فکر کنم بالاخره به خودم جرئت دادم تا یادداشت این کتاب رو بنویسم.
چی میتونم بگم جز اینکه فوق العاده بود؟!! 
اون وایب جادویی و باحالی که داشت رو بسی میپسندم و اینکه یجورایی بیشتر شبیه خواب و رویا بود تا واقعیت و منم عاشق اینم وقتی یه کتابی رو میخونم،اون کتاب باعث بشه باور کنم که شاید این چیزهای جادویی وجود داشته باشن! 
و جست.... 
اوه،نمیدونم جرئتش رو ندارم یا نمیدونم چی بگم در موردش... 
جست یه انسان فوق العاده و همه چی تموم بود،اون یجورایی به همون دنیای رویایی و غیر واقعی کتاب تعلق داشت نه این دنیایی که ما توش زندگی میکنیم...! 
فقط کاش پایانی که داشت هم به دنیای خودش تعلق داشت.
 اوایل که کتاب رو شروع کردم به شدت جذب کاترین و رویاهاش شدم،خیلی خوشم اومد ازش ولی واقعا تصمیم های غیر معقولانه ای میگرفت(اصلا هم به پایان کتاب اشاره نمیکنم)و این باعث میشد دیگه درکش نکنم،البته نمیشه گفت به طور کامل نمیشد درکش کرد ولی خب درواقع خب انسان عادی همینه دیگه،بعضی موقع ها خودشم نمیدونه چیکار میکنه.
وای،انگاری مغزم کلمه کم آورده،انگاری قلبم گیج شده،حتی نمیدونم درمورد پایانش چی بنویسمم!! 
فقط اینکه میدونم وقتی صفحات این کتاب رو ورق میزنم قلب خودم رو میبینم که بین این صفحه ها جا گذاشتم،من روی این صفحات اشک ریختم و این اشک ها تبدیل به خاطراتی شدن که توی کتاب جا خوش کردن که با یادآوریشون قلبم بیشتر از قبل میشکنه... 
در پایان فقط اشک ریختم،اشک ریختم برای ملکه ای که توی دنیای غیر واقعی به یه سرنوشت واقعی دچار شد،اشک ریختم برای دیوانه ای که تمام عمر در حال فرار از سرنوشت بود و در آخر ایستاد و خودش رو به دست سرنوشت داد،اشک ریختم برای قاتلی که از نظر من قاتل نبود،اشک ریختم برای مقتولی که قلب اسرار آمیزی داشت قلبی که میتونست هزاران نفر را مجذوب کنه و در نهایت...اشک ریختم برای خودم که این کتاب رو خوندم،وارد یک دنیای غیر واقعی شدم،دنیای عجیبی که آرزوی زندگی توش رو داشتم،فکر کردم بالاخره کتابی رو پیدا کردم که همه ی اتفاقات داخلش جادوییه ولی مثل همیشه آخرش واقعیت کوبیده شد توی صورتم،مثل همیشه سرنوشت و واقعیت وجود دارن،حتی تو دنیای جادویی کتاب ها و این دردناکه:))! 
"قاتل،مقتول،ملکه و دیوانه.چهار انسانی که بیشتر از تمام انسان ها عجیب بودند و زندگی اسرار آمیزی داشتند و بیشتر از تمام انسان ها طعم تلخ حقیقت،سرنوشت و غم را چشیدند." 
      

        این کتاب رو دوستم بهم داد و خیلی وقت بود که داشتمش و بالاخره تصمیم گرفتم بخونمش،و خیلی سریع هم تموم شد. 
بیشتر از اینکه باعث بشه نماز بخونم باعث شد بترسم،آخه یه جوری نشون میداد که اگه نماز نخونی میمیری و مریض میشی و...  در حالی که اینطور نیست و من این رو یجورایی قبول ندارم. 
نماز رو نه برای خدا میخونیم و نه برای خوشبختی و سلامتی خودمون،نماز رو برای آرامشمون میخونیم و وقتی دقت کنید بعد از خوندن نماز یه حس سبکی پیدا میکنه آدم و نسبت به خودش حس خوبی پیدا میکنه و خودش رو بیشتر دوست میداره و کلی چیزای دیگه ولی تو بخشی از این کتاب یه جور نشون داده شده که اگه نماز نخونی یه اتفاقی برات میوفته یا اگه بخونی همه چیز خوب پیش میره و... 
در کل میتونم بگم حداقل یکم تکان دهنده است.
      

        کتاب جالبی بود،برخلاف صفحه های کمش تاثیر زیادی روی من گذاشت و بعد از خوندنش هم یه مدت خیلی درگیرش بودم... 
اولش فکر میکردم کتاب زیاد خوبی نباشه ولی به نظرم خیلی خوب بود. 
و همچنین شخصیت پردازی قوی ای هم داشت و در مورد شخصیت های مختلفِ کتاب حتی اونایی هم که زیاد مهم نبودن توضیحات زیادی میداد. 
در مورد مریبت و لیونل هم باید بگم که... 
مریبت خیلی دختر خوبیه،از اون آدماییه که هممون تو زندگیمون بهش نیاز داریم تا بهمون یادآوری کنه که مراقب خودمون باشیم و از خودمون غافل نشیم. 
لیونل هم که کاملا شبیه منه،تا آخر کتاب بیشتر به این نتیجه میرسیدم که شباهت زیادی به من داره و خیلی درکش میکردم... 
باید بگم که کتابیه که کاملا میتونی تا آخرش رو به راحتی حدس بزنی و نباید دنبال این باشی که یه پایان غافلگیر کننده داشته باشه،کلا در طول کتاب اتفاقی نیوفتاد که بگم حدسش رو نزده بودم! 
بهرحال به اندازه خودش کتاب خوبی بود به نظرم. 
و چون این کتاب رو تعداد خیلی کمی خوندن مثل اینکه راحت تر تونستم نقد کنم و از خوبیاش بگم و یادداشت بنویسم... 
پیشنهاد میشه واقعا،جالبه و مثل بقیه ی کتابا نیست و چیزای عجیب غریب و باحال داره و تازه باعث میشه علاقت به حیوونا بیشتر بشه🤌🏻
      

        اوه،خیلی کتاب غمگینی بود واقعا... 
در طول خوندن کتاب کلی گریه کردم اما آخرش فقط بغض کردم و دلم برای سم سوخت،فقط همیشه حس میکردم اینکه آدم ها بعد از مرگِ یه نفر سعی میکنن فراموشش کنن و به زندگی خودشون ادامه بدن انگار که هیچ اتفاقی نیوفتاده خیلی خودخواهانه است واقعا... 
به نظرم وقتی کسی میمیره باید ما همیشه بهش فکر کنیم،به خاطرات خوبی که باهاش داریم،هروقت یه کاری انجام میدیم که یادش میوفتیم به جای گریه کردن لبخند بزنیم و با خودمون دعا کنیم که توی جای خوبی باشه و اون رو به عنوان یه انسان خوب به یاد بیاریم،سعی در فراموش کردن اون فرد خیلی کارِ خودخواهانه و  بدیه به نظرم! 
و در مورد رابطه ی سم و جولی باید بگم که من اوایل به جولی حسادت میکردم ولی الان به نظرم خداحافظی و رها کردن برای جولی سخت تر از همه ی ماهاست،اینکه یهویی یه نفر رو از دست بدی و تموم بشه خیلی راحت تر از اینه که دوباره به دستش بیاری و یهو مجبور به خداحافظی دوباره میشی،اینطور مجبوری دوبار خداحافظی کنی و این دردناکه... 
البته شاید در این مورد که جولی همچین دوست پسری داشت حسادت کنم😔😂
سم واقعا خیلی انسانِ خوب و حمایتگر و مهربونی بود و به نظرم همه ی ماها به یه همچین آدمی تو زندگیمون نیاز داریم،البته مهم تر از همه ی اینا اینکه کادوهای دست ساز درست میکرد و همچنین علایق خاص و جذابش مهم ترین چیزها بودن و اون یجورایی فوق العاده بود!! 
فکر میکنم اینکه کتاب حوصله سر بر و کند شروع نشه برام خیلی مهمه،البته که این کتاب در کل کتاب آرومی بود ولی شروعش خسته کننده نبود و این برام خیلی مهم بود و در کل به طرز عجیبی به دلم نشست و عمیقا دوستش داشتم،ولی امیدوار بودم  پایانش گریه دار تر باشه حداقل به احترام سم!! 
بهرحال من کتاب ها و فیلم سریال هایی که به گریه میندازنم رو بیشتر دوست دارم چون بیشتر حس میشن،بیشتر به یادم میمونن و بیشتر به قلبم نفوذ میکنن و این کتاب هم جزو همون دسته است،خیلی دوستش داشتم واقعا:))... 
میخوام که به جای جولی به سم بگم که...هیچوقت فراموشت نمیکنم سم،تو همیشه توی زندگی من مثل یه شکوفه گیلاس روشن و خاطره انگیز و خوبی،تو همیشه توی تک تک لحظات زندگیم حضور داری، توی قلبم،مغزم و توی روح من تو همیشه باقی میمونی سم.من رو ببخش ولی هیچوقت نتونستم همونطور که بهت قول داده بودم فراموشت کنم،آدم چطور میتونه بخشی از وجودش رو فراموش کنه؟! 
فراموش کردن خودت به معنای رها کردن خودته،اینکه خودت رو توی تاریکی رها کنی و من این رو نمیخوام پس ترجیح میدم تا همیشه با حضورت زندگی کنم:))...!
      

        و بالاخره همنام روهم تموم کردم... 
اوایل فکر میکردم نه تنها از جلد اول بهتر نیست بلکه خیلی هم ضعیف تره،خب بهرحال چون این جلد دوم بود انتظار داشتم برخلاف جلد اول شروعش خسته کننده نباشه که بود ولی خب نمیشه گفت کتاب بدی بود چون واقعا بعدِ تموم کردنش نظرم به طور کامل راجبش تغییر کرد! 
دقیقا مثل جلد اول شروع پر از هیجانی نداشت و تقریبا تا آخرای داستان همینطوری پیش رفت،با اینکه کلی داستان و ماجرا و سوپرایز های بیشتری داشت ولی بیشترشون قابل حدس بودن و به خاطر همین نمیشه گفت هیجانش بیشتر بود... 
اواخر داستان انگار دوباره نویسنده مثل جلد اول یه کاری کرد که کم کم کامل خسته کننده بودنش رو فراموش کنیم و یهو داستان انقدری هیجانی پیش میرفت که بعد تموم کردنش یه نفسی گرفتم و با خودم فکر کردم که این چههه کتابیه که پایانش به تنهایی میتونه یه کاری کنه این کتاب کتابِ مورد علاقه ی یک فرد باشه! 
خب حالا برسیم به احساساتی که موقع خوندنش داشتم.. 
اول اینکه عشق بین وست و فابل عشقیه که هم مغزم میپذیرتش و هم نه،یجورایی اونا فقط میخواستن از همدیگه مراقبت کنن و یه حس مسئولیتی داشتن که انگار این به خودشون برمیگرده نه طرف مقابل چون با این حس به طرف مقابلشون لطمه میزدن.از طرف دیگه اینکه وست که تقریبا میشه گفت آدمی نبود که احساساتش رو نشون بده وقتی به فابل ابراز احساسات میکرد که البته اون هم یجورایی با سردی تمام بود قشنگیش رو صد برابر میکرد و من از ذوق پرتااااب میشدم😭😂
خلاصه شخصیت وست بسی به دلم نشسته! 
شاید باورتون نشه ولی اونجایی که بابای فابل(که به همین زودی اسمشو یادم رفته😂)به فابل گفت دوستش داره و به خاطر همین دوست داشتن تو جوال رهاش کرد و این حرفا برای من مهم ترین بخش کتاب بود،اونجا کلی گریه کردم و کلا همیشه چه تو سریالا و چه تو کتاب ها بخش هایی که درمورد دختر و پدره بیشتر از همه ی بخش ها احساساتیم میکنن و واقعا اون لحظه ای که پدرش از فابل دفاع کرد قلبم لرزید،عشق پدر به دختر با تمام عشق های دنیا فرق میکنه و امیدوارم هیچ دختری از این عشق محروم نشه:))... 
پایانش رو خیلیییی دوست داشتم و همین پایانِ خوب و قشنگش بود که باعث شد با فراموش کردن تمومِ ضعف های این کتاب به جرعت بگم فوق العاده بود!! 
تازه تو این جلد بیشتر از جلد قبلی دریارو حس میکردم،انگار خودم وارد آب میشم و همراه فابل تموم اون اتفاقات رو پشت سر میزارم و میشه گفت این حس خیلی باحال بود🤌🏻
در کل کتاب خیلی خوبی بود و دوستش داشتم. 
      

        کتاب زیبایی بود و برای منی که از بچگی عاشق فیلم و سریالایی که درمورد دریا و اینطور چیزا بود خوشم میومد بسی جذابیت داشت!
مثل بیشتر کتابا تقریبا 100 صفحه ی اول یکم خسته کننده بود ولی از اون به بعد یجورایی داستان اصلی شروع شد و از اونموقع بود که جذابیت داستان هی بیشتر و بیشتر شد.
برای من این کتاب جوری بود که خیلی راحت میتونستم همه چی رو تصور کنم،انگار خودم به جای فابل به اعماق دریا میرفتم و یجورایی دریارو حس میکردم و این برام خیلی خوشایند بود.... 
نویسنده بعضی جاها سعی کرده بود یهویی خواننده رو سوپرایز کنه ولی من دقیقا هرچیزی که قرار بود اتفاق بیوفته رو از اول کتاب حدس زده بودم و هیچ اتفاقی برام عجیب نبود ولی خب این به معنی بد بودن کتاب نیست،با اینحال که هیچ اتفاق عجیب(و یا سوپرایزی)توی کتاب اتفاق نیوفتاد ولی خب بازم کتاب دوست داشتنی ای بود و دوستش داشتم.
و میرسیم به عشقی که تو کتاب بود،خب آره عشق جالبی بود ولی حس میکنم نویسنده زیاد بهش نپرداخته بود و امیدوارم تو جلد بعدی این عشق خیلی قشنگ تر نشون داده بشه،و راستی وست و فابل زیادی به هم میان و این دیوونه کننده استتت!! 
در مورد پایانش هم شنیده بودم خیلی پایان رواعصابی داره و خب آره خودمم از کتابایی که پایان جالبی که تحت تاثیر قرارم بده خوشم میاد،پایانی که توی همون کلمات آخر خیلی چیزا و خیلی حس هارو به من منتقل کنه....ولی خب اینجور پایان ها هم متفاوت و خوبن و اونقدرا هم که میگفتن بد نبود و من ازش خوشم اومد و قراره خیلی سریع برم سراغ جلد دوم و بسی برای خوندنش ذوق دارم:>> 
خلاصه که کتاب قشنگی بود و شخصیت های بسی جاذابی داشت،پیشنهاد میشه.
      

        خب...کتاب جالب و پیچیده ای بود.
اولش که اصلا نمیفهمیدم چی شد ولی کتاب از اونجایی برای من جالب شد که از اول درمورد این خانواده و بچه هاشون توضیح داد،درمورد بچگیِ همشون و همین باعث شد بزرگ شدنشون برام غم انگیز تر بشه،این خانواده چه بچه هایی داشتن و چی ساختن از بچه هاشون... 
به معنای واقعی کلمه نزاشتن بچه هاشون زندگی کنن(مخصوصا آیدا)،و یا میشه گفت اون ها اصلا زندگی کردن رو به بچه هاشون یاد ندادن! 
کاری کردن بچه ی کنجکاو و شادی مثل آیدین بشه یه آدم ساکتی که همیشه دنبال یه جای خلوت واسه فکر کردن و غصه خوردنه...
کاری کردن یه دختر پرشوری مثل آیدا جهنم و آتیشش رو بهتر از زندگی ای که داشت بدونه... 
من واقعا واسه همه ی بچه های این خانواده غصه میخورم،لیاقت اون روح سرکش و آزادِ آیدین و آیدا خیلی چیزای بهتر بود نه یه خانواده ای که جلوی این روح کنجکاوشون رو بگیره و سرزنششون کنه و آخرشم کاری کنه این حس و روح متفاوت و خاصشون یه جایی ته قلبشون اونقدری تک و تنها بمونه که کم کم بمیره و مردن این روح باعث شد خودشون هم بمیرن،باعث شد روح و حس خاصی که توی چشم هاشون بود هم بمیره...! 
بخشی که درمورد سورمه بود روهم خیلی دوست داشتم،عشق بین سورمه و آیدین یه عشق خیلی متفاوتی بود،عشقی که تو هیچ کتابی مثلش رو ندیده بودم.
در کل داستان پیچیده ای داشت و بیشتر مواقع اصلا متوجه نمیشدم چه اتفاقی داره میوفته ولی خب من از اینجور کتابا خوشم میاد! 
برای تک تک شخصیت های کتاب یه دور زار زدم،همشون یه جور گناه داشتن واقعا:))...
      

        خب...کتاب جالبی بود،دوستش داشتم... 
حقیقتا شروع جالبی نداشت و وقتی تقریبا تا صفحه 60 خونده بودم قرار بود این رو توی این یادداشت ذکر کنم که کتاب خسته کننده ایه ولی نه،واقعا الان که تمومش کردم نمیتونم این رو بگم چون جذبش شدم و عمیقا دوستش دارم:)) 
 عشقِ بین سونیا و اُوه خیلی برام جالب و دوست داشتنی بود،اینکه سونیا با ورود به دنیای اُوه دنیاش رو رنگی و زیباتر کرد،اینکه اُوه قبل از سونیا بلد نبود چطور باید از زندگیش لذت ببره و سونیا بهش یاد داد چطور زندگی کنه...من هم همیشه دلم میخواست با یه بسته مداد رنگی وارد قلب یه مرد بشم و قلبش رو رنگی رنگی کنم،به خاطر همین هم کمتر جذب مردایی که خودشون بلدن چطور زندگی کنن میشم،دلم یه آدمی رو میخواد که به من نیاز داشته باشه تا دنیاش رو با مداد رنگیام رنگی کنم،بهش یاد بدم چطور باید از زندگی لذت برد و چطور باید زندگی کرد...! 
همیشه عاشق داستان هایی بودم که درمورد یه محله و افرادی که توی اون محله رندگی میکنن هست و فکر کنم به خاطر همین هم انقدرر از این کتاب خوشم اومد،برام جالبه که درمورد زندگی افراد مختلفی که توی یه محله کوچولو زندگی میکنن بدونم... 
در کل خیلی دلم تنگ میشه براشون،برای سونیایی که حضور کوتاهی توی کتاب داشت ولی کلی تو قلبم جا باز کرد،برای پدربزرگ(فکر کنم متوجه بشید منظورم کیه دیگه،نه؟!)،برای گربه کوچولوی بی مو و سرگردونِ اخمو،برای پروانه ی مهربون و دختراش که کلیی دوستشون دارم،برای مرصاد،آدریان،پاتریک،جیمی و حتی لِنا،دلم برای همشون تنگ میشه... 
شاید شما فکر کنین اُوه اون هارو تنها گذاشت،ولی نه اون آخرش دوباره با سونیا و بچشون به اون محله برگشت :))) 
و در آخر پیشنهاد میکنم این کتاب رو بخونید،قول میدم کلی ازش خوشتون میاد،این کتاب خیلی خوبهههه..!! 
      

        کتاب جالبی بود..  
اوایل که کتاب رو شروع کردم فکر میکردم خیلی خسته کننده است ولی بعد از یه مدت انقدری جالب شده بود که دلم میخواست تند تند بخونمش تا بفهمم عاقبتِ عشق فرنگیس و ماکان چی میشه.
ولی خب،عشقی که توی این کتاب بود رو نپسندیدم،حس میکردم فرنگیس عاشق ماکان نشده بلکه فقط توی دلش تحسینش میکنه و این متفاوت بودنش باعث شده فرنگیس شیفته اش بشه و البته که همون طور که گفتم فرنگیس شبیه اسکارلته،حتی عاشق شدنش! 
ماکان هم همینطور،به نظر من عشق واقعی وقتی اتفاق میوفته که تو طرف رو کامل بشناسی و به روحش نفوذ کنی(به خاطر همینه که به عشق در نگاه اول اعتقاد ندارم)و ماکان هیچوقت نتونست فرنگیس رو بشناسه،هیچوقت نتونست به درون روحش نفوذ کنه و این باعث شد که نتونه چشم های واقعی فرنگیس رو بکشه! 
فرنگیس با اینکه کل زندگیش رو برای آقای ناظم تعریف کرد ولی بازم یه زن ناشناس موند،حتی اگه اسمش روهم میگفت بازهم همون زنِ ناشناس میموند،اون تا همیشه برای همه یه زنِ ناشناس بود چون هیچ وقت نتونست یا شاید هم نخواست که خودش رو برای بقیه شرح بده... 
نمیتونم بگم کتاب بدی بود،ولی انتظار داشتم عشق قشنگ تری در انتظارشون باشه،انتظار دیگه ای از پایان این کتاب داشتم.
"استادِ شما اشتباه کرده است،این چشم ها مالِ من نیست:))!"
      

        و بله،بالاخره بعد مدت ها دو جلد این کتاب هم تموم شد... 
الان افکارم خیلی آشفته است و واقعا نمیدونم چی میخوام بگم.
و بله،بالاخره عشق اسکارلت به اشلی رو درک کردم،خود اسکارلت گفت که این عشق یه عشق واقعی نبوده، و در اصل اسکارلت عاشق همون آدمی شده بود که تو ذهنش ساخته بود،اون عاشق اشلی واقعی نشده بود و حتی بعدا هم نمیخواست قبول کنه که اشلی واقعی با اون کسی که تو ذهنشه فرق داره و وقتی این رو فهمید که دیگه دیر شده بود،تازه آخرای داستان متوجه شد اون کسی که تو زندگی بهش احتیاج داره رته نه اشلی،تازه فهمید که چقدر به آغوش رت احتیاح داره،تازه فهمید با رفتنش چقدر تنها و بی کس و بدبخت میشه،تازه فهمید یه عشق بیگانه و بچگونه با زندگی،عشقش،بچه هاش و جوونیش چیکار کرده...! 
گاهی از دست رت خیلی عصبانی میشدم،همون موقعی که به اسکارلت بی توجهی میکرد و تحقیرش میکرد،خوب مرتیکه تو که اون رو دوست داری پس بهش نشون بده و بگو،تو که میدونی اسکارلت تشنه ی محبته پس چرا اینطوری میکنی آخهه😭
و ملانییی،شخصیت اصلی داستان برای من ملانیه،این زن فرشته است،الگوی من توی زندگیمه و واقعا به نظرم اون کسی که یه تکه گاه و دوستی مثل ملانی تو زندگیش داره خوشبخت ترینه🤌🏻
و بی نهاااایت به خاطر مرگش ناراحت شدم و اشک ریختم،چرا ملانی؟
کاش این اتفاق برای هرکس دیگه ای میوفتاد به جز ملانی،ملانی من،دختر کوچولوی مهربون،فرشته من،تو نباید میرفتی،حداقل تو نه:))💔
و البته این رو بگم که این کتاب اشکالاتی هم داشت،مثلا اینکه اینجور نشون میداد که سیاه پوستا از آزادی خودشون ناراحتن و...که البته اینجا از نظر من راست و درست نیست! 
و در آخر نمیدونستم برای چه کسی دلسوزی کنم،رت یا اسکارلت؟! 
هردوتاشون تقصیرکار بودن واقعا،آخرش هم اسکارلت،دختر بیچاره ی من تنها و بیکس شد و رت افسرده و سرگردون... 
ای کاش هیچوقت به هم نمیرسیدن،حداقل بهتر از این بود که انقدر غمگین از هم جدا بشن:)).... 
هزاران لعنت به نویسنده فرستادم،ای لعنت به تو که انقدر اشک منو درآوردی،لعنت به تو که آخرش بچه های من رو تنها ول کردی،لعنت به تو که ملانی،فرشته کوچولوی من رو کشتی،لعنت به تو که واقعیت زندگی رو انقدر محکم کوبیدی تو صورتم:))💔
من دلم خونه،برای اسکارلت،این بچه گناه داره،کسی کنارش نمونده،این بچه مادر نداره،پدر نداره،هیچکسو نداره این بچهه😭💔
دلم برای رت میسوزه،یه عمر خودش رو کشت تا توجه اسکارلت رو به خودش جلب کنه ولی نشد و آخرش هم خسته شد و رفت،رفت که دیگه برنگرده... 
دلم برای اشلی میسوزه،برای عمه پیتی و بیوی بیچاره.... 
دلم برای ملانی عزیزم میسوزه،اون فقط یه دختر شیرین میخواست ولی آخرش از دنیا رفت،آه قلبممم😭💔
و بله،این کتاب نشون داد عشق همه چیز نیست،نشون داد عشق یک طرفه اشتباهه و به درد نمیخوره،نشون داد زندگی آسون نیست و قرار نیست همیشه خوب پیش بره،خیلی چیزارو بهم یاد داد:))... 
پیشنهاد میشه؟خودمم نمیدونم،فقط این رو میدونم که الان انقدری گریه کردم که چشمام هیچ جارو نمیبینه👍🏻💔
وای یاد تارا افتادم،یاد قدیما که اسکارلت یه دختر سرکش و خوشگل بود که همه پسرا عاشقش بودن،یاد اولین باری که رت رو دید،یاد اون روزی که اعتراف کرد،یا یادآوریشون قلبم درد گرفتت:))... بهرحال،فردا درمورد غم جانکاه این کتاب فکر خواهم کرد!! 
خدانگهدار کتاب زیبا و عمیق من،خدانگهداررر:)) 
      

        خیلی وقته این کتاب رو خوندم ولی یادم نبود که به لیست کتابام اضافه کنم😭😂
کتاب جالبی بود،روند داستان اصلا خسته کننده نبود برعکس یجوری بود که من اصلا نمیتونستم کتاب رو بزاریم زمین.
پایانش خیلی خوب بود و درکل از اون کتابای آبکی نبود و همه چیز دقیقا مثل زندگی واقعی پیش میرفت.
کلی هم باهاش گریه کردم... 
در ضمن این کتاب رو یکی از عزیز ترینام بهم داده و برای همین هم برام عزیزه:))!
      

        کتاب زیبایی بود،با اینکه خیلی باهاش گریه کردم و زجر کشیدم ولی بازم عمیقا دوستش دارم😭😂
این کتاب احساسات من رو به بازی گرفت و کاری کرد موقع گریه کردن لبخند بزنم و یا دو دقیقه بعد از اینکه قهقهه میزدم با صدای بلند گریه کنم!! 
و مثل همیشه میخوام درمورد هرکدوم از شخصیت های کتاب که نظر قابل توجه ای درموردشون دارم صحبت کنم:
اسکارلت رو گاهی تحسین میکردم و گاهی از دستش به شدت عصبانی میشدم و گاهی هم اصلا درکش نمیکردم.اسکارلت دختر شجاع و قوی ای بود و با کارهایی که میکرد من رو هیجان زده میکرد و سعی میکنم توی زندگیم اسکارلت رو در بعضی مواقع الگوی خودم قرار بدم،سعی میکنم مثل اسکارلت قوی باشم و هرجوری شده به چیزی که میخوام برسم و همینطور سعی میکنم مثل اسکارلت با فکر کردن به گذشته و چیزای بیهوده خودم رو اذیت نکنم.اما این روهم قبول دارم که اسکارلت زن بی چشم و رو و نمک نشناسی بود و سریع افرادی رو که براش کارهای خوب و بزرگی انجام داده بودن رو فراموش میکرد...! 
و کلی ویژگی های بد و همچنین خوب داشت که به نظرم زیادیه که بخوام اونارو اینجا بگم! 
و اینم باید بگم که،دقیقا همونطور که اسکارلت الن رو دوست داشت و براش احترام قائل بود،دقیقا من هم همونقدر مادرم رو دوست دارم:))! 
و اینکه عشقش به اشلی رو درک نمیکردم،اصلا یه عشق واقعی بود یا نه یه عشق سطحی بچگونه؟واقعا نمیدونم... 
و اما رت...آه که چقدر این مرد خوب بود... 
خیلی زیبا عشق میورزید، از بیانِ احساسات و افکارش نمیترسید و مرد شجاع و باحالی بود،یه مردِ واقعی!! 
درسته،همیشه گفتم من توی زندگی واقعی تحمل زندگی کنار همچین مردی رو ندارم،چون حتی تحمل اینکه با کسی که بیشتر از خودم اطلاعات داره و گاهی اوقات بابت همین چیزا مسخرم میکنه رو ندارم!! 
اما واقعا به نظرم باید اسکارلت به خاطر اینکه همچین فرد باحالی عاشقش شده به خودش افتخار کنه!
و ملانی،یه دختر مهربون و فداکار.آه که چقدر این زن رو دوست دارم،توی قسمت هایی از کتاب شدیدا استرس میگرفتم که نکنه ملانی از دست بره،آخه این زن واقعا خیلی ضعیف و کوچولو بوود:)) 
و خوشحالم که آخرش ملانی و اسکارلت همدیگه رو مثل خواهر خودشون دونستن و حداقل یکمی باهم صمیمی شدن.
در مورد هرکدوم از شخصیت های کوچیک و بزرگ این کتاب نظراتی دارم ولی فکر نکنم که حرفام اونقدراهم مهم باشن.
اوایل کتاب که فقط درمورد اسکارلت و زیبایی اون بود یه کتاب جالب و دوست داشتنی بود،راستی اینم باید بگم که همون اول روی دو برادر تارلتون کراش زدم چون خیلی باحال بودن😔😂
اما از یه جایی به بعد که اسکارلت خودش رو به خاطر لجبازی کودکانه و یهویی بدبخت کرد انقدری عصبانی شدم که دیگه حتی دوست نداشتم ادامه ی کتاب رو بخونم.ولی خب رت یجورایی مثل فرشته نجات اومد و اسکارلت رو نجات داد و چقدر این فرشته ی نجات خوب و باحالهه!! 
و اواخر کتاب هم که کامل درمورد جنگ بود و بدبختی هایی که تارا و خانواده اسکارلت کشیدن؛و دقیقا همینجا بود که شجاعت اسکارلت بیشتر از همیشه نشون داده شد.
در کل کتاب خوبی بود و به خاطر اینکه یکمی طولانی بود میخوام بعد از یه استراحت کوچولو برم سراغ جلد دوم.
پیشنهاد میشه اما فقط به کسایی که دنبال ژانر کلاسیک و سیاسی هستن و اونایی که مثل من عاشق کتابایی میشن که افسردگی رو با خودش به همراه داره😔😂
      

        جالب بود ولی خب اونقدری که میگن خوب نبود.
به نظرم هرچیزی توی این کتاب میتونه نماد یه چیزی باشه و هرحرفی میتونه یه چیزی بهمون یاد بده البته اگه خود ما متوجهش بشیم و اگر نه که به نظرمون کتاب ناجالبی میاد،پس اینکه کتاب خوبی بود یا نه فقط به طرز تفکر خودمون مربوطه.
مادام رانوسکی زن باحالی بود،درسته که زندگی و معاشرت با یه همچین فرد بی خیالی خیلی آزار دهنده است مخصوصا برای فردی مثل لوپاخین که خیلی آینده نگر بود ولی به نظر من اینطوری زندگی کردن هم یجورایی خوبه!! 
آنیا شخصیتی نداشت که بخوام درموردش نظر قابل توجهی داشته باشم... 
و واریا،شخصیتش شبیه خیلی از کسایی بود که ما توی زندگیمون بهشون برمیخوریم و خب از نظر من آدم جالب و خوبی بود،از همونا که به نظر آدم قوی ای هستن ولی خب شاید اینطور نیست..! 
و لوپاخین،آدم جذابی بود و از همونایی که نصف کسایی که کتاب رو خوندن عاشقش شدن😔😂
ولی خب آخرش خیلی رو اعصاب بود،چرا به واریا عشقش رو اعتراف نکرد،شجاعت کافی رو نداشت؟به نظر که آدم شجاعی میومد.... 
خب شاید حس بینشون اونقدرام عمیق نبود،بهرحال که اینطور حس میشد.
روند داستان کند نبود،شخصیت پردازی عالی بود و تنها مشکلش این بود که نمایشنامه است،خب برای منی که برای اولین بار نمایشنامه میخوندم یکم عجیب و سخت بود راستش و خب کوتاه بود و به خاطر همین اونقدرام عمیق نبود و اونقدی که باید به دلم ننشست. 
پایانش واقعا غم انگیز بود،خیلی خیلی..... 
تا آخرش منتظر یه معجزه بودم چون به این باور دارم که بی خیالی باعث میشه خوش شانسی بیاد تو زندگیت و همه چیز خودش حل میشه ولی نه مثل اینکه با خوندن این نمایشنامه واقعیت خورد توی صورتم و فهمیدم همیشه اینطورنیست.
به باغ آلبالو و اون خونه حس خاصی داشتم،عمیقا از پایانش ناراحت شدم و اشک ریختم:))
      

        و این کتاب زیبا هم تموم شد... 
احساساتم در مورد این کتاب اونقدری زیاده که اصلا نمیدونم باید از کجا شروع کنم و چی بگم!! 
شخصیت هایی که نویسنده خلق کرده واقعا مورد علاقم بودن و در مورد تک تکشون نظرات متفاوتی دارم.. 
اول اینکه به نظرم رفتار مادر الیزابت و لیدیا و شاید کیتی واقعا زننده بود و موقع خوندن کتاب واقعا دلم به حال الیزابت و جین و شاید هم مری میسوخت که باید همچین افرادی رو تحمل کنن! 
مری شخصیت قابل درکی داشت و به نظرم جالب بود.
جین دختر مهربون و دلسوزی که به نظرش کل آدمای دنیا مثل خودش مهربونن و باور نمیکرد کسی بتونه بدجنس باشه،با اینکه از همه بزرگتر بود ولی افکار و احساساتش بچگانه تر از همشون بود! 
و الیزابت عزیزم،اون شور و نشاط توی چشمهاش واقعا حس میشد...
گاهی اوقات میتونستم درکش کنم و گاهی اوقات بابت بعضی افکار و رفتاراش درکش نمیکردم.از اینکه به راحتی و با یه حرف ساده گول نمیخورد خوشم میومد،البته گاهی اوقات اونقدری ساده لوح میشد که به معنای واقعی کلمه یه رومخ به تمام معنا میشد!! 
 آقای بینگلی هم که مثل جین خیلی احساساتی و مهربون بود و زود توی دل هرکسی جا باز میکرد،جین و بینگلی یه جورایی دقیقا شبیه همدگیه بودن،یه زوج مهربون و دلسوز))
و بالاخره دارسی عزیزتر از جانم...! 
دارسی واقعا شخصیت فوق العاده ای داشت،شاید عجیب باشه ولی به نظرم آدمای مغرور واقعا جذاب و باحالن و به شدت از اینجور آدم ها خوشم میاد!! 
و آخر کتاب هم به خاطر اینکه مثل قبل مغرور و بدخلق نبود واقعا  ناراحت شدم😭😂
دارسی و الیزابت دقیقا همون ترکیب فوق العاده این که من میپسندم،هم میشه گفت شبیه بودن و هم میشه گفت نه.خب شاید به نظر خودشون شبیه هم نباشن اما بقیه هردوشون رو تا حدی مغرور میدونن و افکارشون هم که کاملا شبیه همه.! 
 اینکه دیر عاشق همدیگه شدن هم به نظرم یکی از جذابیتای داستان بود.و آخراش واقعا به الیزابت حسودی میکردم که کسی مثل دارسی رو داره.
و بعضی چیزا توی کتاب بود که برای من قابل درک نبود... 
اینکه روابط خواهرا توی کتاب خیلی سطحی بود،یعنی فقط الیزابت و جین و شاید پدرشون به هم علاقه واقعی داشتن و نسبت به بقیه خواهراشون اون حسی که باید رو نداشتن و این رو درک نمیکردم.
دوم اینکه دارسی خیلی یهویی تغییر کرد،اون دارسی مهربون و خوش برخوردی که کنار دایی الیزابت بود با دارسی قبل کاملا در تضاد بود و این برام عجیب و یجورایی ناراحت کننده بود! 
سوم اینکه همه چیز تو کتاب خیلی قابل پیش بینی بود و میتونستم هم پایان کتاب و هم هرچیزی توی کتاب رو به راحتی حدی بزنم.
و نسبت به بقیه کتاب هایی که خوندم دارسی و الیزابت خیلی راحت به هم رسیدن و داستان سختی نداشتن و گاهی اوقات میترسیدم یکیشون بیوقته بمیره چون این همه خوشبختی اونم تو یه کتاب برام عجیب بود😭😂
و در آخر باید بگم این کتاب واقعا من رو تحت تاثیر قرار داد و بابت خوندنش خوشحالم،در ضمن قراره فیلمش رو هم ببینم و برای دیدن فیلمش کلییی ذوق دارم!! 
      

        کتاب جالبی بود،ولی اونقدری که میگن عمیق نبود و چیزی بهم یاد نداد فکر میکردم زندگیم رو عوض میکنه یا حداقل یه درس خیلی مهمی رو درونش جا داده ولی برای من که اینطور نبود! 
ولی در کل کتاب جالبی بود،روند داستان کند نبود و هی میخواستم ببینم آخرش چی میشه و از اینکه پیرمرد دست از تلاش کردن نکشید خوشم اومد.پایانش خیلی واقع گرایانه بوووود و ذوقمو کور کرد😔😂
وایب باحالی داشت و جالب بود،و برا وقتایی که حوصلتون سر رفته خوبه و میتونید بخونیدش.