رازِ داشتنِ زندگیِ بهتر،از بین بردنِ تکانه هایی نیست که همهٔ انسان ها دارند،بلکه باید آن ها را درک کنیم،به آن ها رودست بزنیم و در صورت امکان،آنها را در راستای منافع خودمان به کار بگیریم.
        

                افزایش وسعت شخصی و حرفه ای زمان بر است و برای دستیابی به آن باید قیدِ شروعِ زود هنگام را زد،اما ارزش ش را دارد.متخصصانِ بسیار معتبر می توانند به افرادی  بسیار تنگ نظر تبدیل شوند که هرچه تجربه و اعتماد به نفس شان بیشتر می شود،تنگ نظر تر هم می شوند و ترکیبی خطرناک می آفرینند.بهترین نوع یادگیری آن است که به آهستگی صورت می گیرد و نتیجه ی آن،دانش اندوزیِ پایاست.
        

                برای خود،ارزش بسیاری قائل باشید.تا زمانی که فقط بدبختی ها را ببینید،مصیبت های بیشتری را به طرف خود جذب می کنید.مهم نیست که چه کاری انجام می دهید،مهم این است که چگونه انجامش می دهید.اگر همان کاری را انجام می دهی که همیشه داده ای،همان چیزی را به دست خواهی آورد که همیشه آورده ای.اگر با زندگی بجنگید،همیشه بازنده می شوید.
        

                اقتصاد،ترکیبی از سیاست و علم است.اقتصاد،مطالعه انسان در جریان زندگی روزمره اقتصادی است.این گفته ی آلفرد مارشال بزرگترین اقتصاددان قرن نوزدهم است که در کتاب خود بنام«اصول علم اقتصاد» نوشته است.مطالعه اقتصاد به شما کمک میکند تا جهان اطراف خود،جهانی که در آن زندگی می کنید را بهتر بشناسید.مطالعه اقتصاد به شما در درک و مشارکت آگاهانه در اقتصاد کمک می کند.مطالعه ی اقتصاد به تنهایی باعث کسب ثروت نمی شود بلکه ابزاری در اختیار شما می گذارد تا با استفاده از آن تلاش و کوشش بیشتری برای کسب ثروت انجام دهید.مطالعه ی اقتصاد،درک بهتری از مزیت ها و محدودیت های سیاست اقتصادی برای شما فراهم می کند.
        

                بیسواد اهل سوادکوه،پله های ترقی را سریع پیمود!رضا ماکسیم،رضا میرپنج،سردار سپه،فرمانده کل قوا،وزیر جنگ،رییس الوزرا،حضرت اشرف و سرانجام شاه شد اما تا آخر عمر قزّاق باقی ماند.ترجیح می داد از او بترسند تا اینکه دوستش داشته باشند.هیبت رضاشاه حتی در خانواده اش وحشت ایجاد می کرد.
سراسر عمر اونیفورم نظامی پوشید.شنل بر دوش کشید تا از دیگران شاخص باشد.می خواست او را با ناپلئون امپراطور فرانسه قیاس کنند اما فقط انجامی مثل او داشت و در آرامگاهی شبیه آن بخاک رفت...
        

                فروپاشی نهاد سیاسی به معنای آن است که قواعد و ارزش های حاکم بر تضادهای میان گروه ها بویژه درون نظام مستقر،دیگر مشروعیت ندارد،اثر بخش نیست و از آنها پیروی نمی شود.اقتدار و بحران رژیم ها همواره در حد فاصل صفر و صد قرار دارد و شدت آن به میزان تمرّد علیه اقتدار نظام مرتبط است.پس فروپاشی اولا حادثه نیست بلکه فرآیند است و ثانیا فروپاشی نظام ها همواره متحمل و در طیفی از احتمالا ت بسیار کم تا بسیار بالاتر قرار دارد.
        

                تجربه ی غرب نشان می دهد که طبقات زمیندار یا به دموکراسی بورژوازی کمک نمودند یا به دست آن،نابود شدند.در نهضت مشروطه،نه طبقه ی بورژوا شکل گرفته بود که انقلاب را هدایت کند و نه ساختار و مناسبات زمینداری،دستخوش تحول گشته بود تا نیروی عظیم دهقانان در نهضت مشروطه نقش بیافریند.
        

                فرادستان در برابر تامین امنیت از قدرت خود استفاده می کنند و فضای سیاسی و اقتصادی  را می بندد تا بتوانند حداکثر سود ممکن را از بازارهای اقتصادی و سیاسی بدست آورند.تا زمانی که امنیت یک جامعه را گروهی محدود می توانند بر هم بزنند یا تامین کنند،آنها اجازه نخواهند داد که رقابت در اقتصاد و سیاست شکل بگیرد.اگر یک شخص و گروه وابسته به او بتواند سایر گروه های فرادست را حذف کند،جامعه به سوی مونارشی یا حکومت فردی می رود و اگر چند گروه مختلف،قدرت نظامی یا امنیتی را در اختیار داشته باشند،اندک سالاری بر جامعه حاکم می شود.یکپارچه سازی فرادستان به تعبیر نورث،نظام سیاسی را استبدادی می سازد یعنی تسلط یک فرد و گروه وابسته به آن بر جامعه.
        

                هیچ ملتی نبوده است مانند فرانسویان سال۱۷۸۹ مصمم شده باشد که از گذشته اش ببرد و خط زندگی اش را از هم بگسلد و چنان شکافی میان آنچه که بوده و آنچه که می خواست بوده باشد بیافریند که با هیچ تدبیری نتوان آن را پر کرد.آنها با چنین عزمی در سر،از هر جهت احتیاط می کردند تا مبادا نشانی از گذشته در رژیم نوین برجای ماند و همه گونه ممنوعیت ها را بر خود روا می داشتند تا به هر شیوه ای که ممکن بود،خود را از نسل پیشین متمایز سازند؛سخن کوتاه،آنها برای فراموش کردن نفوس پیشین شان هر رنجی را پذیرا گشته بودند.
        

                مقدمه ی هر انقلاب،وضعیتی است که در آن طاقت همه طاق شده.انقلاب علیه قدرتی ستیزه جو رخ می دهد که دیگر افسار پاره کرده.قدرت نمی تواند ملتی را تحمل کند که اعصابش را خُرد  کرده است.ملت نمی تواند حضور قدرتی را تاب بیاورد که کارش به نفرت از مردم کشیده.قدرت،همه ی اعتبارش را به باد داده و حالا دست هایش خالی است.ملت هم آخرین ذره ی بردباری اش را از کف داده و دست هایش را مشت کرده.جو اضطراب و سرکوبگری روز افزون بر همه جا حکم فرماست.کم کم از وحشت،دچار روان پریشی می شویم.رهایی نزدیک است.حسش می کنیم.
        

                در این روزها که جنگ اسراییل_حماس باعث هرچه پر رنگ تر شدن سرزمین های فلسطینی شده،این کتاب،منبع خوبی است برای دوری از حرف های جانبدارانه از سوی هردو طرف و نزدیکی به  اصل موضوع...