بین ۲ و ۳ مردّد بودم.
تو سلیقه‌ی من نبود، خیلی خسته‌کننده و قاطی‌پاتی بود، علی‌الخصوص که من تاریخ بلد نیستم.
ولی داستان‌پردازی و ذهنِ خلّاقِ نویسنده قابلِ تحسینه.
          

            خیلی خوب پیش می رفت اما از یکجایی به بعد دیگر اذیت کنند بود ،زوم کردن روی افراد و توصیف هایشان 
از صفحه ۵۰به بعد برایم کسل کننده بود.
اگر داستان کوتاه ۵هزار کلمه ای بود 
خیلی می پسندیدمش
          

            فکر کنم عجیب باشه فقط تا ۸۰ صحفه تونستم کتاب رو تحمل کنم!
اما عجیب‌تر اون تعریف و تمجید‌ و چشم بستن روی خیلی از نکات‌داستانی که من نمی‌تونم قبول کنم. 
اگر کسی تونسته با تکه‌خورده روایت نویسنده  ارتباط برقرار کنه، خب خوشا به حالش!...
          

            کتابی که خط سیرش تاریخی است. داستان دنبال داری نیست. اواسط داستان یک شخصیت جدیدی می‌آید و داستان با او ادامه پیدا می‌کند. حتی بعضی جاها شخصیت اصلی داستان را مورچه به عهده می‌گیرد. شخصیت‌ها رها نمی‌شوند یا زنده‌اش در داستان بعدی سرو کله‌اش پیدا می‌شود ، یا روحش. راوی دانای کل است. دانای کلی که یکی دو جا اعتراف می‌کند خودش هم نمی‌داند فلان اتفاق کی و کجا رخ داد.
جذاب است بسیار جذاب. 
          

            با خیلی تعریف‌ها، این کتاب رمان نبود.
من با خوندنش کلافه شدم اما در عین حال دوستش داشتم و دلم می‌خواد دوباره بخونمش و سیر داستان هر آدم رو جدا بنویسم.
اینه که الان بهش ستاره نمی‌دم.
          

            خلاقانه و جدید اما خیلی قاطی پاتی.
یک دانشجوی تاریخ که در زمان سفر می‌کند و از چهارراه فلسطین کنار جوی آب به زمان جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین می‌رود.
تعدد کاراکتر ها و رفت و برگشتشون تو داستان کاملا گیج کننده بود.
روند داستان سرد بود و آرام؛به نظرم اضافه کردن کمی هیجان میتونست مخاطب رو بهتر با داستان همراه کنه.
و در انتها: کتاب های بهتری برای موضوع جنگ جهانی و... وجود دارد.
          

            دومین رمانی است که از یزدانی خرم می‌خوانم. اولی خون‌خورده بود. خون خورده را بیشتر دوست داشم اما این یکی هم به دلم نشست.
کتابی پر از خون و قتل و مرگ. نویسنده بیٰ‌رحمانه همه را می‌کشد. این دیوانگی داخل داستان را دوست داشتم و این نگاه از بالا به دنیا. ارتباط همه شخصیت‌ها با هم خون بود.
در کلمه بخواهم توصیف کنم: سرطان خون
          

            اولین کتابی بود که از آقای مهدی یزدانی خرم خوندم و البته سبک کتاب رو دوست داشتم.
کتاب بیان حوادث و اتفاقات کوچکی است که در سال 1332 و همزمان با کودتای مرداد 1332 در ایران و شهر تهران اتفاق افتاده است. اتفاقاتی که قطعاً در هیچ کتاب تاریخی ثبت نشده است. اما در این کتاب نویسنده با قوه تخیل خود به این حوادث پرداخته است. حوادثی کاملاً تخیلی بعضاً ترسناک و گاه با زبان طنز، که در خلال بیان آنها اوضاع اجتماعی آن زمان هم بیان می شود.
کتاب پر از شخصیت است شخصیت های جاندار و بی جان و حتی تعدادی روح (شاید 100 شخصیت یا بیشتر) ولی این قدر توصیفات خوب و به جا و به اندازه کافی است که نه شخصیت ها فراموش می شوند و نه خواننده اذیت می شود. آخر هر روایت نقطه آغاز روایت بعدی است. 
اسم سبک کتاب را بلد نیستم. ولی در جایی خواندم که به این سبک "روایت پشت داستان‌ها از نگاه دانای کل"می گویند. یا بیان داستان پشت داستان‌ها.
          

            کتاب خوبی بود
من معمولا از این پیچیدگی‌ها خوشم نمیاد و زود خسته ام می‌کنه اما این کتاب برخلاف تصور خودم و دوست پیشنهاد دهنده‌ام معراج من رو جذب خودش کرد و از خوندنش پشیمون نشدم
فقط به این بیشتر رسیدم که ایران و تاریخش پر از فرز و نشیب بوده که هر جوری به نگارش در بیاد باز هم تلخی‌هاش بیشتر از اون چیزی که تصور میره کام من رو تلخ می‌کنه
مخصوصا که میبینم چقدر زود به زود تاریخ برامون تکرار می‌شه
          

            بسم‌الله الرحمن الرحیم 

لطیفه‌ای رو همه از حفظیم که بخشیش اینه:
چکیده تمام دروس تاریخ دوران مدرسه می‌شد بی‌کفایتی و ظلم‌ پادشاهان، خیانت دربار و انگلیس! ولی پشت این لطیفه نصفه نیمه، حدود هفت هزار سال تمدن و دو هزار و پونصد سال تاریخ ثبت شده هست. تاریخی که کلیاتش انقدر زیاده که فرصت نمی‌کنیم به جزئیاتش فکر کنیم.
. 
رفت و آمد سلسله‌ها، حمله اقوام خون‌خوار، فتح یا سقوط یه منطقه، انقلاب‌ها و کودتاها و... باعث میشن گاهی یادمون بره این وسط چه عشاقی که به هم نرسیدن، چه مردمی که برای همیشه دیار آبا و اجدادی رو ترک کردن، چه پدر و مادرهایی که آه جگرسوزی از داغ بچه‌شون سر دادن، چه گنج‌هایی که پنهانی دفن و پنهانی کشف شدن...
.
اصلا انقدر اون کلیات زیادن که وقتی یه دور مرور می‌کنی ببینی چی شد که این شد از نفس میفتی و دیگه حس نداری فکر کنی به تمام خنده‌ها، رقص‌ها، دویدن‌ها، دشنه‌ها، خندق‌ها، ضجه‌ها، مشت‌های گره کرده....
.
و بدی تاریخ به همین کلیاته. به همین که خُرد گم میشه تو هیاهوی کلان. دختر آبستن جنین حرومزاده تو دهه سی وسط ولوله کودتای بیست و هشت مرداد سی و دو اصلا چقدر اهمیت داره مگه؟ که حالا سلاخی گلوش به دست پدر برای پاک کردن لکه ننگ مهم باشه؟ اما اگه مرگ این دختر باعث دریده شدن شکم یه لوطی بشه و خونشون بره تو جوب سمت جنوب و دهه بیست و میدون بهارستان و سرباز انگلیسی که خوشش میاد از ناموس ایرانی و پیرمردی با قمه حکاکی شده بزنه بین کتف سرباز و روح شاعر آزادی‌خواه و روح خبیث خال‌دار از بالای مجلس شاهد باشن که تو این شلوغی عکاس منتظره تا هیتلر و رومل بیان ایران رو آزاد کنن و عکس مرد پراگی از این دست میره به اون دست و ...
و اصلا کسی حواسش نیست که این جزئیات یه جاهایی چه جوری زیر پوست کلیات میرن تا برسن به دانشجوی تاریخ تو دهه هشتاد با سرطان خون ارثی از پدربزرگی که روز کودتا زنی تیرخورده رو کول کرد برد بیمارستان تا نعش زن بیفته روی بدن نیمه‌جون لوطی...
-----
"من منچستر یونایتد رو دوست دارم" دومین کتاب مهدی یزدانی خرم، روزنامه‌نگار و نویسنده رمان‌های تاریخیه. این کتاب از دانشجویی تو دهه هشتاد شروع میشه و به اتفاقات دهه‌های بیست و سی ایران میره. این کتاب شاید بیش از صد شخصیت داره و گاهی چنان تصویرسازی محکمی داره که انگار به جای خوندن در حال تماشای اون صحنه هستین. هیچ کدوم از شخصیت‌ها اصلی یا حتی فرعی نیستن و همه به نوعی با هم یک پیکر واحد می‌سازن. پایان داستان هر شخصیت شروع داستان شخصیت بعدیه و این سرعت تغییر باعث میشه چاره‌ای جز یه نفس خوندن کتاب نداشته باشین.
          

            من اولین کتابی که از مهدی یزدانی خرم خوندم،کتاب خون خورده بود که بی نهایت قلم و روند داستان جذبم کرد و همین باعث شد سراغ کارهای دیگه ی این نویسنده برم و این کتاب و شروع کردم ولی اصلا من و جذب نکرد‌.طوری که چندین بار نصفه موند و دوباره عزمم و جزم کردم مجدد شروع کنم ولی باز نتیجه نداد.
به هرحال سلیقه من نبود و اصلا در اندازه ی کتاب خون خورده نبود.