در اینکه دزیره کتاب جالبیه و اطلاعات تاریخی خوبی به آدم میده شکی نیست ، اما نمیدونم چرا من اونقدری که باید با داستان ارتباط برقرار نمیکردم و حس میکردم میتونست خیلی خیلی بهتر از اینها باشه(با توجه به تعریف هایی که ازش شده بود) ، همین باعث شد من خیلی خیلی کند کتاب رو بخونم و اشتیاقی برای ادامه ش نداشته باشم :)) (به جز بعضی از قسمت های هیجانی که اون هم خیلی طولانی نبود).
هرچند چون  به صورت خاطره نویسی بود میشد احساسات رو توش متوجه شد.
در کل ارزش یک بار خوندن رو داره.
        

          یک اثر درجه یک، زیبا، دلنشین و بسیار لطیف.
نمونه‌ی موفق و قدردیده یک رمان تاریخی در مورد یک شخصیت خاص.
دزیره در ظاهر داستان عاشقانه‌ای ست پیرامون دختر یک تاجر ابریشم در مارسی و دوران انقلاب فرانسه به نام «اوژنی کلری» ولی در واقع داستان انحراف «انقلاب کبیر فرانسه» است از آرمان‌هایش و بیش از این داستان ظهور و سقوط «ناپلئون» است.
نابغه‌ای غریب که هر چه در موردش بیشتر بخوانید و فکر کنید بیش‌تر متحیر می‌شوید. اما کارکرد رمان همین جاست که به زیبایی و لطافت هرچه تمام، اطلاعات و محتوای کتب تاریخی را در اختیار خواننده می‌گذارد و در عین حال آن خشکی و سخت خوانی کتب تاریخی را هم ندارد.
خلاصه اگر مثل من طرفدار عاشقانه نیستید و از این جور داستان‌ها خوشتان نمی‌آید بازهم از دستش ندهید که حرف ندارد. 
در یک کلام «عالی».
        

          عالی بود هم جذابیت رمان رو داره هم اطلاعاتی از تاریخ فرانسه ی دوره ناپلئون رو به داشته هامون اضافه میکنه
        

          نمی‌دونم چرا اطلاعات این کتاب نیومدم به روز کنم، فوق العاده بوده، البته من نسخه صوتی فیدیبو رو با صدای خانم درخشش گوش کردم و سیر داستان، فضاسازی و گشت و گذار تو دویست سال پیش برام لذت‌بخش بود
        

          قطعا پنج ستاره هم برای این شاهکار کمه،خیلی زیاد مورد علاقه ی من بود،تاریخی بودنش،سیاسی بودنش و عاشقانه ی زیبایی که داشت رو شدیدا میپسندم.
چقدر این کتاب رو دوست دارم،انگار با لحظه لحظه اش زندگی کردم.... 
قطعا دلم برای اون شب هایی که ناپلئون و ژوزف با دزیره و ژولی توی باغ قدم میزدن،ژولی و ژوزف دست همدیگه رو پنهانی میگرفتن و تنهایی باهم صحبت میکردن،دزیره و ناپلئون باهم مسابقه ی دو میذاشتن و ناپلئون سرعتش رو کم میکرد و اجازه میداد دزیره بازی رو ببره تنگ میشه.و هنوزم با به یاد آوردن اولین بوسشون کلی ذوق میکنم:))) 
با اینکه کتاب طولانی ای بود ولی بازم با عشق و علاقه خوندمش و اصلا از خوندنش حتی  ذره  ای خسته نشدم،و ای کاش میشد یک روز تمام میتونستم برم توی اتاق مخفی خوم(در واقع این اتاق خیالیه)و اونجا یه روزه تمومش کنم. 
با عشق و شور و اشایاق به سمت جلد دوم میرم و امیدوارم توی اون جلد عاشفانه های بیشتری از ناپلئون و دزیره ببینیم،میدونم خیلی توقعم زیاده اما واقعا نمیشه؟:))
فکر کردم یه پایان با معنی و عجیبی داره ولی کلا پایانی نداشت در واقع،جلد اول و جلد دوم یه کتابن به خاطر همین هم پایان واقعی توی جلد دوم منتظرمه.
کتاب خیلی زیبایی بود،خیلی..!
        

          کم‌نظیر در نوع خودش!
چقدر چقدر چقدر این اثر رو دوست دارم.
کتاب حجیمه اما خاطرم هست اصلا راضی
به تمام شدنش نبودم.
دزیره تجربه‌ی یک موقعیت جدید در تاریخ
و ادبیات غربیه که بسیار هم دلنشینه.
        

          عالی بود فیلمش هم خوبه
        

          شب دیروقت است،همه گمان می‌کنند من دراز کشیده‌ام و استراحت می‌کنم تا برای شرکت در جشن‌هایی که فردا و پس‌فردا به افتخار ملکه‌ی دزیده‌ریای سوئد و نروژ برگزار می‌شود،آماده شوم. ولی من می‌خواهم برای آخرین‌بار خاطراتم را یادداشت کنم.وقتی می‌رسم به آخرین صفحه‌ی آن،خیلی برایم عجیب می‌نماید.یاد روزی افتادم که همه‌ی صفحه‌های آن هنوز سفید بود و به عنوان هدیه‌ی زادروزم،روی میز کوچک کنار تختخوابم گذاشته شده بود.در آن‌موقع چهارده ساله بودم و از خودم می‌پرسیدم این دفتر به چه کارم می‌آید.پدرم هم جواب داده بود: « زندگی‌نامه‌ی همشهری برناردین،اوژنی،دزیره کلاری را در آن یادداشت کن...»
پدر،تاریخچه‌ی زندگی‌ام را در آن نوشته‌ام و دیگر چیزی برای افزودن به آن ندارم.چون تاریخچه‌ی زندگی این دختر همشهری،تمام و تاریخچه‌ی زندگی ملکه‌ای آغاز شده است.
ولی قول می‌دهم پدر کاری نکنم ک باعث سرافکندگی تو شود،این را هم هرگز فراموش نمی‌کنم که تو حریرفروش بسیار محترمی بودی.
#دزیره #آن_ماری_سلینکو #پرویز_شهدی
        

          باید یک روز تصویر کنسول اول را به دیوار خانه‌ام بزنم؛ با صورت باریک و لاغر و گونه های فرورفته، با موهای بلند و برق توی چشم‌هایی که به دوردست نگاه می‌کردند. تاریخ ناپلئون را دیکتاتور می‌داند و من هم قصد انکارش را ندارم، اما دوست دارم او را برای همیشه، همان طور به یاد بیاورم که در تصویر کنسول اول بود: نابغه‌ی-عاشق-جاه‌طلب.
        

          معشوقه ی ناپلئون  که در نهایت ..... ژانر تاریخی دارد
قشنگه بخونین😊
        

          بر عکس خیلی از هم سن و سالام عاشق درس تاریخ بودم اینکه درس تاریخی که در مدرسه ارائه می‌شد چه قدر کسل کننده بود و نیاز به حفظ کردن داشت برام مهم نبود من جوری عاشق زنگ تاریخ بودم که با یک نگاه کل کتابو از بر می‌کردم. 
16 سالگی، کتابفروشی انصاری در خیابان بوعلی مشغول بی هدف گشتن لابه لای کتابا بودم. چشمم افتاد به کتابی که تصویری از ناپلئون روی جلد آن بود همان را خریدم بدون اینکه بدانم چی هست. آن روزها به سرم زده بود که آخوند بشوم. اوقاتم در حجره با خواندن کتاب دزیره می‌گذشت زیر نگاه های سنگین، که این کار را کراهت و اتلاف وقتی که برای کارها و درس‌های مهم‌تر بود می‌پنداشتند. بعد فهمیدم به این نوع کتاب رمان گفته می‌شود. 
دزیره اولین رمانی بود که به طور جدی خواندم. از قضا اصلا انتخاب بدی هم نبود. کتاب ضمن روایت روان، نثر صمیمی، به صورت داستان اطلاعاتی تاریخی زیادی از دورۀ انقلاب فرانسه و ظهور ناپلئون می‌دهد و به طور موازی روایتی عاشقانه هم جلو می‌برد. ما با اوژونی شخصیت اصلی داستان و خانواده‌اش همراه نوشته‌های دفتر خاطراتش می‌شویم و با ناپلئون آشنا می‌شویم از زمانی که افسری جز بود تا وقتی که مرد قدرتمند اروپا شد، و زمانی که به عشق اوژونی خیانت کرد و  روزی که ستارۀ اقبالش خاموش شد و سقوط کرد. اوژونی که روزی به ملکه‌ای کشوری دیگر تبدیل شد. کیفی که از کتاب بردم مرا بیشتر به سمت رمان خوانی هل داد و به طور کلی با کتاب خوانی جدی آشنا کرد؛ . بنابراین خاطره‌ای خوش برام از خودش به جا گذاشت. بعد از مدتی هم فهمیدم فیلمی از روی آن ساخته شده. همان روزها از این کلوپ به آن کلوپ می‌گشتم دنبال فیلمی کلاسیک که کسی اسم آن را هم نشنیده بود. بعد از مدت کوتاهی شبکۀ وای فای و تلگرام فراگیر شد و چند سال بعد فیلم را از آن‌جا دانلود کردم.
        

          اکثرا فکر میکنن داستان عشق ناپلئون و دزیره هست اما بیشتر زندگینامه دزیره رو در برمی‌گیره کتاب ژانر تاریخی داره و دزیره با گذر صفحه ها بزرگ میشه و این خیلی دلنشینه  
اگه به ژانر کلاسیک و تاریخی علاقه دارید پیشنهاد میشه 
        

          #یادداشت_کتاب

#دزیره
#عشق_کتاب

امروز کتاب دزیره را تمام کردم و کتاب "عشق کتاب" را شروع کردم. در عشق کتاب صفحه‌ای است که دختر کتابی را درون کیفش می‌گذارد. همسرش می‌پرسد مگر این را تمام نکردی؟ دختر می‌گوید چرا، ولی نمی‌توانم به این راحتی از آن عبور کنم.

دزیره برای من همین شکلی است. تمام شده ولی من هنوز در فکرش هستم. کتابی که قبلا به اسم عاشقانه می‌شناختم ولی بعد از خواندنش فهمیدم خیلی بیشتر از عاشقانه بودن، یک کتاب تاریخی است. کتابی که در رمانی جذاب، لطیف و روان، تاریخ پرخون و خشن فرانسه، از شروع دوران جمهوری تا پایان زندگی ناپلئون را روایت می‌کند.

زبان داستان اول شخص است. در حقیقت ما در حال خواندن خاطرات نوشته شده دزیره در دفتر خاطراتش هستیم. اما اینقدر همه چیز متناسب و به جا است که اصلا ملال و خستگی از خواندن آن به مخاطب دست نمی‌دهد.

نکته خاص و قابل ذکر این است که برخلاف چیزی که همیشه درباره کتاب می‌گویند، دزیره معشوقه ناپلئون نبوده بلکه اولین عشقش بوده که مدتی با هم نامزد می‌شوند اما اتفاقات و سرنوشت دزیره را به جای ملکه فرانسه، ملکه سوئد می‌کند! درواقع کلمه معشوقه در آن دوران معنای خوبی نداشته و استفاده از آن برای دزیره، بی‌احترامی به اوست. 

چقدر فوق‌العاده بود اگر همه تاریخ دنیا را اینگونه جذاب و زیبا برای انسان روایت می‌کردند.

عاشقانه کتاب بسیار تمیز است و از حد چند بوسه، بدون شرح جزئیات، تجاوز نمی‌کند. به همین دلیل خواندن آن برای نوجوانان هم بدون اشکال است. خواندن این کتاب باعث شد همچنان بر اعتقادم محکم شوم که عاشقانه‌های کلاسیک خیلی خیلی تمیزتر از عاشقانه‌های امروزی، حتی ایرانی است!

https://eitaa.com/macktubat
        

          ناپلئون به مردمی که در دخمه ها زندگی می کردند و توان پرداخت قیمت کمر شکن نان را نداشتند شلیک کرده بود. آیا مادر خودش در  دخمه زندگی نمی‌کند ؟
        

          دزیره برام ره‌آوردهای شخصی زیادی داشت. شاید اون چیزی که شخصیت دزیره رو انقدر قدرتمند می‌کنه همون نگاه بازیگوشانه‌اش به زندگیه که از نوجوانی باخودش به بزرگسالی آورده. دزیره واقعا قدرت مدیریت هیجان خوبی داره. خیلی جاها به درستی تصمیم میگیره و عمل میکنه و خیلی جاها به درستی اطمینان میکنه و این به خاطر تسلط خوبیه که به خودش داره و اعتماد به نفس بالایی که پدرش توش به وجود آورده.
در کل رمان دزیره هم به خوبی تاریخ اروپا رو شخم میزنه، هم شخصیتای مهم رو از یک اسم فراتر میبره و روزهای بد و خوب ملت‌ها رو به خوبی به تصویر میکشه.
من واقعا با وجودش اضطراب‌های خودمو از یاد بردم.
نسخه‌ی صوتی‌ش هم با اجرای شیما درخشش عالی بود.
        

          داستانی عاشقانه در بطن دیکتاتوری ناپلئون...
        

          دزیره رمانی عاشقانه ـ تاریخی است که با نثری شیوا و روان داستانی جذاب و گیرا را به رشته تحریر درآورده و به شرح حوادثی می پردازد که خواننده با جریانی تاریخی که اروپا را تحت تأثیر خود قرار داده است آشنا می شود. این رمان جز برترین رمان های جهان هست.
نویسنده با مهارت و توانایی توانسته با روایتی عاشقانه مخاطب خود را با شخصیتی آشنا کند که در زمان خود فردی تأثیرگذار بر اروپای آن زمان بوده.
ناپلئون بناپارت که ازش در تاریخ به عنوان امپراتوری قوی یاد شده در این داستان به ابعاد شخصیتی و اخلاقی او پرداخته شده و چهره ای متفاوت از او نشان داده شده است.
خواننده در این رمان با حوادث متفاوتی روبرو می شود و داستان از نگاه دزیره کلاری با جزئیات روایت می شود و با تعلیق ها و پیرنگ عالی داستان با جذابیت به پایان می رسد.
از آن داستان هایی است که دلت میخواد همچنان ادامه داشته باشد.
        

          +تو به سرنوشت عقیده‌ای داری؟
_نه. اما به تصادف‌های عجیب چرا!

داستان دزیره، سراسر داستان یک تصادف بود. تصادفی زندانی شدن برادر. تصادفی به خواب رفتن در دفتر نماینده‌ی خلق، تصادفی آشنا شدن با سرباز خانه‌ی خلق، ژورف بوئوناپارته و تصادفی رسیدن به ناپلئون.

یک‌شب زیر نور ماه و کنار پرچین‌های خانه‌ی شهروند کلاری، ناپلئون ، به اوژنی کوچولو می‌گوید که سرنوشتش را می‌داند و قرار است کارهای بزرگی انجام دهد. و واقعا هم ناپلئون بناپارت بزرگ می‌شود. آنقدر بزرگ که حتی امروز هم اسمش را می‌شناسیم و آنقدر بزرگ که اروپا و مردم نتوانند بیش از این تحمل‌اش کنند. و درست است که ناپلئون نتوانست به نامزدی‌اش با اوژنی وفادار بماند. اما آنقدر بزرگ شد که تا اخرین لحظه، بخش عظیمی از زندگی دزیره را تحت‌تاثیر قرار بدهد. چون شاید ناپلئون می‌دانست که روزی آدم بزرگی خواهد شد. اما چه کسی می‌دانست که سر همین زیاده‌خواهی‌اش، و بر اثر یک تصادف کوچک، روزی برسد که دزیره، دختر یک تاجر پارچه فروش در مارسی، به عنوان ملکه‌ی سوئد تاج‌گذاری کند؟ 

بله. به خاطر همین است که دزیره شاید نه به سرنوشت اما به تصادف اعتقاد دارد. 

از اینها بگذریم، این کتاب انقدر شناخته شده هست که نیاز به تعریف من از ادبیات ملموس، شیرین و صمیمی‌اش یا بیان شیوای تاریخی‌اش و شخصیت‌پردازی‌های قوی‌اش ندارد.

فقط می‌توانم بگویم بخوانید و لذت ببرید.

        

          تنها بودم وهیچ وقت تا این حد احساس تنهایی نداشتم.