چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
          

            من ترجمه‌ی پیمان خاکساری رو خوندم.
ایگنیشس، شخصیت محوری داستان، چنان شخصیت پردازی خوبی دارد که نمی‌توان فراموشش کرد. در عین حال که از او نفرت پیدا می‌کنی و چندشت می‌شود، کاری می‌کند دلت برایش بسوزد.

نخبه‌‌ای با روحیه‌ی حساس که به بهداشت و روابط اجتماعی  صحیح و قابل قبول در جامعه اعتقادی ندارد و یک همیشه معترضِ خودبرتر پندار است. البته در فضای پر از بی عدالتی  و چرکی که او زندگی می‌کند، این اعتراض‌ها به جا است.
هرچند در نهایت او قربانی است و با همه‌ی تلاش‌هایش، نه کسی او را می‌فهمد، نه برایش اهمیتی دارد.

          

            این کتاب را در هفته اول کرونا خواندم و یادم است که چقدر از دستش بلندبلند خندیدم. شخصیت رومخ ایگنیشس عالی طراحی شده بود و الباقی شخصیت‌ها هم همینطور.
همچنان بر این باورم که پیمان خاکسار کتاب بدی را برای ترجمه انتخاب نمی‌کند و همین باعث می‌شود هر جا اسم او را روی کتابی دیدم، دستم به سمت آن دراز شود.
          

            نظردادن درمورد این کتاب خیلی سخته. داستان پر از شخصیت های حال به هم زن، چندش آور و رو اعصابه که میتونه باعث بشه کلی از دستشون حرص بخورید. یه عالمه ادم احمق و ابله دور هم جمع شدن. (الحق که اسم کتاب فوق العادست!) تا اخرای کتاب همش میگفتم چرا باید این همه داستان موازی بی سر و ته رو با این این همه شخصیتای ازاردهنده خوند! اگرچه که قلم نویسنده و توصیفاتش به شدت جذاب و ستودنیه. دو تا فصل اخر نظرمو به طور کلی تغییر داد. حتی تصورشو هم نمی کردم همه ی اون داستانا و شخصیتا توی یه نقطه به هم بپیوندن و همه چیز انقدر خوب تموم بشه. نویسنده عجب شاهکاری خلق کرده! یه کتاب فوق العاده با یه عالمه شخصیتای دوست نداشتنی. بدون شک هیچ وقت "ایگنیشس" رو فراموش نمیکنم. شخصیت دوست نداشتنی و چندش اور و رو اعصابی که اواخر کتاب بیشتر رقت انگیز بنظر میاد ...
          

            اتحادیه ابلهان و ایگنیشس جی. رایلی عجیب و غریبی که خودش رو جدا از جامعه و زمانه‌ش حس می‌کنه...
اولین بار این کتاب رو سال ۹۵ خوندم و امسال هم سه ماهی دستم بود که دوباره بخونمش! همچنان نظرم رو همون ۴ ستاره‌ایه که اون سال دادم و از سابقه‌ی گودریدز به اینجا منتقل شدن.

ایگنیشس یه پسر سی ساله‌ی تحصیل‌کرده‌س با جهان‌بینی فلسفی خاص خودش اما بدون شغل (تا وقتی که مجبور می‌شه). با این همه سوادی که حتی ادبیات حرف زدنش رو هم خاص می‌کنه، بلد نیست با نزدیکانش چطوری ارتباط درست برقرار کنه. به انحرافات سینما و تلویزیون انتقاد داره اما هیچ فیلم جدیدی رو هم از دست نمی‌ده! به دنبال انجام کارهایی تو جامعه برای احقاق حق سیاه‌پوست‌ها یا فعالیتی در راستای صلح جهانیه اما بیشتر برای اینکه حال هم‌دانشگاهی سابقش رو بگیره! و...

اتحادیه ابلهان کتابیه که آدم هم از دست شخصیت‌هاش اعصابش خورد می‌شه و هم نگران عاقبت‌شونه. و این نه فقط در مورد شخصیت اصلی (ایگنیشس) بلکه در مورد شخصیت‌های فرعی کتاب هم برقراره. اصلا یه جذابیت کتاب برای من همین بود که داستان تعداد زیادی شخصیت رو می‌خونیم که جلو میره و به هم گره می‌خورن. اگه قرار بود نزدیک ۴۷۰ صفحه فقط از ایگنیشس بخونیم اصلا جالب نمی‌شد :))
جدای از خود داستان و نقد و تحلیل‌های مختلفی که وجود داره، به نظرم این شخصیت‌ها با ویژگی‌های اغراق‌شده‌ی رو اعصاب‌شون (همه‌ی این اعضای اتحادیه‌ی ابلهان!) این قابلیت رو هم دارن که آدم رو با ویژگی‌هایی خودخواهانه یا رفتارهای اشتباه در خودش روبه‌رو کنن.
          

            به نام او

یک رمان معمولی با دقایقی دلچسب، همین
واقعا این حجم از تبلیغاتی که نشر چشمه برای آثاری که آقای خاکسار ترجمه می‌کنه واقعیت نداره. کارهای بسیار زیادی را باید خوند بعد اگر وقتی موند به این کتابها هم سری بزنیم
          

            اول کتاب نوشته :
«یکی از خنده دارترین کتاب‌هایی که تا به حال نوشته شده...این‌قدر می‌خندید که دل.تان درد می‌آید و اشک از چشمان‌تان سرازیر می‌شود.» نیو ریپابلیک 

و جملاتی شبیه به این که دارن از طنز و خنده‌دار بودن این کتاب می‌گن
          

            چه قدر دلم برای این کتاب تنگ شده..‌ چه کتابی بود... کاش خودکشی نمی‌کردی آقای جان کندی تول .. کاش بازهم می نوشتی کاش به جز «اتحادیه ابلهان» و «کتاب مقدس نئون» بازهم می‌نوشتی‌. آنقدر خوب نوشتی که دعا میکنم در برزخ عذاب نکشی و در آرامش باشی..
آن موقع که دست به این اقدام زدی ، نمی‌دانستی چه قلمی داری، نمی‌دانستی و به خاطر همین دنیا را محروم کردی، شاید هم امیدی نداشتی که قلمت تاثیر بگذارد ، ولی حالا قلمت تاثیر گذاشته و ما را دیوانه کرده..
          

            شاید بتوانیم بگوییم داستان آنقدر جذاب نیست که مخاطب را میخکوب کند اما نمی‌توانیم آن‌را داستان نامناسبی معرفی کنیم.
روایت، روایتِ سالمی است و مشخص است که هم مترجم و هم نویسنده خوب توانسته‌اند کار خودشان را انجام دهند. من گمان می‌برم نویسنده اثر فقط خواسته روایت روزهایی در آمریکا را به تصویر بکشد که بی‌عدالتی بیداد می‌کند و پلیس از ابزار اجبار و خودخواهی استفاده می‌کند، از طرفی هم جهل جامعه نمی‌گذارد که اتفاقات خوب رخ بدهد. معتقدم یکی از دلایلی که این کتاب در جهان دیده شده همین پرداخت مناسب نویسنده به مقولۀ عدالت هست. وقتی با خوانندگان مختلفی از این کتاب صحبت می‌کردم، حتی آن‌ها که از قلم نویسنده خوششان نیامده بود، از بی‌عدالتی‌ها می‌گفتند.
پیشنهاد می‌کنم این کتاب را به‌صورت جمعی بخوانیم و باهم به گفتگو بپردازیم
          

            چیزی که باعث می‌شود این کتاب را تا صفحه آخر بخوانید، شخصیت‌های درگیرکننده‌ای است که داستان را پیش می‌برند.
اتحادیه ابلهانی‌ با تمام ویژگی‌های انسانی نظیر خشم، مهر، سرخوردگی، حسادت، امید، ترس، طمع، آرمان‌گرایی، یاس، رخوت و... که تصمیم‌هایشان به هم گره می‌خورد و مخاطب را نگران سرنوشتشان می‌کند.
کتاب روایت‌کننده انسان مدرن است در تقابل با خودش، همین برای توجیه کسالت و جذابیت توامانش کافی است.