اعتراف می‌کنم که به توصیه یکی از دوستان و در پی خطایی از جانب او به تصور این که مجموعه مقالات را مرتضی آوینی در زمان حیات‌ش ترجمه کرده است ، شروع به خواندن کردم و از همان آغاز که متوجه شدم ترجمه محمد آوینی‌ست انگیزه اصلی خواندن را از دست داده بودم؛ اما به جهت تقارنی که کتاب به ظاهر میان اندیشه‌های سنت‌گراها و روان‌شناسی و ادبی ایجاد کرده بود، بدم نمی‌آمد بدانم چه نوشته است.
کتاب جمع‌آوری چند مقاله پراکنده از نظرگاه‌هایی کاملا مستقل است که محمد آوینی آن‌ها را در ارتباط با عنوان کتاب یعنی جاودانگی و هنر می‌بیند و من ندیدم.
در مقالات ابتدایی دیدگاه سنت‌گرایی خفیف و حتی سنت‌جویی سید حسین نصری و در مقالات پایانی دید روان‌شناسانه یونگی کم‌تر قطعات یک پازل بزرگ را تشکیل می‌دهند و وجوه مختلف عنوان را نیز شامل نیستند.
در این میان مقاله به شدت کوتاهی از یونگ یعنی مقاله یک مانده به آخر کتاب به شدت درخشان است.
مقاله پایانی نیز اصلا معلوم نیست چرا در کتاب گنجانده شده است