یادداشت‌های محمدرضا سمیعی (18)

          این کتاب رو مطابق سلیقه م ندیدم
و یا شاید نتونستم بفهممش

        

          سور بز روایت داستان یک دیکتاتوری در پهنه دریای کارائیب در جمهوری دومینیکن در خلال زندگی دختر یکی از سناتورهای این حکومت خودکامه است، که در آن این نوع حکومت را از زبان راویان متفاوت داستان در بخش های مختلف تصویر و موشکافانه نقد می‌کند.
نمونه ای ارزنده از ادبیات اسپانیایی که در آن شیوه روایت، تشبیهات، فرم داستان و تمامی عناصر به غایت غنی بود و عالی.
لذت بردم.
        

          کتاب جالبی بود 
حجم کمی داشت با تصویرسازی هایی عمیق
مفهومی ژرف در مورد زندگی و مرگ
        

          انجمن شاعران مرده کتابی بود با پیام هایی روشن که از صحبت های یک معلم انگلیسی برای مخاطب نقل میشه و از این رهگذر ما را به ضرب تلنگری به فکر فرو می‌برد.
اما سیر داستان و بررسی آن از منظر صعود و فرود ها خیلی باب طبع من نبود .
        

          ماجراجویی جذاب توام با روایت جذاب تر در کنار آلن، پیرمرد صدساله،  برام تجربه ای شیرین بود .
مخصوصا خوندن این سبک از رمان بعد از مطالعات فلسفی، علمی، روانشناسی یا سبک هایی از ادبیات که خاص هستن (مثل روسی) باعث میشه جون دوباره ای برای ادامه دادن لذت شیرین مطالعه توی رگ هاتون بریزه.
انسجام داستان و خطوط ارتباطیش در دل تاریخ و شخصیت های تاریخی لذت خواندن این کتاب رو برام دوچندان کرد.
        

          درمان شوپنهاور دومین کتابی بود که از یالوم میخونم (بعد از وقتی نیچه گریست) و بسیار زیاد برام قابل تحسینه این سبک مفید از رمان آموزشی وقتی با نبوغ ادبی و دانش روان درمان گری یالوم توام باشه.
این کتاب رو بعد از در باب حکمت زندگی از شوپنهاور برای خوندن انتخاب کردم تا بیشتر با این فیلسوف زبردست آشنا بشم و حقیقتا این مهم با مطالعه این اثر جذاب برام محقق شد.
شوپنهاور فیلسوفی که نظرات بسیار زیرکانه و خوب فلسفیش تحت تاثیر شخصیت مردم گریز و انزواجوش ته مایه ای از سیاه نمایی گرفته و باعث میشه اگه بدون قضاوت شخصیتش که ماحصل سبک زندگیش بوده  بهش پرداخته بشه اکثر مطالعه کنندگانش رو ناامید میکنه.
(مخصوصا جامعه زنان و علی الخصوص قشر فمنیست رو)
با این وجود با آگاهی ای که یالوم در این کتاب از شوپنهاور برام ایجاد کرد علاقه م برای مطالعه سایر آثار شوپنهاور برانگیخته شد. البته باید بتونم مثل هر نظر و گفته دیگه ای بین چیزی که گفته میشه و کسیکه گوینده اون مطلبه یک سری تناسبات و تفاوت ها قائل بشم و اون بخش هایی که تحت تاثیر زمانه و سبک زندگی گوینده بوده تحمل کنم تا بخش های مفید و نظرات کاربردیش برام راهگشا بشه.
این برای من شروعی در زمینه فلسفه س و خوشحالم که از کسی شروع میکنم که تاثیرگذار ترین فیلسوف بر فلاسفه بزرگ اخیر بوده اذهانی چون نیچه، فروید و ...
        

          درخور تامل بود 
بیشتر باید در مورد این فیلسوف بدبین اما خوش بیان بخونم تا بهتر بفهمم چی تو ذهنش می‌گذشته و آیا توصیه هاش میتونه راهگشا و مفید باشه یا نه.
اوایل و اواخر این کتاب رو بیشتر فهمیدم شاید چون اواسطش خیلی از مواردی که درموردش صحبت میشد به تاریخ و گذشته مربوط بود و کلامی زنده و تاثیرگذار برای امروز ما به حساب نمی آمد.
        

          زیبایی فقط همین
        

          خلاقانه ای خون آلود بود که مرگ درش از شخصیتی به شخصیتی دیگه می‌رفت فارغ از جان دار یا بی جان بودن، روح یا انسان یا حیوان بودن 
این حجم از تخیل در این میزان از پیچیدگی و شخصیت پردازی واقعا نیاز به حداقل دو بار خوانش و اندیشه کردن عمیق داره.
خون خورده و خون آلودی این کتاب 
چه می کند با ذهن ما
        

          عالی فقط همین
        

          صحبت در مورد اتحادیه ابلهان با توجه به سرگذشت غریب نویسنده در هاله ای از  ندانم های بلاتکلیف خواهد بود.
این کتاب نثری بسیار غریب دارد. جنونی که پیمان خاکسار ترجمه کرده را می شود به راحتی لمس کرد.
تقریبا هر عبارتی که کاراکتر اصلی (ایگنیشس ج رایلی) بیان می کند، حال چه در قالب نوشته هایش و چه تعاملاتش با دیگران ، به گونه ای غریب اندیشیده و نگاشته شده اند و از آن غریب تر و عجیب تر فهمیده و درک می شوند.
به نظرم شیوه بیان و روایت را باید ستود و بسیار در آن غرق شد و لذت برد.
 اما در نقطه مقابل، داستانی که نویسنده نقل میکند چنگی به دل دنیای مفاهیم عمیق نمی‌زند و داستانی سطحی را بازگو میکند که نقص عضو جدی دارد و در پاسخ به سوال خب که چی؟ چه چیز برای گفتن و آموختن داری؟ هیچ جوابی به ذهن حداقل من نمی‌رساند مگر تجربه زندگی کاراکترهایی عجیب 
طنز و شیوه بیان داستان و حال و هوای کلی این کتاب طوری بود که واقعا هم میخواستم کنار بگذارمش و هم نمی‌توانستم از خواندنش دست بکشم.
یک جور اذیت شدن خوشایند که روان خواننده ام را قلقلک می داد.
        

          ۵۲ دستورالعمل گاها سلبی هنر خوب زندگی کردن از ترکیب روانشناسی مدرن، رواقی گری و فلسفه سرمایه گذاری  و گزیده گزینی رولف دوبلی حاصل شده و قطعا ارزش مطالعه دارد.
شاید فهم بعضی موارد مثل من براتون سخت باشه و بعضی هاش کم اهمیت و حتی کمی نامعقول به نظر بیاد در نگاه اول  اما در مجموع نکات بسیار کاربردی و روش های متحول کننده جذاب رو هم شامل می‌شد.
شخصا علاقه به مطالعه بیشتر در زمینه رواقی گری یکی از اثرات مطالعه این کتاب بود برام.

        

          دن براون نویسنده ایست که الگوی موفق خود را در حجم عظیمی از اطلاعات (علی الخصوص اطلاعات مرتبط با هنر) با شیوه ای سینمایی روایت میکند و این روایت چنان جذاب و نفس گیر انجام می شود که زمین گذاشتن کتاب و مکث کردن حین مطالعه آثارش را به کاری دشوار تبدیل میکند.
خاستگاه یکی از جدید ترین آثار دن براون بود که خواندم و مثل همیشه لذت بردم. لذتی چند سویه و لایه لایه ، 
لذت از آشنایی با تمدن اسپانیا و هنرمندان و آثار هنری و معماری این کشور
 لذت از درگیری ذهنی ایجاد شده حول محور پرسش فلسفی از کجا آماده ایم و به کجا می رویم ؟
لذت از الگوی تکراری اما جذاب شیوه روایت غیرمنتظره و شوکه کننده داستان
و لذت از پاسخ های جالب دن براون به این پرسش های عمیق تاریخ انسان.
و لذت از آشنایی با فناوری ها و تکنولوژی های جدید مورد بحث در داستان.
و سر آخر لذت آشنایی با هنر و هنرمندان معاصر و موزه گوگنهایم بیلبائو
        

          آناکارنینا در پایان جلد دوم در نظرم رمانی است که ضمن داشتن چیره دستی استادانه و لحن بیان و روایت بی نقص تالستوی از عمق چندانی جز بعضی بخش ها برخوردار نیست.
خطوط داستانی مختلفی که زندگی شخصیت های کتاب را برای ما به تصویر می کشد گاهی به شدت ملال آور است و در پاره ای مواقع عمیق و به فکر وادارنده.
لوین کاراکتری بود که از خط سیر تشریح شخصیت و دغدغه هایش لذت بیشتری بردم تا آناکارنینا که شخصیت به ظاهر محوری  داستان است.
بیشتر بحث های کتاب که ضمن تشریح و تصویر زندگی شخصیت ها پرداخته می شد از آنجا که در تاریخی دور و فرهنگی ناآشنا بررسی می شدند به نظر تاریخ مصرف گذشته می نمودند و ممکن است این حس ملال هنگام همسفر شدن با شخصیت ها در من خواننده از این رو باشد.
در هر صورت از شیوه بیان و به تصویر کشیدن عواطف و احساسات و مسائل ذهنی و انتزاعی کاراکترها و اتفاقات طول داستان لذت بردم و مثل همیشه تالستوی و قلم استادانه اش را می ستایم.
        

          آناکارنینا تا پایان جلد اول داستانی نه چندان عمیق اما چند وجهی از خانواده هایی در زمانی از تاریخ روسیه است که برای زمانه ما سخت فهم و گاهی با توجه به فرهنگ ما غیرمعقول می نماید.
نداشتن عمق و مفهوم زیاد در سیر بازگویی این داستان ها از تالستوی بزرگ شاید اندکی ناامید کننده باشد .
در صفحات جلد اول تالستوی ما را با افرادی از خانواده های اشراف آشنا میکند و جنبه های شخصیتی و شرایط زیست آن ها را برای ما به سبک منحصر به فرد خود  به تصویر میکشد.
خانواده اشچرباتسکی ، آبلونسکی ، آلکساندروویچ و برادران دیمیتریچ و ...
در ادامه جلد دوم امیدوارم چیزی متفاوت در انتظارم باشه ...
        

          ورق پاره های زندان ستایشی تنفس گونه از نعمت آزادی در قالب ادبیات زندان است. نعمتی که  همچون ۵۳ نفر زندانی سیاسی مذکور در این ورق پاره ها تا وقتی از دستش ندهیم اهمیت و قیمتش را درک نمی‌کنیم .
علوی تازه از آلمان برگشته که در زمان خود مکتب سیاسی مورد پسندش (مارکسیستی) مورد پسند استبداد آن زمان (پهلوی رضاشاهی) نبود، به همراه ۵۲ تن از دیگر هم مکتب های خود به جرم سیاسی محبوس شد و این داستان را  تحت شرایطی سخت و خطرناک در زندان پس از تجربه ای عمیق و دردناک از استبداد زمان و ارتجاع حکومت و فقدان آزادی نوشت و در جای جای آن سعی در انتقال این مفهوم داشت که زندانی سیاسی و قدرت اندیشه برای حکومت های خودکامه از قاتلین و دزدان و اختلاس گران محترم خطرناک ترند.
علوی داستانش را در ۱۳۲۰ و همزمان با رهایی خود از زندان تحت تاثیر تغییر رژیم خاتمه می دهد اما مفهوم این کتاب جاری و قابل لمس برای ما و در زمانه ما برای هر ذهن آگاهی است.
 مفهوم ذی قیمت آزادگی و مبارزه با استبداد در هر لباس و تحت هر پوشش و نامی
        

          چوب نروژی عاشقانه ای واقع گراست که موراکامی آن را به سردی مرگ و بر بستری شبیه به جنگل خودکشی ( آئوکیگاهارا در شمال غربی ژاپن) و به قول خودش به صورت یک بداهه نویسی آزاد نگاشته است.
شخصیت اصلی داستان (تورو واتانابه) خاطرات جوانی خود را می نویسد.خاطراتی احاطه شده توسط مرگ و یا به عبارت دقیق تر خودکشی نزدیک ترین دوستش (کیزوکی) و دختری که عاشقش می‌شود (نائوكو). در خلال مرور این خاطرات او با میدوری آشنا می شود و از زندگی او و دوران تحصیل خود و تنی چند از شخصیت های دیگر (رئیکو, ناگازاوا, هاتسومی و ....) که به گونه ای سر راه زندگی او قرار میگیرند یاد می‌کند.
برانگیختگی ملایم احساسات به خصوص حس غم و فقدان، درون مایه قابل تحسین این اثر متفاوت و بسیار مقبول موراکامی است.
        

          خانم دالاوی یک درون کاوی انتقادی از ویرجینیا ولف است که نوک پیکان انتقاد خود را به سوی جنگ و  نمایندگی طبقه اشراف و جایگاه زن در جامعه انگلستان پس از جنگ جهانی اول می برد.
گویی ولف رساله ای توجیهی برای خودکشی خود آفریده و در چندین نقطه از مخلوق خود، این عمل را از زبان کاراکترهایش  درخواست کرده است.
او یک روز از زندگی کلاریسا را به تصویر کشیده است.
تصویری که از خیابان های لندن و نگاه کردن به کاراکتر های چند لحظه بعد توصیف شده، شروع، و با میهمانی اشراف در منزل کلارسیا دالاوی پایان می پذیرد.
نقب های که ولف در پشت سر هر کاراکتری که سر راهش قرار می‌گیرید حفر میکند، باعث پختگی کامل شخصیت های هرچند کم رنگ داستان می شود.
ولف با توصیف حال و گذشته و افکار کاراکتر و نقطه نظرات راوی ما را با شخصیت های داستان خود آشنا میکند هرچند خود این شخصیت ها با هم آشنا نباشند.
انتقاد فزاینده ولف از جنگ و تاثیر همیشگی و عمیق آن بر آقای سپتیموس و سرنوشت او یکی از بیشمار توصیفات این داستان پیچیده و سیال ذهن است.
انتقاد نمادین ولف از کیش گسترانی که تحمیل کننده عقاید خود هستند یکی دیگر از مضامین کتاب است که در قالب دکتر روانشناس و معلم تاریخ آلمانی  گنجانیده شده است.
ولف گذشته را در حافظه شخصیت های داستان خود مرور و به این شیوه ما را با سرگذشت و احساسات و تفکرات هر یک از آنها آشنا می سازد.
کلاریسا دالاوی
ریچارد (همسرش و سیاست مداری خشک) 
پیتر والش (معشوق سابق و دوست قدیمی اش ، فردی تنوع طلب و هیجان خواه که از هند بازگشته)
ستی سن (بهترین و صمیمی ترین دوستش که نماد گول خورده نظام سرمایه داری است)
سپتیموس (جنگ آور سابق که دچار فروپاشی روانیست)
روانشناس سر ویلیام
معلم تاریخ 
الیزابت (دختر کلاریسا و نماینده نسل جوان)
و تعداد زیادی مردان و زنان میان سال و کهنسال که اغلب از جامعه اشراف انگلستان هستند.
و حتی خدمه خانه از جمله شخصیت های نسبتا زیاد داستانی اند که ولف درباره آنها می نویسد.