یادداشت محمدرضا سمیعی

        آناکارنینا در پایان جلد دوم در نظرم رمانی است که ضمن داشتن چیره دستی استادانه و لحن بیان و روایت بی نقص تالستوی از عمق چندانی جز بعضی بخش ها برخوردار نیست.
خطوط داستانی مختلفی که زندگی شخصیت های کتاب را برای ما به تصویر می کشد گاهی به شدت ملال آور است و در پاره ای مواقع عمیق و به فکر وادارنده.
لوین کاراکتری بود که از خط سیر تشریح شخصیت و دغدغه هایش لذت بیشتری بردم تا آناکارنینا که شخصیت به ظاهر محوری  داستان است.
بیشتر بحث های کتاب که ضمن تشریح و تصویر زندگی شخصیت ها پرداخته می شد از آنجا که در تاریخی دور و فرهنگی ناآشنا بررسی می شدند به نظر تاریخ مصرف گذشته می نمودند و ممکن است این حس ملال هنگام همسفر شدن با شخصیت ها در من خواننده از این رو باشد.
در هر صورت از شیوه بیان و به تصویر کشیدن عواطف و احساسات و مسائل ذهنی و انتزاعی کاراکترها و اتفاقات طول داستان لذت بردم و مثل همیشه تالستوی و قلم استادانه اش را می ستایم.