رمان نوجوان است و برای پروژه‌ای که در حال انجامش هستم خواندمش. کمی اطناب دارد ولی داستانش آن‌قدری قدرت دارد که مخاطب را تا آخر بکشاند. همیشه ترسیم شرایط آخرالزمانی جذب‌کننده است.
        

          به نظرم نیل شوسترمن من خیلی خوب تونسته توی این کتاب خوی حیوانی انسان در مواجهه با غریزه بقا رو نشون بده همه ما انسان ها به ظاهر سازی ها و لبخند های مصنوعی علاقه داریم این که خودمون رو متمدن نشون بودیم و مدنیت رو حفظ کنیم ولی به محض این که یه فاجعه رخ داد؟پوم !ما تبدیل به حیوون هایی میشیم که دیگه به زور و از روی ادب به همسایه رو مخش لبخند نمیزنه بله برای حفظ بقا خودمون کار هایی از ما سر میزنه که خیال هم نمی‌کردیم از ما بر بیاد و شاید برای یه بطری آب حاضریم تا ماشه رو بچکونیم و چاقو رو فرو کنیم .آره انسان ها وقتی غریزه بقاشون بیدار میشه تبدیل به همچین هیولا های میشند .خیلی از کتاب خوشم اومده کشش خاصی داره از اونا که زمینش نمیزاری .
        

          از این کتاب خیلی خوشم اومد:) 
جزو بهترین کتاب هاست که خوندم
        

          تجربه‌ی جالبی‌بود برام چون میخواستم یه کتابی از شوسترمن بخونم تا با قلمش آشنا بشم یکم و بعدش مجموعه داس مرگ رو بخونم.
موضوع و شخصیت پردازی و تصویرپردازی اوکی بود.
اتفاقات کتاب حتی توی تخیلات هم خیلی دردناکه چه برسه روزی که برای ما هم خدای نکرده همچين اتفاقی بیفته
من از ۵ بهش ۴میدم
        

          زندگیه دیگه...
عین گرد باد میمونه..
هرچقدرم زور بزنی زورت بهش نمی‌رسه 
بلندت می‌کنه میبردت بالا میچرخونتت پرتت می‌کنه یه جایی که فکرشم نمیکنی
وقتی هم که تموم میشه دیگه آدم قبلی نیستی... 
زخمی گیج خسته. 
داستان این کتاب و قراره همیشه یادم بمونه و همینطور 
احساساتی که باهاش تجربه کردم. 
نصفی از وجودم شده این کتاب. مغز نویسنده رو باید بوسید. 
دلم برای الیسا، گرت، جکی و کلتون حسابی تنگ میشه.
        

          این کتاب هم مانند دیگر کتاب های این نویسنده واقعا زیبا بود. همچون بقیه کتب نویسنده یک پدیده رو در سبک رمان مورد بحث قرار داده بود. به زیبا ترین نحو اتفاقات رو به تصویر کشیده بود. اما به نظرم پایان کتاب کمی ضعیف بود. می توانست با تلخ کردن پایان کتاب جذابیت کتاب رو بیشتر کنه. اما در کل کتاب واقعا کامل و زیبا نوشته شده بود

https://taaghche.com/book/91918/%D8%AE%D8%B4%DA%A9%D8%B3%D8%A7%D9%84%DB%8C
        

          ی کتاب دیگه با تم آخرالزمانی از آقای شوسترمن.بنظرم از پس بیان نکته اصلی که اول ذهن و چشم مخاطب رو به روی شاید آینده نه چندان دور طبیعت و بشر باز کنه به خوبی براومده و وقتی که عمیقاً پا به صفحات کتاب بزاری متوجه حس اظطراب و تلاش برای بقا میشی.این که چطور تو شرایط خاص همه میتونن تبدیل به یک هیولای وحشتناک بشن و هیچ گونه حس ترحم و هم نوع دوستی نیز وجود نداشته باشه.اسم کتاب به خودی خود گویای همه چیز هست.خشکسالی و بی آبی که هرچند همه ازش مطلع هستند اما کسی آن را جدی نمیگیرد.امیدوارم حداقل این اثر روی مخاطب تاثیر خودش رو بزاره. سبک کتاب واسم جدید بود که از دید چندین و چند شخصیت بیان میشه و جالب بود.اما به شخصه به هیچ عنوان پایان کتاب رو نمیتونم قبول کنم.حس میکنم بر خلاف بقیه کتابای شوسترمن که هیچ ترسی برای از بین بردن شخصیت اصلی کتاب نداشت؛اینجا قصه فرق میکرد و در آخر تمام شخصیت های اصلی صحیح و سالم به مانند فیلم ها خوش و خندان در کنار هم قرار گرفتن.وقتی تو صفحات پایانی خبری از جکی نبود انتظار داشتم حداقل او قربانی شجاعتش شده باشد که خب فقط یک نیم خط کافی بود تا بفهمم او نیز سالم مانده.عمیقا حس میکنم تمام ماجراجویی ها و تلاش گروه رو پوچ جلوه داد به طوری که اگه دوهفته داخل خونه هاشون دوام می‌آورند خیلی شیک و مجلسی مشکل تمام می‌شد.اما هرچه که بود همچنان ارزش خواندن داره
        

          این کتاب هشداری برای آیندگان بود
دنیایی بدون آب که تمام مردم برای حیاتشان با مرگ دست و پنجه نرم میکنند
روند داستان خیلی هیجان انگیز بود و نمیتونستی پیش بینی کنی که در آخر چه اتفاقی میوفته
        

          خیلی ترسناک و واقعی بود. یه تصویر از واقعه‌ای که اگه به دور و برمون نگاه کنیم، خیلی دور به نظر نمیرسه. این‌که منابع آب شیرین‌مون در دسترس نباشن... و آدم همه‌ش حیرون می‌مونه که چه کاری برای این اوضاع میشه انجام داد. که اصلا آیا از فرد فردِ ما کاری برمیاد؟
و در خوش‌بینانه‌ترین شرایط هم به‌نظرم جوابش منفیه. کافیه یه نگاه به مدل‌هایی که از آینده زیست‌محیطی ایران انجام شده بندازیم تا متوجه بشیم که حتی اگه همین الان هم درست‌ترین قدم‌ها رو برداریم، تا مرز فاجعه پیش رفتیم...
        

          کتاب رو بستم و دیدم خدای من؛ تشنمه.
پنج ستاره؛ به‌خاطر فضاسازی داستان و تصویر دقیقی که از وضعیت بحرانی خلق شده بود. من کسی نبودم که ماجراها رو از بیرون تماشا می‌کرد؛ بلکه همراه شخصیت‌های داستان در بطن بحران لوله‌های خالی بودم و برای زنده‌موندن می‌جنگیدم.
پنج ستاره؛ به‌خاطر احساساتی که ماهرانه به تصویر کشیده شده بود و عمیقاً می‌تونستم درکشون کنم.
به‌خاطر اون تصویرهای کوتاه بین داستان؛ خیلی پسندیدمشون.
به‌خاطر کلتون و متفاوت بودنش. گاهی دلم می‌خواست فقط او داستان رو روایت کنه.
به‌خاطر الیسا و قابل اعتماد بودنش. بهش افتخار می‌کنم.
به‌خاطر جکی و شکست‌ناپذیری‌ش (باید اعتراف کنم بعضی جاها خیلی از دستش حرص می‌خوردم.)
به‌خاطر گرت که دوستش داشتم چون گاهی منو یاد یکی از شخصیت‌های داستانیِ خودم می‌انداخت. 
و به‌خاطر پایان داستان که باعث شد بغض کنم.
تو این برهه از زمان و با وجود فشار روانی نزدیک کنکور، این کتاب و تصویرسازیِ محشرش از بحران احتمالاً یکی از بدترین هدیه‌هایی بود که می‌تونستم به خودم بدم؛ اما خب باز شد، دیده شد و خیلی هم پسندیده شد. 
        

          این کتاب حقیقتی رو که ممکنه چند سال آینده برامون اتفاق بیوفته رو میکوبنه توی صورتمون..خشکسالی و بی آبی 
دنیایی که حتی فکرشم اذیت کننده‌ست!
فضای کتاب خیلی دقیق بود و اینو دوست داشتم مهم ترین و قشنگ ترین نکته این کتاب پیام داستانه::یعنی امید داشتن!
شخصیت پردازی خیلی خوبی داشت و اینکه از زبون همه شخصیت ها روایت میشد خیلی خوب بود..!
به شخصه عاشق شخصیت کلتون و گرت بودم🤌

        

          بهترین کتابی که بین کتاب هام خوندم وتوصیفم ازاین کتاب وصف نشدنی اینم بگم که وقتی کتاب رو میخوندم خیلی تشنم میشد و همش آب میخوردم وبعضی از جاهای کتاب حس میکردم اتفاق هایی که تو کتاب میوفته توواقعیت هم اتفاق میوفته واین من رو خیلی میترسوند واین کتاب روخیلی دوست دارم و به همه پیشنهاد میکنم اون رو بخونن
        

          این کتاب رو مثل تمام کتاب های آقای نیل شوسترمن دوست داشتم. این کتاب خیلی چیزا رو یاد می‌ده. از انسانیت، اهمیت و چه کارهایی از انسان در زمان بحران سر می‌رسه. در موقعیت های بحرانی انسان ها به چند گروه تقسیم میشن. 
انسان هایی که کمک می‌کنن.
انسان هایی که خراب کاری می‌کنن.
انسان هایی که حتی برای منافع خودشون آدم هم می‌کشن.
چیزای زیادی یاد گرفتم، لذت بردم و دنیای جدیدی رو کشف کردم. 

        

          می‌خواستم یه چیزهایی درموردش بنویسم، اما وقتی ریویوی خانم توکلی رو خوندم دیدم هیچ چیزی نیست که بتونم بهش اضافه کنم. پس فقط شما رو دعوت می‌کنم به خوندن اون. :)
من هم فقط تأکید می‌کنم که شوسترمن رو می‌ستایم، که دست روی همچین موضوعی گذاشته که هرکی می‌شنوه میگه «ای باباااااا. باشه باشه. خودمون می‌دونیم!» و داستان هولناک (اما واقعی‌ای) نوشته از اونچه ممکنه به سرمون بیاد.
الان آب رو که می‌بینم با همون حسی نگاهش می‌کنم که گرت شیر آب رو باز و بسته می‌کرد.
چقدر الیسا و کلتون و جکی رو دوست داشتم.
        

          این کتاب هم مثل اثار دیگر این نویسنده شاهکار بود و مرز انسانیت رو مشخص کرده بود.
همچنین باعث شد من به شخصه واقعا بیشتر بحران کم آبی رو جدی بگیرم . کتاب شخصیت پردازی خوبی داره و آدم باهاش ارتباط برقرار می کنه . خواندن این کتاب رو به هر کتابخونی توصیه می کنم. 
        

          این کتاب بنظرم بینظیر بود 
از این نظر که توی لحظه به لحظه ی خوندش احساس اینکه روزی اب نخواهیم داشت رو درک کردم 
این کتاب یک واقیت از آینده رو به ما نشون میده که کمبود آب چه بحران های افتضاحی رو به وجود میاره و با خوندن لحظه به لحظه این کتاب قدر اب رو بیشتر میدونین .
        

          
خشک‌سالی آخرالزمانی است که دور نیست، دیر نیست و همین‌جا هم رخ‌داده. شکستن لوله‌های انتقال آب از استانی به استان دیگر. بله آن وحشت لوله‌های خالی رخ نداد، اما آیا خیلی دور از دسترس است؟ 
رمان خشک‌سالی برای من یک رمان وحشتناک بود. ماجراهای آخرالزمانی گاهی آن‌قدر دور از دسترس به نظر می‌رسند که موقع خواندنش خواننده با خودش فکر می‌کند کو تا آن موقع. اصلاً این اتفاق نمی‌افتد. اصلاً آدم‌ها این‌جوری نمی‌شوند. اصلاً آن موقع ما نیستیم. اما رمان خشک‌سالی آخرالزمان قابل‌درکی بود. همه‌مان شاید در همین تابستان به درکی از موقعیتش برسیم. 
بعضی صحنه‌ها آن‌قدر برای من تأثیرگذار بود که کتاب را رها می‌کردم. تپش قلبم آن‌قدر بالا می‌رفت که احساس می‌کردم تحمل این‌همه وحشت را ندارم. باید از کتاب فاصله می‌گرفتم، چک می‌کردم آب در لوله‌هایمان باشد و دوباره برمی‌گشتم سر کتاب.
بچه‌های گم‌شده، جنایت، ناامنی و مرگ، همه ارمغان لوله‌های خالی است. 
شخصیت‌پردازی این رمان عالی بود، الیسا، جکی، هنری و کلتون. هر کدام نماینده یک گروه فکری در برابر فجایع هستند و نمونه‌هایشان دوروبرمان زیاد است. 
اواسط رمان، وقتی وحشت به من غالب می‌شد به شوسترمن‌ها التماس می‌کردم این کار را امیدوارانه تمام کنید. من طاقتش را ندارم. و دمشان گرم. خوب تمامش کردند. 
ممنونم از دوست عزیزم خانم توکلی که این رمان را به من معرفی کردند.

        

          خیلی وقت پیش خواندمش و برایش چیزی ننوشتم.
ایده‌ی داستان مثل دیکر ایده‌های نیل شوسترمن، جذاب و قابل باور و شدنی است.
در شهری، آب آشامیدنی  نایاب می‌شود و تا چندین و چند روز این وضعیت باقی می‌ماند.
هرکسی تلاش می‌کند از هر راهی خودش و خانواده اش را از بی آبی نجات دهد.
بروز برخی رفتارهای خودخواهانه از این بشر دوپا، در بعضی موارد رقت انگیز و دردناک است.
و البته بسیار خواندنی و تامل برانگیز است.
به علت نکاتی که دارد، کتاب تمیزی نیست و شاید مناسب +۱۸ باشد.
        

          از آن کتاب‌ها که مطمئنم با گذشت زمان چیزهایی ازش در من رسوب خواهد کرد و باقی خواهد ماند!
آب تمام شد. قصهٔ «خشکسالی» با این خبر یک‌خطی شروع می‌شود: دیگر از هیچ لوله و شیری آب بیرون نمی‌آید. اما نویسنده بعد از این یک خط، چهارصد صفحه شما را دنبال خودش می‌کشد تا رویه‌‌های دیگری از انسانیت را به شما نشان بدهد. آن‌چه پیش‌بینی می‌کردید و آن‌چه هرگز احتمالش را نمی‌دادید. شوسترمن را به خاطر خلق آثاری که در عین هیجان‌انگیز و پرحادثه بودن، تأمل‌برانگیز و عمیق هم هستند می‌ستایم. این کتاب شاید به نظر برخی خوانندگان -خصوصاً در قیاس با سه‌گانهٔ داس مرگ- کلیشه‌ای و مستقیم‌گو برسد، که به نظرم خیلی طبیعی است. چون اولاً در همین جهان واقعی و آشنا رُخ می‌دهد -که به نسبت دنیای پسامیرایی که در داس مرگ تویش قرار می‌گیریم- خیلی کلیشه‌ای و تکراری است! :)
و دوم به خاطر دست گذاشتن روی موضوعی که گوش‌های همه‌مان ازش پُر است. کمبود آب، تغییرات اقلیمی، ضرورت صرفه‌جویی در منابع، ...
اما آیا این که رسانه‌ها این موضوعات را دستمالی و از معنا تهی کرده‌اند، ضرورت پرداختن به آن‌ها را منتفی می‌کند؟ مسلماً نه.
این هم نشانهٔ دیگری از جسارت شوسترمن که به موضوعی پرداخته که در نظر اول، تکراری و شیره کشیده به نظر می‌رسد و تلاش کرده -تلاشی به زعم بنده قرین توفیق- به گوشه‌های تاریکی از آن نور بیاندازد و زوایای تازه‌ای از آن نشانمان دهد.
نکتهٔ دیگری که دوست دارم اضافه کنم توانایی نویسنده در خلق شخصیت‌های «به یاد ماندنی» است. خیلی ممکن است توالی وقایع و جزئیات داستان را فراموش کنید اما به نظرم بعید است الیسا، کلتون و جکی را از یاد ببرید. همان‌طور که به نظرم بعید می‌رسد کسی داس مرگ را بخواند و سیترا و روئن با گذر زمان از ذهنش زدوده شوند.
آدم‌ها در بحران با خودشان مواجه می‌شوند. حالا وقت خرج کردن اندوخته‌هاست. مادی و معنوی. آن‌چه در روزگار عافیت بر خودت افزوده‌ای، حالا از اعماق بالا می‌آید و ممکن است جوهره‌ای از خودت بروز دهی که حتی خودت را -و بیش از همه خودت را- شگفت‌زده کند.
امیدوارم اگر روزی در چیزی مثل «لوله‌های خالی» قرار گرفتم، جزء «به کمال رسیده»ها باشم نه «سایه»ها!

پی‌نوشت: کتاب آمریکایی‌تر از آن است که نسخهٔ زبان اصلی‌اش برای کسی چون من قابل‌فهم باشد. پر از ارجاعات به چیزهایی که یک آمریکایی معنایش را به راحتی می‌فهمد اما ما ازش سر در نمی‌آوریم. مانند فیما (FEMA) که یعنی ستاد مبارزه با بحران فدرال. ترجمهٔ نشر پرتقال روان و قابل‌فهم بود و پانویس‌های کارگشایی داشت و به نظر هم نمی‌رسید که سانسور ضربهٔ مهلکی بهش زده باشد.

        

          کتابی شوکه کننده . واقعا مسائلی به ظاهر ساده و شاید پیش پا افتاده چقدر میتونن چالش برانگیز باشن.
و اینکه چقدر آدمها در شرایط سختِ بقا رفتارهاشون غیرقابل پیش بینی میشه.
کلا قلم شوسترمن خیلی خوب و گیراست.