این کتاب با یک اتفاق شروع می‌شه. پلیس در یکی از محلات سیاه‌پوستا، به یک پسر شونزده ساله‌ی غیرمسلح شلیک می‌کنه و اون رو به قتل می‌رسونه، و وقایع داستان در مورد تبعات این اتفاقه. بیشتر نمی‌گم که اسپویل نشه. 
گویا این کتاب از زمان انتشار سروصدای زیادی به پا کرده، امتیاز بالایی هم در گودریدز گرفته و به عنوان یکی از بهترین کتاب‌های ۲۰۱۷ انتخاب شده. برای همین خیلی مشتاق بودم بخونمش و خیلی امیدوار بودم بهش. مخصوصا اینکه همیشه ادبیات اقلیت‌ها رو دوست داشتم، مثلا کارهای شرمن الکسی یا تونی موریسون، و نویسنده‌ی این کتاب هم سیاهپوسته. 
در کل از خوندن کتاب راضی بودم اما احساس می‌کنم بیشتر سروصداهای مربوط به کتاب، به خاطر موضوع جسورانه‌ش بوده و الزاما ارتباطی با قدرت قلم نویسنده نداشته. شخصیت‌ها بعضا کلیشه‌ای بودن. اما موضوعی که بیشتر آزارم می‌داد، سینمایی بودن کتاب بود. حالا یا چون نویسنده خیلی تحت تاثیر سینما بوده، یا چون مطمئن بوده فیلم کتابش حتما ساخته می‌شه، دوست داشته تمام دیالوگ‌ها رو خودش از قبل بنویسه. 
البته من با وجود این موارد، از خوندن کتاب لذت بردم و توصیه می‌کنم بخونیدش. ترجمه‌ی کتاب هم در کل خوب و روان بود. البته با سانسورهایی همراه بود که به نظرم اصلا مهم نبودن.
        

          چقدر سخته که یک انسان بی گناه فقط واسه رنگ پوستش بهش تهمت زده بشه و مجرم شناخته و کشته بشه توسط همون پلیسی که مثلا باید امنیتش رو تامین کنه و در نهایت هم عدالت در حق اون انسان اجرا نشه.

به کی زنگ میزنی وقتی پلیس خودش قاتله؟


        

          3/5

Deals with one if the most important issues that shouldn't actually exist, but still does. I remember two or three years ago I heard the story of a black boy that was murdered in the hands of a cop. The story of Starr and Khalil reminded me of that. It is so heartbreaking and all of us need to pay more attention to the whole racism issue. In this case, we have an awesome, eye-opening book that I think everyone should read.

But the reason I dropped one star is these sentences: 
(“Goddamn machine guns,” Daddy says. “Folks acting like this Iran or some shit.)
I'm an Iranian girl and I'm absolutely tired of hearing everyone thinking it is okay to turn their guns toward us. To me these sentences are a kind of racism and I actually felt really uncomfortable when I read them. So yeah I absolutely hate these sentences, because MY COUNTRY NEVER ATTACKED ANOTHER COUNTRY.
        

          A fascinating book, shows how your voice and your word will work and change the world, I was studying BLM as my MA thesis, this book helped me to feel how they feel...
        

          از انتشارات دیگه ای خوندم من که اصلا متن خوب و روانی نداشت به خاطر همین از کتاب خوشم نیومد.
        

          کتاب نسبتا خوبی بود تقریبا تونست نشون بده نژادپرستی چقدر مزخرفه.
اما یک جای کتاب که یکی از شخصیت‌ها اعتراض کرد به تیراندازی پلیس توی محلشون و گفت: 
(( عوضیا انگار اینجا عراقه)) 
 این حس بهم دست داد که حتی همین دوستان که به نژادپرستی اعتراض دارن خودشون هم نژادپرستن و بنظرشون مشکلی نداره اگه توی خاور میانه کشت و کشتار توسط نیروهای آمریکایی انجام بشه، درواقع انگار خون مردم خاور میانه اهمیتی نداره! حس بدی از این قسمت گرفتم   حسی شبیه به اینکه شاید اگه مسئله نژادپرستی جور دیگه ای بود همینا که معترضن نسبت به باقی نژادها همین رفتاری رو میکردن که سفیدپوستا میکنن. 
        

          درون مایه ی اصلی این کتاب نژاد پرستی در جامعه ی آمریکا، ناعدالتی و احساس تعلق خاطر است. نژادپرستی در کشور آمریکا تاریخ دیرینه ای دارد و همیشه یکی از اصلی ترین موضوعات داستان های نویسندگان آمریکایی مانند تونی ماریسون و ارنست همینگوی بوده است.مبحث ناعدالتی زمانی در کتاب نفرتی که تو می کاری وارد می شود که یک پلیس سفید پوست خلیل را بدون هیچ دلیل موجهی به قتل می رساند. سیاه پوست بودن خلیل آن هم در قرن بیست و یکم به هیچ وجه دلیل موجهی برای کشتن او نبوده و نیست. بنابراین می توان متهم شدن تنها به دلیل رنگ پوست متفاوت را یک ناعدالتی بزرگ دانست.آخرین موضوعی که آنجی توماس در کتابش به آن اشاره کرده است عدم احساس تعلق خاطر به یک جامعه است. یک جامعه فارغ از اندازه اش باید به تک تک اعضایش احساس تعلق خاطر بدهد اما جامعه ی سیاه پوستان آمریکا بعد از گذشتن حدود صد سال هنوزهم این احساس را از کشورشان دریافت نمی کنند و این اتفاق بیش از هرچیزی به آن ها آسیب می زند.
        

          داستان کتاب راجع به یک دختر سیاه پوسته که توی محله ی سیاه پوست ها زندگی می کنه ولی با سفیدپوست ها مدرسه می ره و برای همین مجبوره دو تا شخصیت داشته باشه. 
اون شاهد کشته شدن دوست دوران کودکی شه و دلش می خواد بتونه با شهادتش باعث محکوم شدن پلیسی بشه که اون رو کشته، تلاشش هم می کنه و موفق نمی شه.
وقتی دارید کتاب رو می خونید این موضوع که این خانواده رفاه اقتصادی نسبتا خوبی دارن، تنها چیزیه که یک کم خیالتون رو راحت می کنه، بقیه ش استرس و دلشوره و تهدید و سردرگمیه...

+ و به خدا پناه می برم از دست ترجمه! چرا این قدر سانسور؟ چرا این قدر عدم رعایت علایم سجاوندی؟ احساس می کنم نصف کتاب رو به خاطر این دو تا موضوع از دست دادم، و برای این که دقیق بفهمید راجع به چه اندازه ای از سانسور حرف می زنم،شمار رو به تصویر اصلی جلد کتاب و تصویر جلد کتاب منتشر شده توی ایران ارجاع می دم!
        

          خواندن این کتاب در این زمانه خاص(وسط آشوب های شروع شده با فوت خانم امینی) برایم مفید بود اما در کل کتاب خاصی نبود...
        

          موضوع کتاب برای من جدید و جالب بود و اگر یک سری نکته ها رو در نظر نگیرم، میگم تقریبا ازش خوشم اومد.
نویسنده با طرحِ یه داستان ما رو با تفکرات، احساسات، چالش ها و سختی های جامعه سیاهپوست آشنا میکنه.
ترجمه هم از نظر من خیلی خوب و روان بود.
        

           یه جاهاییش خیلی کلیشه‌ای بود و باعث میشد چشمام رو بچرخونم که فکر میکنم احتمالا دلیلش این باشه که راوی داستان یه دختر نوجوانه، البته اونقدر هم زیاد نبود که کتاب رو کسل‌کننده کنه و بخوام بیخیالش بشم.  
درکل کتاب نسبتا خوبی بود تقریبا تونست نشون بده نژادپرستی چقدر مزخرفه.
اما یک جای کتاب که یکی از شخصیت‌ها اعتراض کرد به تیراندازی پلیس توی محلشون و گفت: 
(( عوضیا انگار اینجا عراقه)) 
 این حس بهم دست داد که حتی همین دوستان که به نژادپرستی اعتراض دارن خودشون هم نژادپرستن و بنظرشون مشکلی نداره اگه توی خاور میانه کشت و کشتار توسط نیروهای آمریکایی انجام بشه، درواقع انگار خون مردم خاور میانه اهمیتی نداره! حس بدی از این قسمت گرفتم   حسی شبیه به اینکه شاید اگه مسئله نژادپرستی جور دیگه ای بود همینا که معترضن نسبت به باقی نژادها همین رفتاری رو میکردن که سفیدپوستا میکنن.

ترجمه کتاب سرشاااار از اشتباهات تایپی و نگارشی بود و این مسئله دیگه واقعا داره منو دیوونه میکنه، انگار حتی یک دفعه هم قبل از اینکه بفرستن برای چاپ، متن رو نمیخونن. چطور میشه یه کتاب به چاپ ششم برسه و این همه اشتباه داشته باشه؟؟؟؟