگرفته است...
در خلال مرور این کتاب فهمیدم برخی از شایع ترین علامات ظهور که برخی در جست جو و انتظار ان به سر می‌برند، اساسا -و درهم‌نشینی با سایر علامات و توضیحات- مربوط به تاریخ‌هایی نزدیک‌تر نسبت به مصدر خود هستند و خبر از حوادث تکان‌دهنده‌ی دوران شروع حکم‌رانی عباسی و سقوط بنی‌امیه می‌دهند....
مانند سایر کتب‌ روایی، به اهل‌ش توصیه خواندن مي شود و خواندن آن برای عامه مردم حتی خالی از اشکال نیست.
      

        گزارشی تکان‌دهنده و متفاوت.
به جز سبک نوشتار و ترجمه روان کتاب ، لزوم تجربه گزارش هایی این چنین توصیه به از دست ندادن کتاب را جدی‌تر می‌کند
      

        مجموعه تاریخ  جهان نشر ققنوس کلا مجموعه جالبی‌ست؛ خلاصه و پرکشش اما کامل
من در فضای بی‌رحمانه‌ی پس از هفت اکتبر غزه به واژه آپارتاید حساس شدم. برایم جالب بود بدانم چه تصویری از این واژه بر پیکره آفریقای جنوبی مانده؛ خواندن روایت آپارتاید آفریقای جنوبی چقدر بر تجربه این روزهای غزه و فلسطین منطبق بود....
دست آخر مبارزه متفاوت ماندلا... تا آخر کتاب هم خیلی هضم‌ش نکردم.
و تاثیر ‌و حضور گاندی در موضوع مبارزات ضد آپارتاید آفریقای جنوبی نکته جدیدی بود که اولین بار با آن مواجهه می شدم. 
      

        حالا با تمام شدن کتاب خوش‌خوان قدرت اسطوره می‌توانم با دقت بهتری توضیح بدهم و بفهمم که چرا قرآن اساطیر را چندان تحویل نمی‌گیرد!
اسطوره و اسطوره‌شناسی اگرچه در وضعیت فلاکت‌بار مکانیستی جهان معاصر نوعی راه آلترناتیو و پیش‌نهادی هستند و برای تمدن مدرن و تشنگی آن شربت حیاتی به حساب می‌آیند اما واقعیت آن است که اسطوره‌ها خطرناک هستند.
کمپبل اسطوره را رمز ارتباط بشر با قدرت متعال می‌داند؛ قدرت متعالی که برمبنای همین رمزشناسی، نه وجودی متشخص و نه فرا مادی و کیهانی که به نوعی شعور پنهان همین روابط ماده است.... هرچند تفکر اسلامی نیز به تفکیک یهودی میان امر متعال و جهان ادنی قائل نیست اما میان این رمزشناسی اسطوره‌ای و آن چه معرفت‌شناسی اسلامی بیان می‌کند فاصله بین توحید و شرک است. نقطه اوج فهم خطرناکی مورد نظر قیاس و هم‌ارزی بیان کمپبل میان خدای مذکر عبرانی و اندیشه الهه در مکاتب غیرابراهیمی ست که دقیقا توصیف مشرکانه‌ترین اندیشه مقابل توحیدی‌ست و براساس رمزگان اسطوره‌ای وزنی معادل توحید به خود می‌گیرد.
دست آخر هرچند اسطوره‌شناسی همان‌طور که نویسنده هم اذعان دارد، می‌تواند در بعد عملی کمک بزرگی به فلاکت جهان مدرن کند، در بعد معرفتی خطری بزرگ برای فهم حقیقت هستی در خود دارد....خطری به مراتب بزرگ‌تر از اندیشه‌های مکانیستی بیگانه با مفاهیم اسطوره‌ای
      

        از بهترین کتاب‌های ساده و تحلیلی که تصویر جدید اما درست‌تری از حقیقت هستی به روی چشم آدم باز می‌کند
      

        به جز قیامت و آن توصیفات حول انگیزش چه واقعیت هایی در انتظار ماست؟ اگر به غیر از بیانات شریف وحیانی، بخواهیم تحلیلی فلسفی حکمی بر زندگی پس از مرگ را تجربه کنیم، خواندن کتاب‌های کوتاه استاد شجاعی در باب معاد لازم است.....
      

        کتاب از سایر رمان‌های رضا امیرخانی بهتر نیست. برای آن‌هایی که امیرخانی و قلم‌ش را دوست دارند انگیزه اول خواندن کتاب رمان جدید امیرخانی بودن است و طبعا آن‌ها بیش‌تر هم به چشم‌شان می‌آید این عدم تجانس.
تا میانه داستان هنوز زبان راوی لنگ است. به خصوص که اصلا در کت آدم نمی‌رود راوی یک زن باشد و مدام تصور می‌کنی که امیرخانی جهان زنان را درک نکرده است. بعدتر با تاکید راوی بر «زن‌م آیا من» کمی تیغ این انتقاد کند می‌شود. هرچند تا آخر کتاب هم نحوه روایت راوی باورپذیری کم‌تری دارد
با تجربه رئالیسم جادویی خفیف کتب رمان‌های قبلی امیرخانی انتظار چند صحنه این چنینی تا آخر کتاب هم‌راه آدم خواهد بود؛ انتظاری که تقریبا محقق نمی‌شود و کتاب خیلی صریح‌تر و مستقیم‌تر از همیشه به معانی ارجاع می‌دهد؛ شاید همین در کنار فضای یخ کتاب موجب اقبال کم‌تر خواننده‌های امیرخانی نیز باشد
کتاب فراز و فرود تقریبا ندارد. نقطه عطف ندارد. نقش خوب و بد جدی هم ندارد. کتاب به کل خاکستری‌ست. این مساله اگر چه می تواند جزو تدابیر نویسنده برای بیان مساله ای دودگرفته و غم‌بار باشد اما بی تعارف از خواندنی بودن اثر کم می کند. باز هم نثر روان امیرخانی به داد می رسد وگرنه...
این ها از باب نثر و سامان کتاب. اما از باب معانی و موقعیت سازی و سوژه؛ کتاب تلاشی نو برای صورت‌مساله‌ای واقعی‌ست. شهرنشینی و چالش‌های آن. توسعه و جنایت‌های آن . تهران و عاقبت آن
مفاهیم خوبی در هم تنیده شده‌اند تا زندگی  لیا و علا و تجسم عمل آن‌ها یعنی ایلیا کنار هم دوران غم‌باری با امید اندک را نمایان کنند. کتاب نقد بی‌پروا و گاهی شعارزده‌ای‌ست به زندگی شهری و توسعه آن... آخرش هم با حواله کردن پیشاب بچه به شهر و ستایش کوه‌پناهان کم‌تر می‌تواند توصیه یا نسخه بپیچد برای مخاطب و همه را حواله به زلزله امیدوارکننده‌ای می‌دهد که محتوم تهران و امثال آن است.
کتاب از این نظر با واقعیت صادق است و آخر داستان را با شیرینی و گل تمام نمی کند.
برای من به عنوان معماری که خانواده معماری هم دارد کتاب یک وجه دیگر هم داشت و آن هم میزان نزدیکی یا دوری نویسنده به این قشر و واقعیات چالش‌های حرفه‌ای و زندگی آن‌ها. به نظر تصویری که نویسنده از جهان حرفه‌ای و خصوصی این قشر می‌سازد بیش‌تر شبیه تصاویری‌ست که سیمای کشور در سریال‌های خانوادگی‌ش نشان می‌دهد و با واقعیت فاصله معنادار دارد. دست آخر زمان کتاب که به شهرداری دهه اخیر تهران برمی‌گردد می تواند موج برخوردهای سیاسی را نیز با کتاب برانگیزاند.
      

        در انطباق ش با واقعیت بی‌نهایت باید تردید برد اما کتابی خواندنی‌ست؛  هر چند بسیار به ذائقه اهل تردید و شرک خوش می‌آید.... 
برای جوان‌ترها و کسانی که مطالعات دینی خیلی کامل ندارند یک سم مهلک به حساب می‌آید.
      

        هرچند برخی معتقدند که بیگانه وجوه فلسفی و اندیشه‌ورزانه‌ای دارد، اما تیرگی فضا و ادبیات کثیف حاکم بر فضای داستان به روشنی آن را پژواک جامعه متعفن غربی زمان داستان که به واقع زه‌دان جامعه متاخر غرب است، کرده است. بیش از روابط داستانی و نمادپردازی‌های شاعرانه، فضا و ادبیات و منطق حاکم بر بیگانه را باید آینه روشن غرب دانست...