این کتاب با یک اتفاق شروع می‌شه. پلیس در یکی از محلات سیاه‌پوستا، به یک پسر شونزده ساله‌ی غیرمسلح شلیک می‌کنه و اون رو به قتل می‌رسونه، و وقایع داستان در مورد تبعات این اتفاقه. بیشتر نمی‌گم که اسپویل نشه. 
گویا این کتاب از زمان انتشار سروصدای زیادی به پا کرده، امتیاز بالایی هم در گودریدز گرفته و به عنوان یکی از بهترین کتاب‌های ۲۰۱۷ انتخاب شده. برای همین خیلی مشتاق بودم بخونمش و خیلی امیدوار بودم بهش. مخصوصا اینکه همیشه ادبیات اقلیت‌ها رو دوست داشتم، مثلا کارهای شرمن الکسی یا تونی موریسون، و نویسنده‌ی این کتاب هم سیاهپوسته. 
در کل از خوندن کتاب راضی بودم اما احساس می‌کنم بیشتر سروصداهای مربوط به کتاب، به خاطر موضوع جسورانه‌ش بوده و الزاما ارتباطی با قدرت قلم نویسنده نداشته. شخصیت‌ها بعضا کلیشه‌ای بودن. اما موضوعی که بیشتر آزارم می‌داد، سینمایی بودن کتاب بود. حالا یا چون نویسنده خیلی تحت تاثیر سینما بوده، یا چون مطمئن بوده فیلم کتابش حتما ساخته می‌شه، دوست داشته تمام دیالوگ‌ها رو خودش از قبل بنویسه. 
البته من با وجود این موارد، از خوندن کتاب لذت بردم و توصیه می‌کنم بخونیدش. ترجمه‌ی کتاب هم در کل خوب و روان بود. البته با سانسورهایی همراه بود که به نظرم اصلا مهم نبودن.
        

          چقدر سخته که یک انسان بی گناه فقط واسه رنگ پوستش بهش تهمت زده بشه و مجرم شناخته و کشته بشه توسط همون پلیسی که مثلا باید امنیتش رو تامین کنه و در نهایت هم عدالت در حق اون انسان اجرا نشه.

به کی زنگ میزنی وقتی پلیس خودش قاتله؟


        

          3/5

Deals with one if the most important issues that shouldn't actually exist, but still does. I remember two or three years ago I heard the story of a black boy that was murdered in the hands of a cop. The story of Starr and Khalil reminded me of that. It is so heartbreaking and all of us need to pay more attention to the whole racism issue. In this case, we have an awesome, eye-opening book that I think everyone should read.

But the reason I dropped one star is these sentences: 
(“Goddamn machine guns,” Daddy says. “Folks acting like this Iran or some shit.)
I'm an Iranian girl and I'm absolutely tired of hearing everyone thinking it is okay to turn their guns toward us. To me these sentences are a kind of racism and I actually felt really uncomfortable when I read them. So yeah I absolutely hate these sentences, because MY COUNTRY NEVER ATTACKED ANOTHER COUNTRY.
        

          A fascinating book, shows how your voice and your word will work and change the world, I was studying BLM as my MA thesis, this book helped me to feel how they feel...
        

          از انتشارات دیگه ای خوندم من که اصلا متن خوب و روانی نداشت به خاطر همین از کتاب خوشم نیومد.
        

          کتاب نسبتا خوبی بود تقریبا تونست نشون بده نژادپرستی چقدر مزخرفه.
اما یک جای کتاب که یکی از شخصیت‌ها اعتراض کرد به تیراندازی پلیس توی محلشون و گفت: 
(( عوضیا انگار اینجا عراقه)) 
 این حس بهم دست داد که حتی همین دوستان که به نژادپرستی اعتراض دارن خودشون هم نژادپرستن و بنظرشون مشکلی نداره اگه توی خاور میانه کشت و کشتار توسط نیروهای آمریکایی انجام بشه، درواقع انگار خون مردم خاور میانه اهمیتی نداره! حس بدی از این قسمت گرفتم   حسی شبیه به اینکه شاید اگه مسئله نژادپرستی جور دیگه ای بود همینا که معترضن نسبت به باقی نژادها همین رفتاری رو میکردن که سفیدپوستا میکنن. 
        

          درون مایه ی اصلی این کتاب نژاد پرستی در جامعه ی آمریکا، ناعدالتی و احساس تعلق خاطر است. نژادپرستی در کشور آمریکا تاریخ دیرینه ای دارد و همیشه یکی از اصلی ترین موضوعات داستان های نویسندگان آمریکایی مانند تونی ماریسون و ارنست همینگوی بوده است.مبحث ناعدالتی زمانی در کتاب نفرتی که تو می کاری وارد می شود که یک پلیس سفید پوست خلیل را بدون هیچ دلیل موجهی به قتل می رساند. سیاه پوست بودن خلیل آن هم در قرن بیست و یکم به هیچ وجه دلیل موجهی برای کشتن او نبوده و نیست. بنابراین می توان متهم شدن تنها به دلیل رنگ پوست متفاوت را یک ناعدالتی بزرگ دانست.آخرین موضوعی که آنجی توماس در کتابش به آن اشاره کرده است عدم احساس تعلق خاطر به یک جامعه است. یک جامعه فارغ از اندازه اش باید به تک تک اعضایش احساس تعلق خاطر بدهد اما جامعه ی سیاه پوستان آمریکا بعد از گذشتن حدود صد سال هنوزهم این احساس را از کشورشان دریافت نمی کنند و این اتفاق بیش از هرچیزی به آن ها آسیب می زند.
        

          یه کتاب در مورد سختی هایی که سیاه پوست ها توی آمریکا محتمل شدن رو روایت می‌کنه 
چندان باب میلم نبود
        

          داستان کتاب راجع به یک دختر سیاه پوسته که توی محله ی سیاه پوست ها زندگی می کنه ولی با سفیدپوست ها مدرسه می ره و برای همین مجبوره دو تا شخصیت داشته باشه. 
اون شاهد کشته شدن دوست دوران کودکی شه و دلش می خواد بتونه با شهادتش باعث محکوم شدن پلیسی بشه که اون رو کشته، تلاشش هم می کنه و موفق نمی شه.
وقتی دارید کتاب رو می خونید این موضوع که این خانواده رفاه اقتصادی نسبتا خوبی دارن، تنها چیزیه که یک کم خیالتون رو راحت می کنه، بقیه ش استرس و دلشوره و تهدید و سردرگمیه...

+ و به خدا پناه می برم از دست ترجمه! چرا این قدر سانسور؟ چرا این قدر عدم رعایت علایم سجاوندی؟ احساس می کنم نصف کتاب رو به خاطر این دو تا موضوع از دست دادم، و برای این که دقیق بفهمید راجع به چه اندازه ای از سانسور حرف می زنم،شمار رو به تصویر اصلی جلد کتاب و تصویر جلد کتاب منتشر شده توی ایران ارجاع می دم!
        

          خواندن این کتاب در این زمانه خاص(وسط آشوب های شروع شده با فوت خانم امینی) برایم مفید بود اما در کل کتاب خاصی نبود...
        

          موضوع کتاب برای من جدید و جالب بود و اگر یک سری نکته ها رو در نظر نگیرم، میگم تقریبا ازش خوشم اومد.
نویسنده با طرحِ یه داستان ما رو با تفکرات، احساسات، چالش ها و سختی های جامعه سیاهپوست آشنا میکنه.
ترجمه هم از نظر من خیلی خوب و روان بود.
        

          مامور به سمت ماشینش رفت. پدر و مادرم من را جوری بار نیاورده‌اند که از پلیس‌ها بترسم، بلکه یادم داده‌اند که در برخورد با آن‌ها باهوش باشم. به من گفته بودند وقتی پلیس پشتش به تو است هوشمندانه نیست تکان بخوری. خلیل این کار را انجام داد. به سمت در آمد.
هوشمندانه نیست حرکت ناگهانی انجام دهی. خلیل این کار را کرد. در راننده را باز کرد.
 تو حالت خوبه، استار…
بنگ! (نفرتی که تو می‌کاری – صفحه ۲۵)
این اتفاق برای یک دختر هفده ساله سیاه پوست می افتد وقتی در حال برگشت از مهمانی است. دوستش در جلوی چشمانش با گلوله پلیس کشته می شود.
استار در مراسم یادبود هریس متوجه می شود که کسی قصد بازداشت ماموری که هریس را به قتل رساند؛ ندارد. استار در کمال ناباوری مصاحبه میکند و درباره تمام دروغ هایی که درباره هریس گفته اند از ارتباطش با مواد مخدر و اینها می گوید و این آغاز ماجراست. آغاز شورش و درگیری. 
استار تا پیش از آن نمی دانست گاهی باید در مقابل یک چیز عظیم ایستاد. چیزی که ظلم است یا فساد یا دروغ. باید ایستاد به هر قیمتی که باشد
کتاب نفرتی که تو می‌کاری نوشته آنجلا توماس، نویسنده آمریکایی است که با موضوعات حساس اجتماعی و سیاسی، به‌ویژه مسائل مربوط به تبعیض نژادی و برخوردهای پلیس با اقلیت‌ها، در رمان خود به سراغ موضوعات دشوار و مهم می‌رود. این کتاب برای نوجوانان و جوانان نوشته شده، ولی موضوعات آن به‌قدری عمیق و مهم است که برای همه گروه‌های سنی جذاب است.
داستان کتاب حول زندگی استار کارتر، یک دختر سیاه‌پوست 16 ساله در آمریکا، می‌چرخد که در محله‌ای فقیرنشین زندگی می‌کند. استار بین دو دنیای متفاوت زندگی می‌کند: دنیای خانه و خانواده‌اش در محله‌ای پرخطر و دنیای مدرسه‌ای که در یک منطقه مرفه سفیدپوست‌ها تحصیل می‌کند. زندگی استار زمانی تغییر می‌کند که شاهد قتل بهترین دوستش، خالد، توسط یک افسر پلیس سفیدپوست می‌شود.
خالد بدون هیچ دلیلی توسط پلیس کشته می‌شود، در حالی که او تنها سوار بر ماشین خود بوده است و دست‌خالی بوده. این حادثه، استار را به مرکز توجهات عمومی قرار می‌دهد و او با فشارهای زیادی از جمله تهدیدات جانی، دخالت رسانه‌ها و فشارهای پلیس مواجه می‌شود. استار باید تصمیم بگیرد که آیا باید در برابر ظلم و نابرابری سکوت کند یا صدای خود را بلند کرده و مبارزه کند. او باید یاد بگیرد که چگونه با ترس، شجاعت و مسئولیت‌های اجتماعی خود روبه‌رو شود.
نفرتی که تو می‌کاری علاوه بر اینکه یک رمان نوجوانانه جذاب است، یک بیانیه اجتماعی قوی نیز محسوب می‌شود. این کتاب نه‌تنها به مسائل نژادی و نابرابری‌های اجتماعی پرداخته، بلکه به‌طور کلی پیام‌هایی درباره عدالت، شجاعت، و مسئولیت‌پذیری در برابر ظلم را به مخاطب منتقل می‌کند
یکی از مهم‌ترین محورهای داستان، برخوردهای ناعادلانه و خشونت‌آمیز پلیس با سیاه‌پوستان است که یک موضوع بسیار حساس در ایالات متحده است. آنجلا توماس با استفاده از داستان استار، به‌طور مؤثری مشکلات مربوط به سیستم نژادپرستی و تبعیض پلیسی را نشان می‌دهد. قتل خالد، یک جوان بی‌گناه، توسط پلیس، نمونه‌ای واقعی از مشکلات سیستماتیک در برخورد با اقلیت‌های نژادی است که در جامعه آمریکا و بسیاری از کشورها وجود دارد.
استار که شاهد قتل دوستش است، با دشواری‌های زیادی روبه‌رو می‌شود. او باید تصمیم بگیرد که آیا باید سکوت کند یا صدای خود را بلند کند و در برابر ناعادلای‌ها بایستد. این کشمکش درونی استار، از یک سو ترس از انتقام‌جویی و تهدیدات جانی، و از سوی دیگر احساس مسئولیت اجتماعی و عدالت‌خواهی، یک درگیری عاطفی پیچیده را به تصویر می‌کشد که هر خواننده‌ای می‌تواند آن را درک کند.
یکی دیگر از جنبه‌های مهم کتاب، نقد رسانه‌ها و نحوه برخورد آن‌ها با مسائل نژادی است. رسانه‌ها در این داستان اغلب به جای تمرکز بر حقیقت و عدالت، به تحریف واقعیت‌ها و تغییر تصویر افراد می‌پردازند. داستان به‌طور غیرمستقیم به این نکته اشاره دارد که چگونه رسانه‌ها می‌توانند در مواردی نژادپرستی و خشونت پلیس را طبیعی جلوه دهند.
در این کتاب، خانواده استار، به‌ویژه پدرش که خودش یک افسر پلیس است، نقش بسیار مهمی دارد. او شخصیتی است که به استار آموزش می‌دهد چطور با مشکلات جامعه روبه‌رو شود، اما هم‌زمان دلایلی برای احتیاط و محافظت از خود دارد. این تضاد در شخصیت‌پردازی‌ها، به‌ویژه در خانواده استار، به کتاب عمق بیشتری می‌بخشد و نشان می‌دهد که نژادپرستی و تبعیض در همه سطوح جامعه وجود دارد.
استار به‌عنوان شخصیت اصلی داستان، در حالی که یک نوجوان است، به‌شدت واقعی و پیچیده به نظر می‌رسد. مشکلات او و احساسات درونی‌اش در مواجهه با تبعیض، غم و اندوه، و ترس از ناعادلای‌ها، به‌طور مؤثر و قابل درک به تصویر کشیده شده است. این کتاب به‌خوبی توانسته است توجه‌ها را به مسئله تبعیض نژادی و مشکلات اجتماعی معطوف کند و بحث‌های مهمی درباره عدالت اجتماعی و نقش فرد در تغییر جامعه ایجاد کند.
        

           یه جاهاییش خیلی کلیشه‌ای بود و باعث میشد چشمام رو بچرخونم که فکر میکنم احتمالا دلیلش این باشه که راوی داستان یه دختر نوجوانه، البته اونقدر هم زیاد نبود که کتاب رو کسل‌کننده کنه و بخوام بیخیالش بشم.  
درکل کتاب نسبتا خوبی بود تقریبا تونست نشون بده نژادپرستی چقدر مزخرفه.
اما یک جای کتاب که یکی از شخصیت‌ها اعتراض کرد به تیراندازی پلیس توی محلشون و گفت: 
(( عوضیا انگار اینجا عراقه)) 
 این حس بهم دست داد که حتی همین دوستان که به نژادپرستی اعتراض دارن خودشون هم نژادپرستن و بنظرشون مشکلی نداره اگه توی خاور میانه کشت و کشتار توسط نیروهای آمریکایی انجام بشه، درواقع انگار خون مردم خاور میانه اهمیتی نداره! حس بدی از این قسمت گرفتم   حسی شبیه به اینکه شاید اگه مسئله نژادپرستی جور دیگه ای بود همینا که معترضن نسبت به باقی نژادها همین رفتاری رو میکردن که سفیدپوستا میکنن.

ترجمه کتاب سرشاااار از اشتباهات تایپی و نگارشی بود و این مسئله دیگه واقعا داره منو دیوونه میکنه، انگار حتی یک دفعه هم قبل از اینکه بفرستن برای چاپ، متن رو نمیخونن. چطور میشه یه کتاب به چاپ ششم برسه و این همه اشتباه داشته باشه؟؟؟؟