از نوجوانی سودای نویسنده شدن داشتم. نویسنده نشدم اما طعم شیرین این رویا را در نوجوانی چشیدم. با خواندن کتاب «آقای هنشاو‌ عزیز»
        

          فکر می‌کنم نه، ده ساله بودم که اولین بار با رامونا آشنا شدم. الان کتاب‌های رامونا به چند ترجمه و اندازه و رنگ همه‌جا هستند، اما من یک کتاب نارنجی داشتم از کانون پرورش فکری که روی جلدش، رامونا دراز کشیده بود و زل زده بود توی چشم‌های پدرش. رامونا و پدرش فارغ از اینکه یکی از اولین کتاب‌های "واقعی" من بود، یعنی عکس‌دار نبود و شبیه کتاب‌های بزرگ‌ترها بود، یک لذت دیگر هم داشت: رامونا شبیه من بود. مثل من از روی تخت می‌پرید تا هیولای زیر تخت شکارش نکند. شب‌ها کتاب‌های ترسناک را بین کتاب‌ها پنهان می‌کرد و همیشه دوست داشت خمیردندان را تا ته فشار دهد، و البته یک بار این کار را کرد. برای من عجیب بود دختری که دقیقا آن طرف دنیا زندگی می‌کند، انقدر شبیه من باشد. سال‌ها بعد تمام راموناها به‌علاوه‌ی هنری‌ها را خواندم و عاشق خانم نویسنده با اسم سخت‌ش شدم.
 این کتاب هم از نویسنده‌ی راموناست. 
لی باتس گرچه با رامونا خیلی فرق دارد، به همان اندازه واقعی و دوست‌داشتنی‌ست. کتاب در ابتدا، نامه‌های لی‌ست به نویسنده‌ی مورد علاقه‌اش. لی برای یک پروژه‌ی کلاسی چند سوال از آقای هنشاو می‌پرسد. آقای هنشاو پاسخ‌ها را می‌دهد و چند سوال از لی می‌پرسد. لی به اصرار مادرش، جواب سوالات آقای هنشاو را می‌دهد. اما خب، لی ده ساله است، زود خسته می‌شود. بنابراین نامه‌هایش کوتاه و پرتعدادند. نهایتا آقای هنشاو که احتمالا از کثرت نامه‌ها به ستوه آمده، به لی پیشنهاد می‌کند به جای نامه‌، یادداشت‌هایش را در دفتر خاطرات ادامه دهد. لی که جز نامه نوشتن کار دیگری بلد نیست، یادداشت‌هایش را به سبک همان نامه‌ها خطاب به آقای هنشاو خیالی می‌نویسد. لی از زندگی‌اش می‌نویسد، از نبودن پدرش، از مدرسه‌ی جدید و از دزدی که هر روز بهترین قسمت نهارش را می‌دزد...
خیلی لطیف و دوست‌داشتنی‌ست. ترجمه‌ی خوبی هم دارد. 
به شدت توصیه می‌شود :)
        

          بسیار زیبا ما رو به دنیای کودکی یه کودک که توی مدرسه نسبتا غریبه میبره
تکنیکی که برای کودک استفاده میشه یعنی همون نامه نگاری یه تکنیک بسیار موفقیت آمیز برای بهبود نوشتن، خوندن، مرتب کردن افکار و پیدا مردن راه حل و برون رفت از مشکل هست.توی کتاب به خوبی این تکنیک رو در خلال داستان یاد میده.
        

          از کتاب‌هایی که به صورت نامه نگاری، یادداشت‌های روزانه، و درکل دوم شخص هستند، واقعا خوشم‌ می‌آد.
داستان درباره‌ی یک پسرِ احتمالا ۱۶ ۱۷ ساله‌ست به نام لی‌باتس که از جمله علایقش نویسندگی‌ست و دارد تلاش می‌کند، تا با وجود تمام مشکلات خانوادگی، از جمله طلاق پدر مادرش، تبدیل به یک نویسنده‌ی مشهور و بلند‌آوازه شود. 
ما در طول داستان، اتفاقاتی که برای لی‌باتس می‌افتد را از طریق نامه‌هایی که برای نویسنده‌ی مردعلاقه‌اش، آقای هنشاو، می‌نویسد و یادداشت‌های روزانه‌اش، که به توصیه‌ی آقای هنشاو می‌نویسد می‌فهمیم. اگر غیر این بود، یعنی نامه نگاری‌ای و یادداشت‌های روزانه‌ای در کار نبود، به این‌همه حاشیه پردازی قطعا ایراد می‌گرفتم. ولی خب موضوع و سبک داستان، این حاشیه رفتن‌هارا می‌طلبید. پس ایرادی وارد نیست.
ترجمه‌ی خیلی خوبی هم داشت. بسیار روان و گویا بود.
تصویر جلد هم خیلی خوب بود. کاملا مرتبط به داستان و این موضوع خلاقانه.
از جلد‌هایی که ادامه دارند و درواقع نشانگر کتاب هستند، واقعا خوشم می‌آید. انگار ناشرها، دغدغه‌ی خواننده که گم کردن صفحه‌ست را خوب می‌فهمند و برایش راه حل خوبی هم ارائه داده‌اند.
یکی دیگر از خوبی‌هایش، مصاحبه‌ی آخر کتاب، با نویسنده بود. قطعا کتاب‌هایی که آخرشان مصاحبه با نوسنده‌ دارند، یک سر و گردن از بقیه‌ی کتاب‌ها بالاترند. چون به پرسش‌های جذابی که در آخر، از خواندن کتاب در ذهن خواننده رخ می‌دهد، پاسخ خوب و جامعی می‌دهد.
فارغ از این‌ها، نویسنده عجب ایده‌ی خوب و جذابی برای کتاب داشت. واقعا عالی بود.
تنها نکته، کوتاه بودن و جای بدی که تمام شد بود. خورد تو ذوقم انگار. حس کردم در سفینه‌ای هستم که تا نزدیکی‌های زمین آمده‌ و حالا بوم! یک‌هو منفجر می‌شود و تمام تلاشم رو هوا مانده! برای همین پنج ستاره‌ی کامل را نگرفت. وگرنه اصلا مگر می‌شد از این کتاب ایرادی هم پیدا کرد؟
        

          «امروز، اولین روز تعطیلات سال نو است. هنوز هیچ بسته‌ای از طرف پدرم به دستم نرسیده. شاید به جای پست کردن بسته، خودش میخواهد آن را برایم بیاورد. برای همین از مادرم پرسیدم ممکن است او سال نو به دیدنمان بیاید یا نه. گفت: "ما از هم جدا شده‌ایم. یادت نیست؟" یادم هست. تمام مدت یادم هست.»

این کتاب درباره موضوعیه که برای من آشناست. و با خوندن این بخشش گریه‌م گرفت.
و خب باز هم خانوم بورلی کلییری نشون میده که بچه‌ها و مشکلاتشون رو چقدر خوب میشناسه.
        

          یکی از بهترین کتاب هایی که خوندم بود ...
این کتاب ارزش خوندن رو داره :) همین !
        

          رمز و راز نوشتن ، هنر شرح دادن جزئیات و در نهایت ارزش اهمیت دادن آدم ها به یکدیگر ... 
قلم بورلی کلی یری را با مجموعه کمتر شناخته شده هنری[فقط یک چاپ نسبتا قدیمی در ایران دارد]  و مجموعه خیلی شناخته  شده رامونا! [ یک جلدش چاپ قدیمی از کانون پرورش فکری و مجموعه اش منتشر شده از واحد کودک نشر افق و بارها و بارها تجدید چاپ]

کلی یری بچه ها را خیلی خوب می شناسد، دبستانی هایی که کم کم میخواهند وارد نوجوانی شوند. خیلی خوب ذهن آن ها و دنیای شان را داستان می نویسد و از خواندنش چه در زمان نوجوانی که انگار نویسنده پل میزد به درون ذهنم و چه الان ، لذت می برم. برای همین از رمان های ظریف و خواندنی کودک و نوجوان ، همیشه می شود به آثار او اشاره کرد، که البته برای بزرگترها هم خالی از لطف نخواهند بود‌. آقای هنشاو عزیز! از جهت ترغیب به نوشتن و اینکه دلت‌یک دوست مکاتبه ای و نامه ای بخواهد هم جذاب و موثر است.

راستی چرا فقط سه امتیاز؟ خب ناخودآگاه با مجموعه هنری و رامونا مقایسه شد و [ با لحن پر تب و تاب یک گزارشکر ورزشی بخوانید]به مقام سوم بسنده کرد و از دور رقابت ها کنار رفت😁
        

          مجموعه نامه ها و یادداشت هایی که یک پسر نوجوان  در ارتباط با یک نویسنده می نویسه.
برای نوجوانان علاقه مند به نوشتن که ترس از نوشتن دارن و نمیدونن  از کجا باید شروع کنن یا وسط راه نا امید میشن خوندنش خالی از لطف نیست
        

          چی بگم...فضای قشنگی داش دیگه..اروم و اینا بود..داستان خاصی نداشتا ولی حس خوبی داش :)
        

          سبک کتاب جالب بود 
و البته موضوع کتاب که به طلاق والدین 
و مواجه شدن بچه‌های نوجوان با مشکلاتشون‌ می‌پردازه 
کتاب سبکی هست و دو ساعته میشه خوندش.
        

          جزو کتاب هایی هست که نوجوانی خواندم و از خاطرم پاک شده
الان که مجدد خوندم برام شیرین و جذاب بود
لی باتس، پسری که همراه پدر و مادرش در یک کانکس که به کامیون پدرش وصل هست، زندگی می کنه و برای تکلیف کلاسی نامه نگاریش رو با نویسنده ای به اسم هنشاو ادامه میده.
این نامه نگاری ادامه پیدا می کنه و بعضا دو طرفه میشه، این در همان  زمانی اتفاق می افته که پدر و مادر لی باتس از هم جدا میشن و اون با مادرش در یک خانه قدیمی ساکن می شن.
اتفاقات روزمره ای رو از زبان یک پسربچه مدرسه ای کم رو و با هوشی متوسط که به نهارش هم حساس هست و وضع مالی خوبی هم نداره، در قالب نامه به اقای هنشاو دنبال می کنیم.
اقای هنشاوی که با پرسیدن سوالاتی از او و درخواست جوابشان و دعوت لی به یادداشت نگاری روزانه، پسر داستان رو به نوشتن بیشتر و بیشتر ترغیب می کنه.
کتابی که من خوندم با ترجمه خانم پروین علی پور و متعلق به نشر سروش در چاپ 1370بود!
متوجه شدم جلد دومی هم داره، کسی از اون جلد  خبری داره که چه طور میشه بهش دسترسی داشت؟
        

          #آقای_هنشاو_عزیز  یه رمان کوتاهه از نامه ها و یادداشت های روزانه یه پسر بچه دبستانی به نام لی باتس به نویسنده محبوبش و ما در طول داستان شاهد پخته تر شدن قلم و پخته تر شدن خودِ شخصیت داستان هستیم.
نکته جالب توجه اینجاست که  پدر و مادر لی باتس از هم جدا شدن و لی‌باتس با مادرش زندگی می‌کنه، در واقع نویسنده به حس و حال و چالش های زندگی بچه های طلاق هم پرداخته و این نکته مثبتشه!
اما در کل خیلی رمان جذابی نیست در برابر رمان های نوجوانِ امروزِ ما! بیشتر آروم و سر به زیر و مودبه!
        

          جذاب و عمیق بود و یک ذره ناراحت کننده بود قسمت هایی اش.
        

          یکی دو روز پیش خیلی اتفاقی فیلمی دیدم به نام stuck in love 2012 
دختری که یکی از نقش‌های اصلی رو باز می‌کرد نویسنده‌ای نو قلم بود و در جایی از فیلم دوست پسرش ازش پرسید چه کتابی رو خیلی دوست داری ؟ پاسخ شنید Dear Mr hanshaw.
محرک من برای خواندن کتاب راستش اینی بود که بالا نوشتم.
ولی چه شکار خوبی بود. خیلی خوب بود و بسیار خوش گذشت. از این آثار لطیفی بود که با تمی کودکانه حسابی عواطف و احساسات آدم را به قلیان وا می‌داشت و اشک را در چشم‌ها جمع می‌کرد و یک حال اشکی و شیرینی می‌ساخت.
من خیلی لذت بردم. کتاب را در یک ساعت می‌خوانید و حتما خوش خواهد گذشت.
        

          یه کتاب کوتاه، روان و خوشخوان درباره ی مواجهه با مسئله‌ی جدایی پدر و مادر
        

          نوشتن زیبا تر از سخن است
        

          به‌طور جدی میتونه یک فرد ۱۲، ۱۳ ساله رو به خواندن و حتی نوشتن علاقمند کنه چون شخصیت اصلی داستان، روند نوشتن رو خیلی ساده و دمِ‌دستی نشون می‌ده.
ولی از اون کتاب‌هاییه که تا تموم نشده قشنگه و دوست داری بخونی ولی با پایانش می‌زنه تو ذوقت.
        

          در این تابستان باید هر هفته به استادم یادداشت تعاملی یا به قول خودم نامه بنویسم. ابتدا یک کار اجباری بود ولی بعدش برایم جذاب شد. درست در همین موقع کتاب را شروع کردم. حس لی شخصیت اصلی داستان را خیلی خوب درک کردم. حس بزرگ شدن و پخته شدن در نوشته ها و اینکه چقدر نامه ها میتواند حال آدم را خوب کنند. شاید مشکلات هیچ وقت کم نشود، اما انگار خیال آدم راحت میشود، حتی اگر کسی نخواند. 
        

          داستانی متفاوت با نگاهی متفاوت

        

          سبک بیان داستان متفاوت و جذاب بود.
من ترجمه‌ی خانم پروین علی پور رو خوندم.
تنها نقصی که می‌تونم از کتاب بگیرم اینه که یک سری لغت رو از چند جمله‌ی کتاب جا انداخته بودند. که حدس میزنم کار ویراستاری بود.
خیلی کتاب قشنگی بود.
وقتی داستان آنقدر ملموسه پایان واقعی هم می‌طلبه؛ حتی اگه تلخ باشه پس پایانش هم به نظرم مناسب بود.